ωραία παιδιά.
πάμε . δεν μπορώ να περιμένω λέμε.
*δεύτερη παράγραφος, Trewawas αντι Trewavas . αλλά κλαιν.
Άνοιξε η όρεξη και θέλει το γουρουνόπουλο. Άντε να περνάνε οι μέρες λέμε.
Aυτό και ο Plant είναι οι πρώτες στουντιακές κυκλοφορίες του '14 που περιμένω τόσο ανυπόμονα…
x-files
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Stolt. Τεράστιος. Ξεχωρίζει και κλέβει την παράσταση εύκολα. Το solo του στο Into The Blue είναι απ τα καλύτερα που έχει γράψει.
[CENTER][B][U]Οδηγίες προς ναυτιλομένους[/U][/B][/CENTER]
-
προσπαθείς να κατεβάσεις τα παράνομα Mp3 όπου τα βρεις. και λέω προσπαθείς γιατί απο την χαρά πας και πατάς οτι βρεις μπροστά σου.
-
βάζεις να παίξει ο δίσκος(ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟ kaleidoscope ΚΟΜΜΑΤΙ* ) και βγάζεις τα πρώτα βιαστικά συμπεράσματα.
2.1 ο δίσκος είναι ένα κλικ πιο κάτω από τον προηγούμενο. πράγμα που δεν λέει τίποτα καθώς το The Whirlwind ήταν ενα γαμημένο έπος και δεν σηκώνω και κουβέντα.
2.2 ένα κλικ πιο κάτω απο το προηγούμενο σημαίνει πάλι δισκαρα.
2.3 o Stolt μετά τον ιησου, σώζει. απο το shine που είναι λίγο νιανια κομμάτι και το ανεβάζει 2-3 επίπεδα με την κιθάρα , μέχρι αμέτρητα σημεία που είναι απίστευτο πόσο γλυκιά, ουσιώδη, και μαλακεςειμαιεδωμηνφοβαστετιποτα κιθάρα ακούμε. το εχει τερματίσει ο ανθρωπας λέμε. οκ, καλά τα πλήκτρα, τα έγχορδα, η φωνή του ντανιελ, ο αγαπημένος τυμπανιστιρτζης, αλλά με την πρώτη αν πρέπει να βάλεις κάποιον πιο ψηλά, είναι ο stolt.-
*3. βάζεις το κομμάτι kaleidoscope στο mp3 σου και πας για περπάτημα. 31 λεπτά στο πήγαινε , και 31 στο ελα για να το ακούσεις 2 φορές.
3.1 επιστρέφεις μετά απο μια ώρα και χαμογελάς σαν τον ηλίθιο στον γείτονα που έχεις μπερδευτεί και παραλίγο να μπεις στο σπίτι του, και χαμογελάς όταν μπεις και στο δικό σου, με τους δικούς σου να ρωτάν τι έπαθες. πετάς μια μαλακία του στυλ “τίποτα.ήρθε η άνοιξη” και πας να ακούσεις για 3η φορά στα καλά ηχεία το κομμάτι.
και τότε είσαι σίγουρος πως η εντύπωση που είχες και στο περπάτημα ισχύει.
3.2 το κομματι μπαίνει στα κομμάτια έπη της μπάντας. δίπλα. οτι αγάπησες στην μπάντα είναι εκεί και ας υπάρχει λιγότερο το στοιχείο της έκπληξης πλέον. σε 30 λεπτά έχεις 5-6 αλλαγές κατεύθυνσης και στέκεσαι σαν τον χαζό με το χαμόγελο στην τσίτα. φρέσκοι ξεφρεσκοι, είναι λογικής, “βλέπεις νικάς-ειναι καλό”. Transatlantic λέμε!!! (και για και το κομματι και για ολο τον δίσκο)
- αντίο.πάω στο γήπεδο να ακούσω Transatlantic
edit. πρόλαβε ο άλλος και έγραψε για Stolt ! τα γρήγορα πιστόλια! χελώνα σου λέει μετά…
Τις επόμενες ημέρες θα δημοσιεύσουμε μια συνέντευξη με τον Roine Stolt που δε μιλάει πολύ, αλλά λέει κάποια πολύ ουσιώδη πράγματα και κάποια που μπορεί να συζητηθούν. Και μια μεγάλη αλήθεια.
Επίσης, μίλαγα πρόσφατα με έναν άνθρωπο της Inside Out για το άλμπουμ και μου έλεγε πως θεωρεί ότι τη διαφορά την κάνει ο Stolt.
Δεν είναι τυχαίο νομίζω.
Καλώς ήρθατε στον μαγικό κόσμο του Καλεϊδοσκόπιου. Εγώ είμαι κανά 2μηνο χαμένος μέσα και δε λέω να βγω.
Όντως ο Roine είναι κάπως λιγομίλητος αλλά δεν μασάει τα λόγια του και μιλάει ειλικρινά. Αναμένω τη συνέντευξη!
Κι εγώ να πώ πως το έχω λιώσει το άλμπουμ εδώ και πολύ καιρό, θα συμφωνήσω στα περί Roine, ενισχύει πολύ με όλες τις συνεισφορές του, και δίνει το κάτι διαφορετικό.
Αλμπουμάρα ξανά, μπαντάρα για πάντα.
Επος μεγατονων το δισκιο…
Λογικα, δισκος της χρονιας εκτως κι αν προλαβουν οι Anglagard να βγαλουν μεχρι τελος του χρονου.
Μου αρεσε περισσοτερο απο το whirlwind κυριως γιατι ηχει λιγοτερο σαν Morse solo album. Για την ακριβεια μου φαινεται οτι ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ εχουν προσσεγγισει την ατμοσφαιρα των YES περισσοτερο απο ποτε.
Το ευχαριστο ειναι οτι φοβομουν οτι δεν θα μου αρεσει, οχι επειδη δεν θα ηταν αντικειμενικα καλο, αλλα επειδη αυτα που περιεχει τ εχοουμε ακουσει ηδη Ν φορες απο τους ιδιους και τις μπαντες τους. Ε ΔΕΝ συνεβει κατι τετοιο…ειναι τοσο καλογραμμενο, και με τοσο ωραιες μελωδιες φωνητικων (που ως γνωστον αν δεν τις εχεις, οτι και να παιζεις απο πισω…) που more of the same φανταζει SUCH a good thing.
PS. Το Black as the sky, μιλια μπροστα απο το mystery train και το charlotte pike suite.
Όλα καλά κι ωραία. Αλλά ρε φίλε, σου ακούγεται το “The Whirlwind” σαν προσωπικό άλμπουμ του Morse;
Ευκολα…ενταξει ολοι δικαιουμαστε τις αιρετικες αποψεις μας. Και γενικα ποτε δεν το χωνεψα παρα πολυ, αλλα αναγνωριζω οτι ειναι δικο μου θεμα μιας και ολοι ξερουμε το γενικο consensus για το whirlwind.
Άλλη κουβέντα η μια, άλλη η άλλη.
Μπορώ να σου παραθέσω πολλά σημεία του που δεν έχουν σχέση με αυτά που παίζει ο Morse στην προσωπική του καριέρα (όπως και αρκετά που έχουν - λογικό).
Το να είσαι “αιρετικός” και να μην σου αρέσει, είναι δικαίωμά σου, όπως καθενός για οποιαδήποτε μουσική. Πάντα υπάρχει υποκειμενικός παράγοντας.
Btw, μου άρεσαν όλες οι διασκευές. Ειδικά, το “Nights In White Satin” το έχω ακούσει πόσες φορές από χτες. Έχει φωνάρα ο άτιμος ο Neal, τι να λέμε.
Η φωνή του Morse είναι σαν να γυρνάς σπίτι σου μετά από 10 μέρες camping. Feels like home ρε παιδί μου, πως να το κάνουμε.
Πείτε με περίεργο, αλλά μόνο σε μένα η εισαγωγή του Into the Blue θυμίζει την εισαγωγή του Octavarium των Theater;
Κατά τα άλλα χορταστικότατος δίσκος (+διασκευές), ακόμα ξεκοκκαλίζουμε! 
Υ.Γ. Μάλλον οι Transatlantic αποτελούν το ουσιαστικότερο (και ίσως το μόνο?) πράγμα που έχει κάνει ο Portnoy από τη φυγή του από τους Theater και μετά.
Η συνέντευξη με τον [B]Roine[/B].
Ο τίτλος-δήλωση είναι κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα.
Μου μοιάζει να έχει ένα μικρό παράπονο για κομμάτια του που κόπηκαν, ενώ φαίνεται πως υπήρξε διχογνωμία στο θέμα Daniel.
Πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη. Ο Roine γενικά κι εγώ όταν μίλησα μαζί του μου φάνηκε πως θα τον ενδιέφερε να είναι ο Daniel στη μπάντα σαν κανονικό μέλος, αλλά ο Mike κυρίως πίστευε πως δεν πρέπει να αλλάξει η σύνθεση της.
Πάντως για να λέμε την αλήθεια υπάρχουν ήδη πολλές ιδέες και δυνατοι μουσικοί στη μπάντα, εάν έμπαινε κι ο Daniel θα υπήρχαν θέματα πιστεύω.
ακομα και αν δεν συμμετειχε στο δημιουργικο κομματι θα ηταν ωραιο να ειχε περισσοτερα φωνητικα στον δισκο…
ποσοοοοοοοο επος ειναι το ομωνυμο;