Πολύ καλή μπάντα και προφανώς αδικημένη, όπως έγραψε και ο κρισπ στο εισαγωγικό ποστ. Bloody Kisses δισκάρα και october rust δισκάρα (και τα υπόλοιπα πολύ καλά), αλλά εγώ θα δώσω την ψήφο μου στον Rasputin. Eιδικά όταν πρωτοβγήκε, έκανε πολύ καιρό να βγει απ’ το cd player. Kαι τον βλέπω και άποντο, οπότε του τη ρίχνω…
ελατε να κανουμε ενα memorial σε εναν τοσο χαρισματικο frontman
Yet in the dark still he screams your name
Nights living death with witch rhymes insane
Ten years amassed para toda mi vida?
Lost man in time was his name Peter ?
Αδοξο τελος για την αινιγματική και cult φιγουρα ονοματι Peter Steele…To σιγουρο ειναι οτι αφησε μεγαλο λιθαρακι και επηρρεασε πολλες μετεπειτα μπαντες στον χωρο του gothic metal (ρωτηστε και τον Valo να σας πει) και οτι το μαυρο humor αυτου και ολης της μπαντας δεν θα το βρεις σε αλλη μπαντα η δεν θα το βρεις τοσο καλο οσο σε αυτους.(θυμηθειτε την ψαρωτική εισαγωγη στο October rust…)…αναπαυσου εν ειρηνη Peter…ευχαριστουμε για ολη την ομορφη μουσική που μας προσφερες…
Το Bloody Kisses είναι αριστούργημα! Ό,τι θες έχει μέσα, μεγάλη μαλακία να γράφω τώρα εδώ μετά τον θάνατο του Pete, είναι κρίμα που αρκετοί θα τους γνωρίσουν μετά από αυτό το τραγικό συμβάν αλλά έστω κι έτσι θα έρθει η αναγνώριση σε μια μπάντα που την αξίζει για όσα έχει προσφέρει τόσα χρόνια. R.I.P ρε γίγαντα θα σε θυμόμαστε…
1 Like
another year without peter…
26 χρονια απο την κυκλοφορια του καλυτερου δισκου των Type O Negative.
Και 10 χρονια και κατι ψιλα απο το προηγουμενο ποστ στο τοπικ 
1 Like
Έχοντας στην κατοχή μου τόσα χρόνια μόνο τους δύο κλασικότερους δίσκους τους (“Bloody kisses” & “October rust”), για κάποιον λόγο τους τελευταίους μήνες έφαγα σκάλωμα να τους ψάξω παραπάνω. Ιδού που κατέληξα:
1.Πρόκειται για μία μοναδική περίπτωση μέσα στον metal ήχο. Δεν αναφέρομαι τόσο στην ίδια την ποιότητα όλων των δουλειών τους (6/6 με ευκολία), ούτε στο ότι είχαν καταφέρει να βρουν έναν προσωπικά ήχο μεν, αλλά να μην τον επαναλαμβάνουν και να τον διαφοροποιούν αισθητά από δίσκο σε δίσκο δε, αλλά στο ότι σαν ήχος, concept, αισθητική, στυλ κλπ. είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν κάτι άμεσα αναγνωρίσιμο και μοναδικό (θα τολμήσω να πω) μέσα στον metal ήχο. Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ μπάντα που να πλησιάζει έστω και λίγο στον ήχο τους και δεν μπορώ να φανταστώ ότι θ’ ακούσω κάποιο κομμάτι τους (που να μην το ξέρω εννοώ) και να μην καταλάβω κατευθείαν ότι είναι Type O. Ε, αυτό το λες ένα α΄επίτευγμα.
2.Αυτός ο 100% προσωπικός ήχος θα έλεγα ότι βασίζεται: στον ιδιόμορφο ήχο του μπάσου του Steele και τον εντελώς lead χαρακτήρα του· στην έλλειψη δεύτερης κιθάρας που δημιουργεί ένα περίεργο contrast ήχων και «αναγκάζει» μπάσο/πλήκτρα να γεμίσουν αυτό το κενό· στο α-δια-νό-η-το guitar tone του Hickey (μιλάμε για έναν εξαιρετικό συνδυασμό κουρδίσματος, heaviness, distortion κλπ.)· στην αναγνωρίσιμη φωνή του Steele που χωρίς να είναι τραγουδισταράς κερδίζει πόντους λόγω των φωνητικών γραμμών που δημιουργεί· στον πειραματικό τρόπο σύνθεσης που βασίζεται σε ένα μπαστάρδεμα εντελώς διαφορετικών στυλ σε μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω πώς όλα αυτά έβγαζαν νόημα τελικά και πώς τα συνέλαβαν βασικά· στην αποστασιοποίηση τους από τα βασικά χαρακτηριστικά του gothic ήχου που υποτίθεται πρεσβεύουν (π.χ. τα πλήκτρα είναι εντελώς άλλης λογικής, έλλειψη γυναικείων φωνητικών, καμία χρήση συμφωνικών στοιχείων κλπ.). ΟΚ, το σχήμα που επαναλαμβάνεται όταν αναφέρεται κάποιους σε αυτούς είναι «Beatles + Black Sabbath = Type O Negative», και όσο απλοϊκό και ν’ ακούγεται (και αφήνει απ’ έξω π.χ. άλλα σημαντικά πράγματα όπως τις hardcore επιρροές τους), τελικά ουσία της μουσικής τους είναι ακριβώς αυτή. Η Sabbath επιρροή βγάζει μάτι προφανώς όταν το 80% των riff τους είναι ξεπατικωμένα από “Master of reality”, “Vol.4” και “Sabbath bloody Sabbath” και βασίζονται σ’ αυτό που ονομάζω «Iomm-ική δύναμη του riff» (π.χ. τα “Everything dies”, “Pyretta Blaze”, “Todd’s ship gods (above all things)”) και η μέση του “It’s never enough” είναι τέτοια κραυγαλέα παραδείγματα). Οι Beatles επιρροές είναι λίγο πιο καμουφλαρισμένες και ουσιαστικά στηρίζουν την όλη λογική των «pop» φωνητικών γραμμών τους, εκεί είναι που βγαίνουν. Ο συνδυασμός των δύο είναι πραγματικά ευφυής.
3.Είναι από τα 2-3 συγκροτήματα που κατάφεραν ΟΠΟΙΑ διασκευή και να έπαιξαν να κάνουν το original κομμάτι πραγματικά δικό τους και να έχει την αξία studio τραγουδιού. Το “Paranoid” τους είναι πραγματικά επικό (ναι, εννοείται καλύτερο από το original) και cringe-άρω στη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν τους άφησαν να το βάλουν στη “Nativity in black” συλλογή γιατί τελικά ξεπετάχτηκαν οι Megadeth με το δικό τους έκτρωμα, πράγμα που, βέβαια, έδωσε την ευκαιρία στους Type O να διασκευάσουν το “Black Sabbath” με εξίσου καλά αποτελέσματα. Απαράμιλλης ποιότητας είναι και το “Hey Joe” (“Hey Pete” στην προκειμένη) που γίνεται μία doom ελεγεία και το εξοντωτικό punk άσμα “Angry inch”. Από κοντά και το Beatles medley, “Cinnamon girl” του Neil Young, η obscure-ίλα του “Summer breeze” -γενικά με ό,τι καταπιάστηκαν έκαναν θαύματα.
4.Είναι από τα συγκροτήματα που άφηναν έξω από τα full-lengths τους πολύ καλά studio κομμάτια (μπορούν να βρεθούν σε συλλογές, επανακυκλοφορίες κλπ.). Χτες έτυχε να δω το “Nosferatu” (άσχετο) -υπάρχει πιο συγκλονιστικό βαμπιρο-κομμάτι για τον πόνο του βρικόλακα από το “Suspended in dusk”; Για το «απλό» intro του “Out of the fire (Kanes’ theme)” τι να πει κανείς; Ένα intro με 4 ακόρντα και μία θρηνητική lead μελωδία που όμως εγώ μπορώ να το ακούσω στο repeat για ώρες. Αμ το refrain του “12 black rainbowes”; Απίστευτο ότι τέτοια κομμάτια έμειναν έξω από τους επίσημους δίσκους τους.
5.Live, όσο τους τσέκαρα σε video στο Youtube οι τύποι ήταν άπαιχτοι. Εναλλαγές των θεμάτων τους, πιο πειραματικό ύφος, καλές εκτελέσεις.
6.Πόσο τέλεια τα ιντερλούδια-samples που έχωναν ανάμεσα στα «κανονικά» κομμάτια; Κάποια από αυτά πραγματικά ανατριχιαστικά (π.χ. “Glass walls of limbo (dance mix)”.
7.Απίστευτο trivia (που δεν γνώριζα) ότι στα “October rust”-“World coming down”-“Life is killing me” είχαν drum machine. Δεν θα το είχα καταλάβει αν δεν το διάβαζα. Ίσως δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι όντως στα δύο πρώτα τους με φυσικά drums, ο ήχος είναι εντυπωσιακότατος και πολύ μπροστά στη μίξη.
8.Είχαν έναν εντελώς ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο δομούσαν τη ροή ενός album. Π.χ. το “Bloody kisses” δεν έχει καμία παύση ανάμεσα στα κομμάτια. «Σταματάγανε» τα κομμάτια απότομα χωρίς να τους ενδιαφέρει αν υπάρχει ένα closing theme κλπ.
9.Όσον αφορά τα albums τους: “Slow, deep and hard” και “Bloody kisses” θα έλεγα ότι είναι τα μοναδικά που μπορώ να τα δω ως «μία» ενότητα. Δεν επανέλαβαν αυτόν τον ήχο στα επόμενα και κρίμα. Τα θεωρώ τα πιο πειραματικά, περιπετειώδη και ριζοσπαστικά albums τους με προκλητικές εναλλαγές μουσικών στυλ στο ίδιο κομμάτι -μετά «ηρέμησαν» λίγο (για τα δικά τους μέτρα πάντα).
Το “October rust” είναι το χειρότερό τους album για ΄μένα -sorrynotsorry. Παραδέχομαι κάποια (4-5) δυνατά κομμάτια, αλλά θεωρώ ότι εδώ σαν να τιθάσευσαν με αρνητικό τρόπο τον εαυτό τους, όλα έγιναν πολύ «κανονικά» και δυστυχώς πολλά κομμάτια ξεχειλώνονται χωρίς κανένα λόγο. Πραγματικά το “October rust” ήταν και ο λόγος που δεν τους έψαξα παραπάνω μετά όταν τους πρωτάκουσα στο Λύκειο!
Μέγα λάθος, απ’ ό,τι φάνηκε, γιατί ακολουθεί το “World coming down” που θα το χαρακτήριζα ως το πιο «μαύρο», doom και συναισθηματικά έντονο έργο τους. Πραγματικά βαρύς δίσκος -δεν ξέρω τι εκτόπισα έχει (αν έχει) στους doom metal fans, αλλά πραγματικά μου φαίνεται απίθανο να μην εκτιμηθεί και ως doom δίσκος αυτό το πράγμα.
Το “Life is killing me” θα έλεγα ότι είναι το πιο, ας πούμε, «αντιπροσωπευτικό» τους album. Ξέφυγαν από τη μονολιθικότητα του προηγούμενου (κρατώντας, όμως, το έντονο συναίσθημά του) και πρόσθεσαν πάααρα πολλές ωραίες πιασάρικες, pop/rock επιρροές κάνοντάς τον έναν πολύ ευκολοάκουστο δίσκο που θα έλεγα περιέχει κάτι απ’ όλα τα albums τους. Ίσως και ο καλύτερος τρόπος για να χωθεί κάποιος στη μουσική τους, θα έλεγα.
Το ”Dead again”, τέλος, είναι ένα τσικ (ή και πολλά τσικ) κατώτερο από το προηγούμενο δυνατό σερί, και βγάζει ένα πολύ ξεχωριστό «θετικό»/τζαμαριστό vibe. Σχεδόν καθόλου σκοτάδι -απεναντίας οι rock επιρροές είναι πολύ πιο έντονες, ακούμε ακόμα και hardcore (!) περάσματα, γενικά σαν να «ξεδίνουν» εδώ οι Type O, σαν να είναι στο προβάδικό τους, να χώνουν ιδέες και να απλά να τις ηχογραφούν. Ιδιαίτερος δίσκος, σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση κακός που, όμως, θεωρώ ότι θα έπρεπε να αφεθεί στο τέλος για όποιον τους ψάξει.
10.Μοναδικό μελανό σημείο; Η στιχουργική τους. Όπως είχα θίξει και παλιότερα, θεωρούσα ότι η ιστορία των Carnivore ήταν κάτι το σατιρικό/χιουμοριστικό. Θα μπορούσα να αντιληφθώ (ως ΚΑΠΟΙΟ σημείο) και τη μισογυνική στιχουργική του “Slow, deep and hard” με τον ίδιο τρόπο, αλλά όταν τελικά βλέπεις τραγούδια ξεκάθαρα ομοφοβικά, ενάντια στις εκτρώσεις, ενάντια σε μετανάστες κλπ., ε, εκεί, ρε γαμώτο, εμένα με ξενίζει πολύ. ΟΚ, μπορώ να καταλάβω την edge-ίλα που πουλούσαν, μπορώ να καταλάβω ότι μιλάμε για ένα σύνολο όχι παραπάνω από 10 κομμάτια στα 60 π.χ., αλλά και πάλι το προβληματικό στοιχείο παραμένει -αν υπήρχαν σήμερα π.χ. δεν νομίζω να την έβγαζαν καθαρή και καλώς δηλαδή δε θα την έβγαζαν. Όσο «έξυπνα» αστεία και να κάνουν με αυτά τα θέματα (γιατί το είχε το στιχουργικό ο Steele), στην τελική είσαι απλά μαλάκας αν μονίμως περιφέρεσαι σ’ αυτήν την «γκρίζα ζώνη» του «ε μα πλάκα κάνω, γιατί μεθάω πολύ και είμαι και κοκάκιας και μη με παίρνετε στα σοβαρά». Ε, άντε γαμήσου, κάνε πλάκα με άλλα θέματα αν είσαι τόσο χωραταταζής.
11.Οπότε συμπέρασμα: πραγματικά ο ορισμός του guilty pleasure για εμένα. Κόλλησα με την πάρτη τους, τους θεωρώ από τα πιο αξιόλογα/ενδιαφέροντα πράγματα που γέννησε το metal, νομίζω κανείς δεν θα τολμήσει να παίξει κάτι ανάλογο, αλλά όποτε θα τυχαίνει να πέφτει η κουβέντα σ’ αυτούς ή να τους κάνω promotion (!) δεν θα μπορώ να μην αναφέρω τη full προβληματική στιχουργική τους.
Over and out.
6 Likes