Με αφορμη τις προσφατες εξελιξεις στην Ιταλια… Ποια η γνωμη σας πανω σ αυτο? Υστε υπερ, πιστευοντας οτι ειναι ενα τελος που ενδεχομενως λυτρωνει τον ασθενη, ή ειστε κατα, πιστευοντας οτι κανεις δεν εχει δικαιωμα να παρει τη ζωη καποιου, καθως η ελπιδα ποτε δεν χανεται?..
Υπερ, θα επανελθω…
Μια παρόμοια συζήτηση είχα κάνει και το καλοκαίρι. Γενικά πιστεύω πως αν ο ασθενής υποφέρει και είναι σίγουρο πως δεν θα βελτιωθεί η κατάστασή του τότε ίσως να είναι ανεκτή η ευθανασία (με την συναίνεση του ασθενή δλδ).
Αργότερα όμως άκουσα για ένα θεατρικό έργο το οποίο με έκανε να αμφιβάλλω για την ευθανασία. Στο έργο αυτό είναι ένα ζευγάρι το οποίο είναι πολύ δεμένο. Ο Άντρας πρέπει να κάνει μια εγχείριση και λέει στη γυναίκα του οτι αν πάει κάτι στραβα και μείνει παράλητος να ζητήσει την ευθανασία του. Έτσι, λοιπόν, γίνεται η εγχείριση και αυτός παραλύει εντελώς, εκτός απο τα μάτια. Το κύριος μέρος του έργου δείχνει τον άντρα να “ουρλιάζει” στην γυναίκα του και να ικετεύει απο μέσα του να του χαρίσει τη ζωη. Όμως αυτή δεν μπορεί να τον ακούσει…
Αρα τότε υπέρ της ευθανασίας με συναίνεση του ασθενή εκείνη την ώρα.
Πάντως δεν γίνεται να υποφέρει ο άλλος και να μην τον αφήνουν να πεθάνει
Πολυ ωραια ταινια σχετικα με το θεμα το “Mar adentro”.
Οταν μιλαμε για ατομο που ειναι π.χ. σε κωμα επι χρονια, τοτε δεν μπορουμε να εχουμε συναινεση του ασθενη αρα το ζητημα ειναι πολυ ζορικο.
Yπαρχει κ το αλλο ζητημα. Μπορει ενας ασθενης σε κωματωδη κατασταση να δεσμευει τα αγαπημενα του προσωπα? Να καθοριζει τις ζωες τους γυρω απο το χρονιο προβλημα του, εστω και χωρις να το καταλαβαινει?
Δικηγόρος διαβόλου:
Κι αν υπάρχει η δυνατότητα σε λίγα χρόνια να μπορεί να θεραπευτεί (συνεχώς ανακαλύπτονται νέες μέθοδοι και φάρμακα), θα τον έχουμε σκοτώσει για να μη στεναχωριέται η μάνα του? Όχι για αυτόν, αλλά για την κακομοίρα τη μάνα του, που κάθεται στο νοσοκομείο και κλαίει;
μωρε αμα θελει η μανα του να καθεται ολη μερα στο νοσοκομειο η διπλα στο κρεββατι κανενα προβλημα. Αλλα υπαρχουν κ ανθρωποι που σπανε, που δεν αντχουν κ.α. Που αλλαζει ολη τους η ζωη, οικογενειακη, επαγγελματικη, ψυχικη κλπ. Κ μιλαω για περιπτωσεις ετων, για ατομα που μπορει να βρισκονται κλινηρεις και σε κωματωδη κατασταση για 10 κ βαλε χρονια.
E ντάξει. Μπορεί όμως ο ίδιος να μη θέλει να περιμενει 2,3,4 και βάλε χρόνια ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι χωρις να μπορει να κουνηθεί.
Αμα ειναι σε κωμα δεν νομιζω να το καταλαβει κιολας ρε dark. Σε κωμα, οχι αναπηρος.
Isis σωστο αυτο που λες, ομως το γεγονος οτι σε καποιες περιπτωσεις εκει που φανταζε αδυνατον ιατρικα να συνελθουν καποιοι ασθενεις απ’το κωμα, συνηλθαν. Ειναι τεραστιο βαρος για την οικογενεια, σιγουρα, αλλα νομιζω λιγοι θα ηθελαν κιολας να το κανουν.
Μιας και το ανεφερε η Σοφια-κ η ταινια “Η Θαλασσα μεσα μου” μας παρουσιαζει την μερια τους αρρωστου.
Δειτε την ! Η οποια υπ’οψιν ειναι βασισμενη σε αληθινη ιστορια.
Δυσκολο θεμα…Πολλες πτυχες και πολλα επιχειρηματα και απο τις δυο πλευρες.Και εγω δεν ξερω τι ακριβως
πιστευω γι’αυτο το θεμα.
Μαη αποψη
Kαταρχας οφειλουμε να βαλουμε στην πρωτη θεση το ιδιο το ατομο και να το σεβαστουμε. Εάν η κατασταση του ειναι πολυ ασχημη, πχ παντελης ακινισια, και ο ιδιος το επιθυμει, δεν εχει κανενα λογο ουτε ο γιατρος, ουτε η κοινωνια, ουτε η ιδια η οικογενεια. Ειναι κουτο να κρυβομαστε πισω απο ιδεολογηματα για την ανθρωπινη ζωη. Η αξια της δεν υπαρχει στο να αναπνεεις, αλλα να τη ζεις οπως θελεις. Κι αν ακομα ακουγεται οξυμωρο ή υπερβολικο, πιστευω με αυτον τον τροπο την προστατευεις.
Μάλλον υπέρ είμαι.
το κατάλαβα πως για αυτούς μιλάς, αλλά μου φαίνεται περίεργο το “τον σκοτώνουμε για να μη στεναχωριέται η οικογένεια του”. Ας το παρατήσει η οικογένεια του κι ας τον αναλάβει τον κράτος. Δηλαδή να παρατήσεις στο νοσοκομείο τον Τζόνυ που πήρε το όπλο του είναι κάτι που δε μπορείς να κάνεις και για αυτό προτιμάς να τον θάψεις;
@ Lady Starlight
Το “να ζεις όπως τη θέλεις τη ζωή σου” σημαίνει να τη ζεις. Όχι να μη τη ζεις. Μην ξεχνάς πως στο μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών που ζητούν από μόνοι τους ευθανασία, βρίσκονται υπό τεράστια ψυχολογική πίεση και πάσχουν από κατάθλιψη που οφείλεται στην κατάσταση τους. Αυτά όλα όμως είναι παροδικά. Η κατάθλιψη οφείλεται σε απουσία συγκεκριμένων ορμονών που με την κατάλληλη θεραπεία επανέρχονται και η ψυχολογική πίεση που νιώθουμε από το ότι δεν είμαστε όπως πριν, χάρη στην ενστικτώδη “λήθη” του ανθρώπου, παύει να υφίσταται μετά από λίγα χρόνια. Φαντάσου έναν με σοβαρό πρόβλημα κίνησης να ερωτευθεί για παράδειγμα. Πιστεύεις πως θα θέλει πάλι την ευθανασία του;
Το “να ζεις όπως τη θέλεις τη ζωή σου” σημαίνει να τη ζεις. Όχι να μη τη ζεις.
Σωστά. Αλλα παλι, να τη ζεις οπως θες, δε μου αναιρεις κατι 
Μην ξεχνάς πως στο μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών που ζητούν από μόνοι τους ευθανασία, βρίσκονται υπό τεράστια ψυχολογική πίεση και πάσχουν από κατάθλιψη που οφείλεται στην κατάσταση τους. Αυτά όλα όμως είναι παροδικά. Η κατάθλιψη οφείλεται σε απουσία συγκεκριμένων ορμονών που με την κατάλληλη θεραπεία επανέρχονται και η ψυχολογική πίεση που νιώθουμε από το ότι δεν είμαστε όπως πριν, χάρη στην ενστικτώδη “λήθη” του ανθρώπου, παύει να υφίσταται μετά από λίγα χρόνια. Φαντάσου έναν με σοβαρό πρόβλημα κίνησης να ερωτευθεί για παράδειγμα. Πιστεύεις πως θα θέλει πάλι την ευθανασία του;
Δε θα πω οτι εχεις αδικο. Τετοιες υποθεσεις μπορει να ειναι πραγματικα απειρες ομως. Και ο ιδιος ο ασθενης θα τις γνωριζει. Μεσα στο σεβασμο της ζωης του ομως, δεν υπαγεται και ο σεβασμος στην προσωπικη και μονο αποφαση για τον εαυτο του καθενος;
Και γενικα δεν καταλαβαινω την “υπερπροστατευτικοτητα” που μας πιανει σε αυτες τις περιπτωσεις. Να σε ρωτησω το αλλο, αν υπηρχε καποιος μηχανισμος που να μπορουσε να αποτρεψει οποιουδηποτε τυπου αυτοκτονια, θα ησουν υπερ;
Υπέρ και εγώ, αν και είναι από τα κλασικά debates που και από τις δύο πλευρές ακούγονται αρκετά δυνατά επιχειρήματα.
Συμφωνω πανω-κατω με καρβου αλλα ειναι και λιγο εκ του ασφαλους ολα οσα λεμε. Αν δεν ερθεις(μακρυα απο μας:p) στην θεση του ασθενη ή δεν εχεις περιστατικο στην οικογενεια δυσκολα καταλαβαινεις τα προβληματα.
Ο πρωταγωνιστης στην ταινια που ειπε κι ο Ντεθστερ ηθελε να πεθανει κι επρεπε να κανει ολοκληρο αγωνα για να αποδειξει οτι εχει σωας τας φρενας για την αποφαση που πηρε…Και να ερθει σε συγκρουση με εκκλησιες. Αλλο ζορι αυτο της θρησκειας(τη ζωη την δινει ο Θεος και μονο αυτος την παιρνει κ.λ.π.).
Με βάση τα όσα έχω ακούσει/δεί σχετικά με το θέμα πάλι, βρίσκω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις κανείς απο τους 2 δεν έχει άδικο και ειδικά σε αυτό το θέμα είναι αδύνατο να έχει κάποια απο τις 2 απόψεις 100% επιτυχία. Αναγκαστικά κάποιος θα αδικηθεί, είτε μιλάμε για ανθρώπους που όντως θα κρατάγαν τη ζωή τους ή μπορεί να αναρώναν, είτε μιλάμε για ανθρώπους που υποφέρουν άδικα. Αντικειμενικά λοιπόν είμαι ουδέτερος και δε μπορώ να πάρω θέση. Υποκειμενικά είμαι υπέρ, καθότι θεωρώ πιο σημαντικό να μπορείς να επιλέξεις να τελειώσει η ζωή σου αν δεν νιώθεις ικανοποιημένος απο αυτή παρά να βασίζεσαι στη πιθανότητα του ότι μπορεί αααν αναρώσεις όλα να γίνουν καλά.
Σαφώς και θα ήμουν υπέρ. Το παιδί που στη Β Λυκείου καθόταν από πίσω μου αυτοκτόνησε στα σχολικά μας χρόνια και φυσικά θα ήμουν υπέρ του να επιβάλλει το κράτος τη φωνή της λογικής σε αυτούς που πλέον σκέφτονται παράλογα και καταλήγουν σε μια τέτοια πράξη, που δεν αναιρείται. Η αυτοκτονία ουσιαστικά είναι παράδοση όπλων και στο 99,99% των περιπτώσεων (είτε αυτοκτονία είτε ευθανασία) ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα λογικών συνειρμών, αλλά συναισθηματικής φόρτισης της στιγμής και εν βρασμώ ψυχής.
Οι περιπτώσεις ευθανασίας, όπως αυτές που δείχνουν οι διάφορες ταινίες και μας κάνουν να νιώθουμε ως απάνθρωπη λογική την απαγόρευση της ευθανασίας, αφορούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανθρώπων που φτάνουν στο σημείο να εύχονται ευθανασία. Ο νόμος πρέπει να είναι η φωνή της λογικής για όλους. Από εκεί και πέρα οι εξαίρεσεις στο νόμο θα πρέπει να είναι αυτές που θα δίνουν την ανθρώπινη διάσταση της κοινωνίας. Όχι το αντίθετο. Φτιάχνοντας ένα νόμο που καταρχήν επιτρέπει την ευθανασία, ουσιαστικά επιτρέπεις την αυτοκτονία σε ανθρώπους που είχαν ελπίδα και επέλεξαν να πεθάνουν γιατί δεν ήθελαν να το συνειδητοποιήσουν. Απαγορεύοντας κατ’ αρχήν την ευθανασία, καταλαβαίνουν μετά από χρόνια χιλιάδες άνθρωποι το πόσο τυχεροί είναι που ακόμα ζουν και μερικές δεκάδες συνεχίζουν το προσωπικό τους δράμα (που εύχομαι κανένας να μη ζήσει). Για αυτές τις δεκάδες να συζητήσω να υπάρξει ειδική επιτροπή, που μέσα από μια χρονοβόρα και ασφαλή διαδικασία να μπορεί να επιτρέψει την ευθανασία. Αλλά μιλάμε για ειδικές περιπτώσεις και όχι για τη γενικότητα
Συμφωνώ με το παραπάνω ποστ. Ήμουν υπέρ της ευθανασίας, αλλά διάβασα στο Ε, ανάμεσα σε ιστορίες από καρκινοπαθείς που τελικά θεραπεύτηκαν για μία κοπέλα η οποία στα αρχικά στάδια της θεραπείας της υπέφερε πολύ και ήθελε να πεθάνει, αλλά στη συνέχεια όταν θεραπεύτηκε είπε πως κατάλαβε γιατί δεν πρέπει να εφαρμόζεται το μέτρο της ευθανασίας.
Στο bold έχω να πώ πως αυτό δεν είναι απόλυτο. Ορισμένες φορές η αυτοκτονία είναι και διάσωση της αξιοπρέπειας (π.χ. ¶ρης Βελουχιώτης).