Το μεταφέρω εδώ. Αν θέλετε, μπορείτε να μοιραστείτε και τους δικούς σας προβληματισμούς, ή ακόμα και τιπς για τη βελτίωση των επικοινωνιακών μας ικανοτήτων, κάτι σαν group therapy. ;p
7 Likes
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις τώρα…αλλά μιας κ το έθιξες, για εμένα, θεωρώ ότι δεν είναι τόσο δύσκολη η πρώτη γνωριμία με ένα άτομο ή μια παρέα…για να προσεγγίσω κάποιον μπορεί να πιαστώ απο ένα σχόλιο με αφορμή την επικαιρότητα, κάποιο κοινό ενδιαφέρον, οτιδήποτε πέσει στο τραπέζι κ νιώθω ότι θέλω να κάνω κουβέντα πάνω σ’αυτο…Ή ακόμα κ να την ξεκινήσω με αφορμή κάτι απ τα παραπάνω.
Για εμένα το δύσκολο είναι να κρατήσω επαφή με άτομα ή παρέες…συνήθως γιατί μετά τις πρώτες κουβέντες έχει εξαντληθεί το ενδιαφέρον κ νιώθω ότι δεν έχω κάτι άλλο να μοιραστώ, ή τέλος πάντων δεν θέλω…
10 Likes
ΧΑ , story of my life
Είμαι τόσο κλειστός που δύσκολα κοινωνικοποιουμαι , γενικά νιώθω τελείως έξω από νερά μου όταν θέλω να προσεγγίσω κόσμο
Και για αυτό έχω ελάχιστες παρέες, που στα 32 σημαίνει μοναξιά , ε;
@Silent_Winter παίζει να είσαι μοναχοπαίδι μήπως ;; Γενικά βρίσκω ένα μοτίβο σε όσους είμαστε μοναχοπαίδια στη δυσκολία προς κοινωνικοποίηση. Ίσως είναι τυχαίες οι προσλαμβανουσες μου
4 Likes
Κ εγώ σ αυτή την ηλικία είμαι κ έχω επίσης ελάχιστες παρέες… Δεν το θεωρώ δείγμα μοναξιάς πάντως…υγιές το βρίσκω.
Θεωρώ ότι είμαι αρκετά κοινωνική αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνω παρέες απλά κ μόνο για να έχω περίγυρο.
3 Likes
Ναι, νιώθω ότι είναι κοινό πρόβλημα αυτό. Και εγώ π.χ. όταν ξεκινάω μια συζήτηση, στην αρχή θα προσπαθήσω να την κατευθύνω σ’ ένα θέμα, με το οποίο είμαι πιο εξοικειωμένη, αλλά συνήθως δεν πετυχαίνει, γιατί δεν μπορώ να κάνω τον άλλο να μιλήσει, και δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει στο κάτω-κάτω της γραφής, οπότε υποχωρώ πρώτη.
Τα μόνα θέματα, για τα οποία νιώθω άνετα να μιλάω είναι η αναπηρία μου και η ψυχική υγεία γενικά. Περίεργο, διότι ο περισσότερος κόσμος, και με το δίκιο του, δεν αισθάνεται τόσο άνετα με αυτά, ενώ εγώ νιώθω ότι το μόνο που μπορώ να συζητήσω είναι αυτό, είτε από φόβο μήπως ρεζιλευτώ αν μιλήσω για θέματα που δεν κατέχω καλά, είτε μήπως προκαλέσω βαρεμάρα στον συνομιλητή μου.
Σχεδόν πάντα εισπράττω αυτό το συναίσθημα, ακόμα και εδώ μέσα, και νιώθω σκατά με τον εαυτό μου. Με τους γνωστούς (έχω μόνο έναν φίλο, με τον οποίο επικοινωνούμε όποτε μας βγει, συνήθως 2-4 φορές το μήνα) αναλώνομαστε σε πολύ συγκεκριμένα θέματα, κάθε φορά, και ok, δεν είμαι άτομο που παραπονιέται εύκολα ότι βαριέται (γεννήθηκα για να βαριέμαι, αλλά πολύ σπάνια θα θεωρήσω κάποιον άλλο υπεύθυνο γι’ αυτό), αλλά αισθάνομαι και συνειδητοποιώ ότι αυτή η (αν)ικανότητά μου να τσουλήσω τη συζήτηση φθείρει τις σχέσεις μου με τους άλλους και κυρίως έμενα την ίδια ψυχολογικά.
@Rebel ναι, μοναχοπαίδι είμαι.
5 Likes
Αυτό είναι ένα θέμα που συζητώ συχνά αν κ εφόσον έχω συνομιλητή που έχει τέτοιες ανησυχίες… Το θεωρώ ενα απ τα πιο σοβαρά θέματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητα μας, γιατί από αυτό εξαρτάται κ η σωματική μας υγεία πολλές φορές.
Είτε δεν αισθάνεται άνετα, είτε δεν ξέρει τι να πει γιατί δεν έχει μπει ποτέ στη διαδικασία να δώσει την πρέπουσα σημασία σ’αυτο το κομμάτι.
Πάντως το ότι έχεις κάποια αναπηρία κ αισθάνεσαι άνετα να μιλάς γι αυτό(καλό είναι αυτό εννοείται), ίσως φέρνει τον συνομιλητή σε άβολη θέση…Ίσως γιατί δεν έχουμε μάθει σαν κοινωνία πως να μιλάμε για αυτά τα θέματα με ένα άτομο που τα βιώνει… Συνήθως το αποφεύγουμε από αμηχανία
Νομίζω το βλέπεις πιο σοβαρά απ όσο πρέπει… Γιατί να ρεζιλευτεις? Το κλειδί είναι να βρεις άτομα να έχεις ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας…οταν βρεθεί δεν σκέφτεσαι τόσο τι θα πεις.
Τώρα θα μου πεις, που τα βρίσκεις αυτά τα άτομα? 
Δυστυχώς δεν έχω απάντηση
5 Likes
Μεγάλο όντως το θέμα, αλλά και πολύ ενδιαφέρον. Και ελπίζω κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να βρω τον απαιτούμενο χρόνο για να βάλω τα δυο μου σεντσια (κλοπυ S. McD) σε μια υποτυπώδη σειρά, έτσι ώστε να βγάζουν κάποιο νόημα και έξω από το κεφάλι μου.
Πριν φτάσουμε όμως στην κοινωνικοποίηση, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε τι σκεφτόμαστε και πως ενεργούμε ένα βήμα πριν. Δηλαδή, πριν γνωρίσουμε κάποιο νέο άτομο, ποιες είναι αυτες οι προκαταλήψεις που γραπώνονται από το λαιμό μας και δημιουργώντας ένα παραμορφωτικό πρισμα, το τοποθετούν ανάμεσα στα μάτια τα δικά μας και των άλλων, αλλοιώνοντας αναπόφευκτα τα πρώτα data που συλλέγουμε ασυνείδητα και συνειδητά για αυτούς;
Προσωπικά μιλώντας, απο την εφηβεία περιπου και έκτοτε, όταν γνωρίζω νεα άτομα, by default αυτα ξεκινούν στο αξιακό μου σύστημα εκτίμησης από το μηδέν. Νούλα. Ζιρο. Και με τον καιρό, το μηδέν μπορεί να γίνει δέκα, είκοσι, τριάντα η ακόμα και ενενήντα πέντε τοις εκατό, για περιπτώσεις βέβαια μετρημένες στα δάκτυλά του ενός χεριού και απλωμένες περίπου σε 4+ κάτι δεκαετίες. Αλλά τις περισσότερες φορές, δεν ξεπερνούν ένα μίζερο 20%.
Τι κάνω λοιπόν με τα εικοσαρια, τα τριανταρια η τα σαρανταρια που έχουν πιάσει ταβάνι; Να σημειώσω εδώ ότι το threshold αλλάζει με την ηλικία, παρατηρώ. Μικρότερος ήταν γύρω στο εξήντα, τώρα έχει φτάσει ογδόντα, λολ.
Τίποτα δεν κάνω. Θενκ γιου νεξτ. Τα αφήνω να φύγουν. Μπάι μπάι. Αν η ζωη ηταν μικρή στα 20 μου για να προσπαθώ να γίνω συμβατός με κάποιον που δεν θα γίνει ποτε συμβατός μαζί μου, στα 45 είναι εξαιρετικά μικρή.
Μειονέκτημα της προσέγγισης; Έχω απορρίψει, η ακόμα χειρότερα δεν έχω προσεγγίσει καν, άτομα που θα άξιζαν τον κόπο, απλά ηταν σλοου σταρτερς με βάση τα δικά μου κριτήρια. Ισχύει.
Πλεονέκτημα της προσέγγισης; Δεν έχω πέσει ποτε, και κυριολεκτώ με το ποτε, από τα σύννεφα με τους ανθρώπους που έχω επενδύσει χρόνο πάνω τους.
Στο φιναλε, πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Το σημαντικό είναι να είναι θετικό το πρόσημο. 
5 Likes
Ισχύει. Και από τη δική μου εμπειρία είναι ένα από τα θέματα που με φέρνουν συνήθως κοντά στον άλλο, μπορεί βέβαια να γίνει και η αιτία ν’ απομακρυνθούμε.
Και με αυτό συμφωνώ απόλυτα. Ένας λόγος που μιλάω γι’ αυτό είναι και για να τον κάνω να συνειδητοποιήσει ότι κάποιες φορές του δίνουμε περισσότερη σημασία απ’ ό,τι θα έπρεπε.
Όπως βέβαια περιγράφεις πολύ σωστά δεν είμαστε όλοι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, και δεν είναι μόνο ο παράγοντας της αμηχανίας, τις περισσότερες φορές τα “προβλήματα” των άλλων δεν μας αγγίζουν, ή, ίσως, κάποιες φορές να βλέπουμε το θέμα αυτό ως μια προσπάθεια του άλλου να μετακυλήσει το “πρόβλημά” του σε μας.
Με κανέναν άνθρωπο δεν νιώθω ο εαυτός μου, με εξαίρεση τον καλύτερό μου φίλο, που ακόμα και μαζί του νιώθω ότι υπάρχουν πτυχές μου που δεν μπορώ να είμαι απόλυτα ο εαυτός μου.
Είναι σαν να χάνω σταδιακά την ικανότητα να είμαι ο εαυτός μου, να πέφτω στη “λούπα” να βγάλω προς τα έξω κάτι που δεν είμαι, χωρίς να το επιδιώκω τις περισσότερες φορές.
4 Likes
Έχω κ εγώ μια φίλη που γνωρίζει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του εαυτού μου. Θεωρώ το 100% μας, δύσκολο να το ξέρει κάποιος άλλος… Εδώ καλά καλά δεν το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας
Κ αν όντως έχουμε κάποιες πτυχές που δεν αποκαλύπτουμε στους άλλους, είναι συνήθως γιατί δεν νιώθουμε ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος να το κάνουμε.
Το να νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου πάντως, δεν είναι καλό συναίσθημα σίγουρα…κ ελπίζω να βρεις τη λύση γι αυτό, είτε μόνη σου, είτε με κάποιον ειδικό.
5 Likes
Τα οικονομικά μου με ζορίζουν 
Πάντως, με τα φάρμακα έχω δει κάποια βελτίωση, αλλά εξακολουθώ να μην είμαι καλά και η ψυχοθεραπεία είναι ένας φαύλος κύκλος, δεν έχει καμία αξία αν δεν μπορείς ν’ αλλάξεις τις καταστάσεις.
Και εγώ φοβάμαι (κυρίως φοβάμαι) να επενδύσω σε νέες σχέσεις, όποτε φυσικά μου δίνεται η ευκαιρία να τις δημιουργήσω, σχεδόν πάντα μου μένει μία πικρία και ένα αίσθημα χαμένου χρόνου. Και ο χαμένος χρόνος είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να μου συμβεί όταν ξεκινάω ή επιδιώκω να ξεκινήσω κάποια επαφή.
4 Likes
Ένα κοινό ενδιαφέρον κοιτάω να ανιχνεύσω για να σπάσει ο πάγος. Ας μην έχουμε κοινά περεταίρω, έστω αυτό το ένα για να δω αν ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες.
Βέβαια κάπου εδώ να πω πως δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος μιας και είμαι και εγώ αρκετά αγχώδης και ντροπαλός. Ενδεικτικά:
-Ποτέ δεν είχα αυτή την Φοιτητοπαρέα των 20 ατόμων. Απ την αρχή βρήκα 3-4 καλούς φίλους και την έβγαλα έτσι
-Ότι γίνεται μέσω ίντερνετ θα το επιδιώξω για λιγότερη επαφή με ανθρώπους (πιο πολύ για τα ψώνια βέβαια που βαριέμαι να αλλάζω και να δοκιμάζω 100 ρούχα. Ευτυχώς με ξέρω καλά και παίρνω πάντα σωστό νούμερο 
)
-Χίλιες φορές να κάτσω σπίτι και να δω ταινία ή ματς με 2-3 φιλαράκια παρά να τρέχω σε εξόδους (εκτός 4-5 φορές τον μήνα για να κάνω και το δικό τους)
Και άλλα τόσα. Το παλεύω πάντως να φαίνομαι προσιτός και πάντα προσπαθώ να προσθέσω ένα χαμόγελο (ελπίζω όχι άβολο 
)
ΥΓ Με την πρώτη ευκαιρία που θα κάτσω μέρες στην Αθήνα υπόσχομαι να σκάσω μύτη και να σας μάθω μπάσκετ
11 Likes
Ομολογώ πως αυτό το θέμα που ανοίξατε μου αρέσει πολύ, γενικά πάντα με ενδιέφεραν οι κοινωνικές συναναστροφες και το έχω ψευτοσκευτει το πράγμα… Θεωρώ πως ο κανόνας είναι να αισθανόμαστε καλά εμείς, έπειτα αφού υπάρχει η επαρκής ασφάλεια εγώ θα προσεγγιζα κάποιον με ερωτήσεις, απανωτές ασίστ, να τον κάνω να μιλήσει άνετα να αφήσει λίγο το προσωπείο… Εκεί λοιπόν βγάζω τα πρώτα συμπεράσματα και είτε το συνεχίζω εάν παίρνω το κατάλληλο vibe η το κόβω όταν βλέπω ότι δεν τραβάει… Εαν το συνεχίσω και δω ότι με ενδιαφέρει σαν άνθρωπος (δεν είναι τόσο σπάνιο με ενδιαφέρει να μαθαίνω με τι καίγεται ο κάθε ένας, θέλω να δω τα ενδιαφέροντα του και σιχαίνομαι να μιλάω για τη δουλειά του) τότε ξαφνικά ανοίγει ένας κόσμος και όπου βγάλει. Εάν βαρεθώ ρίχνω στροφές και ψιλοαποτραβιεμαι (γιατί σαν σκατανθρωπος που είμαι με ενδιαφέρει να περάσω καλά εγώ) Εαν βρω κάνα δάσος μαύρο και αραχνο αποτραβιεμαι φουλ και καλή επιτυχία με ανώμαλους (π.χ. Με ακροδεξιούς, σερνικους και συνομοσιολογους δεν μπλέκω). Αυτά πάνω κάνω, γενικά όπως είπα και πριν κοιτάω να περνάω καλά εγώ άρα νέος άνθρωπος = νέα εμπειρία άρα nothing to lose let’s go… Ναι, συνήθως παίζει απογοήτευση αλλά μια στις τόσες θα σου κάτσει ένας τυπάκος που σου ταιριάζει…
1 Like
Δεν είναι κακό να ξεκόβεις. Το κακό είναι να ξεκόβεις με άσχημο ή αγενή τρόπο.
Έχω συμπεριφερθεί άσχημα σε άτομο, δηλαδή του είπα ψέματα για να μην το συναντήσω, γιατί είχε πάψει πλέον να με κάνει να αισθάνομαι καλά. Ακόμα αισθάνομαι ενοχές για το ψέμα μου τότε (δεν τα μπορώ τα ψέματα, δεν τα θέλω στη ζωή μου) και κατέληξα ότι προτιμώ μια επώδυνη αλήθεια από ένα ανώδυνο ψέμα (τουλάχιστον σε προετοιμάζει σε σχέση με το με ποιον έχεις να κάνεις). Οπότε, από αυτή την εμπειρία μου, κατέληξα ότι τάσσομαι υπέρ της αλήθειας, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα γίνω αντιπαθητική.
Για πολλά χρόνια προσπαθούσα να γίνω αρεστή, όχι λέγοντας ψέματα, αλλά αποκρύπτοντας “ενοχλητικές” αλήθειες. Πάλι μόνη μου είμαι και ανίκανη να πλησιάσω και να “μαγνητίσω” άνθρωπο. Και λέγοντας αλήθειες μόνη μου θα εξακολουθήσω να είμαι, ή να νιώθω, γιατί έτσι είμαι ως χαρακτήρας, αλλά στο τέλος της ημέρας θα τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
2 Likes
Γ@μω με πρόλαβες 
. Θα έλεγα εγώ τα σοφά αυτά λόγια.
Να το επεκτείνω όμως. Η σχέσεις μας καθρευτίζουν την σχέση που έχουμε με τον εαύτο μας ,αν νιώθουμε καλά με αυτό που είμστε και δίνουμε αξία
στον ιδιαίτερο τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα τότε είμαστε πιο άνετοι στις σχέσεις μας αλλά και στο να εκφραζόμαστε.
Δεν Ψάχνουμε τόσο ποιά να μας δώσει κάποιος άλλος αξία γιατί την δίνουμε έμεις στον εαυτό μας και αν μας την δώσει κάποιος, είναι ένα ωραίο μπόνους και τιποτα παραπανω.
Αυτό έχει πολλές συνέπειες η οποίες βελτιώνουν την κοινωνικοποίηση μας…Πρώτον εκφραζόμαστε πιό ελεύθερα (δεν ψάχνουμε έγγριση σε αυτά που λέμε ποια).
Δεύτερον νιώθουμε καλύτερα (με προφανη θετικές συνέπειες) . Τρίτον και σημαντικότερο, όταν δίνουμε αξία σε πτυχές του εαυτόυ μας όταν βλέπουμε αυτές τις ιδιες πτυχές στον άλλον,
και μας αρέσουν άλλα και τις θαυμάζουμε με συνέπεια να νιώθει καλά και να θέλει να είναι γύρο μας.
“Δεν φέρνει η παρέα την ευτυχία, η ευτυχία φέρνει την παρέα”.Αν δεν έισαι χάρούμενος τότε ψαχνεις
στους άλλους να σου ΄δωσουν κάτι αν όμως είσαι χαρούμενος τότε θες τους άλλου γυρο σου για να δώσεις πράγματα και να μοιραστείς την χαρά σου , αυτό είναι υγεία.
Με αυτό το κατέβατο θέλω να πω πως η ευτυχία βελτιώνει την κοινωνικοποίση μας και πως ΔΕΝ χρειαζόμαστε κοινωνικοποίηση για να είμαστε ευτυχισμενοι (είναι εσωτερική δουλειά).
8 Likes
Συνυπογράφω!
2 Likes
Συμφωνώ μαζί σου.
Δεν χρειαζόμαστε παρέες για να είμαστε καλά. Όμως, η θλιβερή αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων μέσω αυτών προσπαθούν να καλύψουν ένα συναισθηματικό κενό ή να τονώσουν την αυταρέσκειά τους. Δεν ζούμε σ’ έναν ιδανικό κόσμο, οι περισσότεροι δεν νιώθουν καλά, και είτε δεν το συνειδητοποιούν (ή δεν θέλουν να το παραδεχτούν), είτε αναζητούν “υποκατάστατα” της ευτυχίας.
Πάντως, από προσωπική εμπειρία, ούτε ευτυχισμένη είμαι, ούτε την αναζητώ στους άλλους. Η πιο άμεση επαφή με ανθρώπους, γνωστούς και αγνώστους, μου προκαλεί αμηχανία και συνήθως δεν περνάω καλά, αλλά είναι δικό μου πρόβλημα, όχι δικό τους.
Τέλος πάντων, δεν αποκλείω την προοπτική μιας νέας σχέσης. Είναι, επίσης, γεγονός ότι πολλές φορές έχω εκφράσει την επιθυμία να σας συναντήσω (τα παιδιά του φόρουμ), χωρίς να σημαίνει ότι επιδιώκω να κάνω σχέσεις ζωής, εκτός και αν προκύψει να ταιριάξω μ’ ένα άτομο και μπούμε στη διαδικασία να το “δουλέψουμε”. Ωστόσο, δεν περιμένω αυτό για να νιώσω καλά, ok, δεν με ευχαριστεί η μοναξιά όταν παγιώνεται, αλλά ξέρω ότι κανείς δεν θα μου δώσει αξία, ούτε τη θέλω, γιατί μπορεί πολύ εύκολα αυτή η αξία να εξανετμιστεί όταν δεν πας με τα “νερά τους”. Οπότε, σε θέματα αυτοπεποίθησης, συμφωνώ ότι την αξία τη δίνουμε εμείς στους εαυτούς μας, και η αξία αυτή καθρεφτίζεται σχεδόν πάντα στις πράξεις μας.
7 Likes
Θα το γενικεύσω με δυο ακραία πραδείγματα. Χίτλερ και Χριστός.
Τι λέει ο Χίτλερ “ΘΑ τα αλλάξω ΟΛΑ ,θα τα κάνω όπως μου αρέσουν και τότε θα είμαι χαρούμενος”
Τι λεει ο Χρίστος " ΔΕΝ αλλάζω τιποτα , ότι και να γίνεται εγω θα είμαι χαρουμενος"
Εδώ έχουμε δύο ακραίες προσεγγίσεις προς την ευτυχία. Και η καλύτερη προσέγγιση θεωρητικα είναι κάπου την μέση , των 2 αυτών ακρών, απλά εμείς(το 99% του πληθησμού) είμαστε ΠΟΛΥ προς της πλευρα του Χιτλερ , περίμενουμε δλδ αλλαγες για να χαμογελάσουμε
και θα μας εξυπηρετούσε μια μετατόπιση πρός τον Χριστό δήλαδη να αφήσουμε τις καταστάσει όπως είναι στη ζωή και με όπλα την εστίαση αλλά και την αλλαγή ερμηνιών (δλδ των ιστοριών/οπτικών γωνιών στο κεφάλι μας) να αρχίσουμε να νιώθουμε καλά αναίτια ή μάλλον γιατί η ευτύχία είναι το default μας.(έστι γεννηθήκαμε και έτσι νιώθουμε όταν μουδιάζουμε το κεφάλι μας).
Ετσί και μόνο έτσι έχουμε να “δώουμε” στους αλλους ,αλλίως( οταν δλδ δε νιώθουμε καλα) πάντα κάτι ψάχνουμε/ζητάμε απο τον άλλον ,είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.
4 Likes
Το επαναφέρω, και θα το προσωποποιήσω.
Έχω ξαναπεί ότι λόγω διαφόρων συνθηκών, και κυρίως ελλείψει παρέας, δεν βγαίνω απ’ το σπίτι παρά μόνο με τους γονείς μου, σε σημείο που αν δεν μπορούν κάποια στιγμή, θα αποκλειστώ απ’τον έξω κόσμο. Και δεν το γράφω για να παραπονεθώ, αλλά κυρίως γιατί φοβάμαι και νιώθω υπερβολικά αμήχανα όταν συναντώ (συνήθως, τυχαία) ανθρώπους, γνωστούς ή αγνώστους, και πάντα με βασανίζει η ιδέα ότι τους κάνω να βαριούνται.
Είτε μιλάω εδώ μέσα, είτε “μια στο τόσο” με κάνα προσωπικό μήνυμα, είτε σπάνια, δυο με τρεις φορές τον χρόνο, με κάποιον γνωστό, έχω πάντα την επίγνωση ότι επικοινωνώ “προβληματικά”. Μόνο μ’ ένα άτομο (τον καλύτερό μου φίλο) είμαι ικανή να προχωρήσω τη συζήτηση μέχρι ενός σημείου, με οποιονδήποτε άλλο δυσκολεύομαι ν’ ανταπεξέλθω στα πιο απλά πράγματα. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω, μάλλον φόβο για τις δικές μου επικοινωνιακές ικανότητες. Και δεν αρνούμαι ότι το προσπάθησα, ειδικά παλιότερα που μπορούσα ν’ ακούω με τις ώρες κάποιον/-α που δεν ήταν καλά. Νόμιζα ότι εξυπηρετούσα κάποιον ειδικό σκοπό, ηλίθια σκέψη, χαμένος χρόνος. Πλέον επιλέγω ποιους θ’ ακούσω, αν και, θαρρώ, δεν έμειναν πολλοί - ακόμα πιο λίγοι μιλούν.
Ούτε καν το μεταπτυχιακό με διευκόλυνε. Πίστευα βλακωδώς ότι αν βοηθούσα και ήμουν πιο μεταδοτική, θ’ άλλαζε το πράγμα προς το καλύτερο. Τίποτα, ή, για να το πω αλλιώς, η βοήθεια εκτιμήθηκε από ορισμένους, αλλά δεν τσούλησε και πάλι πολύ το πράγμα. Νιώθω ότι δεν μπορώ να μεταδώσω ενδιαφέρον σε κάποιον, ώστε να επικοινωνήσει μαζί μου, το χάνω εκεί το παιχνίδι, και ακόμα και αν ο άλλος μου δώσει πάσα, δεν ξέρω πως να τον κρατήσω σε “εγρήγορση”.
Τεσπα, θεωρήστε το ως μεταμεσονύκτιο παραλήρημα, ένιωσα όμως την ανάγκη να μοιραστώ μερικές σκέψεις.
Γράφω ορμώμενη από ένα συμβάν που έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες. Βγήκα με τους γονείς μου (για κάποια εκκρεμότητα που έπρεπε να διεκπεραιώσουν) και στεκόμουν με το σκυλάκι έξω από το κατάστημα, με πλησίασε μια γυναίκα και μου έκανε ερωτήσεις για το σκυλάκι. Τα έχασα. Ντρεπόμουν να αρθρώσω λέξη. Αισθάνθηκα ντροπιασμένη από/με τον εαυτό μου.
18 Likes
Ιδιο θέμα είχα και έχω βρεί λύση. Η λύση αυτή είναι ακραία αλλά δουλεύει. Δες σαν λύση του προβλήματός σου την ευτυχία , την θετική διάθεση. Οταν νιώθεις άσχημα τόσο πιο έντονο είναι το θέμα σου , όταν νιώθεις καλά και στο βαθμό που το πετυχαίνεις τόσο περισσότερο βελτιώνεται, το έχεις παρατηρήσει? Οχι “όταν λυθεί το θέμα μου θα είμαι χαρόυμενη” ΑΛΛΑ “όταν θα είμαι χαρούμενη θα λυθεί και το θέμα μου”.
Πώς λοιπόν θα γίνεις χαρούμενη? Δύο τρόποι (ακραίοι , όπως μου αρέσουν)
ΠΡΩΤΟΝ πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως για να είσαι χαρούμενη ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ , καμία αλλαγή , καμία βελτίωση, όπως ακριβώς είναι η ζωή σου . Χαρά είναι η φυσική σου κατάσταση ,όπως όταν ήσουν 2 χρονών που δεν ήξερες πως θα έρθει το επόμενο σου γεύμα ή παιχνίδι ή σχέση, τί έκανες για να είσαι χαρούμενη? ΤΙΠΟΤΑ, Απλά τα αγνοούσες και ήσουν χαρούμενη εκ φύσεως. Μετά έμαθες “πως κάτι λείπει” και πρέπει να το αποκτήσεις για να είσαι χαρούμενη. Τί είναι αυτό? Σχέσεις και κυρίως ρομαντική σχέση (Η ηθική του Χόλιγουντ , όπως την ονομάζω). Κάθε ταινία τελείωνε με τον ίδιο τρόπο “Τα δύο άτομα μαζί μετά το τέλος της περιπέπειας”. Αυτό μας δημιούργησε μία fake ανάγκη για ΣΧΕΣΗ . ΔΕΝ χρειάζεσαι άλλα άτομα για να είσαι χαρούμενη , ΔΕΝ χρειάζεσαι να σε καταλάβει κανείς για να είσαι χαρούμενη. Μπορείς να είσαι ολομόναχη μπροστά στο pc σου και να νιώθεις ΣΥΝΔΕΣΗ με όλον τον
κόσμο , με όλους τους ανθρώπους… πώς? δεν εχεί πως , αυτή είναι η φυσική σου κατάσταση που δεν υπερκαλύπτεται απο fake ανάγκες. Οπότε τι κάνεις? ΑΓΝΟΕΪΣ οτιδήποτε σε κάνει να μη νιωθεις καλά και επικεντρωνεσαι σε αυτά που σε κάνουν, ΞΕΡΟΝΤΑΣ πως η χαρά που νιώθεις θα λύσει και το πρόβλημα σου.
Παρένθεση, έχεις δει που όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι καταλήγουν στο ίδιο συμπερασμα? “Τα παιδία είναι η αλήθεια” ή " τα παιδιά τα ξέρουν όλα" . Γιατί όντως τα ξέρουν όλα? Οχι, γιατί ξέρουν τη μεγάλη αλήθεια της ευτυχίας, πως δεν χρειάζεαι τίποτα για να είσαι χαρούμενος. Παρένθεση στη παρένθεση ,όταν ήμουν 3 χρονών δεν είχα ούτε σπίτι να μείνω και θυμάμαι να βλέπω την όλη κατάταση σαν παιχνίδι και να είμαι χαρούμενος. Αλλά όχι μόνο αυτό , θυμάμαι να λέω στου γονείς μου (που το βλέπαν ακραία αρνητικά για κάποιο λόγο ) “το βλέπετε λάθος , είναι παιχνίδι!!!” εεε Απο αυτούς 'εμαθα πως είμαι χαζός, πως η οπτική μου γωνία είναι παιδιάστικη,χαζή και επικίνδυνη και έμαθα να μην μιλάω και κυρίως πως είμαι ανάξιος. Που να ξερά πως είχα εξαρχής δίκιο.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, οι επιθυμίες σου είναι επιθυμίες και ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ακόμα και άν συνειδητοποιήσεις την παραπάνω αλήθεια σε μεγάλο βαθμό, οι επιθυμίες σου ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. Τι κάνεις λοιπόν με αυτές? Τις βάζεις στο μέλλον και ξέρεις πως θα πραγματοποιηθούν. Πως θα πραγματοποιηθούν? μα φυσικά με το υπερόπλο που λέγεται ΕΥΤΥΧΙΑ. Οταν είσαι χαρούμενη έχεις ενέργεια και διάθεση να κυνηγήσεις αυτά που θές (όχι ποια απο το “τα χρειάζομαι για να είμαι χαρούμενη” αλλά απο το ¨είμαι χαρούμενη και θα είχε πλάκα να γίνει το εξής…). Επίσης η ευτυχία δίνει τρομερή διαύγεια και μπορείς πιο εύκολα να “δεις” λύσεις και διόδους πρός τις επιθυμίες σου.
Οπότε έχουμε και λέμε. Πρώτον δε χρειάζεσαι τιποτα για να είσαι ευτυχισμένη. Δεύτερον οι επιθυμίες σου θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον χρησιμοποιόντας το υπερόπλο αυτού που είσαι… την ευτυχία.
Σταματάω γιατί μπορώ να γράφω όλη μέρα.
Είσαι σίγουρη πώς δεν εξυπηρετείς κόποιν ειδικό σκοπό? Για φτιάξε την διαθεσή σου και τα ξαναλέμε.
6 Likes
Κι εγώ θα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες, δυστυχώς όμως έχω και διάβασμα, οπότε θα τα συνοψίσω.
Καταρχάς, να το ξεκαθαρίσω από την αρχή, δεν πιστεύω στην ευτυχία. Χαχα, μάλλον γι’ αυτό δεν μπορώ και να τη νιώσω, σωστά;
Συμφωνώ ότι ως παιδιά ήμασταν χαρούμενα, ή μάλλον ανέμελα, το ξέρω γιατί ως παιδί ήμουν διαρκώς χαμογελαστή και ένιωθα πλήρης, και πέρασα κι εγώ παρόμοιες καταστάσεις με σένα στην ίδια περίπου ηλικία, μόνο που σε μένα η έλλειψη χρημάτων και μόνιμης κατοικίας δεν ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα, όπως ήταν για τους γονείς μου, γιατί συνήθως οι μεγάλοι επωμίζονται τις ευθύνες, τα παιδιά δεν φορτώνονται με τέτοια βάρη, όταν οι γονείς είναι ισορροπημένοι. Αυτό που εμένα μου έχει εντυπωθεί πιο έντονα είναι οι βόλτες με τη μαμά μου εδώ στην κωμόπολη που ζω. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, όταν μετακομίσαμε εδώ, αυτές οι βόλτες μου φαίνονταν τόσο περιπετειώδεις και ο κόσμος πολύ μεγάλος. Έζησα σχεδόν όλη μου τη ζωή σε αυτό το μέρος, (δεν έχω ταξιδέψει ποτέ εκτός Ελλάδας, και εδώ που τα λέμε, δεν έχω ταξιδέψει πολύ γενικά), και όταν βγαίνω πλέον για βόλτα μου φαίνονται όλα τόσο μικρά και μίζερα. Νιώθω λες και συρρικνώνεται όλος μου ο κόσμος - ακόμα και η Αθήνα μου φαίνεται απελπιστικά μικρή και μίζερη.
Γενικά, νιώθω ότι η συνειδητοποιήση της φθοράς, εκεί στην ηλικία των 8, με πλημμύρισε με μια απέραντη θλίψη, που από τότε γίνεται ολοένα πιο έντονη και αισθητή σε κάθε φάση της ζωής μου. Δεν μπορώ να κάνω οτιδήποτε χωρίς να νιώθω την πίεση του χρόνου σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μου και τον φόβο της αποτυχίας σε κάθε απόπειρά μου να προχωρήσω και να εξελιχθώ ως άτομο.
Όσον αφορά το κομμάτι των σχέσεων (ιδίως την προοπτική μιας ρομαντικής σχέσης), είναι περισσότερο η περιέργεια που με “τσιγλάει” παρά η επιτακτική ανάγκη ή επιθυμία. Θα ήθελα να δοκιμάσω νέες εμπειρίες, με την επιφύλαξη να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να παρασυρθεί ολοκληρωτικά απ’ αυτό.
Τέλος, αναφορικά με αυτό που μου έγραψες στην τελευταία γραμμή, συμφωνώ εν μέρει. Ήταν λάθος η διατύπωσή μου, δεν θεωρώ χάσιμο χρόνου να βοηθάς κάποιον, απλά παλιά το έβλεπα αφενός σαν υποχρέωση προς το άτομο που μου ανοιγόταν και αφετέρου ως τρόπο να γίνω αρεστή/συμπαθητική, αν όχι κυρίως αυτό, γιατί πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Ειδικά τα χρόνια στο γυμνάσιο/λύκειο. Έφτασα 30 για να αντιληφθώ ότι δεν νιώθω την ανάγκη να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν και ούτε κανείς θα νοιαστεί μέχρι του σημείου που η συμπεριφορά ή η αδιαφορία μου δεν τον επηρεάζει πιο άμεσα, γι’ αυτό φροντίζω, όσο μπορώ, να αποφεύγω συμπεριφορές που δεν θα ήθελα να έχουν και οι άλλοι απέναντί μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω, κάποιες άλλες όχι. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι οι “άλλοι” έχουν το θέμα.
3 Likes