Λοιπόν αυτό είναι πραγματικα αξιοπερίεργο, υπάρχουν τοπικ στο Group and artists για τον κάθε απίθανο άλλα όχι για τους U2 οπότε με αφορμή και την επερχόμενη συναυλία τους για πείτε καμια γνώμη.
Αν μη τι άλλο πρόκειται για μπάντα που ανεξάρτητα αν σου αρέσει ή όχι σίγουρα έχει διχάσει το κοινό λόγω της γενικότερης παρουσίας του Μπόνο, άλλοι τους λατρεύουν και άλλοι τους αντιπαθούν. Η ουσία είναι ότι είναι το όνομα τους είναι πασίγνωστα σε όλες τις γωνιές του πλανήτη και σήμερα μετα από 30 χρόνια παρουσίας βρίσκονται ανάμεσα στα μεγαλύτερα σχήματα της ροκ.
Δισκογραφικά πιστεύω ότι ναι μεν έχουν φτάσει στο ζενιθ τους με το Joshua Tree και το Achtung Baby αλλά σε όλα τα μετέπειτα άλμπουμ τους πάντα υπάρχουν και τεράστια διαμάντια. Γενικά δεν νομίζω ότι έχουν βγάλει πραγματικά κακό δίσκο. Το τελευταίο τους σε καμιά περίπτωση δεν το θεωρώ αριστούργημα. Πάντως είναι απο τα καλά άλμπουμ της χρονιάς και σίγουρα σε πολύ υψηλότερα επίπεδα απο τα αντίστοιχα φετινά άλμπουμ άλλων ιερών τεράτων (ονόματα δε λέμε για τους αγαπάμε πολύ περισσότερο).
Σημείο αναφορας θα έλεγα ότι είναι, εκτός απο την ιδιαίτερη φωνή του Μπονο, και ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του Edge αλλα και το δέσιμο της rythm section των Adam Clayton και Larry Mullen.
Επισης μου αρέσει πολύ και το γεγονός ότι στα τόσα χρόνια δεν είχαν αλλαγές στη συνθεση παρόλο που μπορεί να έχουν σκοτωθεί μεταξύ τους κυρίως λόγω της συνολικής παρουσίας του Bono.
Δικο μου το λαθος, το τοπικ που σου παρεθεσα ηταν για σχολιασμο κειμενου οχι στο “groups and artists” (ασχετα αν η συζητηση και εκει εχει κυλισει περι U2 γενικα).
Μου αρεσουν πολλα κομματια τους,αλλα οχι ολοκληρωμενα αλμπουμς…δλδ τους εχω στο μυαλο μου σαν μια μπαντα χιτακιων και σινγκλ…νταξ,εχουν καλα καποια κομματια,εχουν και αλλα που δεν μπορω να ακουσω νοτα…love or hate πιστευω μπαντα,δυσκολα να εισαι καπου στο ενδιαμεσο,οπου κι εγω,αν και μου αρεσουν καμια 10αρα κομματια,δεν μπορω να μεινω στη μεση λογω 10 μονο τραγουδιων…μαλλον δεν τους παω πολυ:p(καλα,σαν ατιτιουντ κτλ τους σιχαινομαι αλλα αυτο ειναι πιο πολυ κουτσομπολιστικο παρα μουσικο κριτηριο…)…
Και γω βασικα,αμα ειμαι αθηνα μαλλον θα παω για την φαση κυριως και για την εμπειρια του σοου-μιας και τα λαιβ τους ειναι εντυπωσιακα απο οσα λιγα εχω ακουσει και δει…
Ρε παιδιά γιατί τόσο μίσος για τους u2.?Άκουσα κάτι για καιάδες και τέτοια…Μια χαρά είναι το συγκρότημα και ο bono…Θέλω να πώ πως άλλο γούστο και άλλο μίσος…Προσωπικά τους βρίσκω πολλοί καλούς καλλιτέχνες…Με αγαπημένο δίσκο το pop(αλλά όλοι τους είναι πολοί καλοί,μια χαρά και το no line on the horizon)…Οσο για τον bono,τον βρίκω χαρησματικό καλλιτέχνη…Το να μην αρέσει σε πολλούς αποδεκτο…Οποιος δεν θέλει ασ μην τους δει τον Σεπτέμβρη…
ΣΩΣΤΟΣ!!!
Οντως ουτε εγω το καταλαβαινω αυτο με το Bono…Φτανει δηλαδηνα σκεφτεται καποιος οτι η εμπαθεια ειναι και σε προσωπικο επιπεδο λες και τον ξερουμε τον ανθρωπο και προσωπικα…Παντως καλο ειναι να κρινουμε τα σχηματα συμφωνα με τις μουσικες και οχι απο το αν μας καθονται καλα 'η οχι…Εχουν υπαρξει και αλλοι εξισου "η και περισσοτερο αντιπαθεις απο το συγκεκριμενο αλλα δεν καναμε και ετσι…Χαλαρα λοιπον,η μουσικη μετραει αλλωστε και τιποτα αλλο…
Έχω μια συμπάθεια για τα τρία πρώτα τους άλμπουμ. Ειδικά το Boy είναι πολύ αξιόλογο! Από εκεί και μετά, σχεδόν τους σιχαίνομαι, με κάποιες εξαιρέσεις, όπως το Achtung Baby που το ακουω ευχαριστα, χωρίς να με τρελαίνει όμως.
Πιστευω οτι θα υπαρχουν λιγα ατομα που να τους αρεσουν ΟΛΟΚΛΗΡΟ ενα αλμπουμ τους μετα το Achtung Baby…αν και εχουν βγαλει κομματαρες σε ΟΛΑ τα αλμπουμς τους.
Ισως το All That You Can’t Leave Behind μπορει να θεωρηθει καπως ο καλυτερος μετα 1991, λογω κυριως του Beautiful Day.
Κατά τη γνώμη μου και χωρίς να έχω ακούσει τίποτα μετά το POP του '97 (πλην των επιτυχιών που παίζονται στα ραδιόφωνα), οι καλύτεροι δίσκοι τους κατά αξιολογική σειρά είναι:
Achtung Baby (1991)
War (1983)
The Unforgettable Fire (1984)
Να πω ότι δεν καταλαβαίνω πως ένας από τους πιο άνισους δίσκους Ever, το Joshua Tree, χαίρει τέτοιας εκτίμησης και ψηφίζεται διαρκώς στα καλύτερα της 25ετίας / 30ετίας 100ετίας / 1000ετίας…Τρεις κομματάρες και τα άλλα μέτρια…
Για το Bono συμφωνώ ότι είναι μάπας. Δεν έχω ιδέα για τους άλλους τρεις. Ποτέ δεν άκουσα τίποτα για τα προσωπικά τους ενώ για εκίνον όλο και κάτι ακούγεται. Δεν είναι όμως το συγκρότημα του Bono οι U2. Και το ξέρει πολύ καλά και για αυτό δεν διαλύονται…Χωρίς τους άλλους δεν έχει να πει τίποτα. Τριάντα χρόνια τώρα, έχει βγάλει κανένα προσωπικό δίσκο να δούμε τι ψάρια πιάνει;
Για όλα τα παραπάνω λεω να τους τιμήσω το Σεπτέμβρη με την παρουσία μου:D
Και για να ακούσω ύμνους όπως: One, Pride, Sunday Bloody Sunday, New Year’s Day, Even Better Than the Real Thing, Still Haven’t Found What I’m Looking For…
Τι λέτε για τις επιρροές τους; Ποιους θεωρείτε “πατέρες” τους;
Να υποθέσω ότι οι τρεις κομματάρες που αναφέρεσαι είναι τα With or without you, Where the streets have no name, και I still havent found…? Τα υπόλοιπα «μέτρια» είναι δηλαδή το Running to stand still, το Red Hill mining town και το Bullet the blue sky ή μήπως τα b-sides Silver and gold και Sweetest thing? Εγώ πιστεύω ότι η περίοδος αυτή γενικότερα ήταν ιδιαίτερα δημιουργική για το συγκρότημα και ίσως αυτό που κάνει το άλμπουμ να φαίνεται άνισο σε κάποιους είναι το πόσο μεγάλα είναι τα συγκεκριμένα τραγούδια που αναφέρεις (αλλά και τουλάχιστον αυτά που συμπληρώνω) σε σχέση με τη συνολική τους δισκογραφία. Αν το επιμερίσουμε κιόλας στην μέχρι τότε δισκογραφική τους παρουσία, τότε τα κομμάτια αυτά γίνονται ακόμα πιο μεγάλα, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο την αξία του άλμπουμ, συν το γεγονός ότι πρόσθεσαν και άλλα πιο αμερικάνικα στοιχεία εμπλουτίζοντας τον ήχο τους.
Σε ότι αφορά το Μπονο τώρα, πολλές φορές έχει αναγνωρίσει ότι αυτή η μπάντα υπάρχει εξαιτίας των άλλων, ή ότι ο ίδιος δεν είναι σπουδαίος μουσικός χωρίς τον Edge. Αυτό που έχει βάλει στο συγκρότημα είναι η φωνή και η ιδιαίτερη παρουσία του που ενδεχομένως σε πολλούς να μην αρέσει καθόλου, όμως δεν μπορεί να περνάει απαρατήρητη και αδιάφορη, πράγμα που συνέβαλε κατά πολύ στη γιγάντωση του ονόματος των U2…
