“ΔΕΡΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ…”
Το πιο πρόσφατο περιστατικό άσκησης βίας που είδε το φως της δημοσιότητας στο 4ο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας αποδεικνύει ότι η κατά καιρούς αυθαιρεσία των οργάνων του δεν είναι μεμονωμένα ή τυχαία περιστατικά, αλλά πρακτική που εκφράζει τη φιλοσοφία του διοικητή του γύρω από το θέμα “συνετισμός” και την αποκατάσταση της τάξης. Μιας και το είχε δηλώσει κι ο ίδιος το 2004, σ’ένα σχετικό ρεπορτάζ μαζί με την “εξομολογηση” ότι οι μέθοδοί του αποδίδουν καλύτερα μακριά από τους δημοσιογράφους και φωτογραφικές μηχανές.
“Και το ξύλο έπεφτε…ράι θρου” - έτσι, παραφράζοντας το παλιό τραγούδι του Ζαμπέτα, μπορούμε κάλλιστα να περιγράψουμε την κατάσταση που επικρατεί στο πασίγνωστο και αμαρτωλό πλέον 4ο αστυνομικό τμήμα στην Ομόνοια. Άλλωστε, στον ίδιο περίπου “ρυθμό” είχαν κινηθεί και οι απαντήσεις που μας είχε δώσει, τον Ιούλιο του 2004, στο πλαίσιο του ρεπορτάζ που κάναμε για το περιβόητο αστυνομικό τμήμα (η “φήμη” του έφτασε ώς το Συμβούλιο της Ευρώπης), ο μέχρι πρότινος διοικητής του Τμήματος ασφαλείας Γιάννης Ξυναριανός: “Πρώτα απ’ όλα εγώ δεν χτυπάω ποτέ δεμένο άνθρωπο, το θεωρώ ανανδρία, Στις επιχειρήσεις, όμως, πολλές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Όσο για την ανάκριση, έχουμε την πείρα και τη γνώση ώστε να καταλαβαίνουμε πότε οι συλληφθέντες μάς λένε ψέματα και πότε όχι. Όμως, άνθρωποι με αισθήματα είμαστε και μας ανεβαίνει, καμιά φορά, το αίμα στο κεφάλι”.
Όπως αποδεικνύει το ρεπορτάζ, το αίμα στο κεφάλι ανέβαινε συχνά στο συγκεκριμένο τμήμα και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο κύριος διοικητής και οι άντρες του δεν θέλουν μπροστά τους ούτε τον Τύπο ούτε (πολύ περισσότερο) φωτογραφικές μηχανές. Η “δουλειά”, για να γίνεται καλά, πρέπει να γίνεται πάντα πίσω από κλειστές πόρτες: “Ο κρατούμενος, άμα δει κάμερα και δημοσιογράφο, αύριο το πρωί θα πάει στον εισαγγελέα και θα του το πεί. Και εγώ μετά θα μπλέξω με τον εισαγγελέα. Αυτή είναι η διαφορά μας. Εγώ σου τα λέω έτσι όπως είνα τα πράγματα. Έτσι; Αυτοί ψάχνονται, γι’ αυτά ψάχνονται. Για κάτι τέτιοα ψάχνονται, για να δημιουργήσουν πρόβλημα.
Γιατί εγώ πάω να βγάλω… όχι το μεροκάματό μου, γιατί εγώ εδώ πέρα δεν βγάζω μεροκάματο, πάω να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο και ο εισαγγελέας κοιτάζει το γράμμα του νόμμου. Καλό το γράμμα του νόμου, αλλά…” μας είχε εξηγήσει τότε ο σήμερα πλέον σε διαθεσιμότητα διοικητής Γ.Ξυναριανός. Λιτός, σαφής και απόλυτος - η παρουσία δημοσιογράφου απαγορεύεται έτσι αυστηρώς και διά ροπάλου.
“Για πλάκα το κάναμε” δήλωσε πριν από λίγες μέρες ο αρχιφύλακας - εμπνευστής και σκηνοθέτης του βίντεο που είδε το φως της δημοσιότητας και σοκάρισε το πανελλήνιο με τη βαρβαρότητα του. Και μπορεί οι δηλώσεις του τελευταίου να έρχονται σε αντίθεση με αυτές (του 2004 τουλάχιστον) του διοικτ΄τη του, επί της ουσίας όμως δεν διαφέρουν καθόλου μα καθόλου μ’ εκείνες. ίισως, μάλιστα, να μη διαφέρουν και οι απόψεις τους περί ανδρισμού, αφού, όπως είδαμε στο βίντεο, τα χέρια των νεαρών παραβατών ήταν εντελώς ελεύθερα.
Εν θερμώ για πλάκα, η “ξυλοθεραπεία” στο συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα ήταν φιλοσοφία που έγινε θεσμός. Όπως και έχει το πράγμα, πάντως, και οι δύο σε διαθεσιμότητα σήμερα αξιωματικοί είχαν τιμηθεί με εύφημες μνείες και έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης στο αστυνομικό σώμα.
Όσο για τον Γ.Ξυναριανό, τα υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Δημόσιας Τάξηςς υποστήριζαν ότι “θεωρείται ιδιαίτερα ικανός και χρήσιμος αξιωματικός για να ελέγχει τη δραστηριότητα των κακοποιών στην περιοχή της Ομόνοιας”. Γι’ αυτόν το λόγο πριν από δύο χρόνια του δόθηκε εντολή μετακίνησης στο Αστυνομικό Τμήμα των Εξαρχείων. Όμως υπήρξε “άνωθεν” παρέμβαση, ώστε να παραμείνει διοικητής στο Τμήμα Ασφάλειας στην Ομόνοια.
“Ιστορία μου αμαρτία μου” ειναι ο τίτλος που ταιριάζει γάντι στο τμήμα, που το 1925 αντικατέστησε το σταθμπο Χωροφυλακής. Στην αρχή στεγαζόταν στη συμβολή των οδών Δώρου και Σατωβριάνδου. Το 1961 μεταφέρθηκε στην οδό Σωκράτους και πριν από δύο χρόνια στο σημερινό του κτίριο στη Βερανζέρου. Έχει να επιδείξει αρνητικούς “πρωταγωνιστές” σε κάθε εποχή. Από τους προδικτατορικούς “κουρείς”, στα μεταχουντικά “σταγονίδια” και στους σύγχρονους νταβατζήδες. Από την Χρυσή Αυγή μέχρι το οργανωμένο έγκλημα. Όλες οι ανωτέρω κατηγορίες βρήκαν στο 4ο πρόσφορο έδαφος δράσης. Εδώ αναβίωνε το ξεχασμένο “σπορ” του κουρέματος - το Γενάρη του 1999-, ενώ οι σφαλιάρες στους νεαρούς παραβάτες είναι στην ημερησία διάταξη. Όμως, στο απόγειο της “αμαρτωλής” του δόξας έφτασε μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90. Τότε που κυκλοφορούσε η φήμη ότι “διοικητής” του Τμήματος ήταν η γνωστή μαστροπό και προσφάτως δολοφονηθείσα Βάγια Ζήση."
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το ρεπορτάζ του ΕΨΙΛΟΝ τον Ιούλιο του 2004, όταν χτυπούσαμε το καμπανάκι του κινδύνου για τα όσα διαδραματίζονται κατά καιρούς στο συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα. Φαίνεται πως κανείς από τους αρμόδιους τότε δεν το άκουσε ή, αν το άκουσε, το αγνόησε επιδεικτικά. Στην Ομόνοια ο χρόνος, ούτως ή άλλως, είχε παγώσει πίσω, σε άλλες εποχές και πρακτικές, ενώ κατά τις ημέρες που ακολούθησαν ο εμπλουτισμός της λίστας αυθαιρεσιων συνεχίστηκε με ταχείς ρυθμούς.
Στα περιστατικά άσκησης βίας και αυθαιρεσίας των “σερίφηδων” του 4ου Αστυνομικού Τμήματος μετά το 2004, που έδωσαν μπόλικο υλικό στο “Εσωτερικών Υποθέσεων”, συμπεριλαμβάνονται συμμετοχή άντρα του Τμήματος σε ένοπλη ληστεία (υπόθεση ΕΛ.ΤΑ.), διαπόμπευση και μπουγελώματα χειμώνα καιρό τοξικομανών, κλοπές χρημάτων από αλλοδαπούς, ξυλοδαρμοί εις βάρος ημεδαπών και αλλοδαπών…
Μάλιστα, ένας 36χρονος Μαροκινός άφησε εκείε την τελευταία του πνοή, ύστερα από το άγριο ξυλοδαρμό, καθώς η προτίμηση του Τμήματος στους αλλοδαπούς είναι γνωστή. Η “φιλοσοφία” του είναι απλή, κλασική και διακηρυγμένη: για την εγκληματικότητα φταίνει οι αλλοδαποί.
Όμως, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, σύμφωνα με τα στοιχεία που μας έδωσε ο ίδιος ο διοικητής Ασφάλειας του Τμήματος, “οι αλλοδαποί είναι τις περσσότερες φορές και τα θύματα αυτής της εγκληματικότητας”, κυρίως από τις απάτες που στήνουν οι συμπατριώτες μας.
Τον τίτλο του σκληρότερου αστυνομικού τμήματος το 40 δεν τον πήρε “αέρα”. Τον κατέκτησε με τα “όπλα και τον τσαμπουκά” και -απ’ ότι φαίνεται- όχι μόνο δεν θέλουν να αποποιηθούν έναν τέτοιο “τίτλο”, αλλά να αναδεικνύουν αυτήν την μαγκιά ανά πάσα στιγμή. Αρκεί μια “στραβή” ματιά, ένα αντισυμβατικό ντύσιμο και φέρσιμο προς τους “φρουρούς” του νόμου…
Θυμάμαι πολύ καλά τον τσαμπουκά τους στις περπολίες και στις επιχειρήσεις στις οποίες τους ακολουθούσαμε. Έδειχναν να μην τους απασχολεί καθόλου η παρουσία ενός δημοσιογράφου κι ενός φωτογράφου. Μάλιστα, πολλές φορές μού έδιναν την αίσθηση ότι το παράκαναν επίτηδες, για να μας εντυπωσιάσουν - και για κάποιους απ’ αυτούς είμαι βέβαιος. Άλλωστε, έδειχναν να απολαμβάνουν ιδιαίτερα τη φωτογράφηση.
Στις μέρες μας (τρία χρόνια μετά το πρώτο ρεπορτάζ) και ενώ όλα τριγύρω αλλάζουν, στην περιοχή ελέγχου του 4ου Α.Τ. αποδεικνύεται πως όλα τα ίδια μένουν.
