Υπερμπάντα και πραγματικά ισχύει ότι όσο ακούς Byron είναι ο καλύτερος!
Με βαριά καρδιά ψήφισα Demons αν και όλα εκείνης της περιόδου είναι αριστουργήματα
δεν ξερω γιατι αλλα ποτε δεν τρελαθηκα μαζι τους 
το The Magician’s Birthday ομως το αγαπαω 
“Salisbury” με συναίσθημα γιατί ήταν το πρώτο που άκουσα κι έπαθα το πρώτο σοκ. Αν και νομίζω ότι το “Demons and Wizards” είναι ένα σκαλί πιο πάνω από όλα τα άλλα.
Απίστευτα δύσκολη ερώτηση… Τελικά έβαλα το Look At Yourself αλλά για καθαρά λόγους ήχου και γιατί κομμάτια σαν το July Morning αποτελούν την επιτομή του '70s rock για μένα…
Tο July Morning αποτελεί και για μένα μια από τις κορυφαίες συνθέσεις ever. Μιλάω για φάση top-10 ξέρω γω…Αλλά πραγματικά όταν ακούω το Shadows από το συγκεκριμένο άλμπουμ μπερδεύομαι για το ποιο είναι καλύτερο.
Tο εριξα στο sweet freedom, γιατι ειναι πολυ κριμα να παραγνωριζεται αυτη η δισκαρα. Εδω υπαρχει και το πιο ντουμ-μεταλ (σαμπαθικο) κομματι τους, το pilgrim:
Έπος το Pilgrim. Κυρίως το τελευταίο κομμάτι με τον Byron να δίνει ρέστα για πολλοστή φορά με την φωνάρα του και τις ανυπέρβλητες γραμμές που χουν γράψει
O King Diamond σε συνέντευξη στο Hammer προ ετών δήλωσε ότι υπεραγαπά το Look at Yourself (δισκάρα) κυρίως λόγω του David Byron (μια από τις επιρροές του) και του Shadows of Grief (παράνοια) που είναι και το αγαπημένο του κομμάτι. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το [B]Demons and Wizards [/B]είναι τουλάχιστον ισάξιο αν όχι καλύτερο. Όλα τα κομμάτια είναι διαμαντάκια. Ξεχωρίζω όμως το μαγευτικό φινάλε με το [B]The Spell [/B]και την απρόσμενη αλλαγή ύφους στην μέση του κομματιού που το απογειώνει. Ειδική μνεία στο Β-side [B]Why[/B] με το απίστευτο μπάσο και τις wah wah κιθαριές!
Το δίδυμο Paradise-The spell είναι η καλύτερη στιγμή των Heep, κατ’εμέ…
Παράνοια, έπος, κορυφαία δημιουργία…αλλά ψήφισα magician’s birthday, γιατί έτσι…
Έδιτ: Sympathy από συναυλία του Lawton στα νησιά Φερόε… ήμαρτον…
Από τις μεγαλύτερες συνθέσεις τους.
Ονειρικό, με κλασσικές για Heep ασυνήθιστες αλλαγές, δραματικό, με την κιθάρα του Box να σε τσακίζει, με μαγικούς στίχους. Απλά ένα από τα πολλά κομμάτια τους που πιάνει ακριβώς το πνεύμα του συγκροτήματος, τι ήταν αυτή η μπάντα, όλες τις πτυχές της.