γεια σας αντιπροσωποι
πολλοι παραπονιούνται ότι δεν έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο…
εγώ πάλι ανήκω στη μειονότητα ( ; ) που παραπονιέται ότι έχει πολύ ελεύθερο χρόνο και δεν ξέρει τι να κάνει με αυτόν…
με άλλα λόγια δε μου αρέσει που έχω τόσο ελεύθερο χρόνο…βαριέμαι αφόρητα…δεν εχω τι να κάνω…ή μάλλον θεωρητικά μπορώ να κάνω τα πάντα αλλά βαριέμαι να κάνω το οτιδήποτε…δεν έχω κατάθλιψη…απλά βαριέμαι…
είναι κάποιες ώρες της μέρας που πραγματικά δεν έχω τι να κάνω…εχω μπει στο ιντερνετ, εχω δει τηλεοραση, εχω περπατησει, έχω διαβάσει για τα γερμανικά, και έρχεται εκείνη η ώρα που τα έχω κάνει όλα και απλά δεν έχω τι να κάνω ή βαριέμαι να κάνω κάτι…
και σκέφτομαι όλους αυτούς που παρακαλάνε να έχει η μέρα περισσοτερες από 24 ώρες για να προλάβουν να κάνουν όλα αυτά που έχουν να κάνουν…
σκέφτομαι όλους αυτούς που έχουν να κάνουν δημιουργικά πράγματα που απαιτούν πολλές ώρες…
ενώ εγώ εύχομαι να περάσει γρήγορα η μέρα…
με νιώθετε;
έχει περάσει κανείς ίδια φάση;
Που ήσουν εσύ όταν σε ψάχναμε; Έπρεπε να το πεις αυτο στο παλιο μου αφεντικό, θα σου έβρισκε λύση.
Ξέρω ένα forum το rocking. Γράψου εκεί και κάνε καινούρια τόπικ με θέματα που σε απασχολούν
Συχνή Βαρεμάρα = Καταπιεσμένες επιθυμίες.
Εχείς επιθυμίες αλλά πιστευείς πως για χ,ψ,ζ λόγους πως δεν μπορείς να τις έχεις → Εντονός ψυχικό πόνος → Απώθηση στο ασυνείδητο των επιθυμίων για να σταματήσει ο πόνος → Συχνή βαρεμάρα / κενό / “δεν ξέρω τι θέλω να κάνω”.
- Εάν μπορούσες να έχει ΟΤΙ θες… Τι θα ήταν αυτά? Βρές τις επιθυμίες σου. (θα νιώσεις άσχημα αρχικά )
- Βρες του λόγους που δεν μπορείς να τις έχεις και αλλαξέ τους. Πείσε τον εαυτο σου πως εν καιρώ ( μπορεί όχι άμεσα)
Θα τις υλοποιήσεις.
Αυτό θα εξαλείψει την βαρεμάρα . Θα βλέπεις την μέρα σου είτε παραγωγική (κινήσε προς τις επιθυμίες σου) και θα νιώθεις ενθουσιασμό/χαρά ειτε μη παραγωγική (απομακρύνεσαι/δεν κανεις τιποτα για να κινηθείς προς αυτές) και θα νιώθεις σκατά.
Γινεσαι κατί σαν διπολικός που είναι πιο υγιές απο την Μόνιμη βαρεμάρα. Ή είσαι καλός στο να βρείς λόγους/πραξεις που μπορείς να έχεις/θα σε οδηγήσουν στις επιθυμίες σου και θα πετάγεσαι απο το κρεβάτι με ενθουσιασμό για την μέρα.
Τι θα κάνεις αυτή την μέρα? Μα φυσικά κάτι που σε φέρνει πιο κοντά σε αυτά που θες (έτσω και στο απειροελάχιστο)
Συχνή ένσταση: “Δεν έχω επιθυμίες”
Απάντηση: ΑΔΥΝΑΤΟΝ (απλα τις έχεις απωθήσει για πολύ καιρό γιατί σε πονούσαν)
Αν ήμουν τρολ και κάποιος έμπαινε στον κόπο να γράψει τέτοιο ποστ σε κάποια από τις 1.754 μαλακιες που ανοίγω κατά κύματα σε αυτό το ρημάδι το φόρουμ, ε, ειλικρινά θα ντρεπόμουν να ξαναμπώ εδώ μέσα.
ε;;
τι θες να πεις αντιπρόσωπε;
δεν κατάλαβα τίποτα. κάντο πιο λιανά…
…η ζωή που περνά και χάνεται…
Αν θέλει κάποιος να πετάξει στον ουρανό για να βλέπει από κει πάνω όλο τον κόσμο;
Ας πάρει κάνα τριπακι
Πού να το βρω;
Πλατεια Βαθης
Δεν θες βίωμα για το βίωμα αλλά για το συναίσθημα που θα σου δώσει. Δεν κυνηγάμε βιώματα κυνηγάμε συναισθήματα. Τώρα με αυτό το διαχωρισμό Θα μπορούσες να να βρείς εναλλακτικές (νακρωτικα , λουσιντ ντριμινγκ,πτώση απο αεροπλάνο κτλ)
Αυτές οι εναλλακτικές θα σε ικανοποιήσουν αν η επιθυμία είναι μικρής μέχρι μετρια. Αν όμως η επιθυμία να πετάξεις είναι τεράστια και το σκέφτεσαι αδιάκοπα τότε δεν είναι επιθυμία αλλά πάθος και είσαι απο τα τυχερά άτομα που βρήκαν το πάθος τους και ξέρουν τι θα κάνουν σε αυτή την ζωή. Π.χ οι αδελφοί Ραιτ που πιστευαν πως μπορούσαν να πετάξουν αν και οι περισσότεροι τους χλευαζαν… τελικά πέταξαν. Και αν δε πέταγαν θα είχαν μια ζωή που ακολύθησαν το πάθος τους και αφήσαν πίσω γνώση για τον επόμενο που θα ήθελε να πετάξει. Αν πιστευαν πως η επιθυμία τους ήταν αδύνατη (που ηταν η κυρίαρχη αποψη της εποχης) τότε θα γίνονταν μιζεροι λογιστές και εμείς θα ταξιδεύαμε με το Κτελ Γερμανία.
Τυχεροί κατα κάποιο τρόπο αυτοί που θέλουν διακαώς το “αδύνατο”.
Το πιο υπέροχο και δύσκολο πράγμα του κόσμου.
Στους χαρταετούς που πετάμε, πάντα ονειρευόμαστε ένα άλλο άτομο μαζί μας, νομίζοντας πως το ταξίδι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Μα κάθε όνειρο είναι μία βαθιά προσωπική, μοναχική πτήση, regardless of anything else.
Σε μία εκδοχή του μύθου (Ταξιδι στα Κύθηρα), ο Οδυσσέας γυρίζει γερασμένος, και παραμένει ανεπιθύμητος. Η Πηνελόπη τσακισμένη, χωρίς μνηστήρες ή δόξα για την υπομονή, ως θύμα ή κοροϊδο ιδωμένη από όλους. Το δικό τους νέο φευγιό δεν είναι ένδοξη πτήση στα σύννεφα αλλά μία σχεδία στο πουθενά της θάλασσας που ενώνεται με τον ουρανό.
Μπορεί το αρχικό ποστ να τρολάρει (έστω και άθελά του), αλλά εγώ το λέω σοβαρά (και δεν αφήνω και την πάρτη μου απέξω): Ο χρόνος περνάει ανελέητα και αμείλικτα.
Λέει ο Κατσαρός στους “Δωριείς”:
Η κίνηση μέσα στα τείχη μας είναι σημαντική
Καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι ν’ απαντήσω, αλλά έχω νιώσει πολλές φορές όπως περιγράφεις και στο μύθο: κουρασμένη και παραιτημένη. Το ταξίδι, όμως, μας τραβάει υποχρεωτικά μπροστά.
Σας ευχαριστώ Curehead, και Owl.
Σε κάποια μελλοντική αφορμή θα γράψω για το ΤΕΡΑΣ θάνατο και για τον δαίμονα χρόνο.
Τα ‘χει πει όλα ο Sakis Tolis γι’ αυτά, δε χρειάζεται κάτι άλλο.