Kαλά, ειδικά για το Mulholland Drive θυμάμαι να έχω εκνευριστεί στα 17-18 που το είδα (σε VHS), γιατί στα videoclub τότε έδιναν και ένα flyer (για όποιον μύστη το θυμάται) που ανέφερε σε μορφή λίστας “τι να προσέξεις στη ταινία για να την καταλάβεις” - και το είχα απαξιώσει με τη μια, με τη λογική του “σιγά μην δω ταινία με οδηγίες χρήσης” κτλ
Αλλά ναι, πέραν τούτου (το παραπάνω είναι και θέμα marketing, άσχετο εντελώς με σινεμά αυτό καθαυτό) προφανώς η πάσης φύσεως ηλικιακή “ωρίμανση” + οι επιπλέον κινηματογραφικές και έξω-κινηματογραφικές εμπειρίες αλλάζουν πολλά πράγματα στη πορεία
Έλα ρε, έβαλες τελικά και τις εβδομαδιαίες προσφορές στα σούπερ μάρκετ?
Για την κουβέντα παραπάνω, να συνεισφέρω με μια ανούσια γνώμη, είναι λογικό να αλλάζεις γούστα όσο περνάει ο καιρός. Στις λίστες που κάνουμε (ειδικά στο 52), εμένα μου άρεσε να τις διαβάζω γιατί είναι προσωπικές, δε με νοιάζει τι αριστούργημα ή μλκια είναι ένας δίσκος ή μια ταινία, με νοιάζει να διαβάσω τι έχεις να πεις εσύ γι’ αυτό. Μάτια και αυτιά έχω, άρα αν μου αρέσει κάτι θα το διαπιστώσω μόνος μου, δεν περιμένω το γούστο του άλλου.
…για να καταλήξω στους κριτικούς, πρώτον πιστεύω ένας “επαγγελματίας κριτικός” καταρχάς για μένα είναι ο,τι πιο fail υπάρχει σαν ορισμός, αλλά μπράβο του που τα παίρνει για να λέει τις μλκιες του, και δεύτερον είναι λογικό να βάζει σαν top 10 ξεχασμένα άλμπουμς ή προπολεμικές ταινίες, αφού είτε με τόση τέχνη που έχει καταναλώσει το γούστο του είναι αλλιώς, είτε και (πιο σύνηθες πιστεύω) απλά θέλει να το παίζει ψαγμένος. Ίσως σε κάποιο niche ανθρώπων που είναι φανατικοί με τον κινηματογράφο ή τη μουσική, να τους λέει κάτι αυτή η ανάλυση που έπιασε λίγο κι ο Lupin που κάνει ο κριτικός, αλλά τις πιο πολλές φορές φαίνεται pretentious.
Όπως και να 'χει, πχ για αυτή την κουβέντα που λέω και πάνω ότι έπιασε ο Lupin, τα διάβασα ευχάριστα τα 4-5 posts και όντως έχουν μάλλον τεράστια ανάλυση, αλλά διαβάζω τον Lupin και ο,τι γράφετε εδώ από ενδιαφέρον, όχι επειδή με νοιάζει ή θα ακούσω κάποιον περισσότερο από τον εαυτό μου, άντε ίσως ένα ερέθισμα για να δω κάτι.
Κλείνω, ξαναλεγοντας πως όντως είναι ωραίες οι λίστες μας, μ’ αρέσει που ο καθένας απλά βάζει ο,τι του αρέσει
Εγώ σε σχέση με αυτό το πόιντ που έχει τεθεί από αρκετούς στα τελευταία ποστ έχω να θέσω τον εξής προβληματισμό, πάντα σε γενικότερο πλαίσιο:
Εντάξει, απόλυτα λογικό αυτό περί επανεκτίμησης μιας ταινίας λόγω ας-πούμε-πιο-ώριμης ηλικίας, αλλά αυτό σημαίνει ότι για κάθε ταινία με κάποιο κύρος που όμως εμείς την είδαμε 20 χρονών και είπαμε μνιέχ, υπάρχει μια “σιωπηλή” εκκρεμότητα ότι πρέπει να την ξαναδούμε για να νιώσουμε;
Σιωπηλή εκκρεμότητα… καλά δεν θα σε κυνηγήσει κανείς με το δίκανο αν δεν ξαναδείς το fight club ή το lost in translation …και υποπτεύεσαι πως δεν είναι τόσο ωραία όσο τα θυμάσαι. Εγώ βέβαια έχω μια περιέργεια πως θα μου φαινόντουσαν κάποιες ταινίες αν τις έβλεπα σήμερα (περισσότερο το mullholland Drive, το Dancer in the dark και το lost in translation) …όμως μάλλον γιατί δεν έχω τόσο χρόνο για πέταμα θα το αφήσω εκεί στην περιέργεια.
Εκτός αν γίνω ρεμάλι σαν έναν φίλο μου που ξαφνικά τον παράτησε η γυναίκα του και έφυγε μαζί με το παιδί τους και έμεινε και άνεργος …τότε μπορεί κάτι να γινόταν.
Ωραία κουβέντα έχει ξεκινήσει, εγώ συμφωνώ 100% όσον αφορά τα συναισθήματα που σου γεννάει η ταινία ή το γεγονός ότι την έχει ταυτίσει με κάτι προσωπικό στο μυαλό σου. Εγώ με αυτή τη λογική έφτιαξα τη λίστα μου και τις ταινίες αυτές τις έχω δει πολλές φορές την καθεμία (εντάξει, με εξαίρεση το δεύτερο Dune) ακριβώς επειδή θέλω να βιώσω πάλι αυτό το συναίσθημα. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην σου “λέει” τα ίδια πράγματα αν τη δεις μετά από χρόνια αλλά ίσως να αντιληφθείς πράγματα που δεν “έβλεπες” σε νεαρή ηλικία και αυτό έχει από μόνο του μια ομορφιά. Είναι σαν να ανακαλύπτεις εκ νέου την ιστορία. Πάντως, για να πω κι εγώ την απορία μου, δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που μου λένε ότι δεν μπορούν να δουν παραπάνω από μια φορές την ίδια ταινία. Δηλαδή γιατί ακούνε παραπάνω φορές το ίδιο τραγούδι;;; Άσε που έτσι χάνονται ευκαιρίες να απολαύσεις παλιές ταινίες που αγαπάς στη μεγάλη οθόνη!
Σαφώς όχι, αν σταματήσω στις 3 φορες Το θέμα μου είναι το “παραπάνω από μία φορά”, εγώ το βλέπω ώς κάτι που θες να ξαναβιώσεις, οπότε γιατί να μη δεις την ταινία όσες φορές θες; Δηλαδή όπως μπορείς να απολαύσεις τον ίδιο δίσκο ξαπλωμένος και κάνοντας μόνο αυτό, μπορείς να απολαύσεις και την ίδια ταινία χ φορές.
Ναι καταλαβαίνω πώς το λες, αλλά επιμένω ότι δεν είναι το ίδιο, γιατί στις ταινίες δεν ισχύει ως γενικός κανόνας, για μένα, ότι “αν σ’ αρέσει πάρα πολύ θα τη δεις πάνω από μια φορά”. Για κάποιες σίγουρα ισχύει, άλλες όμως μπορεί απλά να σου κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση με την πρώτη θέαση που να σου μείνουν στο μυαλό για πάντα και να μη νιώθεις την “ανάγκη” να τις ξαναδείς, απλά να τις θυμάσαι και να λες “πωπω τι ταινιάρα ήταν το τάδε”.
Ναι, συμφωνώ, εννοείται ότι δεν είναι “κανόνας” αυτό. Ήταν πιο πολύ μια γενική απορία γιατί το έχω ακούσει κάμποσες φορές. Έχει σχέση με αυτή την κουβέντα περί συναισθημάτων. Δηλαδή εγώ το σκέφτομαι ότι όπως θέλω πχ να ξεσπάσω ή να παλέψω με ένα συναίσθημα ακούγοντας το χ τραγούδι και θέλώ να το ακούσω ξανά και ξανά γι’ αυτό τον λόγο, έτσι το βλέπω και με τις ταινίες. Αλλά ίσως να βγαίνω off topic, πιάστηκα από την κουβέντα που διαβάζα και γενικά αυτό το thread μου αρέσει και με στοίχειωσε σαν ιδέα από την ημέρα που έπεσα πάνω του.
Έχω δεσμευτεί. Ήταν γενικότερο το σχόλιο.