Too baroque φρονώ εγώ οι ELP. Λιγότερο απάλευτοι από τους Yes, αλλά γενικά δεν τραβώ και τα βυζιά μου με την πάρτη τους. Τους Eloy (ειδικά στα πρώτα τους) του λατρεύω, αλλά δεν θα τους έβαζα στην ίδια φάση με τους υπόλοιπους. Γενικά, προσωπικό κόλλημα ίσως, αλλά νομίζω οτι κουτρουβαλιάζουμε τεράστιο κομμάτι των 70s στο prog, ενώ δεν υπάρχουν τόσα κοινά σημεία. Οι Eloy μου φαίνονται σαφώς περισσότερο κομμάτι της ψυχεδελικής σκηνής από ό,τι της prog (δες τους και σαν μια πιο ευκολόπεπτη πτυχή των kraut παρακλαδιών).
Αν το καλοσκεφτούμε πάντως οι VDGG παίζουν σαφώς πιο απλή μουσική από συγκροτήματα τύπου Yes ή ELP; Αφομειώνεται πιο δύσκολα η απλότητα; Υποθέτω εξαρτάται και από το μπακραουντ.
Δεν είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια αυτό, εδώ που τα λέμε. Άτιμε Emerson πήρες και στο λαιμό σου τον άμοιρο τον Lake. Ή όπως είπε η ιστορία:
According to one witness, when Lake informed Robert Fripp of his decision to leave King Crimson and form Emerson, Lake and Palmer, Fripp responded: “You want to leave King Crimson to play with a magniloquent dwarf who makes love to his Hammond organ on stage every night?”
Δεν ξέρω γιατί απολογούμαι βασικά, αλλά τα “τραγούδια” των ELP μου ακούγονται σαν ένα ατέλειωτο σόλο στα πλήκτρα. There.
Και σε εισαγωγικά?! Βλάσφημε. :pΠροφανώς δεν τα έχεις ακούσει ΚΑΛΑ. Θες να πεις ότι το Hymn-The other way, ο ύμνος των άθεων σου φαίνεται βαρετό?
Το μόνο σιντί τους που βαρώ ενέσεις όταν το ακούω είναι το “Emerson, Lake and Palmer”. Μόνο το lucky man αξίζει, όλα τα άλλα είναι πλήκτρα, πλήκτρα, πλήκτρα, που λες “αη στο διάολο πια”. Τα άλλα άλμπουμ δεν είναι έτσι.
Δεν είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια αυτό, εδώ που τα λέμε. Άτιμε Emerson πήρες και στο λαιμό σου τον άμοιρο τον Lake. Ή όπως είπε η ιστορία:
According to one witness, when Lake informed Robert Fripp of his decision to leave King Crimson and form Emerson, Lake and Palmer, Fripp responded: “You want to leave King Crimson to play with a magniloquent dwarf who makes love to his Hammond organ on stage every night?”
Ω. Το σέβομαι τον Fripp, αλλά στην προκειμένη περίπτωση να πάει να γαμηθεί. Ο Εμερσον παρα ειναι ενθουσιωδης επί σκηνης, αλλά αυτό είναι το ατού του.
Ασύλληπτη μπάντα.
Godbluff, Pawn Hearts, H to He, Who Am the Only One, απλά δίσκοι που δείχνουν την τεράστια δημιουργικότητά τους. Όλα βέβαια, λίγο-πολύ είναι καταπληκτικά και τα δύο άλμπουμ μετά το reunion, ειδικά το Present, είναι δισκάρες.
Οι συγκρίσεις με τα άλλα μεγαθήρια, είναι μάλλον ανούσιες καθώς εκείνες οι μπάντες πλέον έχουν περάσει σε άλλη διάσταση, μυθική. Ναι, και οι ELP των 4 πρώτων δίσκων.
Για όποιον ενδιαφέρεται, εμφανίζεται ο Hammill στις 14/11 στο Κύτταρο. Έδωσε και μια ωραία συνεντευξη στο kanaliena.gr και εξέφρασε μεταξύ άλλων τον θαυμασμό του για τον θρυλικό ραδιοφωνικό παραγωγό John Peel.
Οι Van Der Graaf Generator για όποιον δεν το έχει πάρει χαμπάρι βγάζουν νέο δίσκο στις 14 Μαρτίου , ο οποίος θα ονομάζεται A Grounding in Numbers. Οπότε καθώς περιμένουμε τον νέο δίσκο πείτε τη γνώμη σας για το συγκρότημα αυτό(ή αλλιώς εκθειάστε τους),όσοι δεν την έχετε πει.Μετά από αρκετές ακροάσεις κατέληξα στο ότι μάλλον μιλάμε για το κορυφαίο προγκ συγκρότημα μετά τους king crimson , και ίσως για τον κορυφαίο στιχουργό στην ιστορία του (προγκ) ροκ.
‘‘Godbluff’’(1975) ειναι τα αγαπημενα μου.
Προσωπικα δεν πολυπαλευω το ‘‘The Aerosol Grey Machine’’(1969).
Παραθετω ενα δειγμα απο τις δυο αυτες υπερδισκαρες,που φυσικα δεν ειναι οι μονοι δισκοι τους που αξιζουν.
Ωραιοι οι Van Der Graaf , αλλα δεν τους βαζω τοσο ψηλα στις προτιμησεις μου.
Μπορει να μη παιζουν “παπαδες” οπως π.χ. οι Yes ή οι Crimson, αλλα εχουν μακραν την πιο εκφραστικη/θεατρικη φωνη στο χωρο του prog (ισως και γενικοτερα) και απο θεμα στιχων ειναι τελειως “γεια σου”(με τη καλη εννοια).
Αγαπημενο αλμπουμ το Pawn Hearts. Τα τελευταια δεν τα ΄χω ακουσει (μπορει να το κανω καποια στιγμη). Αντε με το καλο να το βγαλουν αλμπουμ να ερθουν κι απ’ τα μερη μας να τους δουμε κι εμεις οι νεοτεροι…
Πολύ κρίμα. Ο Nic Potter ήταν ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης και η συνεισφορά του στη μουσική θα μας μείνει αξέχαστη (δε γίνεται και αλλιώς). Οι δίσκοι των Van Der Graaf Generator στους οποίους συμμετείχε ήταν το The Least We Can Do Is Wave To Each Other [1970], η πρώτη πλευρά του H to He, Who Am the Only One [1970], το The Quiet Zone/The Pleasure Dome [1977] και το live της μπάντας, το Vital [1978]. Έπαιξε επίσης σε πολλά προσωπικά albums του Hammill (σχεδόν αυτονόητο), σε 2 albums των Rare Bird: Epic Forest (1972) και Somebody’s Watching (1973) και στο Songs from Wasties Orchard [1971] των Magna Carta.
Ήταν μόλις 61 και ταλαιπωρήθηκε πολύ. Το έργο του θα μας κρατάει συντροφιά μέχρι να πεθάνουμε κι εμείς.
Van der Graaf Generator announce June 2013 European tour!
16th Prague, Archa Theatre
17th Berlin, Columbia Club
19th Hamburg, Fabrik
20th Darmstadt, Centralstation
21st Erfurt, Gewirkschaftshaus
22nd Dresden, Tante Ju
24th Amsterdam, Melkweg
26th Bilston, The Robin 2
27th Glasgow, ABC
28th Manchester, RNCM
30th London, Barbican
"VdGG will be performing a couple of long-form pieces at the core of their sets in their upcoming June dates.
“Flight”, originally a PH solo/K group piece, has already been aired in North America and Japan last year. It’s partly as a result of the reworking of this in the trio format that we’ve been tempted to go for something even more ambitious…or dangerous.
Our intention is to play “A Plague of Lighthouse-Keepers”, from our 1971 album “Pawn Hearts” each night.
We will not be attempting to recreate the album version but hope to come up with a new, in-the-present approach to this important piece from our past, which has only been played live a handful of times before now.
Δεν έχεις ξαναασχοληθεί με Van Der Graaf Generator, βάζεις το Τhe Least… και εκεί που περπατάς αμέριμνος μπαίνει το Refugees και χαζεύεις. Δεν ξέρω αν και πόσα καλύτερα τραγούδια μπορεί να έχουν από αυτό, μπορεί και πολλά, δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Κάποια τραγούδια είναι φτιαγμένα για να σε συντροφεύουν σε όλη σου τη ζωή. Και το ξέρεις από όταν τα ακούς για πρώτη φορά. Και αυτό είναι σίγουρα για μένα το Refugees. Τόσο υπέροχο που θες να κλάψεις, οι μελωδίες, οι στίχοι του. Φτιαγμένο λες και ήταν της μοίρας μας να συναντηθούμε τώρα. Μαγική στιγμή η πρώτη του ακρόαση. Ακόμα πιο μαγικές οι επόμενες. Και ξέρεις πως θα το ακούσεις αμέτρητες φορές στη ζωή σου. Κυρίως στις δύσκολες μέρες, σε αυτές που θα θες να περάσουν και να μην επιστρέψουν. Σε αυτές που θα σου φαίνονται όλα μαύρα, όλα μάταια, όλα στενάχωρα. Και που όταν συναντιέστε στις καλές μέρες θα έχει την δύναμη να σου δημιουργήσει αυτή τη γλυκιά μελαγχολία, τη νοσταλγία για όσα έζησες κάποτε, θα φέρει στο μυαλό σου καλές και πικρές αναμνήσεις, που όμως θα τις θυμάσαι όχι με άσχημο τρόπο αλλά με ένα γλυκό παράπονο, με ένα “γιατί γαμώτο” καρφωμένο στο μυαλό, ακόμα κι αν έχουν περάσει χρόνια από τότε.
Λέει κάποιος φίλος στο διαδίκτυο πως όσα πραγματεύεται το τραγούδι είναι η ζωή όλων μας. Και κάπως έτσι πρέπει να είναι.
[I]
West is where all days will someday end;
where the colours turn from grey to gold,
and you can be with the friends.
And light flakes the golden clouds above:
West is Mike and Susie,
West is where I love.
There we shall spend the final days of our lives…
tell the same old stories: well, at least we tried.
Into the West, smiles on our faces, we’ll go;
Yes, and our apologies to those
who’ll never really know the Way…
We’re refugees, walking away from the life we’ve known and loved…
nothing to do nor say, nowhere to stay; now we are alone.
We’re refugees, carrying all we own in brown bags, tied up with string…
nothing to think, it doesn’t mean a thing, but we’ll be happy on our own.
West is Mike and Susie;
West is Mike and Susie;
West is where I love,
West is refugees’ home.[/I]
