Φρεσκο.
Ειναι ενα ορφανο παιδακι, ο Γιωργος, και καθεται μονο του στην κορυφη ενος βουνου και κλαιει τη μοιρα του. Κανεις δεν το αγαπαει, κανεις δεν το φροντιζει, κανεις δεν το πλενει, κανεις δεν του προσφερει στοργη. Ο καλος θεουλης ομως το παρακολουθει και μη θελοντας να καταληξει emo, ξεπροβαλει αναμεσα απ’τα συννεφα και του μιλαει.
-Τεκνον μου…
-ΘΕΕ ΜΟΥ!
-Γιωργο μου!
-ΘΕΕ ΜΟΥ!
-Γιωργο μου! Σ’ακουω που κλαις τοσην ωρα και μου σπαραζεις την καρδια. Τι θα ηθελες απο τον παντοδυναμο για να νιωσεις λιγη ευτυχια?
-Θεε μου, θα ηθελα οτι εχουν και τ’αλλα παιδακια. Εναν γονιο, να νιωσω λιγη στοργη κι αγαπη. Να νιωσω οτι καποιος μ’αγαπαει.
Εκεινη την στιγμη οι ουρανοι ανοιγουν και μια γυναικα προσγειωνεται διπλα στο παιδακι, κρατωντας το απ’το χερι και μαλωνοντας το που δεν φοραει μπουφαν και θα κρυωσει.
-Γιωργο, στο εξης αυτη εδω θα ειναι η μητερα σου. Θα σε προσεχει, θα σε φροντιζει και θα σε περιποιειται.
Τι εδωσε στον Γιωργακη ο Θεος?
Μανα εξ’ουρανου