Πολύ ωραίος και ο Φωτόπουλος. Διαβάζω χρόνια τα άρθρα του στην Ελευθεροτυπία…
Βιλχέμ Ραίχ παιδιά ο Καλύτερος Φιλόσοφος
Να παραθέσω και ένα βιογραφικό στοιχείο
Β. Ράιχ γεννήθηκε στις 24 του Μάρτη του 1897 στη Γαλικία, την περιοχή που βρισκόταν τότε στην ανατολική παραμεθόριο, κομμάτι της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Ο Ράιχ ήταν παιδί μιας οικογένειας γερμανόφωνων εύπορων αγροτών. Από τα έξι μέχρι τα δέκα του χρόνια ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε σ’ έναν παιδαγωγό. Αργότερα φοίτησε σ’ ένα γερμανικό λύκειο, απ’ όπου και έλαβε το 1915 το πρώτο του δίπλωμα φυσικών επιστημών.
πό πολύ μικρή ηλικία είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες. Στα οχτώ του χρόνια έφτιαχνε συλλογές από φυτά και έντομα και μελετούσε τους τρόπους αναπαραγωγής τους. Το 1918 γράφεται στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Κέρδιζε κάποια χρήματα κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα και ζούσε πολύ μετρημένα αποφεύγοντας τις κοσμικές συγκεντρώσεις και τις καφετέριες.
Το 1920, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, έγινε δεκτός σαν μέλος στη Ψυχαναλυτική Εταιρεία της Βιέννης, που καθοδηγούσε τότε ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Οι στενές σχέσεις του με τον Φρόυντ και την ψυχανάλυση συνεχίστηκαν μέχρι το 1934. Το 1922 ο Ράιχ άρχισε μια λαμπρή καριέρα σαν ψυχαναλυτής. Έγινε ένας από τους καλύτερους θεραπευτές της Βιέννης και υπήρξε πιθανόν ο λαμπρότερος ψυχαναλυτής της δεύτερης γενιάς, αυτής που διαδέχτηκε τους μεγάλους προκατόχους του σαν τον Φρόυντ, τον Φερέντσι, τον Άμπραχαμ κ. α.
Από εκεί κι έπειτα η ζωή του ακολούθησε μια ταραχώδη πορεία, όπως άλλωστε ήταν και η προσωπικότητά του. Για τις θεωρίες του και τις ανακαλύψεις του διώχθηκε από τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη και διαγράφηκε από το Κομουνιστικό κόμμα της Γερμανίας και της Δανίας. Οι εκπρόσωποι του φασισμού τον θεώρησαν κομουνιστή και πράκτορα της Μόσχας και οι κομουνιστές τον θεώρησαν αντεπαναστάτη και πράκτορα της αστικής τάξης. Οι ψυχαναλυτές της εποχής του τον θεώρησαν αιρετικό και τον διέγραψαν από την Ψυχαναλυτική Ένωση.
Η αντίληψη που είχε για τα πράγματα και οι ανακαλύψεις του ήταν πολύ πλατιές και δεν μπόρεσαν να χωρέσουν στα “στενά καλούπια” της τότε επίσημης επιστήμης. Έτσι έφτασε στο σημείο να θεωρηθεί από πολλούς ως τρελός. Ήταν ένας από τους επιστήμονες που δυσφημήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και προκάλεσε μεγάλη επίθεση από διαφορετικά συμφέροντα και ομάδες ανθρώπων. Τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση και κάηκαν στη Γερμανία, ενώ στις Η.Π.Α. κατέστρεψαν όλες τις επιστημονικές του συσκευές, απαγόρευσαν οποιαδήποτε περαιτέρω εφαρμογή ανακαλύψεών του σε ανθρώπους και συνέχιση των ερευνών και πειραμάτων.
Από πολύ νωρίς αντιλήφθηκε ότι ίσως πέρα από τη λίμπιντο του Φρόυντ να κρύβεται μια πραγματική ενέργεια που διακατέχει τον άνθρωπο. Η βάση που στηρίζεται η θεωρία του Ράιχ για την ανθρώπινη παθολογία είναι ο παραλληλισμός του οργασμού με ένα είδος ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που υπάρχει συσσωρευμένη στον άνθρωπο. Όταν υπάρχει ανικανότητα εκφόρτισης αυτής της ενέργειας (θωράκιση), τότε μπορεί να υπάρξουν σωματικές και ψυχολογικές ασθένειες. Ο Ράιχ παρατήρησε πως, όταν η θωράκιση αφαιρείται με τη θεραπευτική προσέγγιση, τότε αυτή η ενέργεια που υπάρχει στον οργανισμό, δεσμευμένη πριν στη θωράκιση, κινείται ελεύθερα και εμφανίζει έναν παλμό. Προεκτείνοντας τις παρατηρήσεις του σχετικά με τη θωράκιση στον κοινωνικό χώρο, διαπίστωσε ότι τα θωρακισμένα άτομα γίνονται απαθή, υποχωρητικά κι έχουν την ανάγκη της καθοδήγησης, και ακόμα διαμορφώνουν τυραννική συμπεριφορά, ακριβώς γιατί το βιοσύστημά τους είναι άκαμπτο.
Όταν ο Ράιχ μετακόμισε απ’ την Ευρώπη στη Σκανδιναβία και στην Αμερική, άφησε πίσω του μια σειρά από εξαγριωμένους ειδικούς σε κάθε πεδίο που εξερεύνησε, στην ψυχιατρική, την πολιτική, τη σεξολογία, τη βιολογία, τη μικροσκοπία και την έρευνα για τον καρκίνο. Όμως το ανήσυχο πνεύμα του τον έκανε να μη σταματήσει ποτέ να ερευνά και να αναρωτιέται. Από το 1931 μέχρι το 1941 δίδαξε στη “Νέα Σχολή Κοινωνικής Έρευνας” στη Νέα Υόρκη. Εκεί δεν άργησε να περιτριγυριστεί από πολλούς μαθητές, πάνω στους οποίους ο Ράιχ ασκούσε μια παράξενη γοητεία. Με έξοδα των μαθητών του ίδρυσε ένα εργαστήρι, έναν εκδοτικό οίκο και έβγαλε ένα περιοδικό που δημοσίευε τα σχετικά με τα πειράματά του.
Θέλοντας να επιβεβαιώσει την ανακάλυψή του, δηλαδή την ύπαρξη και τις εκδηλώσεις της υγείας ή της αρρώστιας από τον τρόπο που παλλόταν αυτή η ενέργεια μέσα στον οργανισμό, άρχισε να ερευνά τις μικρότερες μονάδες ζωής. Έτσι ανακάλυψε τα βιόντα. Αυτά είναι ενεργειακές κύστες, δηλαδή μεταβατικές μορφές από την άβια και έμβια ύλη. Η συνέχιση αυτής της έρευνας τον οδήγησε σε μια ενοποιητική ανακάλυψη: Μία δίχως μάζα, παλλόμενη ζωτική ενέργεια, την οποία ονόμασε οργόνη, επειδή την ανακάλυψε σε ζωντανούς οργανισμούς πριν ανακαλύψει ότι διαποτίζει επίσης τη γήινη ατμόσφαιρα.
Επίσης ανακάλυψε μια συσκευή που μπορούσε να συσσωρεύει την οργόνη. Τη δυνατότητα αυτής της συσκευής να συγκεντρώνει την οργόνη την απέδειξε με πολλά πειράματα και κανένα από αυτά δεν έχει αποδειχθεί λάθος μέχρι σήμερα. Τη συσκευή την ονόμασε οργονοθάλαμο και τη χρησιμοποίησε σε πειραματικές έρευνες για τη θεραπευτική αγωγή καρκινοπαθών και άλλων ασθενών, με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ο συσσωρευτής είναι ένας θάλαμος φτιαγμένος από στρώματα οργανικών και ανόργανων υλικών. Πειράματα με αυτόν παρουσιάζουν ανώμαλα αποτελέσματα. Μια ασυνήθιστη αύξηση της θερμοκρασίας μέσα στο συσσωρευτή, υποδεικνύει περιορισμούς στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. Άσχετα αν η συγκεντρωμένη οργόνη μπορεί να δώσει λύση σε προβλήματα υγείας, ο συσσωρευτής προκαλεί ακόμη και σήμερα ανοικτά την κατεστημένη επιστήμη.
Στη συνέχεια άρχισε να διαπιστώνει ότι αυτή η ενέργεια που συγκέντρωνε ο οργονοθάλαμος, είχε κινητήρια δύναμη και τελικά κατάφερε να κινήσει ένα μοτέρ. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την κίνηση αυτού του μοτέρ και μεταξύ άλλων υπάρχει και σχετικό φιλμ στο Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ, στην κωμόπολη Ρέιντζλι της πολιτείας Μαίην.
Το 1942 ο Ράιχ και οι μαθητές του αγόρασαν μια εδαφική έκταση στην Πολιτεία Μαίην, κοντά στα καναδικά σύνορα. Βάφτισαν αυτή την έκταση “Όργονον”, και ο Ράιχ έφτιαξε εκεί ένα εργαστήρι όπου συνέχισε να δουλεύει ασταμάτητα μαζί με τους μαθητές του και να πραγματοποιεί πειράματα πάνω στην οργόνη. Ο Ράιχ περιφερόταν μόνος του τη νύχτα και ατένιζε αυτόν τον πελώριο ωκεανό οργόνης (όπως τον ονόμαζε), σκεπτόμενος τους μακρινούς γαλαξίες. Η σκέψη του είχε πάρει μια μυστικιστική χροιά, και αυτό φαινόταν στα τελευταία βιβλία του, όπως “Ο θάνατος του Χριστού” , “Άκου ανθρωπάκο”, “Ο Αιθέρας, ο Θεός και ο διάβολος” κ.α.
Ο ζωή του Reich τελείωσε στη φυλακή στις 3 Νοεμβρίου του 1957 μετά από μια παρατεταμένη σύγκρουση με την Επιτροπή Τροφής και Φαρμάκων (FDA) των Η.Π.Α. Τα βιβλία και οι σημειώσεις του κάηκαν από ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, επειδή η FDA είχε ξεσηκώσει ένα ζήτημα εναντίον της χρήσης για θεραπεία του συσσωρευτή οργόνης του.
Έτσι τελείωσε η ζωή ενός γνήσιου επιστήμονα που δε δίστασε να πάει κόντρα στο κατεστημένο και στα συμφέροντα της εποχής του, για να ανακαλύψει την αλήθεια πέρα από προκαταλήψεις και δογματισμούς. Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ο πρώτος δυτικός επιστήμονας που κατάφερε να “ξαναανακαλύψει” και να τεκμηριώσει επιστημονικά την ύπαρξη αυτής της λεπτής ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που περιβάλει τα πάντα και που στην Ανατολή ήταν τόσο διαδεδομένη από τα αρχαία χρόνια, ως “Πράνα” στην Ινδία, και “Τσι” στην Κίνα. Οι ανακαλύψεις του άνοιξαν την πόρτα στην εμφάνιση νέων επιστημονικών κλάδων, όπως η Βιοτρονική ή Οργοτρονική.
Στη συνέχεια παρατίθεται η απάντηση που έδωσε ο Β. Ράιχ στην απόφαση που εξέδωσε το δικαστήριο των Η.Π.Α.
“Απαγορεύεται η ταχυδρόμηση μεταξύ πολιτειών βιβλίων που φέρουν τη λέξη οργόνη. Επιπλέον θα καούν σε κλιβάνους όλα τα βιβλία και οι εργασίες του Dr Reich, ενώ ο ίδιος καταδικάζεται σε φυλάκιση”.
Υπόθεση αρ. 1056, 19 Μαρτίου 1954, Περιφερειακό Δικαστήριο Ηνωμένων Πολιτειών, Πόρτλαντ Μέιν, Δικαστής John D. Kliford Jr
“Δεν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν υπάρχουν αυθεντίες κανενός είδους. Κανένας Πρόεδρος, Ακαδημία, Δικαστήριο, Κογκρέσο ή Γερουσία σ΄ αυτή τη γη δεν έχει τη γνώση ή τη δύναμη να αποφασίσει ποια θα είναι η γνώση του αύριο. Είναι άχρηστο να προσπαθείς να αποδείξεις κάτι που είναι άγνωστο σε κάποιον που είναι αδαής του αγνώστου, ή φοβάται την απειλητική δύναμή του. Μόνο οι παλιοί, καλοί κανόνες της μάθησης θα φέρουν τελικά την κατανόηση για τον εισβολέα της γήινης ύπαρξής μας. Αυτοί που δε γνωρίζουν τους δρόμους της μάθησης ας κάνουν στην άκρη, ενώ αυτοί που ξέρουν τι είναι γνώση, ας τρέξουν στο μονοπάτι προς το άγνωστο. Η Αναζήτηση της Γνώσης είναι Ανώτατη Ανθρώπινη Δραστηριότητα. Τίποτα άλλο παρά οι νόμοι της μάθησης δεν μπορούν να την ορίσουν”.
Η απάντηση του Dr Wilhelm Reich
Αγοράστε τα
Άκου Ανθρωπάκο
http://www.greekbooks.gr/BookDetails.aspx?id=155825
Η δολοφονία του Χριστού
Το θέμα της οργόνης πάντως υπήρξε απο τα πιο αμφιλεγόμενα του Ράιχ…
Φιλοσοφία είναι το μαρτύριο που θα σε βασανίζει κάθε στιγμή, κάθε δέκατο του δευτερολέπτου της ύπαρξής σου. Εκείνο που δεν θα σε αφήνει να ησυχάσεις τα βράδια, εκείνο που θα σε κάνει εχθρό του ανθρώπου. Είναι ένας τρόπος που δεν έχει τρόπους, μια απελευθέρωση που σε αφανίζει. Εκείνο το σουβλερό θραύσμα υαλοπίνακα που θα τρυπώσει στις ανοιχτές πληγές σου μέχρι να στερέψεις από κραυγές. Εκείνο που θα σε βάλει να πιεις στο ποτήρι το ίδιο σου το αίμα. Εκείνο που θα ανεβάζει τους σφυγμούς σου στο ζενίθ όταν συλλογίζεσαι κάποιο χάραμα το θάνατο ενώ λαγοκοιμάσαι: Και αν σταματήσω να αναπνέω, και αν η καρδιά μου σταματήσει, αν διαβώ το κατώφλι του μηδενός; Τότε τί; Ποτέ πια. Τι πάει να πει ποτέ πια; Μέχρι πότε; Για πάντα τίποτε. Για πάντα μηδέν, οριστικά και αμετάκλητα. Ο καθένας μόνος του. Ο καθένας στο δικό του, προσωπικό μηδέν. Δένεσαι, συναναστρέφεσαι, ομαδοποιείσαι. Και όλα αυτά για να τονίσουν το δικό σου απόλυτο προσωπικό μηδέν. Κανείς δεν σε ακολουθεί. Ο καθένας στην δική του μεγάλη ώρα, στο ασφαλές ραντεβού με το παντοτινό τίποτε. Μελέτη θανάτου. Αυτό είναι το πρόβλημα. Μελέτη του δικού σου προσωπικού θανάτου. Όλα τα άλλα έχουν λυθεί, όλα τα άλλα θα λυθούν. Το νόημα της ζωής, δουλειά της φιλοσοφίας είναι ο θάνατος.
η φιλοσοφια γατι ειναι στο σεκσιον του ‘‘αλλες τεχνες’’?
Με την ίδια λογική που βρίσκονται εδώ τα βιβλία, οι συγγραφείς κλπ. Έπειτα δεν υπήρχε πόντιουμ όταν έγινε το θρεντ. Δε χρειάζεται να μεταφερθεί πάντως.
Αν είναι να το μεταφέρω πάντως, προτιμώ στην κατηγορία με τα Αθλητικά.
Κρατάω από το ποστ της ροκοστρουμφίτας το ρεζουμέ
Η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου
Θα το κάνω τατουάζ.
(edit) κρίμα ρε παιδιά, ωραίο θρεντ, οδεύει τόσο γοργά στο να ψοφήσει, μη!
Λοιπόν, διάβασα ένα πολύ όμορφο βιβλίο.
Werner Heisenberg - Φυσική και Φιλοσοφία (εκδ. Κάλβος)
Ο Heisenberg είναι ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς του 20ου αιώνα και τιμήθηκε με Νόμπελ το 1932.
Σε αυτό το μικρό βιβλιαράκι επεξηγεί τις δύο “νέες” θεωρίες του 20ου αιώνα, την κβαντομηχανική και τη θεωρία της σχετικότητας, και εξετάζει με ποιους τρόπους αυτές οι θεωρίες επιδρούν σε και επηρεάζονται από τη γλώσσα και τον (κοινώς λεγόμενο) τρόπο σκέψης, ο οποίος επιδρά και επηρεάζεται από το φιλοσοφικό τρόπο σκέψης. Τα δύο κύρια σημεία στα οποία επικεντρώνεται είναι η αρχή της απροσδιοριστίας και η “ασάφεια” του χωροχρόνου. Και πώς αυτά τα δύο πραγματάκια ουσιαστικά μας υποχρεώνουν κάπως βίαια να απαγκιστρωθούμε από τον Διαφωτιστικό “Καρτεσιανό” τρόπο σκέψης. Κάνει λοιπόν μία αναδρομή της φιλοσοφίας όσον αφορά την ύλη, από τους Πυθαγόρειους μέχρι τον Καντ και αναζητά στις θεωρίες τους “λέξεις” και έννοιες που είτε θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε/ είτε μας εμποδίζουν από το να κατανοήσουμε τον σχεδόν μυστικιστικό χαρακτήρα της σύγχρονης φυσικής.
Όλα τα παραπάνω είναι περίληψη του βιβλίου πλην του επιθέτου “μυστικιστικός”, όρο που δεν χρησιμοποιεί ο Heisenberg, αλλά αυτό αποκόμισα εγώ. Τώρα βέβαια εδώ υπάρχει το θέμα ότι δεν ξέρω πως να ορίσω το μυστικισμό, ο ορισμός της wikipedia είναι κάπως χαζός γιατί επικεντρώνεται στο θρησκευτικό μυστικισμό, οπότε ελπίζω απλώς να καταλάβει κάποιος τι εννοώ.
Εντάξει, μπορεί να κάνω το ποζέρι αυτή τη στιγμή, και μάλλον δεν θα διαβάσει και κανείς το ποστ καθ’ εαυτό, αλλά θα θέσω ένα ερώτημα.
Ο Heisenberg είναι απολύτως κατανοητός (ευτυχώς έπεσε στα χέρια καλού μεταφραστή). Οι περισσότεροι ιδιοφυείς άνθρωποι, φιλοσόφων συμπεριλαμβανομένων, όταν μιλούν/ γράφουν, είναι απολύτως κατανοητοί. Ο Καστοριάδης. Αν διαβάσετε φιλοσοφία στα Αγγλικά, θα δείτε ότι είναι πολύ πιο απλή απ’ ότι στα Ελληνικά, και αυτό έχει να κάνει κυρίως με το ότι η Αγγλική γλώσσα είναι λιγότερο πολύσημη από την Ελληνική.
Άρα:
- γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων μεταφραστών αλλάζουν τα πρέκια στα κείμενα ώστε να γίνονται τελείως ακατανόητα;
- γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων “φιλοσόφων” (έχω κάνει και ΦΠΨ τρομάρα μου) γράφει τόσο επιτηδευμένα ώστε να πρέπει να κάνεις συντακτική ανάλυση στην πρόταση για να βγάλεις νόημα;
- Το έχει παρατηρήσει κανείς άλλος αυτό ή τα δικά μου ελληνικά μπάζουν;
Λοιπον εχω καποιες αποριες οσον αφορα τον Επικουρο. Ο Νιτσε γουσταρε Επικουρο αλλα σε καποια σημεια εχω πετυχει να τον κραζει. Κλασικα σκαμπανευασματα πριν την τρελα;
Δευτερον, ο Μαρξ στηριχτηκε στην φιλοσοφια του Επικουρου αρχικα για να περιγραψει την ιδανικη παιδεια; Την απερριψε μετα η παλι μπερδευω κατι;
Θελω ινφο σχετικα μ’ αυτα γιατι εχω μπερδεψει πηγες, εχω πειξει και γενικα επικρατει ενα χαος στο μυαλο μου. Ειτε ειναι λινκς, ειτε ο,τι ξερετε. Φχαριστω.
Βασικά ο Νίτσε ασκούσε κριτική σε όλους τους φιλοσόφους τους οποίους θαύμαζε και στων οποίων το έργο στηρίχτηκε. Δεν είναι σκαμπανέβασμα, είναι κατά κάποιο τρόπο “απογαλακτισμός” - πορεία προς τα μπροστά. Αυτή ήταν και η ιδιοφυϊα του, ότε επηρεάστηκε χωρίς να αναμασήσει τίποτα, αντιμετώπισε τους πάντες κριτικά.
Χωρίς να μπορώ να πω αυτή τη στιγμή με ακρίβεια, νομίζω πως “χτυπούσε” ονομαστικά μόνο αυτούς τους οποίους θαύμαζε, τους υπόλοιπους δεν τους ανέφερε καν, μίλαγε με αόριστες αντωνυμίες.
Ιδιοφυια, που διχαζει κι εμας ομως :Ρ Ειδικα για τον Νιτσε βγαζει νοημα κατι τετοιο 
Αλλα ειχα διαβασει σ’ ενα βιβλιο για τον Επικουρο ενα αποφθεγμα του Νιτσε που ειχαν για εισαγωγη το οποιο ελεγε “Η φιλοσοφια δεν προχωρησε ουτε ενα βημα μπροστα μετα τον Επικουρο. Μαλιστα αρκετες φορες βρισκεται πισω του”. Πως μπορεις να λες τοσο μεγαλα λογια για καποιον που θαυμαζεις και μετα να τον αμφισβητεις για να προχωρησεις την σκεψη σου; Αλλα θα μου πεις, την σκεψη του προχωρουσε με αφετηρια την στιγμη που εγραφε, οχι τη φιλοσοφια, δεν τον ενοιαζε αν ηθελε καποιος να τα συνδεσει
Eδώ ο Νίτσε είχε επιτεθεί όσο σε ελάχιστους σε έναν απο τους ανθρώπους που θαύμαζε περισσότερο: τον Βάγκνερ. Ή να θυμήσω τον Σόπεναουερ, του οποίου είχε ενστερνιστεί τη φιλοσοφία αρχικά για να την αποκυρήξει με πάθος στη συνέχεια.
Έτσι ήταν ο Νίτσε, παθιασμένος γενικώς, και δεν άφηνε είδωλο για είδωλο χωρίς να το γκρεμίσει.
Λιαντίνης
http://www.liantinis.gr/
http://liantinis.org/
http://video.google.com/videoplay?docid=6928338858038834677#docid=-2826995190334929215
ωραιο θεμα
θα το τιμησουμε
μπραβο σε οποιον το ανοιξε κ σε οσους το συντηρουν με ποστς 
συμφωνω με τον απο πανω.ισως το πιο ενδιαφερον μη μουσικο θεμα στο φορουμ.βεβαια περιμενω περισσοτερο να μαθω απο εδω μεσα παρα να συζητησω τοσο,γιατι εχω διαβασει πολυ λιγους φιλοσοφους μεχρι στιγμη.
Για να γράψω κι εγώ κάτι από τα ελάχιστα που ξέρω.
Λόγω σχολής έχω ασχοληθεί λίγο παραπάνω με φαινομενολογία και υπαρξισμό.
Η Φαινομενολογία ασχολείται με την διερεύνηση των φαινομένων, δηλαδή των πραγμάτων που γίνονται αντιληπτά ενσυνείδητα. Όπως το έχω καταλάβει εγώ εντελώς χοντρικά είναι πως ο καθένας μας ζει σε έναν μοναδικό κόσμο ο οποίος γίνεται αντιληπτός μόνο από τον εαυτό του. Θεμελιωτές της φαινομενολογίας θεωρούνται ο Έντμουντ Χουσέρλ και ο Μάρτιν Χάιντεγκερ. Η αλήθεια είναι πως τους έχω βρει εξαιρετικά δυσνόητους. Αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει ας ξεκιινήσει από το “Είναι και Χρόνος” του Χάιντεγκερ.
Ο υπαρξισμός ξεκίνησε από τον Σόρεν Κίρκεγκωρ και χωρίζεται πλέον στον θεϊστικό και τον αθεϊστικό. Προσωπικά με έλκει περισσότερο ο πρώτος αν και μπορεί να είναι απλά η δικιά μου ανάγκη και πεποίθηση ότι πράγματα που μένουν “ανεξήγητα” από τον Σαρτρ και την παρέα του εξηγούνται με την ύπαρξη κάποιας ανώτατης οντότητας.
Ο υπαρξισμός γεννήθηκε ως αντίδραση στην θεώρηση της φιλοσοφίας, ως αντικειμενικής και θεωρητικής επιστήμης και τη θεώρηση ότι η φιλοσοφία είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο υπαρξισμος αντιμετωίζει της ανθρώπινη ύπαρξη ως μοναδική και ανεπανάληπτη και δεν ασχολείται τόσο με πράγματα, έννοιες ή ιδέες.
Υπαρξιστές φιλόσοφοι με κολοσσιαίο έργο είναι ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Μωρίς Μερλώ-Ποντύ, ο Άλμπερτ Καμύ, η Σιμόν ντε Μπουβουάρ, ο Κάρλ Γιάσπερ, ο Εμμανουέλ Λεβινάς και ο Μάρτιν Μπούμπερ.
Από αυτούς μου άρεσε πολύ το I and Thou του Μπούμπερ, το Phenomenology of Perception του Μερλώ-Ποντύ, το The Essential Kierkegaard νομίζω είναι αρκετά καλή περίπτωση για να έρθει κάποιος σ’επαφή με το έργο του Κίρκεγκωρ, η Πτώση του Καμύ, το Being and Nothingness του Σαρτρ για κάποιους αποτελεί την κορωνίδα του έργου του κι επίσης να σημειώσω ότι και ο Ντοστογιέφσκι θεωρείται από πολλούς ως υπαρξιστής…
Με τους φαινομενολόγους δε τα πήγαινα ποτέ καλά, αν και υπάρχει μια σύνδεση με τον υπαρξισμό, με κλασικό το παράδειγμα του Heidegger που θεωρείται - και - υπαρξιστής. Ο υπαρξισμός καθαυτός θεωρώ οτι είναι τις πιο ενδιαφέρουσες “σχολές σκέψης” στη φιλοσοφία.
Λίγο πολύ συνόψισες πολύ καλά και σύντομα την ουσία του, η οποία είναι η ενασχόληση με τον άνθρωπο και την πραγματική του ύπαρξη στον κόσμο, και το νόημα που της δίνει, και όχι η ενασχόληση με “αφηρημένες” έννοιες και καταστάσεις.
Η ενασχόληση του με τον “αληθινό” άνθρωπο και την ζωή του φέρνει σε έναν βαθμό για μένα τον υπαρξισμό κοντά και στον μαρξισμό. (απ’αυτή την οπτική επίσης ο υπαρξισμός είναι γνήσιο παιδί του 20ου αιώνα)
Επίσης να αναφέρω πως και στην ψυχολογία/ψυχοθεραπεία υπάρχει υπαρξιακή σχολή, με κλασικό εκπρόσωπο τον γνωστό σε όλους Irvin Yalom.
Ο Ντοστογιέφσκυ θεωρείται όντως πρόδρομος του υπαρξισμού, όπως και ο Νίτσε.
πω, τί τύπος κι αυτός. είχε λέει πάει σε μια σπηλιά στον Ταύγετο το 98 για να πεθάνει εκεί. τί να πεις… :?
Να πω επειδή έπιασες ακριβώς το θέμα των σπουδών μου, ότι για τους κλασσικούς υπαρξιστές θεραπευτές ο Γιάλομ ΔΕΝ είναι υπαρξιστής… Μάλλον απλά ζηλεύουν την επιτυχία του και εννοείται τον θεωρούμε ξεπουλημένο (όλα είναι μέτσαλ).:lol:
Κορυφαίοι είναι για μένα ο Ludwig Binswanger, o Meddard Boss και o Victor Frankl της ευρωπαϊκής σχολής, o Rollo May, o James Bugental και ο Yalom όπως προείπαμε της αμερικάνικης σχολής, ο R.D. Laing, o David Cooper, o Ernesto Spinelli και η Emmy Van Deurzen της βρετανικής.
Κι ένα βιντεάκι όπου ο Spinelli εξηγεί Χάιντεγκερ http://www.youtube.com/watch?v=mR22tl8x4Dw
Θεόμουρλος…Αυτό να πεις…
Δεν είναι αυτός που πίστευε ότι σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος κλπ; Ε άμα το χε πιστέψει αυτό δεν χρειάζεται να ναι και πολύ μουρλός