Πραγματικά είναι απίστευτο το πόσο μίζερες υπάρξεις μπορεί να είναι όλοι αυτοί -εντός και εκτός φόρουμ- που από την Δευτέρα βρήκαν νόημα στη ζωή τους στήνοντας πανηγύρια για τον θάνατο -από φυσικά αίτια λίγο πριν τα 90!- μίας γυναίκας που έχει πάψει να κατέχει δημόσιο αξίωμα εδώ και σχεδόν ένα τέταρτο αιώνα!
Τι είναι αυτό που σας χαρίζει τόση χαρά; H Θάτσερ δεν δολοφονήθηκε από την KGB, ούτε από κάποια βόμβα του IRA, έφυγε “πλήρης ημερών”.
Τι θα κερδίσουν πέρα από τα 15" δημοσιότητας τους όλοι αυτοί που οργανώθηκαν για να βάλουν στα βρετανικά charts το The witch is dead;
Μήπως θα επιστρέψει η Βρετανία στην προ-Θάτσερ εποχή με αυτά τα καραγκιοζιλίκια ή ο κόσμος θα επιστρέψει ξανά στην εποχή του ψυχρού πολέμου μήπως και αλλάξει η τόσο αφόρητη σε κάποιους έκβαση του;
Tόσο μίσος επειδή “υπήρξε απόστολος της θρησκείας του αόρατου χεριού;” Eγχώριοι χουντικοί πέθαναν, δεν κάνατε έτσι…
Απίστευτης αφέλειας πράγματα γράφονται και εδώ στο φόρουμ με ανταλλαγές γραφημάτων απομονωμένων οικονομικών στοιχείων που και καλά θα καταδείξουν την απόλυτη αλήθεια για τα χρόνια της Θάτσερ λες και μόνη της μπορεί π.χ. να έφερε την αποβιομηχάνιση της Βρετανίας, λες και αυτό που πρέσβευε ήταν ο κεντρικός σχεδιασμός και όχι το να αφεθεί η αγορά να κάνει την δουλειά της!
Δεν με ενδιαφέρει να κάτσω να γράψω νεκρολογία της Θάτσερ. Αφ’ ενός γιατί παρά την πίστη στην ατομικότητα και την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, δεν πιστεύω στην “λατρεία της προσωπικότητας” και τις “αγιογραφίες”. Σε αυτά ειδικεύονται άλλοι, που παρά την διακηρυγμένη πίστη τους στις “συλλογικότητες” πιστεύουν σε “εικονίσματα” και ταριχεύουν τους νεκρούς ηγέτες τους λες και είναι… θηράματα!
Αφ’ ετέρου γιατί τελικά με βάση τα όσα διαβάζω, όσοι έχουν αποφασίσει να την απορρίψουν το κάνουν συνολικά, όσοι θέλουν να ασχοληθούν πιό ανοιχτόμυαλα και κριτικά με τα πεπραγμένα της θα το κάνουν έτσι και αλλιώς μακριά από την πόλωση και την βαβούρα. Δεν χρειάζεται να είσαι απολογητής του Απαρτχάιντ για να πιστεύεις στις ιδιωτικοποιήσεις.
Στέκομαι μόνο στο πως δυστυχώς η Θάτσερ είναι πολύ επίκαιρη ακόμα και για πράγματα που δεν θα ήθελα να είναι, όπως η εξέλιξη της ΕΕ και της Ευρωζώνης…
Απάντηση Νο 2 (τρόλινγκ): Οι αντιδράσεις στην είδηση του θανάτου της Θάτσερ δε διαμορφώνονται από κρατικό παρεμβατισμό, αλλά από την ελεύθερη αγορά. Πήρε λοιπόν ό,τι της άξιζε.
Απάντηση Νο 4 (σοβαρή): η Θάτσερ δεν ήταν απλά ένα άτομο - ήταν βασικός εκφραστής μιας πολιτικής και εξελίχθηκε ως σύμβολο αυτής. Σε τοπικό επίπεδο, υπήρξε εκφραστής πολιτικών που κατέστρεψαν τοπικές κοινωνίες. Μην απορείς για τις αντιδράσεις στο φυσικό θάνατο ενός πρόσωπου-συμβόλου. Σκέψου καλύτερα τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις ιδέες που εκπροσωπεί.
Είπα πριν κάποια ποστς μισοαστειευόμενος ότι η Θάτσερ ήταν ο Παπανδρέου της Μεγ. Βρετανίας. Αν εξαιρέσουμε τους κατ’ όνομα διαφορετικούς πολιτικούς χώρους στους οποίους ανήκαν και οι δυο:
Αμφότεροι αποβιομηχανοποίησαν τη χώρα και έστησαν μια οικονομία βασισμένη στο χρηματοοικονομικό τομέα.
Και οι δυο χρησιμοποίησαν όποτε χρειάζονταν εθνικισμούς (Φαλκλαντ, βυθίσατε το Χόρα) και πολιτικές παροχών (Τσοβόλα δώστα όλα, Council house sales)
Και τους δυο τους ψάχνουμε 30 χρόνια μετά για να τους αποδώσουμε ευθύνες.
“Rejoice!” Ήταν η απάντησή της στο θάνατο 300 αργεντίνων ναυτών.
Δεν ήταν ο θάνατος μιας γηραιάς, ακίνδυνης γυναίκας με αλτσχάιμερ που προκάλεσε τέτοια έντονη αντίδραση.
Ήταν ο θάνατος ενός προσώπου υπεύθυνου για πράξεις σαν αυτή.
In 1980 and 1981, Provisional Irish Republican Army (IRA) and Irish National Liberation Army (INLA) prisoners in Northern Ireland’s Maze Prison carried out hunger strikes in an effort to regain the status of political prisoners that had been removed in 1976 by the preceding Labour government.[129] Bobby Sands began the 1981 strike, saying that he would fast until death unless prison inmates won concessions over their living conditions.[129] Thatcher refused to countenance a return to political status for the prisoners, declaring [B]“Crime is crime is crime; it is not political”[/B],[129] but nevertheless the UK government privately contacted republican leaders in a bid to bring the hunger strikes to an end.[130] After the deaths of Sands and nine others, some rights were restored to paramilitary prisoners, but not official recognition of their political status.[131] Violence in Northern Ireland escalated significantly during the hunger strikes; in 1982 Sinn Féin politician Danny Morrison described Thatcher as “the biggest bastard we have ever known”.[132]
Για να βλέπουμε και τις ιδεολογικές καταβολές των δενδιοειδών…
Κάποιοι - εντός και εκτός φόρουμ - δεν έκρυψαν την ικανοποίησή τους όταν π.χ. πέθανε ο Τσάβες. Τώρα στενοχωριούνται για την Thatcher the milk snatcher, και θίγονται που κάποιοι χάρηκαν, ή, τουλάχιστον δε στενοχωρήθηκαν καθόλου… Περαστικά τους.
Στη ίδια τη Βρετανία στήθηκαν πάρτυ από βρετανούς… γραφικό το θέαμα ίσως, αλλά αυτοί έζησαν την πολιτική της στο πετσί τους, κάτι παραπάνω θα ξέρουν από τους εδώ οπαδούς της.
Το οτι στη Μ.Βρετανια στηθηκαν πανηγυρια για το θανατο της Θατσερ ενω σε… αλλες περιοχες του κοσμου σε αντιστοιχο θανατο ηγετη τους θα ειχαν υποχρεωτικο θρηνο προσωπικα το εκλαμβανω ως θετικο παντως.
Βtw μεγαλυτερο πανηγυρι εχουν στησει οι Ελληνες μου φαινεται (αυτοι που οταν ειχαν την Θατσερ οι Αγγλοι, εκεινοι ειχαν… Α. Παπανδρεου:lol:) παρα οι Αγγλοι, αυτην την εντυπωση εχω μιας και ζω Αγγλια αυτην την περιοδο.
Μπορείς εύκολα να βρεις δουλειά σαν καθαριστής ή σαν baby/παππουδοsitter πλέον?
Καλά, προφανώς θα συνεχίζουν να υπάρχουν και νταντάδες για παράδειγμα, η διαφορά είναι ότι θα (μήπως ήδη δεν?) έχουν μεταπτυχιακό στην παιδοψυχολογία και γνωστό με παιδί, όσοι δεν, κλάφτα, κοινωνικές παροχές και κάδο με το τσιγκέλι κάθε πρωί.
Οι οπαδοι της Λιβερπουλ της το χρωσταγαν επειδη με αποφαση της αποκλειστηκαν επ αοριστο οι Αγγλικες ομαδες απο τις Ευρωπαικες διοργανωσεις μετα το πολυνεκρο συμβαν στο Χειζελ που οπαδοι της Λιβερπουλ προκαλεσαν
Η Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξε σπάνιο πολιτικό φαινόμενο, στη ζωή και στον θάνατό της. Δεν θυμόμαστε προηγούμενο ηγέτη δημοκρατικής χώρας, ο θάνατος του οποίου να γιορτάστηκε σαν λαϊκό καρναβάλι, όπως αυτό που έκπληκτοι είδαμε να ξεσπάει στο Λονδίνο και τη Γλασκώβη, το Μπρίστολ και το Γιόρκσαϊρ, το Μπέλφαστ και το Ντέρι.
Ανατριχιάζοντας με την ιεροσυλία, οι οπαδοί του πολιτικά ορθού θα ανακράξουν: «Επιτέλους, κάτι τέτοιες ώρες οφείλεται λίγη ευπρέπεια, λίγος σεβασμός». Ασφαλώς! Τουλάχιστον τον ίδιο σεβασμό που οφείλουμε στα πολυάριθμα θύματα της Θάτσερ. Στον Μπόμπι Σαντς και τους εννέα Ιρλανδούς συντρόφους του, που πέθαναν στις φυλακές Μέιζ, στην επική απεργία πείνας του 1981. Στους Χιλιανούς δημοκράτες, που τους τσάκισε τα κόκαλα ο φίλος της Θάτσερ, Πινοτσέτ. Στους μαύρους που σάπιζαν στις φυλακές του απαρτχάιντ, όταν εκείνη χαρακτήριζε τον Νέλσον Μαντέλα «τρομοκράτη». Στους εργάτες των ορυχείων και των λιμανιών, που είδαν τις δουλειές τους να χάνονται και τις κοινότητές τους να διαλύονται από τη «Σιδηρά Κυρία» με το ανατριχιαστικό δόγμα: «Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που λέγεται κοινωνία».
Ώπα!
Εγώ επισημαίνω το πόσο μάταια και ανούσια κάποιοι αναζητούν κάτι να πανηγυρίσουν. Ηθικολογικές ή πολιτικά ορθές κρίσεις για το αν δικαιούνται ή “αν είναι πρέπον” να το κάνουν δεν έκανα, στα πλαίσια της ελευθερίας λόγου ας φερθεί ο καθένας όπως νιώθει και ας μας δώσει να καταλάβουμε “από τι είναι φτιαγμένος”.
Όπως έγραψε πολύ εύστοχα και ο Γιάννης… η Βρετανία ευτυχώς δεν είναι μία χώρα όπου οι πολίτες οφείλουν να συμμετέχουν στο πένθος για τον ηγέτη για να μην υποστούν συνέπειες…
Ως προς τα “θύματα της Θάτσερ”, ο συντάκτης της… Καθημερινής :roll:, αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου και εγώ διαφωνώ με την πολιτική της είτε εντελώς (Ν. Αφρική) είτε σε μεγάλο βαθμό (Β. Ιρλανδία) ή κάνει νοητικές ακροβασίες για να βαφτίσει θύματα της Θάτσερ τα θύματα του Πινοσέτ! Με την ίδια λογική και τα θύματα της Σρεμπρένιτσα (και πολλά άλλα θύματα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου γενικότερα) είναι θύματα σύσσωμης της Ελληνικής πολιτικής τάξης τη εποχής, αφού ανεξαιρέτως συνάντησαν Σέρβους και Σερβοβόσνιους που θεωρουνται πλέον εγκληματίες πολέμου ακόμα και στη χώρα τους…
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλα μας, ας πούμε τα θύματα τηες Θάτσερ με το όνομα τους:
Κομμουνισμός, ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, κρατισμός.
Αυτά είναι που πονάνε -όχι όλα όλους, αλλά σίγυρα κάποια τον κάθε ένα από- τους πανηγυρίζοντες! Ούτε ο Bobby Sands, oύτε ο Μandela είναι το θέμα τους.
Kαι ως προς αυτά τα θύματα της, η Θάτσερ δικαιώνεται από την σημερινή κατάσταση όπου η σοσιαλδημοκρατία των ελλειμμάτων καταρρέει σε όλη την Ευρώπη (ήρθε η στιγμή που τέλειωσαν τα “λεφτά των άλλων”), οι Γάλλοι συνειδητοποιούν πως δεν μπορούν να παράγουν αυτοκίνητα στη χώρα τους και οι Γερμανοί ξεκινούν σαφάρι κατά των φορολογικών παραδείσων γιατί αυτοί τους έφταιξαν τώρα…
