Γενικά βαριέμαι να ανοίγω Threads για νέες κυκλοφορίες και κανονικά θα έκανα ένα απλό σχολιάκι όταν κυκλοφορούσε στο Thread των Death κυκλοφοριών αλλά πιστεύω ότι είναι κρίμα να περάσει στα ψιλά σαν ένα άλλο “τίμιο Album” αφού το προηγούμενο τους το θεωρώ το καλύτερο Death Metal Album της περασμένης δεκαετίας και έχω γίνει και λίγο γραφικός με την πάρτη τους. Προς το παρόν από το καινούργιο έχει σκάσει μύτη μόνο ένα τραγούδι το οποίο μπορείτε να το κατεβάσετε από το επίσημο Site τους http://www.ulcerate-official.com/ και όλα δείχνουν ότι περιμένουμε μια αντίστοιχη αν όχι ανώτερη κυκλοφορία από το προηγούμενο μιας και το Dead Oceans αν ήταν μέσα σε αυτό θα ήταν ένα από τα 2-3 καλύτερα τραγούδια του. Εν ολίγοις περιμένω δίσκο της χρονιάς από αυτούς εκτός και αν συμβεί κάτι άλλο πραγματικά συνταρακτικό.
Επειδή βαριέμαι να ξαναγράφω αναλυτικά πως παίζουν ας πούμε ότι χοντρικά στέκονται από τη μια ανάμεσα στους Gorguts, Immolation, Death, Suffocation από την άλλη υπάρχουν οι Cult Of Luna, Neurosis, Breach και στη μέση όλων αυτών οι Deathspell Omega. Τεχνικό Death Metal που ξεφεύγει από τη γνωστή συνταγή του “10000 υπεργρήγορα ριφς σε 3 λεπτά” και δίνει πολύ περισσότερη έμφαση στη δυσαρμονία και τη μαυρίλα.
Σαν παρατήρηση για το νέο Track σε σχέση με το προηγούμενο Album έχω να πω μόνο ότι είναι λίγο πιο ραφιναρισμένο και ακολουθεί περισσότερο την κυκλική δομή σε σχέση με το γραμμικό χάος που συνηθίζουν, οι δυναμικές του είναι ακόμα πιο έντονες , drumming που σπέρνει και πιο μεθοδική μετάβαση από το ένα θέμα στο άλλο. Τα γνωστά Trademarks τους όπως φανήκαν στο Everything Is Fire παραμένουν απλά εδώ καταφέρνουν να γίνουν πιο πιασάρικοι αλλά και πιο άμεσα μαύροι και μηδενιστικοί. Αυτά για την ώρα, τα υπόλοιπα μόλις σκάσει μύτη ολόκληρο το Album.
Πρώτη τεράστια κυκλοφορία για το 2011. Αρχικά να πω ότι οι παλαιοντεθάδες δε θα το θεωρήσουν Death Metal αφού ο ήχος τους πλέον πολύ περισσότερο προσεγγίζει των Voivod, Neurosis, Deathspell Omega με μια μεγάλη δόση της Meshughikis επανάληψης παρά των Suffocation, Morbid Angel. Παρoλαυτά πάντως αφού για εμένα ο όρος είναι περισσότερο σημειολογικός να πω ότι μια χαρά σύγχρονο αποπνικτικό και επικά μηδενιστικό death metal το θεωρώ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα γιατί από μουσικολογικής/ταμπελάδικης άποψης θεωρώ ότι δεν μπορούν να καταταχθούν πουθενά και είναι από τα πιο ουσιαστικά Progressive πράγματα που έχω ακούσει τελευταία.
Πλεον δεν υπάρχουν οι άπειρες αλλαγές και το ριφ πάνω στο ριφ πάνω στο ριφ ενώ τα Post Sludge στοιχεία έχουν αυξηθεί, οι εκκωφαντικές αρμονικές τους δεν παρεμβάλονται πια από το πουθενά για να σου τσιμπάν τον εγκέφαλο σε ανύποπτο χρόνο αλλά σου επιτίθονται μονοδιάστατα συνεχώς προσπαθώντας να σε ενοχλούν κατά το μεγαλύτερο μέρος της ακρόασης. Η ακολουθία των ριφς γίνεται πολύ πιο ομαλή αλλά συνεχίζει να γίνεται μεγάλο παιχνίδι από τα διάφορα θέματα που παίζουν και ανταλλάσουν οι κιθάρες η μια πάνω στην άλλη. Τα ήρεμα σημεία συνήθως έρχονται για να αποκλιμακώσουν εντάσεις αλλά όχι για να γλυκάνουν την ατμόσφαιρα και να τζαμάρουν αλλά περισσότερο για να την μαυρίσουν και να την ξαναεντείνουν. Τα ριφολογικά Patterns γίνονται πιο επαναλαμβανόμενα, αποπνικτικά και εύληπτα. Τα καθαρόαιμα death metal riffs παρελαύνουν εμβατηριακά σχεδόν και όχι χαοτικά όπως στις προηγούμενες δουλειές τους.
Αν είναι να σταθώ σε κομμάτια θα πω ότι το Dead Oceans πρέπει να το είχα ακούσει καμιά 500αριά φορές από τότε που το έδωσαν για κατέβασμα οι ίδιοι, το Cold Becoming από τη μέση και μετά έχει ένα χτίσιμο που αγγίζει τα όρια της πολυφωνίας και είχα σκαλώσει τόσο πολύ που το άκουσα καμιά 10αριά φορές πριν πάω στο επόμενο, το Beneath είναι αυτό που θα έλεγα Post Death Metal μπαλάντα(με τον τρόπο που είναι πχ μπαλάντα το Sanity Assasin) και για το ομώνυμο να πω απλά ότι είναι έπος.
Καλύτερο από τον προκάτοχο του δεν το λέω ακόμα γιατί για ένα χρόνο μου έπαιρνε το μυαλό, το έβαζε στο μπλέντερ και με κέρναγε 5 γύρους σφηνάκια με αυτό ενώ εδώ είμαι ακόμα στο 2ο γύρο σφηνάκια και ούτως ή άλλως η σύγκριση είναι και πολύ δύσκολη αφού είναι πολύ διαφορετικά άλμπουμς όσο και να διακατέχονται από το ίδιο πνεύμα. Θέλει αρκετές ακροάσεις ακόμα ώστε να χωνευτεί εντελώς.
Ό,τι μα ό,τι είπε ο Darth από πάνω. Πολύ πιο στρωτό και άμεσο στη δομή του, τα prog στοιχεία έρχονται και κάθονται πιο ομαλά στη μουσική και στα αυτιά μου ακούγονται πιο ενταγμένα, δεν έχω να πω πολλά, καλύφθηκα.
Μόνο πως μέχρι τώρα μου αρέσει πολύ περισσότερο από το προηγούμενο, και δεν νομίζω πως είναι μόνο ο ενθουσιασμός του καινούριου. Είναι στρυφνό κι επιθετικό και αποπνικτικό και tech και το αγαπάω. Ακούστε όπωσδήποτε.
Όσο πιο πολύ το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει, ο δίσκος αν και είναι μεγάλος σε διάρκεια (γι’αυτό το είδος πάντα) σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και κάτι μου λέει πως θα αργήσω να ‘‘ξεκολλήσω’’!!! Τώρα αν είναι καλύτερο από το προηγούμενο δεν νομίζω πως μπορώ να πω ακόμα, αλλά είναι λίγο διαφορετικό…
Όσοι δεν το έχουν ακούσει ακόμα, ας το κάνουν σύντομα!!!:thumbup:
Όλοι όσοι πρέπει, γνωρίζουν είδη. Όλοι όσοι άκουσαν στην ώρα του το Everything Is Fire είναι οι καλά ενημερωμένοι που ήξεραν εδώ και δυο χρόνια τι θα μας συμβεί, τι θα επακολουθήσει, λίγοι όμως μίλησαν.
Φέτος η πιο γερή μηχανή της Νέας Ζηλανδίας δούλεψε σθεναρά με σκοπό να δημιουργήσει το καλύτερό της album μέχρι σήμερα. Το The Destroyers Of All είναι έτοιμο να μας κατασπαράξει κάνοντας μουσικά κόλπα κοντά στο άριστο, παράλληλα αφήνουν μια γωνιά να καθίσει κοντά τους μια κατάσταση άγνωστη για το Death Metal. Πολλές λέξεις μπορούν να την περιγράψουν σωστά, είναι μια συναισθηματική φόρτιση ή μια ψυχική εφορία, στρες και ευστρές μια ευεξία και μια παρανοϊκή πλάνη ταυτόχρωνα. Τίποτε όμως απο όλα όσα θα εκφέρει η γλώσσα ή θα επινοήσει ο νους δεν αρκούν για εισπράξει το θυμικό του ακροατή αυτό που συμβαίνει εδώ. Το θυμικό είναι ένα εργαλείο που δεν έχει μάθει να διαβάζει και ν? ακούει, αλλά να νιώθει. Γι αυτό καθίστε αναπαυτικά και πατήστε play, από εκεί και πέρα ότι και αν συμβεί είναι κατανοητό.
Ο αέρας φυσάει δυνατά, σκοτάδι πνιχτό και ρυθμική πολιορκία, ακόρντα ανασηκώνουν τάστα σα την πάχνη μιας κρύας μέρας. Απροσδόκητη εισβολή στην αποτρόπαια ατμόσφαιρα και τις χαοτικές αλλαγές ρυθμών και σκέψης. Μάτια που σε διαπερνούν με το πύρινο τους κοίταγμα, σου κόβεται η ανάσα, γύρω όλα αρχίζουν να σε πλακώνουν ακόμα και μέρα μεσημέρι στο εξωτερικό περιβάλλον. Κιθαριστικοί μετέωρισμοί σε ταξιδεύουν στην άλλη πλευρά εκεί που οι κανόνες αντιστρέφονται. Καταπίεση και βάναυση συμπεριφορά, ένα δομικό χάος προσανατολισμένο στην ουσιαστικότητα των συνθέσεων, οργανική ομαλότητα πέρα από υπερβολές και τάσεις επίδειξης. Εδώ θα ζήσουμε τον μαρασμό της τυποποίησης μέσα από το μεγαλύτερό της όπλο, το rhythm section.
Oι Νεοζηλανδοί έβαλαν αρκετό λιπαντικό στα χέρια και στις ευαίσθητες περιοχές των ακροατών προχωρώντας σε ένα εγχείρημα που δύσκολα θα τολμήσει μπάντα, κι όμως τα κατάφεραν με το παραπάνω. Το φως χαμηλώνει και μια περίεργη μυρωδιά απλώνεται στο δωμάτιο, τα άκρα τρέμουν και το μυαλό είναι αδύναμο να σκεφτεί, το πνεύμα των Deathspell Omega είναι εδώ. Το καλύτερο είναι όμως, πως δεν μας ήρθε με τη σαπίλα ενός στυγνού μιμητισμού αλλά διαμέσου των γεννητικών τους οργάνων, εν μέσω συνουσίας. Οι Ulcerate έχουν λοιπόν το δικαίωμα να νιώθουν συγγενείς με την μεγαλύτερη μπάντα των ημερών και αυτό αρκεί. Ο Jamie Saint Merat είναι μια συναισθηματική κινητήρια δύναμη, ο τρόπος που παίζει μας μεταφέρει τόσο το πάθος και την ένταση όσο και την τεχνικότητα που προφανώς έχει ως αρχικό στόχο. Οι κιθάρες του Michael Hoggard έχουν βάση στις ανακόλουθες δυσαρμονίες και πορεία προς το απαράλλακτο τίποτε του απείρου, όλα αυτά τα υπέροχα εσωκλείονται από την υπερήφανη ομαλότητα της φωνής του Paul Kelland και οδηγούν στην τέρψη των αισθήσεων. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει κεντρίζοντας τον ακροατή είναι ο τρόπος εφαρμογής που αναγκάζει το album να ζει ανάμεσα στους εφιάλτες των ανθρώπων και το τέλος του κόσμου. Ένα έπος αψεγάδιστο, ακραιφνές και τολμηρό που θα στέκει ψηλά αντικρίζοντας το λυπηρό δημιούργημα που έχει πλέον καταστραφεί, λύπη βαθιά?
Δείτε ακούστε και θαυμάστε τον τρόπο, το μέτρημα αλλά πάνω απ? όλα την συσσωρευμένη συναισθηματική συγκρότηση υπέρ του αποτελέσματος. Jamie Saint Merat
Παράξενη μπάντα σίγουρα πολύ διαφορετική από τις περισσότερες στον χώρο του death metal σήμερα. Το προηγούμενο τους άλμπουμ το είχα προσπεράσει μάλλον γρήγορα αφού τελευταία το υπερτεχνικό death με άφηνε κάπως αδιάφορο.
Αυτό εδώ πάντως είναι πολύ εντυπωσιακό, μένεις μαλάκας ώρες ώρες και με το παίξιμο αλλά και την πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που βγάζουν. Η δουλειά που έγινε στις κιθάρες ειδικά είναι κάτι καινούργιο στον χώρο. Καλά όλα αυτά για μένα όμως υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Το άλμπουμ όσο εντυπωσιακό και αν είναι κάπου με κρατάει μακριά, δεν με αφήνει να μπω μέσα, είναι σαν να φυλάει τα περισσότερα μυστικά του πολύ καλά κρυμμένα, προσωπικά μου κάνει εντύπωση που μερικοί γράφουν ότι τους γράπωσε από το πρώτο άκουσμα, εγώ είμαι στις 5-6 περίπου και ακόμα νιώθω να με κρατάει σε απόσταση.
Κάτι παρόμοιο έχω πάθει με τους Deathspell Omega βασικά και δεν μου κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση που σε αυτό το άλμπουμ πολλοί τους παρομοιάζουν. Στην περίπτωση των blacksters παραπάνω όμως που μετά από μερικές ακροάσεις τελικά τους άφησα στην άκρη, αυτοί εδώ αντίθετα με παρακινούν να συνεχίσω να τους ακούω. Ίσως σε 5 χρόνια από σήμερα να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ ίσως πάλι σε 5 χρόνια να μην θυμάμαι κάτι πως υπάρχει. Προς το παρόν με τραβάει προς το μέρος του για μια ακόμα ακρόαση/περιπέτεια.
δαιδαλώδες. ερεβώδες. ευφυές. τόσο μα τόσο ελκυστικό. σε εφελκύει σαγηνευτικά στις ανεξερεύνητες, δομικά χαοτικές συνθέσεις του. η καλύτερη κυκλοφορία που έχω ακούσει στο 2011. όπως ειπώθηκε το πνεύμα των dso είναι εμφανές. ανορθόδοξο, πνευματώδες ντεθ μεταλ, αν και η οποιαδήποτε ταμπέλα το εγκλωβίζει. όσο περισσότερες ακροάσεις τού δίνεις, τόσο πιο πολύ σε μαγεύει.
το cold becoming μεγάλο κόλλημα, η μελωδία στο τέλος παραλύει το μυαλό. μόνο σεβασμός για αυτή την μεγάλη μπάντα.
βασικά όλη η αλήθεια εδώ:
Καταπίεση και βάναυση συμπεριφορά, ένα δομικό χάος προσανατολισμένο στην ουσιαστικότητα των συνθέσεων, οργανική ομαλότητα πέρα από υπερβολές και τάσεις επίδειξης.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερo γι’ αυτούς. Tα είπατε όλα με την καλύτερη περιγραφή.
Μόνο ότι κατάφεραν επιτέλους να μη μας τρομάζει το technical death metal
Γενικά τρομερή μπάντα, απίστευτη κυκλοφορία του 2011. Όσοι ενδιαφέρθηκαν προτείνω να ασχοληθούν με παρόμοιες μπάντες, όπως Portal, Mitochondrion, αν και κοντεύω να τους βάλω σε μια κατηγορία από μόνους!
Οι Deathspell Omega μοιάζουν μόνο στο κομμάτι “χαοτική ατμόσφαιρα”. Οπότε προτείνω να μην τους πολύ κολλάμε μ’ αυτούς. Θα καταλήξει να μπερδευτεί ο άλλος με black και death.
Επίσης θεωρώ ότι αν θέλουμε να τους “ταιριάξουμε” με μια death metal μπάντα καλύτερα κολλάνε οι Disincarnate, παρά οι Immolation. Για όσους έχουν ασχοληθεί και έχουν ακούσει το μεγαθήριο Dreams of the Carrion Kind.
