Λοιπόν, εναλλακτικοψαγμενοπερίεργοι του φόρουμ είστε επιεικώς αδικαιολόγητοι που αυτό το θρεντ το ανοίγω εγώ. Έπρεπε ήδη να χε ανοιχτεί και φτάσει τις 10 σελίδες ρηπλάης. Ας είναι.
Οι Βρεττανοί UNKLE (ή U.N.K.L.E) λοιπόν είναι χωρίς πολλά-πολλά ένα από τα κορυφαία μουσικά σύνολα της δεκαετίας που τελειώνει. Οι μουσικοαποψιάτορες τους κατατάσσουν απλά ως trip-hop, αλλά η πραγματικότητα είναι πως είναι κάτι πολύ βαθύτερο.
Δημιουργήθηκαν στα μέσα των 90ς, και μετά από ένα κάρο διαλύσεις/επανενώσεις/αλλαξοκωλιές κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους το 1998 με τίτλο Psyence Fiction
Δεν το 'χω ακούσει, αλλά έχει ένα σκασμό guest συμμετοχών, όπως Thom Yorke (Radiohead), Mike D (Beastie Boys), Jason Newsted (Metallica) και Richard Ashcroft (The Verve). Στα υπ’όψιν λοιπόν.
Τα ωραία ήρθαν λίγα χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 2003 με το τεράστιο Never, Never, Land.
Για μένα απλά ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, απίστευτο συναίσθημα, ένα ατέλειωτο τρίπ, και εν ολίγοις ένα από τα καλύτερα αστικά soundracks των τελευταίων χρόνων. Πάλι χαμός από συμμετοχές όπως Ian Brown (Stone Roses), Josh Homme (Queens of the Stone Age), και Robert Del Naja (Massive Attack), αλλά η ουσία ειναι στο μεγαλείο του δίσκου.
Από το ντελίριο με την ξεκούρδιστη ακουστική κιθάρα του εισαγωγικού Eye for an Eye, στον sample ΧΑΜΟ του Panic Attack, και στην ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μπασογραμμή του Invasion. Το άλμπουμ πίνεται μονορούφι και η χιτάρα In A State ήταν η απόδειξη πως και η πιο τελειωμένη καγκουροκαφετέρια έχει δικαίωμα στην ΣΟΒΑΡΗ μουσική.
Το 2007 κυκλοφόρησε το 3ο τους άλμπουμ με τίτλο War Stories
Λιγότερο ηλεκτρονικό και περισότερο “rock” από τον προκάτοχό του, περιέχει πάλι κάποιες μεγάλες ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ όπως το Burn My Shadow με τον Ian Astbury των Cult, ή το Keys to the Kingdom, αλλά συνολικά μου φαίνεται ένα σκαλί κάτω από το προηγούμενο.
Το τελευταίο τους άλμπουμ (περσινό) με τίτλο End Titles… Stories for Film
Δεν το’χω ακούσει ακόμα, οπότε κάποιος πλιζ ας με διαφωτίσει…:oops:
ίnfο εδώ:
Αυτά.
Τοποθετηθείτε.
