εγω καμια σχεση με εσας 
εκτος απο κατι σχολια της μαμας μου αν τους ξερει κανεις αλλος αυτους που ακουω το πιο συνηθες ηταν να ζηταει περισσοτερο Muse και SOAD αντι για αλλα που εβαζα.
Ο μπαμπας μου δεν σχολιαζε ποτε τπτ αλλα με εβγαζε κρυφα φωτογραφιες να παιζω κιθαρα
11 Likes
11 Likes
Εξαιρετικό νήμα! Γελάω μόνος μου, και διαβάζω αποσπάσματα από τις ιστορίες στην κοπελιά και με κοιτάζει όπως με κοιτάζανε οι γονείς μου πριν καμιά δεκαπενταετία όταν τους έβαζα στο αμάξι να ακούσουνε Epica, και μετά τα λυροβιόλια έμπαιναν τα br00tals - κι ακόμη πιο παλιά, όπως κοιτούσα εγώ τον πατέρα μου όταν με μάθαινε τους Scorpions και τους Deep Purple.
Προερχόμενος από σπίτι με γενική ροκ παιδεία (η δασκάλα μάνα μου έβαζε σε παιδιά δημοτικού να ακούσουν το “Another Brick in the Wall” και είχα δει την ταινία στην τρυφερή ηλικία των 7), και με αδέρφι μεγαλύτερο που χάραξε δρόμο με όλα τα κλασικά ροκ ονόματα, από τα οποία έπιανα ξόφαλτσα ό,τι μου ακουγόταν πιο ευχάριστα στα άνιωθα αυτάκια μου (μικρός κατά βάση άκουγα musicals και Soudtracks, κολλημένος από τον Weber, τον Morricone, και τον Vangelis). Σιγά σιγά άρχισα να κάνω εφορμήσεις στη δισκοθήκη, και να ξεσηκώνω ό,τι μου φαινόταν πιο ιδιαίτερο (μην φανταστείτε, κάτι Kiss, Scorpions, και Black Sabbath).
Όσο ήμουν σε γνωστά νερά, όχι μόνο δεν υπήρχε γκρίνια, αλλά υπήρχε και ενθάρρυνση, και γενικώς δεν έχω κάποια ακραία ιστορία να μοιραστώ - το πιο ακραίο ήταν από το αδέρφι που μια φορά σκιάχτηκε με στίχους Maiden ( ! ) και μου ζήτησε να το κλείσω. Και αφίσες, και μπλουζάκια, και μας πήγαιναν και σε συναυλίες όποτε γούσταραν το όνομα (κάτι Jetrho Tull, και Scorpions που είχαν έρθει Κρήτη). Μόλις, όμως, έπεσε στα χέρια μου το Hammer και οι ήχοι γίνονται πιο περίεργοι, εκεί άρχισε ένας συμπαθητικός πανικός, που μου έδωσε τουλάχιστον την ευκαιρία να το παίζω κουλ, νιώθοντας ότι κάνω κι εγώ την metal επανάστασή μου. Οι κατά τ’ άλλα ανοιχτόμυαλοι γονείς μου δεν ξέρω αν αντιδρούσαν στην ίδια τη metal αισθητική ή στη δική μου εφηβική υπερβολή, κι έτσι είχαμε άλλοτε την αφ’ υψηλού κριτική (τι αηδίες είναι αυτές που ακούς τώρα, βαβούρα για τη βαβούρα, δεν ξέρουν τι κοπανάνε), άλλοτε την πολιτική κριτική (δηλαδή τώρα θα ακούς και τους Χρυσαυγήτες;), και άλλοτε το satanic panic (o κατά τ’ άλλα άθεος πατέρας: “Βλέπω ένα ντοκυμαντέρ για την metal μουσική στις Σκανδιναβικές χώρες, δεν είναι να τα παίρνεις αψήφιστα κάποια πράγματα, μαχαιρώνουν κόσμο και καίνε εκκλησίες!”).
Μακράν τις καλύτερες αντιδράσεις, όμως, τις είχα από τη μάνα μου. Εξαιρώντας τα τοπ στιγμιότυπα που ξεφύλλιζε το Hammer και ως σωστή εκπαιδευτικός σχολίαζε τα ορθογραφικά λάθη, κατά κύριο λόγο το παιχνίδι της metalοφοβίας το παίζαμε κάθε πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο, εγώ μαθητής, εκείνη εκπαιδευτικός. Εγώ ροκομεταλλάς, εκείνη πια κατά βάση ρεμπετού. Γινόταν, άρα, μία διελκυστίνδα στο τι θα παίξει το ραδιόφωνο κάθε πρωί για το δεκάλεπτο της διαδρομής. Καμιά φορά προλάβαινα και έβαζα κάποιο δίσκο, προσέχοντας όμως να σκιπάρω τα πιο βαριά κομμάτια για να μην την φρικάρω, εκτός κι αν ήθελα εσκεμμένα να την τσιγκλίσω. Χωρίς να το ξέρω βέβαια, μια φορά, πήρε το αυτοκίνητο μόνη της, και άρχισε να παίζει ένα deathάδικο, μου τα έψαλλε μόλις γύρισα σπίτι, “Τι μαλακία ήταν αυτή, έβαλα μπρος και ξιπάστηκα με τα γκράου γκράου γκράου!”. Αν θέλετε, προδρομική εκδίκηση για λίγα χρόνια αργότερα που θα με πήγαινε 7:30 το πρωί στο σχολείο με Πορτοσάλτε στο ραδιόφωνο (“με τσιτώνει, με εκνευρίζει, και με ξυπνάει καλύτερα κι από καφέ” έλεγε), ή για μία obscure ηχογράφηση του “Μές στα Βαριά Μεσάνυχτα”, που μία τύπισσα (όχι η Μπέλλου) τραγουδούσε πρωί πρωί τον πολύ αισιόδοξο στίχο - μεταξύ άλλων - “Του τοίχου το ρολόι, ξεκινάει το μοιρολόι”.
Γενικά, όμως, νομίζω ότι μάλλον ακούω πιο ακραία μουσική απ’ οποιοδήποτε σχεδόν άτομο του κύκλου μου, κι αυτό ισχύει χρόνια τώρα. Από την σύντροφό μου, μέχρι τους κολλητούς μου (που πηγαίναμε και σε metal live) έχω ακούσει κλασικές γκρίνιες, ενώ το “Μα τι βαβούρα είναι αυτή βρε μλκ, δεν θα μας το κάνεις αυτό τώρα” το άκουσα από χείλη αρκετών ανθρώπων. Μάλλον γι’ αυτό δεν κύλησα ποτέ ουσιαστικά στον πολύ ακραίο, και τρέχω τώρα να καλύπτω τρύπες.
13 Likes
Επί της ουσίας, μια απ’ τα ίδια. Ουδέποτε τους προβλημάτισε/ανησύχησε ή ενόχλησε όταν άρχισα να βαδίζω σε πιο ακραιφνή μεταλλικά μονοπάτια, με εξαίρεση λίγες φορές που έβαζα να παίζει δυνατά η μουσική και διαμαρτύρονταν να το χαμηλώσω κι εγώ τους έβριζα και τους έδιωχνα από το δωμάτιο. Την καημένη τη μαμά μου δλδ, γιατί μπροστά στον μπαμπά μου κάνω κοκοκο.
Μιας που αναφέρθηκε, στο αυτοκίνητο παίζει κατά βάση ροκ, κλασικό, ενώ στο σχολείο έπαιζαν συχνά και οι Εvanescence στα πέρα-δώθε, κι από ελληνικά Κώστας Χατζής (αγαπημένος των γονιών μου και κατ’ επέκταση και δικός μου).
4 Likes
“Καλα αυτος με το βρακι τραγουδαει ;;”
Βρείτε ποια συναυλία εβλεπα κ ακουσα αυτη την ερωτηση απο την μανα μου.
6 Likes
Μια και αναφέρατε τους Evanescence, τότε που είχε βγει το Fallen, ο αδερφός μου -με τελείως διαφορετικά ακούσματα από εμένα - είχε ζητήσει από έναν συμμαθητή του που αντέγραφε διάφορα CD με μουσική και παιχνίδια για όλο το χωριό να μας το γράψει σε κασέτα (ναι, το ζήτησε γιατί στο σπίτι είχαμε μόνο το κασετόφωνο του μπαμπά). Όταν έλειπαν οι γονείς μας από το σπίτι, το ακούγαμε και το θεωρούσαμε ό,τι πιο σατανιάρικο υπήρχε.
Η κασέτα αυτή υπάρχει ακόμη και σήμερα, όποτε πηγαίνω στο πατρικό τη βάζω να παίζει και η μητέρα μου αντιδρά με ένα “τι είναι αυτό που ακούς;”. Εγώ πάντα της εξηγώ ότι είναι φλώρικο, αλλά βέβαια, γι’ αυτήν είναι όσο σατανικό ήταν για εμάς τότε που το ακούγαμε.
6 Likes
Μanowar ή Judas Priest.
To fallen το άκουγα μαζί με τους γονείς μου. Ήταν απ’ τα πρώτα ροκ άλμπουμ που άκουσα συνειδητά, δλδ δεν μου το επέβαλε κανείς, άσχετα που εγώ μετά το επέβαλα στους γονείς μου. 
1 Like
6 Likes
2 Likes
Κανονικά δεν είναι ταιριαστό να γράφω τέτοια πράγματα πασχαλιάτικα, αλλά μου έρχονται διάφορα στη μνήμη τα οποία και σας παραθέτω με την δέουσα… αποστασιοποίηση!
Λοιπόν, δεν ξέρω πόσοι ήσασταν τότε σε ηλικία για να θυμάστε λεπτομέρειες (λίγοι υποθέτω) και πόσοι ασχολούσασταν ενεργά σαν ακροατές τω καιρώ εκείνω (ελάχιστοι φαντάζομαι!), αλλά αρχές του 1994 είχε σκάσει η ιστορία με τους “Σατανιστές της Παλλήνης”, μια ομάδα νεαρών ατόμων με απαγωγές, βιασμούς, δολοφονίες κλπ στο “ενεργητικό” τους και όλα αυτά στα πλαίσια της λατρείας του… εξαποδώ. Το θέμα μονοπώλησε για καιρό το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης - δικαιολογημένα αφού ήταν κάτι το πρωτοφανές και τα εγκλήματα ειδεχθή.
Άρχισαν λοιπόν οι εκπομπές στην τηλεόραση, ειδικά στα νεαρά τότε ιδιωτικά κανάλια, με αφιερώματα, ρεπορτάζ, αναλύσεις, μέχρι που ο αρχηγός της συμμορίας Ασημάκης Κατσούλας προέβη σε μια συγκλονιστική αποκάλυψη: είχε γίνει σατανιστής επειδή άκουγε heavy metal! Είχε πλέον ανοίξει ένα νέο, μεγάλο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση από τα κανάλια που αποδύθηκαν σε αγώνα δρόμου για το ποιος θα πει τις μεγαλύτερες τερατολογίες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά η Φωτεινή Πιπιλή (στον Αντέννα; ) είχε μια εκπομπή κάθε μεσημέρι και έλεγε για το… σατανιστικό metal! Ξεκίναγε μάλιστα με το Hotel California (ακραία πράγματα δηλαδή!) να παίζει και από κάτω να περνάει μετάφραση των στίχων, εκεί που λέει “…you can check out anytime you like, but you can never leave…”, και δωσ’του αναλύσεις από “ειδικούς” και δώσ’του στίχοι και τίτλοι από τραγούδια και εξώφυλλα από δίσκους.
Τα έβλεπε αυτά όλος ο κόσμος, τα έβλεπε και η μάνα μου μέχρι που κάποια από τα εξώφυλλα που έδειχνε η τηλεόραση της φάνηκαν ύποπτα… γνώριμα! Οπότε, μόλις συνειδητοποίησε ότι κάτι τέτοια ακούω και εγώ, ήρθε και μου ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα ότι θα πετάξει όλους τους δίσκους μου στα σκουπίδια! Ευτυχώς στο σπίτι μας μπορούσες πάντα να επικαλεστείς την κοινή λογική και αφού της εξήγησα ότι τόσα χρόνια που ακούω (ήταν μόλις… 4-5 τότε, αλλά τέλος πάντων) θα είχα γίνει σατανιστής αν ήταν η μουσική η αιτία, τελικά γλίτωσα την μικρή μου συλλογή!
Παρεμπιπτόντως, λίγα χρόνια αργότερα είχε σειρά ο “Μακελλάρης της Θάσου” να στρέψει το ενδιαφέρον πάνω του με τα αποτρόπαια εγκλήματα που είχε διαπράξει. Ο εν λόγω Θεόφιλος Σεχίδης είχε ξεπαστρέψει την οικογένεια του (γονείς, αδελφή, θείο και… γιαγιά) και το παρουσιαστικό του με τα μακριά μαλλιά και τα γένια δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολιών για τους πάντα έγκριτους δημοσιογράφους που έβγαλαν το αβίαστο συμπέρασμα: ο μανιακός δολοφόνος σίγουρα άκουγε και αυτός metal! Γρήγορα όμως οι… ελπίδες διαψεύστηκαν, αφού ο συγκεκριμένος είχε μεγάλη αδυναμία στην κλασική μουσική κι έτσι το θέμα των μουσικών του επιλογών πέρασε σε δευτεροτρίτη μοίρα!
Με την ευκαιρία να ευχηθώ χρόνια πολλά, Χρίστος Ανέστη και όλα τα καλά!
19 Likes
Πιο πρόσφατα, γύρω στο 2004, ειχε κάνει σχετική εκπομπή ο Χαρδαβελας στο Αλτερ και είχαν πάει διάφοροι μεταλαδες και είχαν μιλήσει, νομίζω πως είχε πάει και η Tristessa. Υπάρχει στο YouTube.
Είχε ξανακάνει ο Χαρδαβέλας με αφορμή τον ερχομό στην Ελλάδα των “σατανιστών” Marduk.
Και είχαν προβάλλει και δήλωση Mortuus ότι παίζω black metal γιατί είμαι σατανιστής και αν δεν ήμουνα θα έπαιζα κάποιο άλλο είδος μουσικής.
Την είχα δει στο youtube την εκπομπή, πάνε 13 χρόνια βέβαια.
Φαντάσου αντίστοιχη παράνοια στο σήμερα να γράφουν κάποιοι ότι φταίει η τραπ μουσική για το βιασμό επειδή τα 15χρονα παιδιά που βίασαν το συμμαθητή τους, στο σπίτι που μαζεύονταν και έγινε ο βιασμός, άκουγαν τραπ.
όντως θυμαμαι οτι χαρδαβέλας είχε κανει μια απο εκεινες τις πολλές ττραγικές εκπομπές για metal και διαόλια και είχαν πάει ελληνικές μπάντες νομιζω unholy ritual λέγονταν και πετούσαν κάτι πίπες πάντως εντελώς σε φάση να τα δει γονέας και να τα πάρει στα σοβαρα…
Μιλάγαμε για το Metal Heart των Accept πριν λίγες μέρες και θυμήθηκα τότε που, μαθητής ακόμη στο πατρικό μου, είχα βάλει τον δίσκο να παίξει. Ξεκινάει λοιπόν το ομώνυμο κομμάτι, ακούγεται μια φορά το chorus και εκεί που αναφωνούν “Metal Heart – Metal Heart” κλπ μπαίνει ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και ρωτάει όλο… αφέλεια: “Τι λένε αυτοί; Μάσαλα, μάσαλα;” (μην περιμένετε να σας πω τι σημαίνει αυτό, όποιος είναι προσφυγικής καταγωγής δεν χρειάζεται μετάφραση, οι υπόλοιποι ψάξτε το!)
Και μετά που συνεχίζει ο Udo στα κουπλέ, προσθέτει το εξής: “Τούτος εδώ ακούγεται σαν κάτι γριές στο Κάστρο που χουγιάζουν τα παιδάκια” (μην ρωτήσετε ποιο κάστρο, να χαρείτε!)
Ακόμη και όταν δεν… επιδοκίμαζε ιδιαίτερα, είχε πάντα έναν ωραίο, ευρηματικό τρόπο να το θέτει!
17 Likes
Το είχα ξαναγράψει παλιά στο forum, η κορυφαία ατάκα καθηγητή που μου έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι όταν είδε από μακριά το εξώφυλλο του “Deep shadows and brilliant highlights” των HIM (δε θέλω σχόλια…) από μακριά:
-A, τι είναι αυτό, Ελένη Τσαλιγοπούλου;
19 Likes
Τοπ
Εγώ είχα αφίσα το full cover του Leviathan των Mastodon, και μου λέει ο φιλόλογος που θα με προετοίμαζε για πανελλήνιες, “Κάτι τέτοιο είναι και ο Κρητικός του Σολωμού, έτσι επικό θα σου φανεί”
Εκτιμώ την απόπειρα να κάνει σύνδεση. Καλός κι ο Κρητικός, γνώμη μου ήθελε περισσότερα solos
4 Likes