Ελληνική underground σκηνή

Ειπά να ξεκινήσω και εγώ ένα thread, το οποίο έχει να κάνει με μία από τις “αγάπες” μου, το ελληνικό underground. Σκοπός είναι να ανακάλύψουμε αξιόλογα συγκροτήματα που διαφεύγουν τις προσοχής μας, καινούρια ή παλιά, από οποιοδήποτε χώρο της μουσικής. Επίσης, καλό είναι να αναφερόμαστε σε ένα - ένα γκρουπ ξεχωριστά, και να μην αραδιάζουμε μια λίστα με 15 ονόματα.

Θα ξεκινήσω με κάτι αρκετά γνωστό, από τον χώρο της ιστορικής εγχώριας πανκ σκηνής των 80’s. Πρόκειται για το καλύτερο group της φάσης, ένα αρκετά παρεξηγημένο σχήμα, τους Γενιά Του Χάους.

[CENTER][/CENTER]

Το αρχικό σχήμα των Γενιά Του Χάους ήταν:

  • Άρης Λαμπρίδης: Φωνή
  • Κώστας Χατζόπουλος: Κιθάρα
  • Νίκος Βοσδογιάννης: Μπάσο
  • Θοδωρής Ηλιακόπουλος: Τύμπανα

Ο λόγος που αναφέρω τον χαρακτηρισμό “παρεξηγημένο σχήμα”, έγκειται στο γεγονός ότι η πλειοψηφία του κοινού γνωρίζει το πιο γνωστό κομμάτι τους “Μπασταρδοκρατεία”, το οποίο ναι μεν είναι το “hit-ακι”, από την άλλη όμως σε καμμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την γενικότερη εικόνα και φιλοσοφία του συγκροτήματος, τουλάχιστον στιχουργικά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αγνοούν το έργο των Γενιά, λέγοντας “έλα μωρέ αυτοί δεν είναι που λέγανε το παιδικό: Δεν είναι δημοκρατία - δεν είναι ελευθερία - είναι μόνο μία Μπασταρδοκρατέια”. Και όμως οι Γενιά είναι κάτι παραπάνω από αυτό…

Με βάση το punk-hardcore εμπλούτισαν την μουσική τους με αρκετά μεταλλικά στοιχεία ( πχ: το κομμάτι “Για τώρα και για πάντα” ), ακόμα και με darkwave/gothic ( πχ το “Στίγμα” ή το όμώνυμο ) αναφορές, σε συνδυασμό με τους στίχους - ποιήματα, δημιούργησαν ένα μείγμα που μύριζε μπαρούτι, τον απόλυτο θρύλο του ελληνικού underground…ένα γκρουπ που όσοι ψαχτήκαν με την φάση θα θυμούνται για πάντα.

Βρήκα το παρακάτω review στο Διαδίκτυο και πιστεύω ότι τα λέει πολύ καλά:

Οι Chaos Generation ή άλλως Γενιά Του Χάους όπως εξελληνίστηκαν στη συνέχεια, υπήρξαν από τα πρώτα σκληροπυρηνικά σύνολα που άνοιξαν το κεφάλαιο του πανκ συναγερμού στην εγχώρια σκηνή, επιχειρώντας με δεκάδες live και τίμιες προθέσεις να περάσουν τα δικά τους επαναστατικά μηνύματα στο κοινό.

Αρχικά το γκρουπ απέκτησε μια υπόγεια φήμη στην αθηναϊκή ανεξάρτητη μουσική κοινότητα, όταν το Πάσχα του ‘82 ξεκίνησε την πορεία του σαν τρίο κάτω από τον τίτλο Αντικουλτούρα. Με την ονομασία αυτή στην έναρξη της επόμενης χρονιάς, μοίρασαν στους φίλους τους μια split κασέτα με τίτλο “Καλή Όρεξη”, σε παραγωγή της “Art nouveau” όπου η μια πλευρά της παραχωρήθηκε στους ομοϊδεάτες τους Αδιέξοδο. Λίγο αργότερα μεταλλάχθηκαν σε Chaos Generation, εγκαινιάζοντας παράλληλα αυτή τη νέα διαδρομή με μια χαοτική εμφάνιση στις 7 Απριλίου του ?83 μαζί με τους “Ex Humans” στην ιστορική “Σοφίτα” στην Πλάκα, στη διάρκεια της οποίας το εμπρηστικό κομμάτι τους “Μπασταρδοκρατία”, έφερε τον πανικό σ’ ένα σεληνιασμένο κοινό… Το συγκεκριμένο κομμάτι εμπεριέχεται στη συλλογή ?Διατάραξη Κοινής Ησηχίας?.

[CENTER][/CENTER]

Με την είσοδο του ‘84 η μπάντα βαφτίζεται οριστικά σε Γενιά Του Χάους, ενώ ο στίχος της εστιάζεται ακόμη πιο έντονα πάνω στο τρίπτυχο κοινωνία-άνθρωπος-εξουσία. Στις 14 του Νοέμβρη δίνουν μια επεισοδιακή συναυλία με τους Ολλανδούς “Shrubs” και “The Ex”. Όμως την ίδια περίοδο σημειώθηκαν και οι πρώτες τριβές στο σχήμα, με την αποχώρηση του διδύμου Λαμπρίδη-Βοσδογιάννη και την αντικατάσταση τους από τους Δημήτρη Δρακόπουλο και Άκη Αμπράζη αντίστοιχα. Μετά δύο έτη κυκλοφόρησε το παρθενικό ομότιτλό τους LP, που τυλίχθηκε επίτηδες με μια μουντή παραγωγή επειδή με την τακτική αυτή τα μέλη του γκρουπ έκριναν ότι οι φωνές διαμαρτυρίας στα τραγούδια τους θα δεχόταν μια πιο ρεαλιστική διάσταση. Ωστόσο ύστερα από την έκδοση του δίσκου οι διαφωνίες πύκνωσαν στο σχήμα. Έτσι ο Αμπράζης δραπέτευσε στη συνέχεια στην Γαλλία κι εκεί εντάχθηκε στους Parkinson Square, για ν’ ακολουθήσει κατόπιν και η παραίτηση του Δρακόπουλου, ο οποίος διαφώνησε ανοιχτά με τα υπόλοιπα μέλη. Με δύο νέους μουσικούς στις τάξεις της, τον κιθαρίστα Δημήτρη Παππά και τον μπασίστα Αλέξη Αλιφέρη, η μπάντα επανήλθε λίγο πριν τη δύση της δεκαετίας με το δεύτερό της LP το “ΡΕΚΒΙΕΜ”, που ορισμένοι κριτικοί το χαρακτήρισαν σαν πιο ώριμο από το ντεμπούτο της ενώ άλλοι εκδήλωσαν της ένστασή τους για την εμμονή της στο πανκ, όταν στο διεθνές μουσικό στερέωμα ο κύκλος του είδους είχε κλείσει από καιρό.

Οι κρίσεις των τελευταίων μάλλον αποδείχτηκαν προφητικές αφού στην αυγή της επόμενης δεκαετίας, το γκρουπ προτίμησε να σκορπίσει παρά να συμβιβαστεί με τις διάφορες αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν τότε στο χώρο γι’ αυτούς. Στα μέσα των 90’s η ανεξάρτητη Wipe Out, τιμώντας της ιστορία τους, επανέφερε στην αγορά τα δύο πρώτα τους LP’s με τη μορφή ενός CD.

  • Κυκλοφορίες:

1.ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ/Β’ΠΛΕΥΡΑ:ΑΔΙΕΞΟΔΟ [1983 - TAPE]
2.ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ [1986 - LP]
3.ΠΡΟΒΕΣ [… - TAPE]
4.ΡΕΚΒΙΕΜ [1989 - TAPE,LP]
5.ΡΕΚΒΙΕΜ & ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ [1996 - 2 LP]

  • Συμμετοχές:

1.ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ [1984 - LP]
2.ΩΔΗ ΣΤΟ ΧΑΟΣ [1996 - TAPE]
3.UNDERGROUND ?97 [1997 - CD]
4.UNDERGROUND ?98 [1998 - CD]
5.ΚΟΛΑΣΗ ΚΟΛΑΣΗ [… - TAPE]

«Όταν ο κλόουν του τσίρκου, αυτοκτόνησε πάνω στη σκηνή, όλοι νομίσαν ότι ήταν μέρος του σόου και γελάσανε ακόμη πιο πολύ».

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στον Θοδωρή Ηλιακόπουλο ο οποίος ήταν ο στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής και ντράμερ του συγκροτήματος. Το ύφος του συγκροτήματος ήταν αυτό ακριβώς που ονομάζουμε επιθετικό πανκ με έντονο αντιεξουσιαστικό στίχο και τραγούδια συνθήματα που συνθλίβουν τις υπαρκτές κοινωνικές δομές: «Δεν είναι δημοκρατία αυτή, δεν είναι ελευθερία αυτή, είναι μόνο μία ?ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΚΡΑΤΙΑ».

Οι «Γενιά του χάους» γράφουν τραγούδια ενάντια σε κάθε εξουσία, σε κάθε αρχή, γίνονται ριζοσπαστικοί, ανατρεπτικοί, κάνουν ερωτήματα και επικαλούνται συναισθήματα που μιλούν σε όλους? Η Γενιά του Χάους δεν φαίνεται απλά να παίζει με την μουσική της, οι κανόνες είναι γνωστοί αλλά το γκρουπ δεν φαίνεται να νοιάζεται και πολύ για αυτούς, λέει ότι έχει να πει με όποιο κόστος κι αν υπάρχει? Το συγκρότημα φλερτάρει με το περιθώριο αλλά το κίνημα που λεγόταν πανκ κάπως έτσι ήταν, δεν μιλάμε για μόδα, μιλάμε για ολόκληρη κουλτούρα?

Στη δεύτερη δουλειά του το συγκρότημα διατηρώντας πάντα το ύφος του και «ντύνοντας» την ανατρεπτική «ποιήση» του Θ. Ηλιακόπουλου, χρησιμοποιεί κάποιους πιο μεταλλικούς ήχους, και πάλι όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: Απλές φόρμες παραμόρφωσης στο έπακρο, στίχοι δυναμίτης, μινιμαλιστικά μουσικά θέματα και καθαρή πανκ νοοτροπία.

Όπως καταλάβατε, το cd που κυκλοφορεί πλέον από την wipe out και περιέχει και τους δύο δίσκους, απευθύνεται στους λίγους ίσως από εσάς που αντέχετε αυτού του είδους τους «κραδασμούς» και είστε έτοιμοι να ακούσετε τις αναζητήσεις και την ανατρεπτικότητα της προηγούμενης γενιάς.

Άλλωστε και η δική μας πόσο νομίζετε ότι απέχει από? όλο αυτό? το ?χάος??;

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε το 1997 για κάποιο fanzin ο Θοδωρής Ηλιακόπουλος (στιχουργός και drummer) μπορείτε να τη διαβάσετε από εδώ:
http://www.diymusic.org/index.php?option=com_content&task=view&id=289&Itemid=40&lang=el

Περα απο τη Γενια, αυτοι που αξισουν πραγματικα, ειναι οι ΧΑΣΜΑ!!!

Μια φορα live ηταν αρκετη για να παθω την πλακα μου μαζι τους…

Οι Χάσμα είναι είναι από τα πιο ελπιδοφόρα εγχώρια group. Σίγουρα πρέπει να τους δω live.

Μέσα μου έιμαι μόνος…

Δεν τους εχεις δει??

Απλα χανεις…

Σε αυτό το τόπικ μιλάμε αποκλειστικά για ελληνόφωνο rock/punk η γενικά για ελληνική σκηνή;

Εγω λεω μιας και δεν υπαρχει αντιστοιχο θεμα, να το κανουμε γενικα ελληνικη σκηνη… Οτι πει ο δημιουργος ομως…

Οτιδήποτε ελληνικό ( όχι απαραίτητα ελληνόφωνου ) και underground, ανεξαρτήτως μουσικής κατεύθυνσης.

Γενικα για ελληνικη σκηνη φανταζομαι… Απλα οι δυο που μιλησαν ετυχε να πουν για πανκ αυγκροτηματα…

OK, τότε όποιος δεν βαριέται ας τσεκάρει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο
για την ελληνική metal σκηνή.

Αν και δεν το διάβασα όλο τώρα, ένα μπράβο στον τύπο, για αυτά που αναφέρει για τους Flames. Από τη νέα γενιά δεν τους θυμάται σχεδόν κανένας και είναι κρίμα…

Ξέρει κανένας τι γίναν αυτοί? Νομίζω ότι δεν έχουν διαλύσει επίσημα, παρά που τα σημάδια τους αγνοούνται από το 1997 με το “In Agony Rise”, το οποίο δεν ήταν άσχημο.

πολύ μέτριο το αφιέρωμα έως ελλιπέστατο. Σωστή η θέση στην οποία βάζει τους Flames όμως.

Μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος;

καλα τα λεει το παιδι, αλλα ειναι φανερό οτι ειναι οπαδος της χεβι/ παουερ μεταλ σκηνης. Και καλα κανει, δεν ειναι κακο αυτό. Απλα, οταν κανεις αφιερωμα που το ονομαζεις γενικα αφιερωμα στην ελληνικη μεταλ σκηνη, τοτε αυτο πρεπει να ειναι πληρες, αντικειμενικο και ολοκληρωμενο. Και το συγκεκριμενο δεν ηταν. Καταρχην δεν αναφερει ισως το σημαντικοτερο γεγονος στην ιστορια του ελληνικου μεταλ. Το οτι οι Nightfall ήταν το πρωτο ελληνικο συγκρότημα που υπεγραψε συμβολαιο με ξενη δισκογραφικη εταιρεία. Δεν αναφερει το οτι οι Rotting Christ ήταν το πρωτο ελληνικο συγκροτημα που βγηκε σε πραγματικη ευρωπαικη περιοδεια και αυτο έγινε το 1993, και εννοω την Fuck Christ Tour με Immortal και Dissection (για τους δεύτερους δεν θυμαμαι ακριβως αν ήταν στο πακέτο αυτοί ή κάποιοι άλλοι.
Οι Nightfall, το πρώτο ελληνικό γκρουπ που έπαιξε στο Wacken Festival, το μεγαλύτερο μεταλ φεστιβάλ παγκοσμίως.
Αποτυγχάνει να βάλει στην σωστή της διάσταση και στην σωστή της θέση την ελληνική μπλακ μεταλ σκηνή, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν μαζί με την νορβηγική οι κορυφαίες στον κόσμο. Και μιλάω μεχρί και το 93.
Επίσης δεν αναφέρεται ότι ο πασίγνωστος Σουηδός παραγωγός Fredrik Nordstrom έκανε παραγωγή στους Exhumation και στους Septic Flesh, όπως και ο Sorychta στους Rotting Christ.
Καμία αναφορά σε σημαντικά ελληνικά γκρουπ όπως οι Deviser, Order Of The Ebon Hand, Horrified κτλ

Το μέρος του αφιερώματος που καλύπτει το χεβι/παουερ είναι πάρα πολυ δυνατό. Αλλα απο ντεθ/ μπλακ πάσχει. Και το θέμα είναι οτι απο τα γκρουπ του ντεθ/ μπλακ “πηρε” η ελληνική σκηνη παρα πολλές “διακρίσεις”. 8)

Δεν έχεις κι άδικο. Στο death/black έχει γίνει απλώς μία τυπική αναφορά, μιάς και το ύφος του φορουμ κινείται περισσότερο στο heavy/power/speed/thrash. Γι’αυτό όμως και χρησιμοποιήθηκε και η λέξη “σύντομη” στο τίτλο. Ανοιχτοι για “επεκτάσεις” και γιατί όχι τυχόν διορθώσεις είμαστε όμως. :slight_smile:

+7214915321451379549. εισαι σωστος εκατο τα εκατο.

ον τοπικ:

μπαντες που μου εκαναν καλη εντυπωση…χμ. θα αναφερω γκρουπ στα οποια εχω κανει reviews.

Need

http://www.rocking.gr/review907.php

μπορειτε στο λινκ να διαβασετε τη γνωμη μου. εν ολιγοις παιζουν pantera με dream theater-ικες δομες σε αρκετα κομματια. φοβερο ντεμπουτο.

Innosense

http://www.rocking.gr/review1222.php

prog με πολυ καλές δομές στα κομματια και εξαιρετικά φωνητικά τυπου roy khan. γουσταρα αρκετα.

Afformance

http://www.rocking.gr/review1048.php

post rock. πολυ καλο γκρουπ. τους εχω δει καμποσες φορες λαιβ και σπερνουν.

Poem

http://www.rocking.gr/review1011.php

stoner/tool και μεχρι και hardcore ξεσπασματα εχουν. πολυ καλοι

Art Of Simplicity

http://www.rocking.gr/review1023.php

progressive. μου θυμιζουν fates σε σημεια. πολύ καλό γκρουπ. έχουν πρωην/νυν μέλη απο wastefall και fragile vastness

αυτα ως τωρα. επιστρεφω με αλλες προτασεις/αναφορες λιαν συντομως…

Παρ’όλα αυτά οι δίσκοι-προτάσεις θα έλεγα ότι αφορούν όλα τα γούστα.

@Eagleheart : θυμάσαι μήπως την ιστόρια με τους Επιντέμικ, να την πεις αναλυτικά? Θυμάμαι απλά την κόντρα με τους Επιδερμικ και το ανελέητο κράξιμο που τρώγανε οι πρώτοι. Κάτι μούφες δεν πουλάγανε ή κάνω λάθος?:stuck_out_tongue:

Για Epidemic δεν ξέρω και πολλά πράγματα. Η κορυφαία ιστορία όσον αφορά ελληνική μπάντα όμως θεωρώ ότι είναι εκείνη των Flames! :lol:

Αυτήν την είχα ακούσει παλιά, αλλά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, εκτος του οτι είχα λυθεί στα γέλια! Για πες αν δεν βαριέσαι! :smiley:

epidemic νομιζω (μπορει να κανω λαθος) ειχε παιχτει σκηνικο με συναυλια που ειχαν κανει εξωτερικο και λεγαν οτι ηταν τιγκα. μετα ειπωθηκε (απο ατομα του χωρου λογικα) οτι ηταν τρεις και ο κουκος στη πραγματικότητα.:lol:

πανω κατω κατι τετοιο πρεπει να παιχτηκε…