Σκέψεις της ημέρας, κι ενώ το μπάχαλο συνεχίζεται. Σκέψεις που δεν εντάσσονται σε κανένα από τα προηγούμενα ποστ, καθώς, ομολογώ, δε παρακολουθώ παρά λίγο τι γράφεται εδώ μέσα, λόγω έλλειψης χρόνου. Εξάλλου, αν το φόρουμ ήταν παράθυρα στην τηλεόραση, όπου δεν υπάρχουν διαδοχικά ποστ αλλά μιλάει όποιος θέλει και όποτε θέλει, τότε αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γίνει διάλογος πάνω από ένα λεπτό. Προσοχή, το ποστ δεν είναι «πολιτικά ορθό», ελπίζω να μη προσβάλλω κανέναν.
Περί Κράτους. Το κράτος ψυχορραγεί, αλλά υπόσχεται μεγαλύτερη ασφάλεια και επανορθώσεις. Το κράτος υπόσχεται να προστατέψει από τους ταραξίες. Είναι λογικό. Όταν πλέον ο βασιλιάς έχει ξεγυμνωθεί, θα κάνει οτιδήποτε προκειμένου να καλύψει τη γύμνια του. Θα εντατικοποιήσει τα μέτρα, θα αυξήσει τη φρούρηση, θα κάνει συσκέψεις επί συσκέψεων. Στην τελική ποιος θέλει φασαρίες? Το γεγονός ότι τα πάντα ξεκίνησαν από ένα όργανο του κράτους ωστόσο πάει να το περάσει στο περιθώριο. Ή να μειώσει τη σημασία του, παρουσιάζοντας το ως μεμονωμένο περιστατικό ίσως, ή αποδίδοντας κάθε ευθύνη στον αστυνομικό, εξατομικεύοντας ένα κοινωνικό πάνω από όλα φαινόμενο.
Θα μου πει κανείς, δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί το ίδιο, και συμφωνώ. Ωστόσο περιστατικά βίας από συμμορίες απέναντι σε κτίρια κλπ θα τα πει κανείς εγκληματικά. Περιστατικά βίας από το κράτος το ίδιο απέναντι στους πολίτες γιατί θα έπρεπε να τα χαρακτηρίζουμε ως ατυχήματα? Ή ως μεμονωμένες πράξεις ανθρώπων που ήταν παράφρονες? Ποιοι εξόπλισαν τους ανθρώπους αυτούς με όπλα, ποιοι τους ανέθεσαν μια αποστολή, ποιοι τους εκπαίδευσαν? Και γιατί αυτοί οι κύριοι κρύβονται τώρα, καταλογίζοντας ευθύνες πάντα στους «άλλους»? Αν και εδώ που τα λέμε, το «φταίει το κράτος, ή φταίει η κυβέρνηση» είναι εσφαλμένο και υποπίπτει στην ίδια λογική. Γιατί σε τελική ανάλυση, το κράτος αυτό και ο τρόπος που λειτουργεί είναι επιλογή του ελληνικού λαού.
Περί πολιτικών. Σαν αδηφάγα τέρατα θέλουν να τραφούν πάνω από τις σάρκες του νεκρού. Το ΚΚΕ επιμένει να κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ πως υποθάλπει τους κουκουλοφόρους. Και ενώ συμφωνούν και οι μεν και οι δε πως πίσω από την έκρηξη οργής βρίσκονται σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που οφείλουν να επιλυθούν, κάθονται και τσακώνονται. Όπως πάντα. Το ΠΑΣΟΚ βλέπει νίκη σε ενδεχόμενες τωρινές εκλογές και τρίβει τα χέρια του. Ο κύριος Παπανδρέου συμμετείχε σε μη-βίαια εκδήλωση με αναμμένα κεριά στη μνήμη του παιδιού. Οι δηλώσεις που έκανε στη συνέχεια θύμιζαν προεκλογική εκστρατεία. Στο σημείο που χαρακτήρισε τη διαμαρτυρία με τα κεριά «δημοκρατική» γέλασα. Δημοκρατική διαμαρτυρία! Τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής? Ε λοιπόν, όσο και αν συμφωνώ με τις μη-βίαιες διαμαρτυρίες, και ειδικά με εκείνες που συσπειρώνουν τον κόσμο, ανεξαρτήτως αντιλήψεων, ειδικά ο διψασμένος για ψήφο κύριος Παπανδρέου μπορεί να πάρει το αναμμένο κερί και να το βάλει στον κώλο του. Όσο αφορά τον κύριο Καρατζαφέρη, αυτός ζήτησε «ηρεμία», ενδεχομένως και να τεθεί σε εφαρμογή ο νόμος που απαγορεύει τις διαδηλώσεις, «για να σταματήσουν οι βανδαλισμοί». Άντε, με το καλό. Έτσι κι αλλιώς δεν οδηγούν πουθενά οι πορείες, δεν αλλάζουν τον κόσμο (γνωστό αυτό), αμα συνοδεύονται και από βανδαλισμούς τόσο το χειρότερο γι’ αυτές. Άχρηστες είναι. Θα διαμαρτυρόμαστε στο εξής στέλνοντας email διαμαρτυρίας στη γραμματεία της Βουλής.
Περί «κοινωνικής επανάστασης». Κοινωνικό ξέσπασμα ναι. Επανάσταση με την καμία όμως, μη λέμε ό,τι θέλουμε. Απλά ο κόσμος και η χώρα δε μπορεί, δε γίνεται να αλλάξει προς το καλύτερο έτσι, τώρα, με αυτό τον τρόπο. Και οι συνθήκες δεν υπάρχουν. Και η παιδεία δεν υπάρχει. Και φυσικά οι βανδαλισμοί μόνο με «επανάσταση» δεν έχουν σχέση. Ένα καζάνι που βράζει και το καπάκι του τινάσσεται με δύναμη, αλλά χωρίς κάποια κατεύθυνση, προς τα πάνω, αυτό είναι αυτό που παρατηρούμε. Θα γίνει ό,τι είναι να γίνει, και μετά θα υποχωρήσει. Και επειδή αμφιβάλλω αν θα μπουν οι αστυνομικοί σε νέες διαδικασίες εκπαίδευσης κλπ, και επειδή χλωμό το κόβω να αλλάζουν θεσμοί και συνήθειες δεκαετιών, μάλλον απλά θα εξαγγελθούν κάποια «ανανεωτικά» μέτρα, και θα αυξηθεί απλά ποσοτικά ο αριθμός της αστυνομικής φρούρησης. Ποιοτικά όμως, δε νομίζω πως θα γίνουν καλύτεροι.