[I]Tears, tears
Rolling back the years
Years, years
Holding back the tears[/I]
[B]Converge “All we love we leave behind”[/B]
Κάθε μέρα τον ακούω 4-5 φορές. 17 κομμάτια οι γαμημένοι και δε σου πάει να πατήσεις το skip πουθενά. Πόσο τρελαμένη μουσική, πόσο άρτια δομημένη, πόσο ευκολοάκουστη σε σημεία. Οι Converge είναι ένα είδος από μόνοι τους, ρε γαμώτο.
17 ? :?
Την Deluxe εκδοση εννοει ο λεπερ λογικα.
Χαμπαρι δεν ειχα παρει …2 “νεα” κομματια Κονβερτζ (σπλιτ με Ναπαλμ το 'χα ακουσει). 
Ναι, το βινύλιο έχω και έχει 17 τραγούδια. 
Έχει skip το πικαπ;;; 
O μοναδικός όρος, τελικά, που πλησιάζει το να περιγράψει τι παίζουν (ή μάλλον, έπαιζαν :() οι Biomechanical, πρέπει να είναι το “film score metal”.
Μόνο που κι αυτός ακόμα είναι κάπως παραπλανητικός και λειψός.
Γιατί πρέπει να προσθέσεις “αλλά προσοχή: μιλάμε για το μεταλλικό soundtrack μιας τριλογίας ταινιών που εφάμιλλή της σε ύφος δεν έχει γυριστεί ακόμα και δεν είναι καν σίγουρο αν θα γυριστεί ποτέ”.
Γιατί θα πρέπει να είναι μια γαμημένα ΑΚΡΑΙΑ κινηματογραφική τριλογία.
Πώς αλλιώς να φανταστείς την απόδοση σε κινηματογραφικές εικόνες ενός ήδη τίγκα “εικονοπλαστικού” μουσικού έργου, το οποίο για να μετουσιώσει σε (ακραία, ΔΙΑΟΛΕ) μουσική το όραμα του Γιάννη Κουτσελίνη επισκέπτεται διαδοχικά όλες τις βαθμίδες του ονειρικού φάσματος, από τον εφιάλτη μέχρι την ευφορική ανάταση και την ονείρωξη, και ενσωματώνει στοιχεία από κάθε πιθανή έκφραση του σκληρού ήχου, από ατσάλι και prog (πίσω μου σ’ έχω Σατανά) μέχρι thrash και industrial, με αγκιτάτορα μια φωνητική παλέτα που έχει από death βοθρογαβγίσματα και grindcore οιμωγές μέχρι Painkiller-ικές κραυγές και ψίθυρους.
Πώς να διανοηθείς μια φουλ αναπαράσταση του απόκοσμου χάους κομματιών όπως το Through Hatred Arise, τo Eight Moons ή την α-ξ-ε-π-έ-ρ-α-σ-τ-η Absolution τετραλογία.
Καλύτερα όμως… μάλλον. Καλύτερα που τις εικόνες των Biomechanical τις βλέπεις μόνο με το μυαλό κι όχι με τα μάτια.
Το μέταλ παίχτηκε έτσι, σ’ αυτούς τους τρεις δίσκους, για πρώτη και τελευταία φορά στην Ιστορία.-
Lol, ε τρόπος του λέγειν.
[B][I]About Biomechanical:[/I][/B]
Που τους θυμήθηκες αυτούς; Θυμάμαι είχα γράψει σε κασέτα το “Eight moons” όταν είχε κυκλοφορήσει, μετά από διθυραμβικές κριτικές του Hammer. Τους είχαμε δει και live με Nevermore τότε, στη Υδρόγειο.
Ωραίο album, λίγο χάλια η παραγωγή, αλλά είχε έναν πετυχημένο συνδυασμό groove με κλασικό heavy metal και μία φωνάρα από πάνω. Και αυτά τα κινηματογραφικά στοιχεία που λες κι εσύ. Άπατοι πήγαν αυτοί τελικά; Έχω να δω τ’ όνομα τους κάπου εδώ και χρόνια.
Τυπικά δεν έχουν διαλυθεί, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες το πράμα έχει να τσουλήσει εδώ και 4-5 χρόνια περίπου, οπότε ο Κουτσελίνης μάλλον απογοητεύτηκε και αφοσιώθηκε στην κανονική δουλειά του. Άπατο ήταν μάλλον δεδομένο ότι θα πήγαινε το ριζοσπαστικό εγχείρημα ονόματι Biomechanical, αφού φαντάσου ότι κάθε δίσκος που έβγαζαν ήταν πιο στριφνός και χαοτικός από τον προηγούμενο (με αποτέλεσμα στο Cannibalised το ανύποπτο αυτί τις περισσότερες φορές να ακούει σκέτο… θόρυβο), αλλά η διαδικασία αυτή το πιθανότερο είναι ότι επιταχύνθηκε από την εγκατάλειψη του πλοίου από τους Βρετανούς bandmates του Γιάννη ακριβώς μετά την ηχογράφηση του τρίτου δίσκου (!). Κατάφερε ο έρμος όπως-όπως να στήσει ξανά τη μπάντα απ’ την αρχή και να περιοδεύσει, αλλά όπως ήταν λογικό, δεν κράτησε το πράμα.
Δεν λιώνω αλλά είναι οι μόνοι δίσκοι που ακούω ολόκληρους τον τελευταίο πολύ καιρό
ρώτησα τον κιθαρίστα των Biomechanical και λέει, πως ναι είναι εντελώς ανενεργοί. διαλυμένοι ίσως οχι, αλλά δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
ο Κουτσελίνης δημιουργεί μουσική για κινηματογράφο τώρα
ο κουτσελίνης μας έκανε ανθρώπους το 1989 με κείνο το ντέμο και την αρχοντική εμφάνιση ένα χρόνο μετά, ας τον έχει ο θεος καλά…
To Eight Moons είναι απίστευτη δισκάρα, με θυμάμαι στα φοιτητικά μου βράδια σχεδόν να δακρύζω με το ομώνυμο, και να χτυπιέμαι στον δρόμο με το DNA Metastasis να παίζει στα ακουστικά του walkman.
Όταν έπαιξαν στο 8ball και ο Κουτσελίνης έσκισε τον ουρανό στα δύο, πήγα στο τέλος για υπογραφές στα cd και του είπα ότι είχα έρθει από Λιβαδειά μόνο για να τους δω και θα έφευγα κατευθείαν με το βραδινό τρένο. Εκείνη την ώρα βοηθούσε τους άλλους να ξεστήσουν και με κοίταξε με ένα απίστευτο βλέμμα, σε φάση “οκ, θενκς, αλλά, σοβαρά τώρα;!”. Πολύ χαμηλών τόνων και προσγειωμένο άτομο μου φάνηκε εμένα, κρίμα που δεν του ήρθαν όπως τα ήθελε με το συγκρότημα.
Χαζομάρες γράφω, ότι είπε ο Γράκχος στην προηγούμενη σελίδα.-
Το DNA Metastasis είναι στο Empires βέβαια…
Ναι βρε, δεν το έγραψα σωστά. Εκείνους τους 2 δίσκους έλιωνα τότε που ό,τι cd αγόραζα το έγραφα σε κασέτα και μετά την έλιωνα στο walkman. Το Cannibalised ακόμα και σήμερα μπορώ να πω ότι δεν το έχω αφομοιώσει τελείως, τουλάχιστον όχι όσο τα 2 πρώτα.
Δεν είσαι ο μόνος. Και μένα μ’ έχει ζορίσει πάαααρα πολύ αυτός ο δίσκος. Μακράν ό,τι πιο δύσπεπτο έκαναν ποτέ.
Να βγει κι ο Darth στο τηλέφωνο να μας κράξει πάλι επί του θέματος :!:
Α, και ρισπέκτ για τις κασέτες ε.
Τον τελευταιο μηνα και κατι εκανα επισταμενη επαναληψη στην δισκογραφια των Iced Earth λογω του live της Παρασκευης.
Μιλαμε για μπαντα-συμβολο για το heavy metal με ενα σερι απο εκπληκτικους δισκους στα 90’s. Iced Earth, Night Of The Stormrider, Burnt Offerings, The Dark Saga, Something Wicked This Way Comes ολα ειναι ενα και ενα, μιλαμε για ενα σερι κυκλοφοριων που πολλες μεγαλες μπαντες θα ζηλευαν. Και για να κλεισει η 10ετια της παντοδυναμιας τους κυκλοφορει και ενας απο τους καλυτερους live δισκους, το Alive In Athens μπροστα σε ενα τρελαμενο και εκπληκτικο ελληνικο κοινο που διψαγε για μουσικη.
Απο εκει και περα αρχισαν να κανουν μια κοιλια, αλλα κυκλοφορησαν εναν καλο δισκο, το Horror Show, εναν παρα πολυ καλο, το The Glorious Burden, 2 μετριους προς αδιαφορους δισκους το Framing Armageddon - Something Wicked Part 1 και το The Crucible Of Man - Something Wicked Part 2 και μας ειχαν κρατημενη ακομα μια δισκαρα που παει να κανει παρεα στα 5 πρωτα το Dystopia. Και αν και το φρεσκο Plagues Of Babylon μου φανηκε μετριο η μπαντα σειναι σε καλη κατασταση και σε φορμα σε αντιθεση με το μεγαλυτερο μερος των 00’s και ευχομαι να καταφερει να δεσει το τωρινο lineup, μιας και αυτη ηταν παντοτε η αδυναμια τους και ισως να παιζει μεγαλο ρολο στο οτι δεν εγιναν ακομα μεγαλυτεροι.
Οπως και να εχει ο Jon Schaffer ειναι σκετη riff-ομηχανη και εχει γραφει αμετρητες κομματαρες και ολοι οι τραγουδιστες που εχουν περασει απο το σχημα ηταν ξεχωριστοι και αξεχαστοι. Απο τον καπως πιο ατεχνο αλλα παθιασμενο Gene Adam, στον πωρωτικο με εξαιρετικα ψηλα φωνητικα John Greely, στον πραγματικα [B][SIZE=3]ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ[/SIZE][/B] και απο τους μεγαλυτερους Heavy Metal ερμηνευτες Matt Barlow, τον φανταστικο και πολυδιαστατο Tim “Ripper” Owens μεχρι τον υπεροχα ταιριαστο και καταπληκτικο Stu Block.
Γιατί ποτέ κανείς δεν ξέχασε, άλλωστε, τη μεγαλειώδη διασκευή-διατριβή στη δυσκοιλιότητα στο “Screaming for Vengeance”.
Συμφωνω, αλλα ολοι εχουν τις κακες μερες τους… Αλλωστε η τεχνικη του και ο τροπος που τραγουδαει δεν μοιαζουν με του Halford. Ουτε η διασκευη τους στο The Ripper μου αρεσε.