Κατσε ρε συ καρβου, δεν διαφωνω στο γεγονος οτι πρεπει αν επιτραπει η ευθανασια οι περιπτωσεις να εξεταζονται εξονυχιστικα και σωστα απο ψυχιατρους κ.λ.π., αλλα τι σε κανει να πιστευεις οτι ενας ανθρωπος που εχει μεινει παραλυτος στο κρεβατι για 5 χρονια π.χ. ειναι σε συναισθηματικη φορτιση και δεν σκεφτεται καθαρα; Και ακομα κι ετσι να ειναι, ποιος εισαι εσυ(οχι εσυ συγκεκριμενα, ο καθενας) να του πεις με ποιο τροπο θα πρεπει να σκεφτει. Λιγο “φασιστικο” μου φαινεται αυτο…
Αν μπορουσα ή ηξερα μια περιπτωση ανθρωπου που θελει ευθανασια λογω ασθενειας ή να αυτοκτονησει για αλλους λογους, θα τον βοηθουσα με καθε τροπο να αναιρεσει την αποφαση του αλλα δεν θα του στερουσα το δικαιωμα του να χειριστει την ζωη του οπως θελει.
Σοφία, στο κειμενάκι που έκανες quote, μιλάω κυρίως για τις αυτοκτονίες και για το υποθετικό σενάριο να μπορούσαν να αποφευχθούν στο μέλλον. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει, γιατί καλώς ή κακώς ο καθένας μπορεί να επιλέξει το πότε θέλει να πεθάνει, επομένως δεν έχει νόημα και να πούμε πολλά επί τούτου.
Το θέμα με την αυτοκτονία είναι τεράστιο και εκτός του ότι υπάρχει άλλο τόπικ, αυτή την ώρα είμαι και στο γραφείο και δεν έχω πολυτέλεια μεγάλου κειμένου. Όπως κι αν έχει μέσα στις άκρες θα υπενθυμίσω ένα ωραίο στατιστικό, που λέει πως 9 στους 10 αυτόχειρες αποτυγχάνουν. Αυτό δε γίνεται γιατί είναι τόσο ηλίθιοι, αλλά γιατί επιλέγουν ασυνείδητα μεθόδους αυτοκτονίας που είναι δύσκολες, ελπίζοντας πως κάποιος θα τους σώσει. Όταν δε του στερείς το δικαίωμα να αυτοκτονήσει, ουσιαστικά δε τον βοηθάς, όπως κι ο ίδιος ελπίζει κατά βάθος. Αν θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να παλέψει πολύ σκληρά για να το πετύχει και όχι με εμένα σύμμαχο. Αυτή είναι η δικιά μου άποψη χοντρικά.
Τώρα για αυτούς που είναι στο κρεβάτι και θέλουν ευθανασία όπως είπα και πριν υπάρχουν και οι εξαιρέσεις για τις οποίες θα μπορούσα να συζητήσω την ευθανασία. Αλλά θα πρέπει να ξέρω πρώτα την περίπτωση αυτουνού που είναι παράλυτος στο κρεβάτι για 5 χρόνια. Το θέλει γιατί κάθε μέρα πονάει αφόρητα ή γιατί τον παράτησε η γυναίκα του και τα παιδιά του και νιώθει άχρηστος; Είναι κάτι που εξηγείται επιστημονικά (ή δε μπορούμε όντως να το καταλάβουμε) ή υπάρχουν άλλοι 1000 ασθενείς με την ίδια ακριβώς πάθηση που δεν παραπονιούνται και χαίρονται τη ζωή; Είναι σε μια ψυχοσωματική κατάσταση που του επιτρέπει να σκέφτεται λογικά; Το όριο των 5 χρόνων για τους καταθλιπτικούς δεν είμαι βέβαιος αν είναι και τόσο μικρό. Είναι πολλοί οι παράγοντες.
Το κράτος όμως κατ’ εμέ πρέπει κατ’ αρχήν να μην επιτρέπει την ευθανασία. Η ευθανασία δεν είναι ακριβώς αυτοκτονία. Είναι συναινετική δολοφονία, επομένως ίσως και κακώς το συγχέουμε με την αυτοκτονία, όπου θύτης και θύμα ταυτίζονται… 
@ Σαρουμαν
Ειλικρινά, πάντα βαριόμουν τα ιστορικά και δε γνωρίζω το ιστορικό πλαίσιο της αυτοκτονίας Βελουχιώτη, αλλά αν θυμάμαι καλά, περισσότερο κάτι ανάμεσα σε “χαρακίρι” και “καλύτερα τώρα, παρά μετά τα βασανιστήρια τους όταν με πιάσουν” μου έκανε. Κοινώς, όχι και πολύ συνηθισμένες περιπτώσεις 
Ευαισθητο ζητημα που παντα θα προκαλει αντιδρασεις και διαφωνίες…Ασχετο αλλα περασε στα ψιλά οτι θα ψηφιστει συντομα το νομοσχεδιο για την καυση των νεκρών…καιρος ηταν…
είναι πολύ λεπτό το ζήτημα,τώρα αν είμαι υπερ ή κατώ εξαρτάται από την περίπτωση.
Η κοπέλα τώρα στην Ιταλία ήταν 17 χρόνια σε κώμα,πιστεύω πως σε αυτή την περίπτωση και αυτή αλλά και η οικογενειά της ξεκουράστηκε…Τα χρόνια ήταν πολλά,και σίγουρα υπήρχαν πολλά προβλήματα ψυχολογικού κυριώς πόνου.Αν έπρεπε να γίνει τώρα ήταν δικαίωμα της οικογενείας,λογικά θα πρέπει να σκέφτηκαν όλα τα πιθανά ενδεχόμενα πριν πάρουν αυτή την απόφαση.
Now playing: Dropkick Murphys - Sunshine Highway
via FoxyTunes
17 χρονια ειναι απιστευτα πολλα παντως. Ουτε θελω να ξερω πως μπορει να ενιωθαν οι δικοι της.
Είναι ένα θέμα που αλλάζει πολύ απο περίπτωση σε περίπτωση. Κι αν ο ασθενής δεν είναι σε θέση να εκφράσει την άποψή του είναι ακόμα πιο δύσκολο
εγω ειμαι κατα γιατι εχω ελπιδες οτι αλλος εχει μια πιθανοτητα να ζησει κ δεν πρεπει να στερειται το δικαιωμα ζωης…ειναι πολυ σκληρο πραγμα αυτη η ευθανασια,απορω πως αλλοι την δεχονται:-k
Σαφως και η απαντηση ειναι δυσκολη… Πιστευω πως εξαρταται απο την περιπτωση… αν δηλαδη ο ασθενης εχει επιγνωση και συμφωνει/διαφωνει… Παντως ειναι εξοργιστικο οταν συμβαιει οταν ο ασθενης βρισκεται σε κωμα…
Θα διαφωνησω καθετως ομως για το 99,9% που αναφερεις! Δεν πιστευω πως κανενας ανθρωπος θα επαιρνε επιπολαια μια τετοια αποφαση.
Καθε ανθρωπος επιλεγει πως λειτουργει, με λογικη η με συναισθημα. Ομως καπου συναντιουνται αυτα. Θελω να πω οτι ενα κρατος και μια κοινωνια δομημενη αποκλειστικα σε μια αυθαιρετη λογικη ειναι ακρως καταπιεστικη. Η λογικη κανονικα δεν ειναι τιποτα αλλο απο την προστασια του συναισθηματος. Οποτε αναλογα οφειλει να προσαρμοζεται… Αυτο που λες θα ηταν πολυ ομορφο, αλλα σε μια ιδανικη κοινωνια, δυστυχως. Και εν ολιγοις καταληγω παλι στον ιδιο τον ανθρωπο ως μοναδικο κυριο της ιδιας του της μοιρας. Απο αυτο προκυπτουν και πολλα συναφη αποτελεσματα, αλλα πηγε αργαμισι, ε και νομιζω ο,τι δεν ειναι και απαραιτητο να τα αναφερω!
Α, επισης εννοειται πως μιλαμε για ακραιες και σοβαρες καταστασεις, οχι για καρκινο, που πλεον ειναι κατα ενα παρηγορητικο ποσοστο αντιμετωπισιμος, αλιμονο!
Πάει κατά περίπτωση πιστεύω. Αν κάποιος είναι σε κώμα δεν μπορεί ν’ αποφασίσει γι’ αυτόν, δεν ξέρεις τι μπορεί να θέλει, οπότε δεν νομίζω πως χρειάζεται ν’ αποφασιστεί από άλλους. Και δεν μπορώ να σκεφτώ ότι τον εγωισμό των άλλων. Μια μάνα πχ που αγάπαει το παιδί της δεν σκέφτεται τον εαυτό της πρώτα, αλλά το παιδί, το οποίο έχει δικαίωμα να ζει και το οποίο ξέρει η ίδια ότι φέρνει σε αυτό τον κόσμο και είναι υπεύθυνη γι’ αυτό. Σε περιπτώσεις αναπηρίας πχ τότε είναι δικαίωμα του ασθενούς να το επιλέξει. Τόσοι αυτοκτονούν κάθε μέρα, το ότι το ξέρει ο γιατρός από πριν μας πείραξε…; Σε γενικές γραμμές δηλαδή είμαι υπέρ όταν μπορεί ν’ αποφασίσει το άτομο για το οποίο γίνεται λόγος και κατά όταν δεν μπορεί ν’ αποφασίσει.
Ωραίο ποστ.
Σε περιπτώσεις μη αναστρέψιμες (βαριές αναπηρίες, τελευταία στάδια ασθενειών κλπ), εφόσον το άτομο το έχει σκεφτεί καλά και ειδικός ιατρός έχει επιβεβαιώσει το γεγονός ότι έχει πλήρη επίγνωση του τι πρόκειται να κάνει να επιτρέπεται η ευθανασία.
Σε άλλες περιπτώσεις όταν τα πράματα δεν είναι τελειωμένα, όχι. Στη τελική αν κάποιος θέλει να πεθάνει αυτοκτονεί μόνος του. Δε χρειάζεται κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά, πιο πολύ σαν να μη θέλει να πάρει την ευθύνη ακούγεται.
Στη περίπτωση κώματος εφόσον δε γνωρίζουμε τι θα έπραττε ο ασθενής και δεν είμαστε σίγουροι αν θα επανέρθει, το θέμα εξαρτάται καθαρά από τους συγγενείς και τα κοντινά πρόσωπα. Αν αποφασίσουν να σταματήσουν τη μηχανική υποστήριξη παίρνουν όλη την ευθύνη πάνω τους, άρα το θέμα της ευθανασίας σε αυτή τη περίπτωση είναι φλου.
ειμαι κατα της ευθανασιας …εκτος αν ειναι καμια τρελογρια που δεν σ αφηνει να κανεις τη ζωη σου…
συμφωνω
Είναι εξαιρετικά σύνθετο το θέμα. Μια φορά στο τόσο ακούγεται για κάποιον που ήταν σε κώμα για χρόνια και ξαφνικά ξύπνησε. Γενικά σε περιπτώσεις που ο ασθενής δεν έχει συνείδηση του τί γίνεται, είμαι κατά.
Αλλά σε περιπτώσεις που κάποιος πάσχει από ανίατη ασθένεια σε τελικό στάδιο, εκεί δεν ξέρω. Αν η καθημερινότητα του άλλου είναι μια κόλαση χωρίς τελειωμό και θέλει να πεθάνει με ποιό δικαίωμα μπορούμε να του πούμε όχι είσαι υποχρεωμένος να υποστείς όλο αυτό το μαρτύριο. Θα συμφωνήσω δηλαδή με τον/την Wretch πως αν κάποιος το θέλει κι έχει λόγο να το θέλει τότε ίσως θα έπρεπε να γίνεται. Μόνο για αυτές τις περιπτώσεις όμως.
Δεν εχω διαμορφωσει ακομα πληρη αποψη περι του θεματος…
Προς το παρον τεινω να ειμαι υπερ
Απο την αλλη βεβαια ευκολο ειναι να λες ειμαι υπερ οταν εισαι εξω απο το χορο
Πράγματι σε ανίατες περιπτώσεις και στα τελευταία στάδια κάποιων ασθενειών(όπως ο καρκίνος που πεθαίνεις στον πόνο) κατά κάποιο τρόπο επιβάλλεται.Όπως είπατε και πριν δεν χρειάζεται να τα υπομένει όλα αυτά.Τώρα για αυτούς που είναι σε κώμα μάλλον θα πρέπει να κρίνονται η κάθε μία περίπτωση χωριστά.Θα πείτε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά ίσως είναι καλύτερα να πεθάνει κάποιος παρά να περιμένεις πολλά χρόνια μπας και συνέλθει που ίσως στις περισσότερες δεν συνέρχεται…