Σιγά μην το έβλεπα και σινεμά, αυστηρά πειρατικά.
Μια χαρά είναι το director’s cut του Watchmen ε, όχι εάν κάτι άλλα.
Παικταράς.
2 Likes
Προσπαθώ να απαντήσω χωρίς αναφορά σε ΛΕΞ, οπότε ναι, ταινιαρα που σε σημαδεύει.
3 Likes
Πάντως μιας και βλέπω πως πολλοί βάλαμε το La Haine, παρατήρησα πως το 1995 με δυσκόλεψε πολύ προσωπικά (μαζί με 2-3 ακόμη χρονιές). Πολλές αγαπημένες ταινίες μαζεμένες σε αυτή τη χρονιά.
2 Likes
Στο μεταξύ, μόνο εσύ και ο Αποστόλης το βάλατε (κι εγώ αν έκανα λίστα), όλοι οι άλλοι το Seven έβαλαν.
1 Like
Και ακόμη ενας 
Αλλά έχεις δίκιο τελικά, για κάποιο λόγο νόμιζα πως το είδα σε καναδυο λίστες ακόμη
2 Likes
1995 ήταν από τις πιο ακραία δύσκολες 90s χρονιές και για εμένα, Heat και La Cité des Enfants Perdus έπαιξαν κυριολεκτικά κορώνα γράμματα για την πρωτιά, ενώ από πίσω Underground, La Haine, Land and Freedom, La Cérémonie, Welcome to the Dollhouse, Toy Story, Kids, Usual Suspects, 12 Monkeys, Before Sunrise, Dead Man, Ghost in the Shell, Fallen Angels, Sense and Sensitivity, Leaving Las Vegas, Casino κτλ κτλ - μπορώ να σκεφτώ δεκάδες ταινίες ακόμα που θα πλησίαζαν την κορυφή μου για το '95
2 Likes
Καλά τα λέτε όλοι σας και για εμάς που δεν είμαστε σινεφίλ, αλλά το “Frankie and Johnny” δεν βλέπω πουθενά κι ανησυχώ.
Κοιτάξτε εδώ κάτι χαμόγελα ρε που ξεχειλίζουν έρωτα!
4 Likes
Αγαπημενο τοπικ, πηρα σημειωσεις, ειδα λιστες, αλλα αν το σκεφτω και αλλο, δεν θα τελειωσω ποτέ.
Καποιες χρονιες εχουν 4-5 ταινιες, αλλα θα παω με τη σκληρη γραμμη @Lupin και θα βάλω 1 ανα χρονιά και σε παρενθεση, καποιες που δεν τις εχω δει παραπανω και θα προτεινα να τσεκαρετε.
Περαν του @ChrisP , δεν ειδα πολυ ελληνικο κινηματογραφο, και νομιζω οτι αξιζει μια παραπανω μνεια.
Παμε
1984: Ghostbusters
1985: The Goonies
1986: Platoon
1987: Full Metal Jacket
1988: A fish called Wanda
1989: Dead poets society
1990: Goodfellas
1991: The Silence of the Lambs
1992: Scent of a Woman
1993: The Piano
1994: Pulp Fiction (Shallow Grave)
1995: The usual suspects
1996: Breaking the Waves (Κανένας ;;
1997: Good Will Hunting
1998: The Big Lebowski (Ας περιμενουν οι γυναικες)
1999: The Matrix (Todo sobre mi madre (All for my Mother))
2000: Dancer in the dark (Φτηνα Τσιγαρα)
2001: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring
2002: Catch me if you can
2003: Oldboy (Haute Tension)
2004: Eternal Sunshine of the Spotless Mind
2005: Matchpoint
2006: The Departed
2007: The bourne ultimatum
2008: Let the Right One In
2009: District 9 ((500) Days of Summer)
2010: Inception
2011: A seperation
2012: The Dark Knight Rises, (Frances Ha που σαι @Lupin τωρα, αλλα έλεγες το 2012)
2013: The Wolf of Wall street
2014: Interstellar
2015: Mad Max Fury Road
2016: Toni Erdmann (παιδια δεν εχω λογια για αυτο το φιλμ, αν υπαρχει αλλος που εκλαιγε ας το πει) (Suntan)
2017:.
2018: Hereditary
2019: Midsommar
2020: Another round.
2021: -
2022: Tar
2023: Poor Things
2024: Inside out 2 (Challengers)
8 Likes
έπαιζε σαν επιλογή και για εμένα πολύ δυνατά
Frances Ha ήταν το δεύτερο μου pick για το 2012
Νομίζω τα είχαμε ξαναπεί και τότε αλλά πάνε πολλά χρόνια - όπως και να έχει, εννοείται φοβερή ταινία και σιγουράκι σε μελλοντικό top5 μου για το 2016 (το είχα και τώρα στα υπόψιν αλλά ήταν δύσκολη χρονιά)
2 Likes
Το είχα δει σινεμά τότε ~28 χρόνια πριν. Μου άρεσε πάρα πάρα πολύ… αν έπαιρνες χρονομηχανή και με ρώταγες τότε θα το έβαζα νο.1 σίγουρα.
Έχω τις αμφιβολίες μου πόσο θα μου άρεσε αν το ξαναέβλεπα τώρα γι’αυτό δεν το έβαλα. Πραγματικά δεν ξέρω. Με την ίδια λογική δεν έβαλα La Haine, dancer in the dark, Kids, lost in translation, donie darko, fight club, event horizon, Battle Royale, Pulp fiction, Almost famous, requiem for a dream, Lost highway, American history x, Trainspoting, dead man κλπ. Είναι ταινίες που νιώθω πιθανό αν τις ξαναδώ σήμερα να μην έχω τον ίδιο ενθουσιασμό για αυτές.
1 Like
Κοιτα σιγουρα, καθως αλλαζεις σαν ανθρωπος. Οταν ειδα το Matrix, παραμιλουσα - ημουν 15/16 και ηταν κατι που ειδαμε πρωτη φορα, στο σινεμα. Τωρα αν το πετυχω στην τηλεοραση, δεν θα ασχοληθω καν. Αλλα το συναισθημα του τοτε, δεν αλλαζει. Γι αυτο πχ δεν αντεχω τους επισημους κριτικους, που φτιαχνουν λιστες τοπ 10 μονο με ασπρομαυρες του 50, λογω τεχνικων και ιστορικων χαρακτηριστικων.
Το σινεμα ειναι και τι σου κανει, οταν το βιωνεις. Γι’αυτο παμε παλι και παλι στις αιθουσες.
Και απο την αλλη, μια ταινια που ειδες χθες ειναι πιο φρεσκια στο μυαλο σου απο ταινια 20ετιας. Αλλα το γεγονος οτι θυμαμαι σημερα το Dancer και οχι τις αλλες 15 που εχω δει απο την ιδια χρονια, λεει πολλα.
5 Likes
BTW both,
26.11.2024 ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ- BREAKING THE WAVES σε Δαναό για όποιον είναι στα Αθηναϊκά πέριξ - στα πλαίσια του Fundamentals of Cinema από Φεστιβάλ Σαλονίκης
και αφισέτο με όλες τις προβολές μέχρι και 2025 (θα είμαι σε όλες μάλλον)
4 Likes
Είναι αυτός ο λόγος που το κάνουν;; …ή μάλλον είναι ο μόνος λόγος;;
Θα ακουστώ μηδενιστής αλλά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί (ή είναι στα τελευταία τους) οι μεγάλοι δημιουργοί. Όχι, δεν είναι θέμα παλιάς γενιάς που δεν αναγνωρίζει λόγο κολλημάτων τα επιτευγματα της καινούριας ή κάτι τέτοιο. Μάλλον έχει περισσότερο να κάνει με τη μεταμοντέρνα εποχή, τον ύστερο καπιταλισμό κλπ.
Όμως ακούω αυτό που λες… έχουμε μόνο τις αναμνήσεις μας (οι οποίες είναι χρωματισμένες από διάφορα πράγματα) και μπορεί να ήταν καλό να κρίνουμε με αυτές ως μοναδικό κριτήριο. Δεν έχουμε άλλο τρόπο.
Ένα κολαζ με τις ταινίες που αναφέρθηκαν στο θέμα που δεν έχω δει…
(να δούμε πότε θα βρω τον χρόνο αλλά έχουν μπει σε σειρά)
1 Like
true dat, αν και (πολύ πολύ γενικά τώρα/σε βαθμό αφέλειας δηλαδή και στα πλαίσια του “κουβέντα να γίνεται”) εφόσον ο κριτικός είναι καταλλήλως καταρτισμένος (πολύ μεγάλη και εντελώς διαφορετική κουβέντα αυτή) ώστε να μπορεί να κάνει μια ψύχραιμη “αναγωγή” ορισμένων λ.χ. παλαιοτέρων ταινιών του '50 σε σημερινούς όρους (ως προς τα τεχνικά, αφηγηματικά και σημασιολογικά για το ίδιο το μέσο aspects τους + το ατόφιο τους “νοηματικό διακύβευμα” υπό μια επίσης άχρονη και καθολική λογική κτλ κτλ κτλ), τότε αρκετές τέτοιες λίστες “περπατάνε” μια χαρά.
Μετά έρχεται η “ευθύνη” του αναγνώστη - θεατή, ο οποίος καλείται να διακρίνει τις λεπτές γραμμές μεταξύ αυτού που περιγράφεις παραπάνω (και που ισχύει πάνω-κάτω σε μεγάλο βαθμό, ανέκαθεν) και της ουσιαστικότερης ανάγνωσης μιας λίστας υπό το πρίσμα αυτού που περιγράφω (και συνήθως μιλάμε για αναγνώστες - θεατές που θέλουν να επενδύσουν κάτι παραπάνω από τον ελεύθερο τους χρόνο σε αυτό -όχι δηλαδή μόνο στο να “δουν μια ταινία” αλλά να αφομοιώσουν ουσιαστικά κάτι από εκείνη και να γίνει συνειδητά ή ασυνείδητα ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους).
Στο τέλος, το μόνο που μένει είναι να δει αυτές τις ταινίες αυτές με μια πιο “κατάλληλη” και πιο ουσιαστική ματιά, για να συν-διαμορφώσει την προσωπική του γνώμη.
(Προφανώς δεν μιλάω για “σινεφίλ” ελίτ και “ράτσες” τώρα, νομίζω γίνομαι αντιληπτός μέσες άκρες.)
Για αυτό και εγώ προσωπικά, αν και απολαμβάνω να φτιάχνω λίστες (ποιος δεν περνάει καλά με αυτό δλδ ffs ) θέλω να διαβάζω και 5 πράματα πίσω από αυτές, μην βλέπω μόνο ξερά ονόματα και στοιχεία πεταμένα σε ένα χαρτί ή μια οθόνη.
Αυτό είναι τεράστια κουβέντα όμως, προφανώς όχι τόσο απλοϊκή και μονόπλευρη όσο την παρουσιάζω (δηλαδή και η ιστορικότητα παίζει τεράστιο ρόλο στην ευρύτερη διαχρονικότητα του κινηματογράφου, που σηκώνει και αυτό πολλή κουβέντα) και ίσως να αποκτήσει δικό της topic σύντομα (γιατί έχει ενδιαφέρον γενικότερα το πως λειτουργεί/λαμβάνεται η κινηματογραφική κριτική υπό διαφορετικά πρίσματα και το πως αυτή διαχωρίζεται από την απλή γνώμη/άποψη -που γράφουμε όλοι μας πάνω κάτω εδώ μέσα ανά καιρούς + έχει κατακλύσει και τα γιουτουμπς)
3 Likes
Ειχα ενα θειο, που ηταν στους Angelopoulos hools. ό,τι εβγαζε ο Θοδωρας ηταν για 5/5, όλα τα άλλα ήταν χάσιμο χρόνου. Στα τελευταια του χρονια, δεν εβγαινε εξω ουτε να δει τον ηλιο, αλλα πηγαινε σινεμα μονο για Αγγελοπουλο.
Αυτο που μου αρεσει στις λιστες παραπανω, ειναι οτι ειναι μιξ. Εχουν σαφεστατα μεγαλα εργα, αλλα εχουν και τις αδυναμιες μας. Και ετσι πρεπει να ειναι θεωρω. Απο την μια, προσωπικα δεν αντεχω το λαΙκο σινεμα, παρτε μαρβελ μικιμαου με 1 δις μποφ οφφις (φαρμακερος) και 9.9 στο Imdb, αλλα απο την αλλη, ρωταω την σημαντικη ερωτηση
Ποιος εδω μεσα θα δει το Θωρηκτό Ποτέμκιν…
Τριτη, αφου εχει ξυπνησει 7 το πρωι, παει τα παιδια σχολειο, δουλεψει, μαζεψει τα παιδια, διαβασει τα παιδια, κανει φορολογικη δηλωση, και ξεκινησει την ωρα στις 23:00 τη νυχτα ;
Γι’αυτο μου αρεσουν οι λιστες να ειναι σαν τα σετλιστ - βαλε τα χιτ, βαλε και 2-3 deep cuts.
Αλλιως να βλεπουμε μονο ιρανικο σινεμα
BTW - Ενδιαφερον οτι απουσιαζει ο πιο μικιμαου μεηνστρημ χαρακτηρας που μας τα κανανε μπαλονια για ποσα χρονια…
Φιλακια μικρε μαγε μπομπο, κανεις δεν νοιαζεται, Ερμιονη you could do better
2 Likes
αυτό είναι επίσης μια εντελώς διαφορετική (αλλά πολύ ενδιαφέρουσα, ίσως ακόμα πιο ενδιαφέρουσα από τις παραπάνω γιατί έχει και έναν “καφενειακό” χαρακτήρα ) κουβέντα επίσης - πως οι όποιες μας “σινεφιλικές” ανάγκες μπορούν να συμβαδίσουν με την σύγχρονη καθημερινότητά μας και πως εκείνες διαμορφώνονται πλέον συνειδητά (ή και όχι) από την μεταβολή των πιο προσωπικών μας προτεραιότητα.
Εμένα πχ. μέσες - άκρες με έχει τσακίσει στα 40 μου η καθημερινότητα στο κομμάτι αυτό και βρίσκω τον εαυτό μου να προσπαθεί να ακολουθήσει τα ρεύματα και την επικαιρότητα έχοντας μείνει πίσω σχεδόν μια 8ετία - 10ετία.
Εναλλακτικά όμως, υποθέτω πολύς κόσμος μπορεί να δει και να εκτιμήσει πάμπολλα πράγματα πχ στο Θωρηκτό Ποτέμκιν -ή το Χ Ψ έργο 80 και 100 ετών- το 2024 όπως είπα και πριν, δηλαδή με το κατάλληλο mindset, χρόνο, “παιδεία” και την διάθεση για το “κάτι παραπάνω” από κάτι για να σκοτώσω το χρόνο μου ή μια στις τόσες να ικανοποιήσει μια βαθύτερη -καταπιεσμένη λόγω των παραπάνω- ανάγκη/πνευματική short of speech αναζήτηση.
(ξαναλέω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν μιλάω για elit θεατές or something, ακόμα και ο όρος “σινεφίλ” συνεχίζει να μου χτυπάει περίεργα τις περισσότερες φορές που τον συναντάω κάπου)
Νταξ τώρα ναι, οι παραδοσιακοί μονόμπατοι και δύσκαμπτοι “δεινόσαυροι” κουράζουν και κούραζαν διαχρονικά.
Επίσης να βλέπετε πιο πολύ Ιρανικό σινεμά
Γενικά πάντως και πολύ επιγραμματικά τώρα, μια σωστή balanced topκάτι λίστα ενός Χ - Ψ έντυπου/site είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί γιατί η ισορροπίες μεταξύ mainstream, εναλλακτικού, indie, πειραματικού κτλ κτλ κτλ θέλουν μεγάλη ωριμότητα κατά τη διαχείρισή τους - τόσο ως προς το αυτές καθαυτές όσο και σε αντιδιαστολή με το μέσο από τη μια και το κοινό/θεατές από την άλλη που απευθύνεται.
Άντε ρε monte, νισάφι πια, έκανες έναν αιώνα να επανέλθεις στα forum-ικά σου καθήκοντα - δεν πρέπει να έχεις τώρα παράπονο ε
Θα επανέλθω κάποια στιγμή το τριήμερο με ένα post - ποτάμι ελπίζω για 2-3 πραγματάκια, γιατί τώρα παράλληλα ψάχνω να βρω νόημα και ουσία σε ένα excel μερικών χιλιάδων γραμμών και ένα ERP που παίζει να έχει και προσωπικά μαζί μου
3 Likes
Σήμερα Πέμπτη, αφού σηκώθηκα στις 7 το πρωί, βοήθησα τη σύζυγο να ετοιμάσει τα παιδιά και καθώς αναρρωνω από χολοκυστεκτομή, έβαλα στις 8 να ξαναδώ (όχι το Ποτέμκιν αλλά) το Τοκυο Στορυ μετά από καμία 20αρια χρόνια που το είχα πρωτοδει. Σοφή απόφαση, καθώς άλλη ταινία είχα δει τότε και εντελώς άλλη είδα τώρα.
2 Likes
το Tokyo Story είναι από αυτές τις ταινίες που θα έπρεπε να προβάλλονται και στα σχολεία
1 Like
Συμβαινει και θα συμβαινει. Εκπαιδευεσαι σαν θεατης, ειδικα οταν περνας απο εφηβεια/ενηλικιωση. Δεν θα ξεχασω που εβριζα εκεινο τον ερμο που ειχε τη φαεινη ιδεα το 2001 να δουμε σαν παρεα το Mulholland Drive, μου ειχε φανει τοσο ακατανοητο και δηθεν. Και το ξαναβλεπω τωρα 2024 οντας ενας αλλος θεατης και παροτι δε με λες καν David Lynch φαν αναρωτιεμαι τι αριστουργημα σκαρωσε ο ανθρωπος και πώς ολα κανουν ευκολα perfect sense. Απορω δλδ και τι ακριβως δε μου αρεσε τοτε.
2 Likes