Αντί προλόγου, θα δηλώσω ότι το ακόλουθο κείμενο είναι πιθανότατα το πλέον πηγαίο που θα γράψω ποτέ στη ζωή μου.
Είναι πασιφανές (not) ότι τον τελευταίο καιρό έχει γίνει “talk of the town” (not^2) στο forum του rocking η απουσία μου από τα καθημερινά δρώμενα.
Γιατί δεν πάει ο tBL για μπάσκετ, παρότι Κομισάριος του project;
Γιατί δεν γράφει για κάνα album στα “Λίγα λόγια”;
Γιατί πετάει σαν σακί με πατάτες 5 album στο 52, χωρίς καν μισό σχόλιο;
Γιατί δεν ψηφίζει για τον Μάιο στο Let’s Play I;
Γιατί θυμήθηκε να μας συστηθεί σχεδόν 4 χρόνια μετά αφού γράφτηκε στην κοινότητα;
Για να δούμε, λοιπόν…
11 Σεπτεμβρίου του 2019, λέει…
18 χρόνια μετά την ημέρα που άλλαξε τα πρώτα (πολλά) χρόνια του 21ου αιώνα.
8 χρόνια από την πρώτη και τελευταία μέχρι τότε επαφή μου με τα κοινωνικά δίκτυα, ήτοι την παρουσία μου στο αντίστοιχο forum του Metal Hammer, με το ίδιο εικονίδιο και το “εμπνευσμένο” όνομα T.B.L.
Επίσης, 8 χρόνια μετά από την πρώτη μου παρουσία στις Η.Π.Α., ένα ταξίδι που ήταν για πολλούς πέριξ εμού η επαφή μου με τον προορισμό της ζωής μου. Σαν να ήξεραν κάτι που εγώ αγνοούσα, αν και πάντα με “έτρωγε” μέσα μου.
5,5 χρόνια μετά το οριστικό “Όχι” σε υποτροφία για Διδακτορικές Σπουδές στην προαναφερόμενη χώρα, που μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να απορρίψει. Γιατί; Για να μείνω σε αυτόν τον διαστροφικά ομορφάσχημο (sic) τόπο, που λατρεύω και μισώ ταυτόχρονα, έχοντας πείσει τον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα παραπονεθεί για τα κακώς κείμενά του, εφόσον συνειδητά “κλώτσησα” μία once in a lifetime ευκαιρία, που άλλοι θα ικέτευαν να έχουν. Και λαμβάνοντας μία απόφαση να κυνηγήσω αλλού την ευτυχία και τη γαλήνη της ζωής μου, βάζοντας στην άκρη την αέναη πάλη με τον εαυτό μου κι επιχειρώντας να προσεγγίσω εγώ άλλους ανθρώπους (άγνωστη πίστα για εμένα).
Γιατί, λοιπόν, τότε; Γιατί στο rocking forum; Γιατί όλα τα γιατί του κόσμου.
Μία από τις πιο τετριμμένες συμβουλές που μπορεί να ακούσει κάποιος όταν η ζωή του βυθίζεται και χάνει το νόημά της είναι ότι πρέπει να προχωρήσει. Και όσο και αν τις περισσότερες φορές μπαίνει από το ένα και βγαίνει από το άλλο, είναι όντως η πιο ουσιαστική παρότρυνση που μπορεί να δοθεί σε όποιον/-α υποφέρει.
Υπό το παραπάνω αξίωμα, το να εγγραφώ εγώ (ένας άνθρωπος φύσει εχθρικός απέναντι στα διαδικτυακή δικτύωση/κοινωνικοποίηση, ένας άνθρωπος “κλειστός” σαν στρείδι, ένας άνθρωπος που υπήρξε περίοδος που ξεμυτούσε από το σπίτι μόνο μεθυσμένος, ώστε να μπορεί να νιώσει άνετα ή δεν έβγαινε καθόλου) στο forum υπήρξε, αναντίρρητα, ένα τεράστιο βήμα, δεδομένων όσων δραματικών και πρωτόγνωρων βίωνα εκείνη την περίοδο, αγκομαχώντας παράλληλα να διατηρήσω τις όποιες σταθερές μού είχαν απομείνει.
Και μέσα στον πρώτο καιρό εδώ πέρασα πολλά, ζούσα καταστάσεις θαρρείς βγαλμένες από μυθιστόρημα και το πλέον δυσάρεστο συναίσθημα ήταν ότι ένιωθα σε έντονο βαθμό ότι είχα χάσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο του εαυτού μου και της ρότας της ζωής μου. Γι’ αυτό κι έφτασα να τσακώνομαι εδώ μέσα για πράγματα μικρά και ασήμαντα, σε μία προσπάθεια να αποθέσω κάπου το παραπανίσιο αρνητικό φορτίο που είχα και ήταν δυσβάσταχτο. Κι έκανα πάλι για κάποιον καιρό αυτό που γνώριζα καλύτερα: Δραπέτευσα και απείχα, αισθανόμενος θύμα των καταστάσεων, μία ασφαλής προσέγγιση που την γνωρίζω πιο καλά απ’ οτιδήποτε άλλο.
Και κάπου εκεί, η Silent Winter έφτιαξε ένα topic για την κατάθλιψη. Και ξαναβγήκα στην επιφάνεια, αφού διάβασα τα όσα συγκλονιστικά (ιδιαίτερα το κείμενο ενός μ’ άγγιξε βαθύτατα/αν δεν φαντάζεσαι ποιος είσαι, είσαι εσύ συνονόματε) κατέθεσαν όλα τα παιδιά εκεί κι ας αμφιταλαντεύτηκα σχετικά με το εάν έπρεπε να γράψω για τον προσωπικό μου πολυετή Γολγοθά στο νήμα. Δεν το έκανα, όχι από δειλία, αλλά γιατί ήδη από το 2013 είχα πάρει μία γενναία και ίσως την καλύτερη απόφαση της ζωής μου έως τώρα, έχοντας διαβάσει ένα κείμενο που με σμπαράλιασε, καθότι κάποια κυρία περιέγραφε την πολυετή μάχη της ζωής μου, χωρίς να με ξέρει. Κι έτσι σώθηκα αρχικά (το 2013) και προχώρησα μετέπειτα (το καλοκαίρι του 2020, μετά από τη νέα σφαλιάρα που έφαγα τότε).
Και το 2022, αν και μέσα σε μία παραζάλη ακόμα, χωρίς να έχω καταφέρει ακόμη αυτό για το οποίο χρόνια μοχθούσα και μου είχε στερηθεί βιαίως, έκανα ένα ακόμη βήμα: Να προτείνω ΕΓΩ (εσείς μπορεί να απορείτε για τα κεφαλαία, αλλά άνθρωποι που με ξέρουν μία ζωή θα έλεγαν ότι δεν είμαι καλά για να κάνω τέτοια κίνηση) μία επαφή με ανθρώπους από την κοινότητά μας, μέσω του παιχνιδιού που λάτρεψα όσο κανένα άλλο στη ζωή μου. Και δεν έσφαλα. Το ένστικτό μου δεν λάθεψε. Οι όμορφες αυτές Κυριακές κινήθηκαν παράλληλα με μία οξύμωρη έξωθεν πραγματικότητα, η οποία ακροβατούσε μεταξύ του αισθήματος ότι μπορούμε, αλλά και της πλήρους διάλυσης. Αλλά οι Κυριακές ήταν/είναι βάλσαμο ψυχής και σώματος και δεν υπερβάλλουμε καθόλου όταν τα γράφουμε. Και όχι μόνον αυτό… Είχα και την τύχη να συναντήσω πολύ αξιόλογα άτομα, αλλά και ορισμένες καφενειακές φιγούρες (ξέρετε ποιοι είστε, ρε Μουργόλυκοι), τις οποίες ξέρω ότι θα ήθελα ακόμη περισσότερο ενταγμένες στη ζωή μου, αφού μου λείπουν πολύ, όποτε δεν μπορώ να παραβρεθώ σε ό,τι κανονίζεται (δηλαδή σχεδόν πάντα τους τελευταίους μήνες).
Τώρα τι μας τα τσαμπουνάς όλα αυτά, ρε 'συ tBL και πού θες να καταλήξεις; Κάπου, λοιπόν, μέσα σε όλα τα παραπάνω, κι έχοντας προσωπικά κηρύξει την έναρξη της αποδοχής ότι εντέλει μπορεί και να μην…, να και το μάννα! Περίσσια ευλογία και τύχη.
Άρα, αγαπητοί μου, αυτό που ήθελα να σας πω είναι αφενός μεν ένα μεγάλο ευχαριστώ που -χωρίς να το ξέρετε, προφανώς- με βοηθήσατε όσο δεν φαντάζεστε μέσα σε αυτήν την σχεδόν τετραετή περίοδο, αφετέρου δε να μην αφήσετε τίποτα και κανέναν να σας κάνει να σταματήσετε να κυνηγάτε τα όνειρά σας και να μοχθείτε για αυτά, αντλώντας κάθε στιγμή όση εσωτερική δύναμη (από όποια πηγή, μεταφυσική ή μη) έχετε μέσα στην ψυχούλα σας.
Και αν δεν πιστεύετε εμένα, καταφεύγω και σε επίκληση της ανόθευτης αυθεντίας, ήτοι των δύο νεόκοπων μελών της μαύρης λίγκας (ή του family, αν προτιμάτε, για να είμαστε κι εντάξει με τα ιστορικά συνθήματα μουσικής μας), τα οποία, αν και για ευνόητους λόγους δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν τη συμβουλή τους, την σχημάτισαν με τα δάκτυλά τους (έστω και με μία μικρή βοήθεια) παρακάτω, καλώντας σας να βροντοφωνάξετε σε κάθε μορφής βαρίδιο της ζωής σας:
Metal Up Your Ass!
Επιστρέφω δριμύτερος και παραγωγικότερος εν ευθέτω χρόνω, φίλοι μου.
