Σοκ από την είδηση ότι [B]οι αρχές ανάγκασαν μια 36χρονη έγκυο [SIZE=“4”][B]στον όγδοο μήνα [/B][/SIZE]να κάνει έκτρωση γιατί παραβίασε τον…νόμο![/B]
Κι όμως αυτό συνέβη στην Κίνα. 12 αξιωματούχοι της κινεζικής αρχής μπήκαν στο σπίτι της 36χρονης Xiao Aiying. Αφού την χτύπησαν, την κλώτσησαν στο στομάχι και μετά την τράβηξαν με το ζόρι ενώ αυτή ούρλιαζε από τους πόνους σε νοσοκομείο.
Εκεί οι γιατροί πήραν την κοπέλα και της χορήγησαν με ένεση ναρκωτικά για να τραυματίσουν και να σκοτώσουν το αγέννητο παιδί της που είναι 8 μηνών.
Η Xiao Aiying επέτρεψε στις κάμερες να την φωτογραφήσουν στο νοσοκομείο δείχνοντας τους μώλοπες που της προκάλεσε η βιαιότητα των αξιωματούχων της κινεζικής αρχής.
Η ίδια ίσως χρειαστεί και επέμβαση για να της αφαιρέσουν κομμάτια τους πλακούντα που έχουν μείνει ακόμη μέσα της.
Ο σύζυγος της έχει υποστεί σοκ από το τι έγινε στην γυναίκα του. Το ζεύγος έχει μια κόρη 10 ετών και περίμενε με λαχτάρα το δεύτερο τους παιδί.
Σύμφωνα με έναν απαράδεκτο νόμο που ψήφισε η κινεζική βουλή πριν από δύο χρόνια απαγορεύεται πλέον στις οικογένειες να κάνουν περισσότερα από ένα παιδί.
Οι υπεύθυνοι είχαν ενημερώσει τον σύζυγο της 36χρονης ότι δεν μπορούν να αφήσουν να ζήσει αυτό το παιδί αφού ήδη έχουν μια κόρη. Όμως το ζευγάρι επιθυμούσε να έχει άλλο ένα παιδί. Η απάνθρωπη αυτή πράξη των αξιωματούχων αλλά και της ίδιας της κινεζικής κυβέρνησης κάνει τον γύρο του κόσμου αφού η γυναίκα βρισκόταν στον 8ο μήνα της εγκυομοσύνης της και της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν ένα σκουπίδι.
Οι περισσότερες οικογένειες στην Κίνα επιτρέπετε να έχουν μόνο ένα παιδί αφού οι αρχές προσπαθούν να αποτρέψουν την αύξηση του πληθυσμού στην χώρα που έχει φτάσει στο 1,3 δισεκατομμύρια πολίτες. Μάλιστα όσοι παραβούν τον νόμο υπάρχει και πρόστιμο 25.000 στερλινών!
Για όσους δεν έχουν χρήματα όπως η 36χρονη Xiao και ο σύζυγος της, τότε οι αρχές του αναγκάζουν να προχωρήσουν σε έκτρωση ενώ δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν και βία.
Καθόλου “κόκκινα” πλαίσια ρε συ Ζούγκλα. Εντάξει μην κοιτάμε το χρώμα και αδιαφορούμε για την ουσία. Η Κίνα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με κομμουνισμό και το ξέρεις.
Τα εισαγωγικά ξέχασα στον χρωματισμό ρε μη βαράς
Δεν έκανα λοβοτομή για να πιστεύω πως έχουν κομμουνισμό στην Κίνα. Έναν καπιταλισμό ΝΑ έχουν με το συμπάθιο:p
Πάντως είναι τρομερό το ότι τεχνολογικά έχουμε εξελιχθεί τόσο πολύ σαν κοινωνία και έχουμε μείνει τόσο πίσω σε όλα τα άλλα…
Και οι φασιστες ο,τι κανουν το κανουν για τα ‘‘ιδεολογικα πιστευω’’ και τα ‘‘υψηλα ιδανικα’’ τους.
Μηπως πρεπει να παραδεχτουμε και αυτωνων τις πραξεις ως ‘‘αγωνας που δεν εχει σκοπο το οικονομικο κερδος’’ ??
ΟΧΙ φυσικα, αρα οχι και σε δικαιολογηση οποιουδηποτε ‘‘ιερου πολεμου’’.
(αν φυσικα δεχτουμε οτι οι πυργοι επεσαν απο την αλ καιντα)
Βεβαια καταλαβαινω οτι δεν ποσταρες το κειμενο για αυτο το ζητημα που θετει ο συγγραφεας, αλλα για το κυριως ζητημα της ‘‘συνομοσιολογιας της συνομοσιολογιας’’, αλλα αποκλειω να εχει συμβει κατι τετοιο. Δηλαδη ειναι ενα σκαλοπατι σκεψης και δρασης παραπανω απο αυτο που μπορουν να υποψιαστουν οι ανθρωποι, αρα αφου ενα τετοιο εγχειρημα δεν θα εβρισκε ανταποκριση στη σκεψη του (κοιμισμενου στην συντριπτικη πλειοψηφια) κοσμου, δεν θα ειχε νοημα να επιχειρηθει εξ’αρχης.
Μην αναρωτιέσαι, δεν το εξασφαλίζει. Τίποτα δεν είναι “γραμμένο”. Ποτέ δεν έγραψα ότι αλλάζουμε το σύστημα και γειά σας, ώρα να αράξουμε στους καναπέδες μας, να λέμε “χα, δεν το χάλασε το σύστημα που το κάναμε με τα κρεμμυδάκια” και να χαιρόμαστε. Επίσης αυτό δεν αποτελεί λόγο να πει κανείς “ε τότε τί να κάνουμε, καπιταλισμός στην κωλοτρυπίδα μας για πάντα”.
Η ερώτηση του Βικ, με βάση και τα πριν λεχθέντα, ήταν σαφής: “πότε πιστεύεις ότι η Κίνα έπαψε να [I]έχει σχέση[/I] με τον κομμουνισμό;” Το ίδιο σαφής ήταν κι η απάντησή μου, νομίζω. Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστεί με πάθος τις μαοϊκές πολιτικές, δεν είμαι αριστεριστής. Αλλά δεν παύω να σέβομαι την προσπάθεια που έκανε ο κινέζικος λαός να οικοδομήσει το σοσιαλισμό σε μια αχανή αγροτική χώρα, με μηδαμινή βιομηχανία (κοινώς, με πολλές ομοιότητες με τη Σοβιετική Ένωση), και φυσικά σε συνθήκες διαρκούς αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό (σιγά μη δεν, βέβαια…). Ακόμα περισσότερο σέβομαι την προσπάθεια του μαοϊκού ρεύματος να αντισταθεί στην ισοπέδωση των κομμουνιστικών αρχών από το αντισταλινικό ρεύμα που σάρωσε τη Σοβιετική Ένωση, την Ευρώπη και το μεγαλύτερο κομμάτι του κομμουνιστικού κινήματος μετά το 1956, αν και αυτή η προσπάθεια στο τέλος οδήγησε σε λάθος συμπεράσματα, ερμηνείες, πολιτικές γραμμές, με αποκορύφωμα την άκρως αμφιλεγόμενη στάση της Κίνας στο ζήτημα του βιετναμέζικου αγώνα (μόνο και μόνο επειδή τον στήριζε η Σοβιετική Ένωση). Αυτή βέβαια είναι μια ολόκληρη συζήτηση που αφορά περισσότερο τους κομμουνιστές και ελάχιστα τους υπόλοιπους, τους “απ’ έξω”. Θα περιοριστώ στο ότι η Κίνα επί Μάο τουλάχιστον κατέβαλε προσπάθεια να κινηθεί προς τον κομμουνισμό. Δεν ξέρω αν σε καλύπτει η απάντησή μου.
Καταλαβαίνω τι λες. Αν και πιστεύω ότι η όποια προσπάθεια για οικοδόμηση, αρχικά, σοσιαλισμού, σταμάτησε όταν ξεκίνησε η “πολιτιστική επανάσταση” του (κατά την ταπεινή μου γνώμη, εγκεφαλικά άρρωστου εκείνη την εποχή και ανίκανου) Μάο. Και ίσως ξεκίνησε μια προσπάθεια για λίγα χρόνια μετά τον Μάο στην Κίνα, αλλά απλά διόρθωσαν τα εγκληματικά λάθη της διακυβέρνησής του και μετά όδευσαν ολοταχώς προς τον καπιταλισμό.
Τέλος πάντων, εκ των υστέρων τα βλέπει κανείς πιο εύκολα.
Καταλαβαίνω κι εγώ με τη σειρά μου τί λες. Εντάξει, εγώ δε θέλω να μπω στη διαδικασία να κρίνω τον Πρόεδρο Μάο προσωπικά, αν ήταν καλά στα μυαλά κτλ. που λες, για μένα δεν είναι εκεί το θέμα. Η Πολιτιστική Επανάσταση γενικά σηκώνει τεράστια κουβέντα. Επιγραμματικά θα σχολιάσω ότι το κίνητρο για την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής ήταν, μαρξιστικά-λενινιστικά, 100% σωστό, δηλαδή η πάλη εναντίον των αντισοσιαλιστικών στοιχείων μέσα και έξω από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Το πρόβλημα, κλασσικά, ήταν στην πράξη και στις συγκεκριμένες ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση. Πλέον μπορούμε να πούμε η Πολιτιστική Επανάσταση απέτυχε παταγωδώς, όπως και το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός και λίγο πολύ όλες οι πολιτικές του προέδρου Μάο. Η αστική τάξη όχι μόνο δεν ηττήθηκε αλλά εδραιώθηκε μέσα και έξω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και αρκετά χρόνια αργότερα πήρε όλη την εξουσία για τον εαυτό της, με τα σημερινά αποτελέσματα που βλέπουμε. Λίγη προσοχή όμως σ’ αυτό που έγραψα, ότι δηλαδή “πλέον μπορούμε να πούμε…” Εκείνη την εποχή προφανώς δεν ήταν τόσο εύκολο να δεις κάποια πράγματα καθαρά, με την άνεση της χρονικής απόστασης που μας χωρίζει σήμερα από εκείνα τα γεγονότα. Ομολογώ ότι αν ζούσα στην Κίνα τη δεκαετία του ‘60 και με δεδομένη την εμπειρία από τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, πιθανόν να στήριζα κι εγώ αυτή την πολιτική, στη βάση της αναγκαιότητας του ταξικού/πολιτικού ξεκαθαρίσματος. Και βέβαια θα κρινόμουν γι’ αυτό, έτσι;
Και τώρα θα κριθείς (πιό σωστά αυτοκριτική θα κάνεις…) σε 40 χρόνια για αυτά που γράφεις και υποστηρίζεις σήμερα!
Γράκχε σε 40 χρόνια θα σε έχουν σίγουρα διαγράψει από το ΚΚΕ (ή μόνος σου θα την έχεις κάνει) αλλά θα είσαι και περήφανος για αυτό τότε! Θα με θυμηθείς.
Δεν λέω πως θα πάψεις απαραίτητα να είσαι αριστερός/κομμουνιστής, αλλά στο συγκεκριμένο κόμμα ειδικά οι απλοί “ιδεολόγοι” έχουν ημερομηνία λήξης…
