Λοιπόν άκουσα 5 ακροάσεις τον δίσκο και έχω να πώ μερικά πράγματα που ίσως στεναχωρέσουν κάποιους.
Σε μία πρόταση: Το αλμπουμ είναι βαρετό και χύμα στο κύμα.
Ο ντράμμερ παίζει τα ίδια πράγματα σε όλα τα τραγούδια. Ελεος ρε φίλε, παιζεις ωραια και τεχνικα, αλλά μου τα έπριξες. Οι κιθάρες είναι χαμηλοκουρδισμένες και αν ο ενισχυτής έιχε Gain 12, οι Trivium παίζουν με Gain 13. Πολύ θαμπός ήχος που δεν ταιριάζει σε heavy metal. Σε progressive, alternative ίσως, αλλά δεν έχει αυτό το κοφτερό noise gate που χρειάζεται να ακουστεί. Το μπάσσο είναι κάπως δυνατά επίσης. Γενικά, ο ήχος του αλμπουμ είναι πολύ καλός και δεν έχω πρόβλημα με αυτόν. Δηλαδή όλα τα παραπάνω είναι λεπτομέριες που δεν με χάλασαν. Τα βρίσκω θετικά γιατί δείχνουν ότι οι Trivium θελουν να ξεχωρίσουν τον ήχο τους. Δεκτόν.
Αλλά, ρε Trivum, είναι δυνατόν από τα 11 κομμάτια σας, τα 7 να είναι ίδια ; Μας δουλευετε ;
Ολα έχουν την ίδια δομή. Μπαίνουν φυσικα με διαφορετικό riff εισαγωγής. Χαμηλώνει ο ρυθμός και οι κιθάρες παίζουν μπασογραμμή. Ακόμα πιο αργός ρυθμός με brutal φωνητικα. Ρεφραιν (δοξα τον Θεο, είναι το μόνο που σώνεται). Ξάνά το ριφ της εισαγωγής. Γεφυρες σόλο, ρεφραίν και τέρμα. Κάπως έτσι είναι σχεδόν όλα τα τραγούδια του album. Δηλαδή τι να σας πω ; Αναμασημένη τροφή μας πουλάτε στο album.
Να δεχτώ ότι έχετε σημεία που είναι επικά και όμορφα. Ναι, όντως και γι αυτο μπηκα στο κόπο να γραψω το Review. Αλλα δεν σημαίνει ότι επειδή βρήκες ένα καινούριο Riff πρεπει ντε και καλά να φτιάξεις με το ζόρι τραγούδι. Δηλαδή, έχετε βρει μια συνταγή που λεει: Παιξε κατι στη εισαγωγή. Μετα παιξε μαλακιες, θα παιζω ντραμς. Μετα γκάριζε θα παιζω ντραμς. Εδω ομως θα πουμε το ομορφο ρεφραιν. Μετα θα παιξω σολο γιατι είμαστε και μάστορες. Μετα παίξε ξανα τα ιδια θα παίζω ντραμς. Και η πλάκα ξερετε ποια είναι φίλοι μου ; Οτι τα ντραμς παίζουν το ίδιο και το ίδιο σε κάθε τραγούδι.
Το Kirisute Gomen έχει πολύ ωραίο ρεφραίν και ίσως κάτι παραπάνω. Το Torn Between Scylla And Charybdis είναι αρκετά δυνατό. Ακολουθουν μπούρδες τραγούδια μέχρι να βρούμε το Insurrection το οποίο για μένα είναι το κορυφαία (δομικά τουλαχιστον) και τότε έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει αν στο Mp3 player αλλαξε τραγούδι γιατί όντως η αλλαγή με τα πριν είναι φανερη. Μετά, η συνέχεια είναι εξίσουν σχεδόν καλή με το εμπνευσμένο The Calamity (εδώ αρχίζω να συμπαθω πλεον το album αλλά έχω ήδη χάσει 30 λεπτά από την ζωή μου). Τέλος πολύ καλό επίσης ανάλογο είναι και το Like Callisto To A Star In Heaven. Το ομόνυμο Shogun δεν μου άρεσε (ασε δε που είναι στη ναρχή το Mission Impossible).
Γενικά τα μόνο που μου άρεσαν:
Insurrection
The Calamity
Like Callisto To A Star In Heaven
Torn Between Scylla And Charybdis (απλά ξεχώρισε από τα υπόλοιπα)
Kirisute Gomen (μόνο και μόνο για το refrain).
Γενικά όμως το άλμπουμ είναι κακό με μέτριο. Φανερή έλλειψη έμπνευσης. Ας εβγαζαν ποιο λίγα τραγούδια αλλά πιο δομημένα. Σορρυ αλλα εμένα δεν με έπεισε. Δεν ξερω αν φταίει οτι τωρα τελευταιά βγαίνουν δισκάρες με αποτελεσμα να ακουγεται το Shogun πολυ λιγο. Πάντως είναι πολύ μέτριο. Εχει ωραία σημεία αλλά φαίνεται ότι η μπάντα βαριόταν να ασχοληθεί και το ψάξει παραπάνω. Σαν να είπε, “Φιλε βρήκα κάτι γαμάτο, αλλά δεν ξερω πως να το συνεχίσω. Δε γαμιέσαι, παίξε κάτι εδώ, παίξε κάτι εκεί και να κάναμε τραγούδι”.
4.5/10