Δεν είσαι ευτυχιμένη γιατί δεν πιστευεις πως μπορείς να έχεις αυτά που θες απο τη ζωή . Αν είχες εξτρα
λόγους που λένε πως δε μπορείς να έχεις αυτά που θες, θα ένιωθες ακόμα πιο άσχημα, αν είχες λόγους που λένε πως μπορείς να τα έχεις, θα ένιωθες ευτυχία , πιστεύεις δε πιστευείς σε αυτή . Αυτός είναι ο μηχανιμός. Χρησιμοποίησέ τον προς οφελό σου (αν θες) . Την επόμενη φορά που θα νιώθεις σκατά θα ξέρεις γιατί , γιατί κατι έγινε ή κάτι σκέφτηκες που υποδηλώνει πως απομακρύνεσαι απο τις επιθυμίες σου και το αντίστροφο αν νιώθεις χαρά.
Ευτυχώς τα έχεις πει ακριβώς όπως τα σκέφτομαι κ δεν χρειάζεται να τα γράψω κ εγώ. Έχω περάσει κ εγώ απ αυτην την κατάσταση κ όταν επιτέλους κατάφερα να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου, όλα έγιναν πιο εύκολα.
Same here…Αυτη τη στιγμή είμαι στο αεροδρόμιο περιμένοντας για την πτήση μου πίσω στην Ελλάδα. Έκανα 1η φορά ταξίδι εκτός Ελλάδος κ είμαι 34 ετών. Κ αν μου έλεγε κάποιος πριν κάποια χρόνια ότι θα έκανα όλα αυτά που έχω καταφέρει τα τελευταία 5 χρόνια θα έλεγα ότι είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας… Όμως μετά την αλλαγή/αναθεώρηση στον τρόπο που σκέφτομαι τα πράγματα, κυνήγησα με αλλη διάθεση τους στόχους μου κ έχω ζήσει πράγματα (νορμάλ ίσως για πολλούς ανθρώπους) απίστευτα όμορφα για εμένα!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα… Μου θυμίζεις απίστευτα την κολλητή μου. Εχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις κ ήταν κ αυτή που με είδε να καταφέρνω αυτά που καταφέρνω ενώ ήμασταν σε μια ίδια κατάσταση.
Λεει πάντα δεν μπορεί να τα καταφέρει όπως εγώ, ότι είμαι πιο δυνατή κλπ. Δεν το πιστεύω καθόλου… Όλα είναι στο χέρι μας (κι ας ακούγεται κλισέ)
Πολύ δυνατό thread.
Ζόρικο, εξ ου και δυνατό.
(άλλωστε στα “ρηχά” το πιο ενδιαφέρον που μπορεί να αλιεύσει κανείς είναι το tongue-in-cheek)
Συνεχίστε - προς το παρόν διαβάζω (μετά προσοχής).
Fuck, ακούστηκα λίγο “ματάκιας”.
Obviously, that’s not how I socialize.
(pause).
Honestly.
Αρχικά, χαίρομαι πολύ που σε πετυχαίνω σε μία τέτοια φάση! Μακάρι να σου πάνε τα πράγματα όπως θέλεις!
Συμφωνώ και με τους δύο, απλά στην πράξη δεν ξέρω τι να κάνω. Με τους ανθρώπους έχω κάνει σημαντική πρόοδο, καθώς δεν νιώθω την ανάγκη να έχω κόσμο γύρω μου για να αισθάνομαι καλά (τον περισσότερο καιρό) . Αλλά από τον εαυτό μου πάντα έχω απαιτήσεις, σε σημείο που παλιότερα ο ψυχαναγκασμός μου με ανάγκαζε να φτιάχνω χρονοδιαγράμματα και να θέτω deadline. Και σε συζητήσεις που έχω με τον φίλο μου τα ίδια μου λέει πάνω κάτω, κι αυτός επίσης έχει καταφέρει να φτάσει σ’ ένα σημείο να μην κυνηγάει τίποτα, για να νιώσει καλά με τον εαυτό του, άλλωστε, όσο και να το προσπαθούσαμε και οι δύο, αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρναμε ποτέ να νιώσουμε απόλυτα συμβιβασμένοι με αυτό που είμαστε ή κάνουμε. Αλλά δεν βαριέσαι, υπάρχει κανείς που να είναι; Σίγουρα η ζωή μου θα ήταν τελείως διαφορετική χωρίς το πρόβλημα υγείας που με κάνει να νιώθω (κι αυτή είναι η πραγματικότητα) ότι πάντα θα είμαι εξαρτημένη και, κατά συνέπεια, υπόλογη για όσα λέω ή πράττω στους άλλους, κυρίως στους γονείς μου, που πολύ συχνά ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν μ’ έναν άνθρωπο 30 χρονών.
Εχεις απαιτήσεις απο τον εαυτό σου γιατί νίωθεις (ειναι συναισθημα) πως δεν είσαι αρκετή , όποτε θες να πετύχεις πράγματα για να αντισταθμίσης αυτό το συναίσθημα (νομίζω πως αυτό το βλέπεις και συ).
Πάμε τώρα στα άπατα. Αυτό το συναίσθημα (δεν ειμαι αρκετή) ειναι και αυτό μέρος του εαυτού, οπότε όποτε πας να το αλλαξεις, το κάνεις απο την οπτική γωνία του “κατι πρέπει να αλλάξω/βελτιώσω στον εαυτό μου”(“δεν είμαι αρκετή”) με συνέπεια καθέ απόπειρα αλλαγής του ή αντιστάθμισης του να το επαναενισχύει (Ξεκινάς απο την αφετηρία “κάτι πρέπει να αλλάξω στο εαυτό μου”)
ΕΙΝΑΙ LOOP. Δηλαδή εσύ έχεις απαίτησεις απο τον εαυτό σου, για να νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου και αυτό ενισχύει το συναίσθημα ότι δεν είσαι αρκετή και τις περαιτέρω απαιτήσεις προς τον εαυτό. (loop)
Οπότε τι κάνω??? θα ρωτήσεις. Το αφήνεις ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ και επικεντρώνεσαι σε άλλα πραγματα που σε κάνουν να νιώθεις καλά. Δηλαδή νιώθεις πως δεν είσαι αρκετή? ΟΚ νιώστω, μην προσπαθείς να το αλλάξεις. Εχεις απαιτήσεις για αντιστάθμιση του συναισθήματος? ΟΚ , έχε τες. Ομως το ηλιοβασίλεμα δεν είναι ωραίο?? Το καινούργιο αλμπουμ Haken δεν τα σπάει??
“Βλέπουμε” τον εαυτό μας 100 φορες μέσα στην μέρα (ασυνείδητα και αυτόματα) εάν αυτό το κάνουμε απο θετική διάθεση τότε προσθετουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μία θετική οπτική γωνία γι αυτο που είμαστε και το αντίστροφο φυσικά. Να στο κάνω λιανά. Οταν νιώθεις
καλά βλεπεις τον εαυτο σου θετικά, θες δε θες και όταν έχεις αρνητική διάθεση τον βλέπεις αρνητικά. Τώρα αν έχεις στακάρει πολύ αρνητικότητα για αυτό που είσαι θα πάρει χρόνο να αλλάξεις την εικόνα σου ΑΛΛΑ γινεται (το έχω κάνει και γω).Οπότε επικεντρώσου
σε πράγματα που σου φτιάχνουν την διάθεση και αγνόησε το πως νιώθεις αυτή την στιγμή για τον εαυτό σου. Κανοντας αυτό σε λίγο καιρό θα φτίαξεις και την εικόνα σου γιατί ο παραπάνω μηχανισμός θα είναι σε λειτουργία.
Ουσιαστικά αυτό που λέω είναι πως αν νιώθεις ανεπαρκής, μη προσπαθείς να το αλλάξεις με διάφορους στόχους και απαιτήσεις (γιατί το ενισχύεις χωρις να το καταλαβαίνεις) αντ’αυτου αγνοησέ το και επικεντρώσου σε πράγματα που σου φτιάχνουν την διάθεση και η καλή διάθεση
θα αλλάξει με τον καιρό και το πως νιώθεις γι τον εαυτό σου.
Αυτό μου πήρε καιρό να το καταλάβω , ήμουν χρόνια σε αυτό το λουπ.
Σε ευχαριστώ πολύ😊
(σόρυ για την καθυστερημένη απάντηση)
This is the key…αυτος πρέπει να είναι ο μόνος σου στόχος ξεκινώντας τη μέρα σου. Να ασχοληθείς με πράγματα που σου φτιάχνουν τη διάθεση… Τπτ άλλο. Και στόχος μόνο της μέρας που μόλις ξεκίνησε.Πότε μακροπρόθεσμα σχέδια κ στόχοι.
Ξέρω καλά ότι με όλα αυτά που λέμε, η πρώτη σκέψη που κάνεις συνειδητά ή ασυνείδητα είναι “στα λόγια όλα εύκολα”… Κ είναι αλήθεια. Ότι κ να πούμε εμείς κ ο καθένας, όσο καλή πρόθεση κ να έχουμε κ να δώσουμε εκατομμύρια τιπς, το κουμπί βρίσκεται μέσα σου… Εσύ είσαι η μόνη που μπορείς να το πατήσεις.
Να έχεις μια χαρούμενη Κυριακή😉
Αφήνω κ αυτό εδώ…σαν απόδειξη για μένα καταρχάς, ότι η ζωή θέλει πλάκα. Δεν παλεύεται αλλιώς. She’s an idol
Περιμένω ανταπόκριση από τα ξένα (αντε καλά, για τα ξένα).
Νομίζω ότι ακούστηκα υπερβολικά drama queen, παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε, παραπάνω απ’ όσο θα ήθελα. Δεν είναι ότι είναι τόσο τραγική η κατάστασή μου και ούτε μ’ ενοχλεί ιδιαίτερα η απουσία κοινωνικοποίησης. Είναι μέρες που είμαι καλά και άλλες που δεν είμαι. Να, πχ, χθες διάβαζα όλη μέρα για ένα μάθημα και επειδή ήμουν άυπνη, μου βγήκε ένταση. Σήμερα ξύπνησα κλαίγοντας, αλλά, για να μη δώσω συνέχεια και έρθω και σε αντιπαράθεση με τους γονείς μου, το γύρισα στα χαμόγελα και τις γλύκες. Χαχα, έφτιαξε και η δική τους διάθεση, χαλάρωσα κι εγώ. Δε διαβάζω σήμερα και ούτε με νοιάζει. Πολλές φορές βάζω τις υποχρεώσεις πάνω κι από μένα. Να διαβάζω, να προσπαθώ να κρατάω την ψυχραιμία μου (καλά, άσε, μη με δεις νευριασμένη καλύτερα - γενικά, είμαι ικανή για το καλύτερο ΚΑΙ το χειρότερο την ίδια στιγμή), και να διατηρώ τις ισορροπίες: αυτό είναι το μεγαλύτερο βαρίδι που πέφτει στις πλάτες μου. Οπότε, όταν ξεσπώ εδώ μέσα, το κάνω συνήθως για να αποσυμπιεστώ από αυτό το συναίσθημα. Σ’ ευχαριστώ για όλα!
Πολύ καθυστερημένα πια, λόγω υποχρεώσεων μετά της επιστροφής στην πατρίδα κ στην πραγματικότητα (γιατί όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν )
Δεν πήγα κ πολύ μακριά πάντως… Ιταλία… Το λες κ δίπλα😅
Για μένα βέβαια, ήταν ουαου… 1ο ταξίδι εκτός Ελλάδας βλέπεις.
2 μέρες Ρώμη… Νταξει, κομψοτέχνημα όλη η πόλη…vibes αλλης εποχής. Κ ενώ έχει ένα σωρό πράγματα, μέρη να επισκεφθείς, θεωρώ όσο έμεινα εκεί ήταν αρκετό για μένα.
Την 3η μέρα που πήγα σε κάτι πιο chill χωρίς τη βαβούρα κ την πολυκοσμία της πόλης, (κ εκεί είχε κόσμο αλλά όχι αυτό το πλήθος που συναντάς σε όλα τα μνημεία κλπ της Ρώμης) ένιωσα όντως διακοπές… 3 μέρες Amalfi coast. Νταξ…πιο γνώριμο (τύπου ελληνικό νησί) το vibe εκεί αλλά το ευχαριστήθηκα με το παραπάνω .
Στα του τοπικ τώρα… Καλά κάνεις κ τα λες όταν νιώθεις ότι θες να μιλήσεις. Καπως έτσι βλέπουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Τα ίδια συναισθήματα τα έχουν νιώσει ή κ τα νιώθουν κ άλλοι εκεί έξω. Νομίζω είναι μεγάλο πράγμα να μοιραζόμαστε… Ειδικά σκέψεις κ συναισθήματα
Χμμμ, ήθελα καιρό να γράψω κάτι εδώ, καθώς με έχει απασχολήσει πολύ το θέμα.
Μεγάλωσα σε επαρχία. Οι φιλίες ήταν δύσκολες και ακριβές. Ο χαρακτήρας μου δύσκολος. Θα σας πω κάτι, που ίσως έχει σημασία, ίσως και όχι. Οι μοναδικές παιδικές φίλες με τις οποίες έχω κρατήσει επαφή πλέον ακούνε μέταλ, κι αυτό ξεκίνησε τα χρόνια που δεν πολυβλεπόμασταν.
Κατά τα άλλα, η πορεία από τα 20 με τα 30 είχε πολύ άγχος για να κρατήσω φίλους από το σχολείο, για να κάνω νέες φιλίες και να νιώσω ότι είμαι αποδεκτή, πολλές απογοητεύσεις από άτομα που έγιναν για ένα διάστημα φίλοι μου, πολλές λάθος παρέες, πολλές εξόδους με άτομα που έλεγαν πράγματα τα οποία θεωρώ απαράδεκτα, πολλή αποδοχή απορριπτικών συμπεριφορών όπως “σηκώνω τα τηλέφωνα όταν εγώ γουστάρω”, “σε πήραν για συνέντευξη στη δουλειά μου και δε σου ξαναμιλάω”, “άλλαξα σχέδια ζωής και πλέον δεν μου κάνεις”. Μερικά πράγματα έγιναν κάτω από τη μύτη μου, για άλλα τα καμπανάκια χτύπησαν αλλά δεν ήχησαν τόσο δυνατά ή εγώ έβαλα “ωτασπίδες”. Πλέον έμαθα να διαβάζω πιο εύκολα κάποια μηνύματα και να δίνω την αντίστοιχη σημασία. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί όντως η κοινωνικοποίηση είναι δύσκολη. Όχι μόνο έλλειψης εξόδων ή κοινών χώρων δράσης, αλλά για το λόγο ότι κάθε άτομο έχει τις δικές του αξίες όσον αφορά τη φιλία. Αυτό στην εποχή μας έχει γίνει πολύ δύσκολο. Η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη και πρέπει να γίνεσαι πολλές φορές εσύ η γέφυρα που θα μεταφράσει και θα μεταφέρει τα μηνύματα του άλλου. Προσπαθώ να μην κάνω τα ίδια λάθη και στην επόμενη δεκαετία ζωής που ήδη διανύω και συνάμα κρατάω μερικές όμορφες στιγμές και μερικές πολύ όμορφες φιλίες που έκανα στις δεύτερες σπουδές, σε συναυλίες, στα χόμπι μου και σε χώρους εργασίας. Μπορεί για κάθε έναν σπουδαίο άνθρωπο που γνώρισα να υπήρξαν πέντε που με απογοήτευσαν, αλλά σημασία έχει να πηγαίνουμε παρακάτω.
Επιπλέον, αν και ήδη εδώ και δέκα χρόνια σκληρή μεταλού, κατά καιρούς και με πολλή προσοχή ανοίγομαι κοινωνικά και σε άτομα με άλλα ακούσματα (όχι ότι έχω την άποψη πως το γούστο μουσικής σημαίνει κάτι). Ένα πράγμα έχω καταλάβει σχετικά με αυτό: όποιος δεν σε αντιμετωπίζει σαν τον παράταιρο/προβληματικό μεταλά - δεν υπερβάλλω καθόλου, κάποιοι έτσι μας βλέπουν - και δεν σε αποφεύγει έμμεσα ή άμεσα γι’ αυτό το λόγο, αξίζει και την προσοχή σου.
Αυτά ως μερικές σοφές κουκουβαγιογατοφιλοσοφίες που μπορεί ν’ ακούσετε ξανά από μένα σε κάποια μπύρα.
Παιρνω πασα απο την απο πάνω μου^
Η καλυτερη μου φιλη ειναι…ορκισμενη σκυλου και εγω απο παιδι ως τωρα στα γεραματα κυριως ολο παρακλαδια της μεταλ. Αν μας δει και μας ακουσει κανεις μαζι εμας τις δύο δηλαδη θα μας θεωρει ακρως αντιθετες. Ομως κατι κοινο εχουμε βρει μαλλον για να ειμαστε φιλες εδω και 30 χρονια χωρις ουτε εναν τσακωμο. Ποσο πολυτιμο να εχεις βρει απο νωρις στη ζωη σου το ατομο που θα χαρει με τη χαρα σου και θα σταθει βράχος διπλα σου στα δυσκολα! Ποσο πολυτιμη μια ειλικρινης φιλια, απο οπου κι αν ερθει αυτη!
Οποτε εμενα μου εχει μεινει αυτη η κοπελα (οκ, της το συγχωρώ που δεν αντεχει να με συνοδεψει ουτε σε μια μεταλ συναυλια) και ο κολλητος μου (ναι ναι, καποιοι θα πουν οτι δεν υπαρχει φιλια μεταξυ αντρα/γυναικας…τους κατουραω. Ειμαστε 15+ χρονια φιλοι κολλητοι.). Δεν με ενδιαφέρει να κοινωνικοποιηθω με στοχο να γνωρισω νεα ατομα, με καλυπτουν αυτοι οι δυο και ο συντροφος μου δηλαδη. Και στη δουλεια με αναγκαζουν να κουβαλιεμαι μερικες μερες γραφείο…για την κοινωνικοποίηση
Δεχομαι ομως φυσικα και κατανοω οτι μαλλον οι περισσότεροι ανθρωποι εχουν αναγκη την κοινωνικοποίηση περισσοτερο απο μενα. Και θελει πολυ θαρρος αυτη η κοινωνικοποίηση. Μην απογοητευεστε ομως! Γιατι μπορει να ερθει απο παντου: απο face to face σκηνικα μεχρι σε online gaming ή και μεσω ενος forum. Απλα οσο μεγαλωνουμε νιωθω οτι γινομαστε ολο και πιο επιφυλακτικοί και κλειστοι στην καθημερινότητά μας. Ειναι στη μεση και το ‘παθαινω και μαθαινω’ και κραταμε πολλες πισινές. Η κοινωνικοποίηση χρειάζεται κάποιες ισορροπίες. Καλη τυχη σε οσους ψαχνουν την φιλια και την συντροφικότητα στη ζωη τους! Και θαρρος και κουραγιο.
Χωρις να θέλω να το παίξω ειδικός,αυτό που έγραψες στην τελευταία παράγραφο,μού συμβαίνει συχνά.Έχω Γενική Κοινωνική Φοβία και ένα από τα πολλά προβλήματά μου,είναι η επικοινωνία με τους ανθρώπους.Έχεις ψαξει σχετικά με αυτό;
Μπορεί, δεν έχει γίνει επίσημη διάγνωση. Πριν λίγα χρόνια διαγνώστηκα με κατάθλιψη (μάλλον ήπιας μορφής), γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και ψυχαναγκασμούς. Γενικά, οι κοινωνικές επαφές μου προκαλούν αμηχανία, όχι οι διαδικτυακές, οι άμεσες. Γι’ αυτό άρχισα να “κοινωνικοποιούμαι” στο ίντερνετ, γιατί λειτουργεί σαν “δίχτυ ασφαλείας” για μένα.