U.S. Christmas - Run Thick In The Night (2010)

Οι U.S. Christmas δημιουργήθηκαν το 2002 και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, Salt The Wound το 2005 (αφού είχε προηγηθεί και ένα ντέμο το 2004). Επηρεασμένοι έντονα από τους Hawkwind, παίζουν ένα είδος space rock, που αν και δεν είναι αμιγώς space, φέρνουν στο νου διάφορες γνωστές μπάντες του χώρου, όπως Acid Mothers Temple και άλλους. Στον ήχο τους συμπεριλαμβάνουν πολλά άλλα στοιχεία, όπως stoner όταν δυναμώνουν και χώνουν, sludge όταν κόβουν τις ταχύτητες δημιουργώντας αποπνικτικές ατμόσφαιρες, αλλά και post/ambient όταν χαλαρώνουν και αυτοσχεδιάζουν. Το χαρακτηριστικό τους όμως είναι, ότι πρόκειται από τις λίγες σύγχρονες ροκ/μέταλ μπάντες που χρησιμοποιούν έντονα το θέρεμιν (ηλεκτρονική συσκευή που ανιχνεύει την κίνηση των χεριών, δημιουργώντας περίεργους ήχους, για περισσότερα εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=nJYho56INKU), κάνοντας τον ήχο τους ακόμα πιο ποικιλόμορφο, ανεβάζοντας την ψυχεδέλεια στα ύψη.
Το 2008, κυκλοφόρησαν το Eat The Low Dogs, που είναι μαγικός δίσκος και χτυπάνε κορυφή, αφού αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά και καλύτερα από ποτέ.

Φτάνουμε στο σήμερα, που μετά τη συμμετοχή τους στο τριπλό σπλιτ/φόρο τιμής στους Hawkwind, Hawkwind Triad μαζί με τους Minsk και Harvestman, κυκλοφορούν το Run Thick In The Night και τους βρίσκουμε να συνέχιζουν να μας γαμάνε τα μυαλά και να μας τα στέλνουν στο διάστημα για αχανή ταξίδια. Τα φωνητικά θυμίζουν αρκετά Dave Wyndorf όπως και στις στόουνερ στιγμές τους θυμίζουν αρκετά Monster Magnet (Wolf On Anareta, που μέχρι στιγμής είναι και το αγάπημένο μου κομμάτι του δίσκου). Τα ποστ ροκ στοιχεία έχουν αυξηθεί, έχουν προσθέσει βιολιά (Ephraim In The Stars, The Leonids) που σε συνδυασμό με τη 70s αισθητική τους, δημιουργούν μαγικά ηχοτοπία. Στο εναρκτήριο βαλτώδες In The Night, θυμίζουν Boris επί Pink, ενώ στο επικό φινάλε The Moon In Flesh And Bone, μας στέλνουν για μια μικρή περιήγηση στο φεγγάρι.

Εν κατακλείδει, πρόκειται για πανέμορφο άλμπουμ, γεμάτο από μαγευτικούς ήχους, τριπαρίσματα, ψυχεδέλειες, σλατζ και στόουνερ αναφορές, από ένα πραγματικά ιδιαίτερο και ξεχωριστό συγκρότημα.

Πραγματικά τον ακούω όλη μέρα αυτόν τον δίσκο (και τώρα που γράφω αυτό).

Τα φωνητικά παίζει να είναι τα “χειρότερα” που έχω ακούσει φέτος αλλά τα Fire Is Sleeping,Ephraim In The Stars,Devil’s Flower In Mother Winter,Mirror Glass είναι κομματάρες (όχι βέβαια οτι υστερεί ο υπόλοιπος δίσκος)

Αν και τα χαλαρά τους κομμάτια, όπως αυτά που αναφέρεις, είναι μαγείες, προτιμώ περισσότερο αυτά που χώνουν λίγο παραπάνω, όπως τα In The Night, Wolf Of Anareta, Suzerain και The Moon In Flesh And Bone.
Πολυεπίπεδος δίσκος πάντως. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο γαμάτο.

Αυτο ακριβως
Παντως το Eat the Low Dogs το γουσταρω λιγο περισσοτερο…