Ειπά να ξεκινήσω και εγώ ένα thread, το οποίο έχει να κάνει με μία από τις “αγάπες” μου, το ελληνικό underground. Σκοπός είναι να ανακάλύψουμε αξιόλογα συγκροτήματα που διαφεύγουν τις προσοχής μας, καινούρια ή παλιά, από οποιοδήποτε χώρο της μουσικής. Επίσης, καλό είναι να αναφερόμαστε σε ένα - ένα γκρουπ ξεχωριστά, και να μην αραδιάζουμε μια λίστα με 15 ονόματα.
Θα ξεκινήσω με κάτι αρκετά γνωστό, από τον χώρο της ιστορικής εγχώριας πανκ σκηνής των 80’s. Πρόκειται για το καλύτερο group της φάσης, ένα αρκετά παρεξηγημένο σχήμα, τους Γενιά Του Χάους.
[CENTER]
[/CENTER]
Το αρχικό σχήμα των Γενιά Του Χάους ήταν:
- Άρης Λαμπρίδης: Φωνή
- Κώστας Χατζόπουλος: Κιθάρα
- Νίκος Βοσδογιάννης: Μπάσο
- Θοδωρής Ηλιακόπουλος: Τύμπανα
Ο λόγος που αναφέρω τον χαρακτηρισμό “παρεξηγημένο σχήμα”, έγκειται στο γεγονός ότι η πλειοψηφία του κοινού γνωρίζει το πιο γνωστό κομμάτι τους “Μπασταρδοκρατεία”, το οποίο ναι μεν είναι το “hit-ακι”, από την άλλη όμως σε καμμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την γενικότερη εικόνα και φιλοσοφία του συγκροτήματος, τουλάχιστον στιχουργικά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αγνοούν το έργο των Γενιά, λέγοντας “έλα μωρέ αυτοί δεν είναι που λέγανε το παιδικό: Δεν είναι δημοκρατία - δεν είναι ελευθερία - είναι μόνο μία Μπασταρδοκρατέια”. Και όμως οι Γενιά είναι κάτι παραπάνω από αυτό…
Με βάση το punk-hardcore εμπλούτισαν την μουσική τους με αρκετά μεταλλικά στοιχεία ( πχ: το κομμάτι “Για τώρα και για πάντα” ), ακόμα και με darkwave/gothic ( πχ το “Στίγμα” ή το όμώνυμο ) αναφορές, σε συνδυασμό με τους στίχους - ποιήματα, δημιούργησαν ένα μείγμα που μύριζε μπαρούτι, τον απόλυτο θρύλο του ελληνικού underground…ένα γκρουπ που όσοι ψαχτήκαν με την φάση θα θυμούνται για πάντα.
Βρήκα το παρακάτω review στο Διαδίκτυο και πιστεύω ότι τα λέει πολύ καλά:
Οι Chaos Generation ή άλλως Γενιά Του Χάους όπως εξελληνίστηκαν στη συνέχεια, υπήρξαν από τα πρώτα σκληροπυρηνικά σύνολα που άνοιξαν το κεφάλαιο του πανκ συναγερμού στην εγχώρια σκηνή, επιχειρώντας με δεκάδες live και τίμιες προθέσεις να περάσουν τα δικά τους επαναστατικά μηνύματα στο κοινό.
Αρχικά το γκρουπ απέκτησε μια υπόγεια φήμη στην αθηναϊκή ανεξάρτητη μουσική κοινότητα, όταν το Πάσχα του ‘82 ξεκίνησε την πορεία του σαν τρίο κάτω από τον τίτλο Αντικουλτούρα. Με την ονομασία αυτή στην έναρξη της επόμενης χρονιάς, μοίρασαν στους φίλους τους μια split κασέτα με τίτλο “Καλή Όρεξη”, σε παραγωγή της “Art nouveau” όπου η μια πλευρά της παραχωρήθηκε στους ομοϊδεάτες τους Αδιέξοδο. Λίγο αργότερα μεταλλάχθηκαν σε Chaos Generation, εγκαινιάζοντας παράλληλα αυτή τη νέα διαδρομή με μια χαοτική εμφάνιση στις 7 Απριλίου του ?83 μαζί με τους “Ex Humans” στην ιστορική “Σοφίτα” στην Πλάκα, στη διάρκεια της οποίας το εμπρηστικό κομμάτι τους “Μπασταρδοκρατία”, έφερε τον πανικό σ’ ένα σεληνιασμένο κοινό… Το συγκεκριμένο κομμάτι εμπεριέχεται στη συλλογή ?Διατάραξη Κοινής Ησηχίας?.
[CENTER]
[/CENTER]
Με την είσοδο του ‘84 η μπάντα βαφτίζεται οριστικά σε Γενιά Του Χάους, ενώ ο στίχος της εστιάζεται ακόμη πιο έντονα πάνω στο τρίπτυχο κοινωνία-άνθρωπος-εξουσία. Στις 14 του Νοέμβρη δίνουν μια επεισοδιακή συναυλία με τους Ολλανδούς “Shrubs” και “The Ex”. Όμως την ίδια περίοδο σημειώθηκαν και οι πρώτες τριβές στο σχήμα, με την αποχώρηση του διδύμου Λαμπρίδη-Βοσδογιάννη και την αντικατάσταση τους από τους Δημήτρη Δρακόπουλο και Άκη Αμπράζη αντίστοιχα. Μετά δύο έτη κυκλοφόρησε το παρθενικό ομότιτλό τους LP, που τυλίχθηκε επίτηδες με μια μουντή παραγωγή επειδή με την τακτική αυτή τα μέλη του γκρουπ έκριναν ότι οι φωνές διαμαρτυρίας στα τραγούδια τους θα δεχόταν μια πιο ρεαλιστική διάσταση. Ωστόσο ύστερα από την έκδοση του δίσκου οι διαφωνίες πύκνωσαν στο σχήμα. Έτσι ο Αμπράζης δραπέτευσε στη συνέχεια στην Γαλλία κι εκεί εντάχθηκε στους Parkinson Square, για ν’ ακολουθήσει κατόπιν και η παραίτηση του Δρακόπουλου, ο οποίος διαφώνησε ανοιχτά με τα υπόλοιπα μέλη. Με δύο νέους μουσικούς στις τάξεις της, τον κιθαρίστα Δημήτρη Παππά και τον μπασίστα Αλέξη Αλιφέρη, η μπάντα επανήλθε λίγο πριν τη δύση της δεκαετίας με το δεύτερό της LP το “ΡΕΚΒΙΕΜ”, που ορισμένοι κριτικοί το χαρακτήρισαν σαν πιο ώριμο από το ντεμπούτο της ενώ άλλοι εκδήλωσαν της ένστασή τους για την εμμονή της στο πανκ, όταν στο διεθνές μουσικό στερέωμα ο κύκλος του είδους είχε κλείσει από καιρό.
Οι κρίσεις των τελευταίων μάλλον αποδείχτηκαν προφητικές αφού στην αυγή της επόμενης δεκαετίας, το γκρουπ προτίμησε να σκορπίσει παρά να συμβιβαστεί με τις διάφορες αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν τότε στο χώρο γι’ αυτούς. Στα μέσα των 90’s η ανεξάρτητη Wipe Out, τιμώντας της ιστορία τους, επανέφερε στην αγορά τα δύο πρώτα τους LP’s με τη μορφή ενός CD.
- Κυκλοφορίες:
1.ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ/Β’ΠΛΕΥΡΑ:ΑΔΙΕΞΟΔΟ [1983 - TAPE]
2.ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ [1986 - LP]
3.ΠΡΟΒΕΣ [… - TAPE]
4.ΡΕΚΒΙΕΜ [1989 - TAPE,LP]
5.ΡΕΚΒΙΕΜ & ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ [1996 - 2 LP]
- Συμμετοχές:
1.ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ [1984 - LP]
2.ΩΔΗ ΣΤΟ ΧΑΟΣ [1996 - TAPE]
3.UNDERGROUND ?97 [1997 - CD]
4.UNDERGROUND ?98 [1998 - CD]
5.ΚΟΛΑΣΗ ΚΟΛΑΣΗ [… - TAPE]
«Όταν ο κλόουν του τσίρκου, αυτοκτόνησε πάνω στη σκηνή, όλοι νομίσαν ότι ήταν μέρος του σόου και γελάσανε ακόμη πιο πολύ».
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στον Θοδωρή Ηλιακόπουλο ο οποίος ήταν ο στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής και ντράμερ του συγκροτήματος. Το ύφος του συγκροτήματος ήταν αυτό ακριβώς που ονομάζουμε επιθετικό πανκ με έντονο αντιεξουσιαστικό στίχο και τραγούδια συνθήματα που συνθλίβουν τις υπαρκτές κοινωνικές δομές: «Δεν είναι δημοκρατία αυτή, δεν είναι ελευθερία αυτή, είναι μόνο μία ?ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΚΡΑΤΙΑ».
Οι «Γενιά του χάους» γράφουν τραγούδια ενάντια σε κάθε εξουσία, σε κάθε αρχή, γίνονται ριζοσπαστικοί, ανατρεπτικοί, κάνουν ερωτήματα και επικαλούνται συναισθήματα που μιλούν σε όλους? Η Γενιά του Χάους δεν φαίνεται απλά να παίζει με την μουσική της, οι κανόνες είναι γνωστοί αλλά το γκρουπ δεν φαίνεται να νοιάζεται και πολύ για αυτούς, λέει ότι έχει να πει με όποιο κόστος κι αν υπάρχει? Το συγκρότημα φλερτάρει με το περιθώριο αλλά το κίνημα που λεγόταν πανκ κάπως έτσι ήταν, δεν μιλάμε για μόδα, μιλάμε για ολόκληρη κουλτούρα?
Στη δεύτερη δουλειά του το συγκρότημα διατηρώντας πάντα το ύφος του και «ντύνοντας» την ανατρεπτική «ποιήση» του Θ. Ηλιακόπουλου, χρησιμοποιεί κάποιους πιο μεταλλικούς ήχους, και πάλι όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: Απλές φόρμες παραμόρφωσης στο έπακρο, στίχοι δυναμίτης, μινιμαλιστικά μουσικά θέματα και καθαρή πανκ νοοτροπία.
Όπως καταλάβατε, το cd που κυκλοφορεί πλέον από την wipe out και περιέχει και τους δύο δίσκους, απευθύνεται στους λίγους ίσως από εσάς που αντέχετε αυτού του είδους τους «κραδασμούς» και είστε έτοιμοι να ακούσετε τις αναζητήσεις και την ανατρεπτικότητα της προηγούμενης γενιάς.
Άλλωστε και η δική μας πόσο νομίζετε ότι απέχει από? όλο αυτό? το ?χάος??;
Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε το 1997 για κάποιο fanzin ο Θοδωρής Ηλιακόπουλος (στιχουργός και drummer) μπορείτε να τη διαβάσετε από εδώ:
http://www.diymusic.org/index.php?option=com_content&task=view&id=289&Itemid=40&lang=el
