Φιλοσοφία

πιστευετε οτι ενας ανθρωπος ο οποιος εχει βιωσει θανατο/θανατους απο κοντινους συγγενεις στη ζωη του μπορει να ζησει μια σταθερη και ευτυχισμενη ζωη;
στην περιπτωση που το ατομο αυτο εχει μετατρεψει τον πονο σε θαρρος και εχει καταφερει πολλα, μπορει να εχει πολλες ευτυχισμενες στιγμες σιγουρα. αλλα το ερωτημα ειναι μπορει να ειναι σε καθε στιγμη πανω απο το οριο της δυστυχιας εστω;

εξαρταται βεβαια και απο τον καθιστουν ευτυχισμενο οι σχεσεις που δημιουργει γυρω του, αλλα μεχρι ποιο σημειο.

Δεν είμαι σίγουρη σε τι επίπεδο να σου απαντήσω - βιωματικό ή θεωρητικό.
Η απάντηση είναι “ναι, μπορεί”.
Αλλά κάθε πένθος και κάθε σχέση είναι διαφορετικά.
Το πώς θα βιώσει κανείς και το πώς θα ξεπεράσει ένα πένθος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες :
ο τρόπος που έφυγε αυτός που έφυγε, η σχέση που είχαμε με αυτόν που έφυγε, οι γενικότερες σχέσεις στο οικογενειακό σύστημα πριν, προηγούμενα πένθη και απώλειες, κάτι που τα βιβλία ονομάζουν “resilience” - η υποκειμενική ανθεκτικότητα του καθενός. Η “μυθολογία” της κάθε κουλτούρας και οικογένειας σχετικά με το πώς και γιατί πεθαίνει κανείς.

Σε βιωματικό επίπεδο - το να χάσεις κάποιον δικό σου πονάει σαν διάολος για ένα διάστημα. Το οποίο “φυσιολογικά” κρατάει 4-6 μήνες, λέει η θεωρία.
Μετά, περνάει. Είναι σαν να είχες μία πληγή, και μετά σου μένει ένα σημάδι. Θα φαγουρίζει πού και πού, ίσως να πονάει όταν αλλάζει ο καιρός, αλλά οκ.

Από εκεί και πέρα, για να στηρίξουμε και το θρεντ, υπάρχουν εξαιρετικές μελέτες για την αλλαγή της συμπεριφοράς των ανθρώπων ανά τους αιώνες απέναντι στο θάνατο:

  1. [B]Φ. Αριές - Δοκίμια για το θάνατο στη δύση[/B]

Στα δοκίμια που αποτελούν το βιβλίο αυτό, ο Φιλίπ Αριές μας δίνει την ουσία των ανακαλύψεών του, περιγράφοντας το βαθμιαίο πέρασμα από τον «εξημερωμένο θάνατο» στο Μεσαίωνα, στον «απαγορευμένο θάνατο» της εποχής μας.

  1. [B]Μ. Βοβέλ - Ο θάνατος και η Δύση[/B]

:slight_smile:

το να χασεις καποιον ανθρωπο ειναι μεσα στη ζωη.

Ειναι φυσιολογικο το να πενθησεις και να νοσταλγησεις αλλα επισης ειναι φυσιολογικο να κοιταξεις και την δικη σου ζωη, να την σεβαστεις και να προσπερασεις αυτην την απωλεια.

Εχει συμβει σε παααρα πολλους οι οποιοι ομως κοιταξαν μπροστα και αφησαν πισω τους την απωλεια.

Η ζωη συνεχιζεται σε καθε περιπτωση.

Έχει ασχοληθεί κάποιος με το έργο του Ντιντερό;
Θέλω συμβουλή από που να ξεκινήσω. Με ενδιαφέρουν κυρίως τα έργα του πάνω στην ατομικότητα/ελεύθερη βούληση και τον υλισμό.

Ευχαριστώ :slight_smile:

Τί θα προτείνατε εσείς; Γενικώς τα βιβλία του Σαραμάγκου, πάνω σε ποιές φιλοσοφικές θεωρήσεις στηρίζονται; Καθόλου άσχετο. Θέλω να ασχοληθώ με κάποιους συγγραφείς, τύπου Σαραμάγκου, Καμύ, κλπ, ενώ παράλληλα θα μελετώ φιλοσοφία. Δεν ξέρω, όμως, με τί να αρχίσω. Καμιά ιδέα;

Dedomenou oti h logotexnia tou paralogou einai apo tis kat eksoxin “simainouses” morfes logotexnias, to opoio simainei pws kyriws “deixnei” den didaskei, h, an thes, didaskei me th voh8eia shmeiwn kai oxi syllogismwn, tha elega pws gia na mpeis mesa ths xwris na exeis diavasei me ti asxoleitai, giati exei th domh poy exei, giati “de symvainoun” polla pragmata kai osa symvainoun fainontai… paraloga, tha prepei na exeis yparksei se mia tetoia katastash, na thn exeis zhsei. Apo thn allh, mporeis na diavaseis prwta to dokimio tou camus, “O mythos toy sisyfou”, th thewritikh meria dhladh twn gnwstwn mythistorimatwn tou.

Apo ton Saramago eixa diavasei ta “Peri tyflothtos”, “Peri Thanatou” kai “To kata Ihsoun Euaggelio”. H thematologia tou einai genika polyepipedh. Vasei, twn dikwn mou filosophikwn, logotexnikwn prokatalhpsewn, to “Kata Ihsoun Euaggelio” to ekselava perissotero ws mia allhgoria peri twn paradokswn katastasewn (vl: catch-22) stis opoies vriskei o anthrwpos ton eauto tou kai tis opoies prepei na apodextei, kai etsi na tis kseperasei. (www.youtube.com/watch?v=a_2ckU1Wet4)

TO “Peri tyflothtos” m’aresei na to vlepw ypo to prisma ths “fainomenologias ths antilhpshs” tou Maurice-Merleau Ponty kai tou kentrikou rolou pou deinei sto swma, ston enswmato anthrwpo dld, ws forea gnwshs kai nohmatos. APo 'kei, mporoun na vgoun diafora koinwniologika symperasmata gia thn antimetopish diaforwn swmatika apoklinouswn omadwn. Epishs, vlepw simeia epafhs me to “THis is water” tou D.F.Wallace (http://web.ics.purdue.edu/~drkelly/DFWKenyonAddress2005.pdf / www.youtube.com/watch?v=8CrOL-ydFMI)

Sto “Peri thanatou” to diavazw politika kai gyrw apo thn ennoia ths dimiourgikhs katastrofhs kefalaiou (sthn prokeimenh, anthrwpinou kefalaiou).

Είσαι φοβερός! Ευχαριστώ για τις αναλύσεις σου :slight_smile:

Την “τριλογία” προτίθεμαι να τη διαβάσω μετά την εξεταστική και να βγάλω και τα δικά μου συμπεράσματα!

Έχει καιρό να ποστάρει κάποιος στο τόπικ και σκέφτηκα να το ενεργοποιήσω. Έχω ασχολιθεί με την ανατολική φιλοσοφία τα τελευταία χρόνια, με τον Βουδισμό και την υπαρξιακή διάσταση του Ζεν. Βασίζεται στην διάσταση του άχρονου , η οποία κατα κάποιο τρόπο υπερβαίνει τη δυικότητα του νου (που αντιλαμβάνεται τις διάφορες καταστάσεις σε αντιθέσεις - καλό / κακό, θεός / διάβολος κ.ο.κ). Μέσω του διαλογισμού μπορείς να βιώσεις καταστάσεις συνείδησης που σε ενώνουν με το κοσμικό / συμπαντικό όλο, να έρθεις δηλαδή σε επαφή με την κατακόρυφη διάσταση της ύπαρξης που υπερβαίνει τη γέννηση και το θάνατο. Η συνείδηση είναι το κεντρικό θέμα του Βουδισμού και το πως ο νους αποκτά αυτόνομη οντότητα απο αυτόν “που κατοικεί εντός”, όταν ταυτιζόμαστε με αυτόν, όταν παρασυρόμαστε από τη ροή των σκέψεων και των επιθυμίων χωρίς να έχουμε καθαρή διάκριση και δημιουργούμε ένα ψεύτκο εγώ, μια πλαστή ατομικότητα ή οποιοα “φαίνεται” να έχει ξεχωριστή υπόσταση απο τον αληθινό Εαυτό και πλανάται στο χρόνο.

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές σχολές και διαλογιστικές πρακτικές για να αφυπνίσουμε αυτή την άχρονη ύπαρχξη εντός μας ( τη συνειδητότητα), για να επέλθει αυτό που ονομάζει η ανατολική φιλοσοφία ως Νιρβάνα, ή φώτιση. Η δυτική φιλοσοφία ανέπτυξε σε μεγάλο βαθμό όλες τις καταστάσεις του νου, αλλά έδωσε και βαρύτητα στη πλάνη “σκέπτομαι άρα υπάρχω” του Καρτέσιου, που ναι μεν τονίζει τη διαλεκτική ικανότητα του ανθρώπου που τον διαχωρίζει από τα άλλα όντα του ζωικού βασιλειού, και τον εξελίσει ως άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα περιορίζει τον άνθρωπο στο πεδίο της σκέψης, την ταύτιση με αυτή και δε προσφέρει τη δυνατότητα της εμπειρικής βίωσης μιας ανώτερης κατάστασης συνείδησης.