Παίζει να το είπε, το “Μάσαλα”, ο πατέρας μου πρώτη φορά όταν ήμουν 8 ή 10 χρονών. Τότε, δηλαδή, το θυμάμαι εγώ. Μετά, κάθε φορά που τελείωνε με μια δουλειά του και την τελειοποιούσε, έκλεινε με αυτήν την λέξη, γεμάτος χαρά.
Και με θύμισες, επίσης, το εξής:
Στα 23, καλοκαίρι, ήμασταν στο σπίτι ενός φίλου, εκείνος, ένας ακόμη κι εγώ. Καθόμασταν στο μπαλκόνι και έρχεται και κάθεται μαζί μας ο πατέρας του. Συζητούσαμε, λοιπόν, για μπάντες και συναυλίες, μας περιεργαζόταν και πετάει την ατάκα: “Κώστα (ο γιος του), για ποιους λέτε; Γι’ αυτούς, τους πως τους λένε μωρέ…;”
“Ποιους κύριε Μάκη;”, ρωτάω εγώ.
“Αυτούς μωρέ… τους… Heavy Maiden. Α ναι, ναι, Heavy Maiden”.
Μόνο από τις καρέκλες δεν πέσαμε και οι τρεις από το γέλιο και από δίπλα, η μάνα του φίλου να μας λέει “καλά, δεν ντρέπεστε να γελάτε και να κοροϊδεύετε! Και 'συ ρε Μάκη, τι τα ρωτάς;”.
Πραγματικά, κάτι τέτοιες στιγμές, είναι απείρου κάλλους.
Μου θυμισατε ένα σκηνικό από την τρίτη λυκείου στο φροντιστήριο.
Ο καθηγητής των αρχών οικονομίας ήταν ένας 30-35αρης περίπου τύπος που σίγουρα σήμερα είναι ο θείος που κάθεται με τη νεολαία.
Μια μέρα την ώρα που περιμέναμε να ξεκινήσει το μάθημα είμασταν στα σκαλιά έξω από το φροντιστήριο με τον κολλητό (και νυν κουμπάρο και νονο του μικρού παργαλατσου) και ακούγαμε με τη μέθοδο “ένα ακουστικό ο καθένας” το painkiller. Ο καθηγητής μας βλέπει, χαμογελάει και μας ρωτάει “τι ακούτε”
Ωπ κοιταζομαστε σαν να λέμε καλή ευκαιρία να γελάσουμε λίγο με την αντίδραση του όταν ακούσει τη μανιασμένη χεβιμεταλια και του δίνουμε ένα ακουστικό. Ακούει λίγα δευτερόλεπτα με προσήλωση και μας ρωτάει
Εγώ μια μέρα σκάω μύτη στη δουλειά με t-shirt Coroner - Punishment for Decadence (από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα όλων των εποχών - για να μη μιλήσω για την μπάντα βέβαια), με βλέπει ένας πολύ αγαπητός συνάδελφος, μεγάλη μορφάρα αλλά καμία επαφή με χέβι πράγματα και μου κάνει “ρε μαλάκα γιατί φοράς μπλούζα με λογότυπο μπίρας;”
Τώρα ανοίγεις άλλο μεγάλο κεφάλαιο με τις αποδόσεις των ονομάτων από συγκροτήματα!
Με μια πρόχειρη, πρώτη σκέψη θα θυμηθώ περιπτώσεις όπως: Αντηράξ, Κασάτορ, Μοτέρχεντ (με την σωστή, “βαθιά” προφορά του umlaut!), Σεκουλτούρα και πάει λέγοντας!
Η πλύση εγκεφάλου πάντως που έχουν υποστεί οι δόλιοι γονείς από τα ακούσματά μας, είναι ασύλληπτη… Θυμάμαι πριν χρόνια, όταν ζούσα ακόμα στο πατρικό μου, να είμαι στην κουζίνα με τη μάνα μου και από τον ακάλυπτο να ακούγεται η εισαγωγή του Caught Somewhere in Time. Κάνει παύση και μου λέει ‘άκου, αυτός έχει βάλει Iron Maiden!’. Όχι ‘τις μαλακίες που ακούς’ (αυτό θα το έλεγε σίγουρα ο γέρος μου αν ζούσε!) ή έστω ‘χέβι μέταλ’, προσδιόρισε και το συγκρότημα!
Η δε αείμνηστη γιαγιά μου, όποτε με έβλεπε με τσάντα από το δισκάδικο έλεγε πάντα την καρμπόν ατάκα: ‘Πάλι πλάκες πήρες; Τόσες έχεις πια, τι θα τις κάνεις, θα τις βράσεις να πιεις το ζουμί τους;’ (και μιλάμε για μέσα-προς τέλη 80’s, παίζει να είχα 30-40 δίσκους τότε όλους κι όλους!!)
Στο γυμνάσιο που πήγαινα, κάποιος είχε γράψει στο χάρτινο/ξύλινο κλασσικό πίνακα ανακοινώσεων με τις καρφίτσες που έχει κάθε τάξη “OPETH” με ανεξίτηλο/πόσκα, και είχε μπει κάποια στιγμή μέσα ο γυμνασιάρχης για να αναρωτηθεί δυνατά “ποιος έγραψε ορετή στον πίνακα?”
Μεγάλη μορφή ο συγκεκριμένος, είχε βάλει μπουκάλες νίτρο στο αμάξι του και κάθε μεσημέρι άκουγες να φεύγει με 800 απ’ το σχολείο
Δε γράφεται έτσι μάλλον αλλά το πήγα φωνητικά, πόσκα δεν είναι αυτοί οι μαρκαδόροι που δεν ξεβάφουν και μυρίζουν και ζωγραφίζαμε τις τσάντες με αυτούς?
Αυτοί που δεν ξεβαφουν και προσφέρονται για μυτιές είναι οι ανεξίτηλοι. Οι άλλοι που χρησιμοποιούν κυρίως παιδιά έχουν διάφορες μάρκες όπως carioca παλαιότερα , bic προσφάτως κλπ
Μπορεί να είναι μάρκα της δευτερης κατηγοριας το Ποσκα ντοντ νοου
Εγώ στις τάξεις, πάντως, το μόνο που θυμάμαι ήταν ο μίζερος, πλαστικός κάδος (“Κυρία να σηκωθώ να ξύσω;”/στη σημερινή εποχή θα ήταν οριακά παρεξήγησιμη η φράση), η έδρα και καμία εικόνα. Στο τσακίρ κέφι να υπήρχε και κανένας χάρτης.
