[ol]
[li]Τhe Misanthrope’s Fable[/li][li]The Beginning[/li][li]Realizing the blindness[/li][li]Envisaging the ideal planet[/li][li]The Murders of the young ones[/li][li]The Empire of mind[/li][li]Descarte’s wrath[/li][li]Broad Daylight Misanthropy[/li][li]The Return to Nothingness[/li][/ol]
Kάπου είδα μια απειροελάχιστη αναφορά στο μπλακ θρεντ αλλά μου φάνηκε λίγη, καιρός είναι να συζητηθεί λίγο πιο σοβαρά και αυτή η κυκλοφορία. Βγήκε τον περασμένο νοέμβρη, κι αυτό ίσως είναι λίγο ατυχές γιατί δεν έσκασε με φούρια στην αρχή της επόμενης χρονιάς.
Oι μπλακστερς, κι όχι μόνο, τους έχουν ήδη υπόψη από τα προηγούμενα. Εγώ δεν αγνοούσα ακριβώς, αλλά δε στρώθηκα να ακούσω σωστά, κακώς βέβαια. Οι γνώστες θα κάνουν τις (ουσιώδεις ή μη) συγκρίσεις, οπότε θα πω με 2 λογάκια πως πρόκειται για φοβερό δίσκο, και ναι, πρέπει να τον ακούσετε χτες.
Οι καλύτεροι διάδοχοι των αρκούδους. Φανταστικές συνθέσεις, μπλιμπλίκια και λοιπά πλήκτρα, θεατρικό τραγούδι που συνειρμικά φέρνει σε garm χωρίς να πιθηκίζει, εξαιρετικές κιθάρες ειδικά στα σόλος, και υπερσπέις ατμόσφαιρες για ταξίδια εφάμιλλα νέξους πολάρις. Πραγματικά ώρες ώρες μένω έκπληκτος με στιγμές του αλλά και μ’ όλο το εγχείρημα, οι τύποι σταθερά ανεβαίνουν επίπεδα. Βroad daylight misanthropy
Σχεδόν ταυτόχρονα με No hand path, τι γίνεται εδώ, υπάρχει ελμ στριτ στο ελλάντα και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι?
Ωραίος ο Red Rum,τα παιδιά βγάλανε δισκάρα απ’αυτές που δύσκολα βλέπουμε ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο.Πραγματικά δύσκολο εγχείρημα, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει οπωσδήποτε.Συνθεσάρες,θεατρικότητα,ατμόσφαιρα χωρίς να υστερεί ούτε στο “avant garde” σημείο(ποτέ δε μου άρεσε αυτός ο όρος αλλά οκ) ούτε και στη μαυρίλα.Αξίζει πραγματικά,ακούστε το
Τριτη δισκαρα σερι βασικα. Ειχα παει και τους ειχα δει κι οταν επαιξαν στο Underworld - τρελη μαγκια το οτι βγαζουν ζωντανα και με ωραιο τροπο ολα οσα ακους στους δισκους. Αντε με το καλο να κατηφορησουν ξανα απο τα μερη μας, γιατι παει καιρος απο τοτε…
Edit: Γενικα, παντως, παροτι δε πολυφαινεται, τους TB τους θεωρω πολυ κοντα σε αυτο που ηταν οι Borgir στο Spiritual Black Dimensions, αλλα και σε κατι Nexus Polaris, κλπ. Και το λεω, επειδη ο βασικος λογος που δεν τους γουσταρουν πολυ οπαδοι του ιδιωματος ειναι αυτο το στοιχειο στη μουσικη τους. Δεν εχει σημασια ομως, τα παιδια γραφουν φοβερα πραγματα κι ετσι πρεπει να συνεχισουν, αφου μας πετανε το ενα επος μετα το αλλο…
Ε εντάξει δισκάρα είναι, τώρα γιατί δεν ασχολείται και τόσος κόσμος με αυτούς μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι ενώ απευθύνονται σε άτομα με ακούσματα τύπου Arcturus, Solefald μέσα υπάρχουν πάααρα πολλά στοιχεία Cradle, Borgir, Covenant heavy metalίζουσες κιθάρες(σε σημεία τις λέω και power άμα λάχει και no problem by me) και συνήθως αυτοι που ακούν τα μεν, δεν ακούν τα δεν. Πάντως ειδικά στα πλήκτρα παίζει φοβερά πράγματα κάργα Danny Elfman σε πολλά σημεία.
Edit: Γελάω αλλά ο λόγος που δεν είχα για πολύ καιρό ασχοληθεί μαζί τους είναι γιατί τους μπέρδευα με τους Reverend Bizzare δηλαδή “ααα αυτούς λες? Ναι έχω ακούσει και γαμώ τις ντουμιές”
Νταξει για Solefald δεν έχω ακούσει και δεν έχω άποψη. Αλλά όπως και να χει δεν τον πολυπιάνω τον διαχωρισμό. Δηλαδή δεν έχουν σχέση οι Arcturus με τους Borgir και τους Covenant? (COF δεν είναι νορβηγοί) Θα το ξαναπώ κι ας φανώ γραφικός, IMHO το Nexus Polaris ήταν για τα 90ς ό,τι είναι για τα 00ς το The Sham Mirrors. Simple as that. Και δεν ξέρω αν θυμάται κανείς τι στάτους είχαν οι Dimmu στο μπλακ κύκλωμα (εδώ θα βόηθαγε μια παρέμβαση από πλάντερερ, τέσπα) Ήταν κομμάτι της νορβηγικής σκηνής, μπορεί να μην ήταν οι αρκτούρους, αλλά μέτραγαν κάργα. Ακόμα και πιο πρόσφατα, είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Αλντράν που είναι φίλος τους, και λέει πως από όλες τις μπάντες ήταν η πιο δουλευταράδικη μπάντα. Χαρακτηριστικά έλεγε περίπου πως “όταν εμείς τριπάραμε, οι άλλοι έκαναν πρόβες”.
Ξεφύγαμε πάντως, τώρα για το δίσκο τι να λέμε. Απλά άψογος και παίζει στο μπ3 μου τακτικά. Το μόνο κακό είναι πως δεν έχει καλή διανομή και γιαυτό δεν τον έχω πάρει σε χειροπιαστή μορφή, το είχα δει στα public με 18 ευρώ - και ψιλοσπασμένη θήκη. Sorry αλλά είναι πολλά, αν το φέρει κανάς από τα κεντρικά δισκάδικα φτηνότερο το χω τσιμπήσει κατευθείαν.
Πάρτε κι άλλο ένα κομμάτι από τα αγαπημένα του δίσκου
Είναι υπαρκτός αυτός ο διαχωρισμός. Ντάξει, βγάλε έξω τους COF, εγώ σου βγάζω και Covenant, αλλά με Dimmu όντως υπάρχει θέμα. Σχέση Dimmu - Arcturus είναι μόνο επιφανειακή, το χουμε συζητήσει κι από κοντά αυτό. Αν θυμάσαι το πόιντ μου ήταν ότι ενώ οι Arcturus βγάζουν κάτι το ονειρικό και μελαγχολικό, οι Dimmu αντιθέτως βγάζουν κάτι το πομπώδες και φαντεζί. Το οποίο για μένα τουλάχιστον είναι κάργα ενοχλητικό, μη σου πω και απωθητικό, αλλά έχω την αίσθηση ότι το ίδιο ισχύει και για πολύ κόσμο ακόμα, πέρα τώρα από τις γραφικότητες τύπου “αυτό δεν είναι μπλακμέταλ”. Εκεί είναι το πρόβλημα με τους Dimmu και όχι με το ότι πούλησαν της πουτάνας τους δίσκους. Όσο για τα καλά λόγια του Αλντράν και άλλων, νομίζω ότι παίζει από τη μία η φιλική σχέση που είχαν λίγο πολύ όλα τα συγκροτήματα εκείνης της γενιάς, και απ’ την άλλη η βοήθεια που (όντως) παρείχαν στη σκηνή οι Dimmu. Ο Αλντράν π.χ. δεν ξέρω τί θα έλεγε αν ο Σαγκράθ δεν είχε κάνει, στην ουσία, γνωστούς τους DHG, βάζοντας το Symptom σ’ εκείνη τη συλλογή που έβγαλε με την εταιρία του. Δεν τον κατηγορώ τον Αλντράν, όταν είσαι φίλος, στηρίζεις. Απλά όπως καταλαβαίνεις εμάς ως ακροατές ποσώς μας ενδιαφέρουν αυτά, εμείς τη μουσική κοιτάμε.
Για να μη βγω περισσότερο οφφ τόπικ, για το δίσκο και τους TB έχω να πω ότι είναι ποιοτικοί αναμφίβολα, αλλά οι παραλληλισμοί με Arcturus τους αδικούν. Μοιάζουν μουσικά, έχουν επηρρεαστεί κάργα, αλλά οι δικοί μας δεν έχουν σε καμία περίπτωση αυτή τη φινέτσα που έκανε ξεχωριστό αυτό που πήγαν να κάνουν οι Arcturus, κανένα συγκρότημα δεν μπορεί να το κάνει αυτό, ή στην καλύτερη περίπτωση ελάχιστα. Οι TB είναι καλοί αλλά “συμβατικοί” κατά μία έννοια, στρωτοί, απολύτως κατανοητοί για μένα. Δε με χαλάει η μουσική τους, κάθε άλλο, αλλά έχουν ειπωθεί υπερβολικά πράγματα για την αξία τους, στα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν.
Kαταρχάς ονειρικό και φαντεζί είναι περίπου το ίδιο. Τώρα το πομπώδες δεν καταλαβαίνω πως το εννοείς.
Κατά δεύτερον, σαν ακροατής πάντα κοιτάω τι γίνεται σε μια σκηνή, και ζυγίζω τη γνώμη των άλλων που είναι μέσα στην ίδια σκηνή. Αν δεν το έκανα αυτό θα έχανα τη γενική εικόνα, θα έκρινα τον κάθε καλλιτέχνη και το έργο του αποσπασματικά και δε θα έβλεπα τις αλληλεπιδράσεις ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν στο ίδιο περιβάλλον.
Η τρίτη περίοδος είναι ασχολίαστη, διαφορετικά τα μεγέθη, γιαυτό χρησιμοποίησα τον όρο διάδοχοι. Κάνεις λάθος, το γεγονός ότι εσύ τους καταλαβαίνεις, ή νομίζεις πως τους καταλαβαίνεις, δεν αποτελεί κριτήριο συμβατικότητας.
Α επίσης δεν έχει αναφερθεί ένα κρέντιτ στη μπάντα που παρουσίασε αυτό το δίσκο παρά την απώλεια του πληκτρά/παραγωγού και εκ των συνθετών της. RIP.
Δεν είναι θέμα κατανόησης ή μη κατανόησης, είναι θέμα το πώς χρησιμοποιεί η κάθε μπάντα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της ώστε να βγάλει αυτό που θέλει να περάσει με τη μουσική της. Εγώ λοιπόν νομίζω ότι οι Arcturus χρησιμοποιούν πραγματικά ιδιαίτερους και “ξεχωριστούς” τρόπους, οι δε TB όχι τόσο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Τώρα που το ξαναβλέπω, το “απολύτως κατανοητοί” μάλλον δεν ήταν σωστή περιγραφή. Κράτα το “στρωτοί”. Πώς να το πω, οι Arcturus μου φαίνονται πολύ περισσότερο περιπετειώδεις (όχι ακαταλαβίστικοι).
Το φαντεζί ήταν επίσης λανθασμένος περιγραφικός όρος για τους Dimmu. Κράτα το πομπώδες. Το λέω με την έννοια του υπερβολικού, του ψευδο-επικού ή αν θες του μεγαλεπήβολου με την κακή έννοια. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το θέσω. Οι Arcturus απ’ την άλλη μου ακούγονται πολύ πιο προσωπικοί, με πολύ περισσότερο συναίσθημα στη μουσική τους.
Τέλος, δεν είπα να μην κοιτάμε τί γίνεται σε μια σκηνή, αλλά να κοιτάμε και τί μπορεί να υπάρχει πίσω από όμορφα λόγια και καταστάσεις. Ντάξει δεν επιμένω σ’ αυτό, μπορεί όντως να είναι οπαδός τους ο Αλντράν και άλλοι Νορβηγοί μουσικοί που εκτιμώ, αλλά αυτό δεν αλλάζει την αρνητική άποψη που έχω γι’ αυτό το συγκρότημα.
Ο δισκος εχει μια ατμοσφαιρα,αρκετα ‘‘παρανοικη’’,σαφεστατα υπαρχουν και πιο ‘‘παρανοικα πραγματα’’,το λεω για να σας προλαβω.Απο εκει και περα σιγουρα υπαρχουν αναφορες στους Arcturus,αν και νομιζω οτι οποιαδηποτε μπαντα πιστευει οτι μπορει να συνεχισει το εργο τους,πλαναται πλανην οικτραν!Επισης υπαρχουν αρκετες αναφορες στο Nexus Polaris,ειδικα καποια σημεια θα μπορουσαν να ειναι στον επομενο δισκο των Covenant,αν εβγαινε ποτε!Προσωπικα το Animatronic το θεωρω μεγαλο δισκο,αλλα ας μην ξεφευγουμε.Λιγα σημεια Borgir,και ΠΟΥΘΕΝΑ COF!!!DarthVader,power metal?Διαφωνω!Nope!\m/
Syl ριφς όπως αυτά του Realizing The Blindness πχ πιο πολύ ταιριάζουν σε κάποιο δίσκο κλασσικού Heavy Metal παρά σε κάποιο δίσκο των Arcturus αλλά για μένα δεν έχει και πολύ σημασία ούτε το λέω σαν κάτι το αρνητικό γιατί το Riffing δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό των Transcending Bizzare?, όχι ότι υστερούν αλλά δεν είναι αυτό που απογειώνει το δίσκο. Αν ήταν κάπου να σταθώ αυτό θα ήταν οι ενορχηστρώσεις τους, το πόσο καλά κάθονται τα ορχηστρικά τους πάνω από τις κιθάρες, οι ιδέες στα πλήκτρα κτλ.
Γενικά πάντως το να λέει κάποιος ότι είναι διάδοχοι των Arcturus και κάποιος άλλος να το εκλαμβάνει σαν “ηχητικά όμοιοι” και “ίδιας ποιότητας” είναι λίγο λάθος. Αν μπορούσε ο καθένας, όσο καλός και να είναι, να ξεσηκώσει τον ήχο των Arcturus και να είναι και εξίσου καλός τότε που σκατά είναι η ιδιαιτερότητα τους? Οι T.B? έχουν κάποια κοινά στοιχεία με τους Arcturus αλλά σε πολλά άλλα διαφέρουν εντελώς. Ούτε τόσα πολλά solo έχουν οι Arcturus, ούτε τόσο πολύ Riffaρουν, ούτε έχουν τα συμφωνικά τους τόσο All Over The Place και flashy. Σε αυτά τα θεματάκια ποιο πολύ βρίσκω ομοιότητες με Covenant και Dimmu που είναι σαφέστατα ποιο Heavy Metaλλικοί παρά με Arcturus και η ατμόσφαιρα τους δεν είναι τόσο θεατρική όσο κινηματογραφική και spacey, δηλαδή εκεί που τους Arcturus θα τους φανταζόμουν σαν υπόστρωμα σε κάποια σουρεαλ θεατρική παράσταση(κόρκος και μπίρλας φάση), τους T.B? θα τους φανταζόμουν πιο πολύ σε κάτι πιο κινηματογραφικό.
Εκεί πάλι που γεννιούνται προσδοκίες χωρις να αποδίδονται στην τελική είναι το Avant Guarde της υπόθεσης. Οι Arcturus είχαν μέσα τους εμπνεύσεις που ακούγοντας τες σου έρχεται στο μυαλό η σκέψη άνετα το “πωωω πως το σκέφτηκε αυτό ο πούστης” ενώ εδώ δε μου έρχεται κάτι τέτοιο. Δε λέω ότι όποιοσδήποτε έχει τις απαραίτητες γνώσεις μπορεί να τα κάνει εύκολα αυτά που κάνουν οι T.B? στα σίγουρα χρειάζεται μπόλικη φαντασία και ταλέντο σαν αυτό που έχουν οι ίδιοι αλλά απέχουν από το να είναι μοναδικοί, αν τους πούμε συμφωνικούς μάλλον είμαστε λίγο πιο κοντά στο να τους προσεγγίσουμε.
Red Rum ίσως ο διαχωρισμός να μην είναι απόλυτος γιατί κοινά υπάρχουν αλλά υπάρχουν και διαφορές που τις ανέφερε και ο Γκράκχος. Για εμένα και εμάς τους παλιότερους (που κάναμε και 30 μήνες φαντάροι και είμαστε άντρες όχι σαν τους φλώρους που με 12 μήνες κόβουν φλέβες) δεν παίζει και κάνα
τρελό ρόλο το χεβιμεταλίκι τους αλλά οι νεώτεροι ακροατές που έχουν το Black σαν κοινό άξονα συννενόησης (όπως είχαμε εμείς το Heavy / Power τότε) μπορεί και να το βλέπουν αλλιώς και να μη θέλουν τόσο heavy μέσα στο Black τους. Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τους Borgir οποιασδήποτε εποχής(δεν αγαπάω αλλά συμπαθώ), ούτε με Covenant(εδώ δεν έχω και καμιά τρελή ιδέα σχετικά με την αποδοχή τους από τους Blackάδες, έχω κάποια αίσθηση ότι δεν είναι και τόσο τρελά αποδεκτοί αλλά στα σίγουρα δεν είναι ότι υπάρχουν και άτομα που περιμένουν να ακούσουν το όνομα τους για να αρχίσουν να γελάνε). Από την άλλη μπορεί όλα αυτά που λέω να είναι και ακυρίλες και ο κύριος λόγος που δεν είναι και τόσο γνωστοί να είναι το γεγονός ότι είναι έλληνες, δεν είναι σε καμιά μεγάλη εταιρεία ή όλοι αυτοί που βλέπουν το όνομα τους να είναι στόκοι σαν εμένα και να τους μπερδεύουν με τους Reverend:–:-- και όλα αυτά.
Κατα τα άλλα πάντως μιλάμε για πάρα πολύ καλή δουλειά.
