βασικά όπως το θέτεις λούπιν κάθε επιλογή (πέραν της τρίτης) στρέφεται γύρω από τις ταινίες. Θελω να πω, αν δεν υπήρχε μουσική το τελευταίο που θα με νοιαζε θα ήταν τα soundtrack ταινιών ξέρω’γω
Μηπως να παει στο subforum του κινηματογραφου:p
Μουσικοί ρε άπιστοι! Όσο και να γουστάρω τον κινηματογράφο, όσο και αν περνώ χρόνο γεμάτο εικόνες αποτυπωμένες σε φίλμ, οι εικόνες που δημιουργούνται μέσω της φαντασίας υπο τη συνοδεία μουσικής δεν αντικαθίστανται με τίποτα!
…στα πρώτα δύο, είμαι μέσα με τα μπούνια, αλλλά τό’δωσα στη μουσική:):!:
Η μουσική σαν μορφή τέχνης δε συγκρίνεται σε σημαντικότητα για το ανθρώπινο είδος ούτε με τον κινηματογράφο (ήμαρτον), αλλά ούτε και με τη λογοτεχνία. Ο λόγος είναι προφανής: Η μουσική υπάρχει σαν μορφή τέχνης από τα πρώτα κιόλας στάδια της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας. Υπήρχε μια πολύ μακρινή εποχή που σχεδόν κανένας δεν ήξερε να διαβάζει και ΣΙΓΟΥΡΑ κανείς δεν είχε ταινίες να δει (χοχο), αλλά ακόμα και τότε η μουσική υπήρχε. Η μουσική με άλλα λόγια είναι σα να λέμε [U]πρωτογενής[/U] μορφή τέχνης. Η λογοτεχνία σίγουρα είναι αυτή που ακολουθεί. Όσο για τον κινηματογράφο, υπάρχει σαν μορφή τέχνης μόλις τα τελευταία εκατό και κάτι χρόνια, άσε που ουσιαστικά αποτελεί τη μετεξέλιξη μιας άλλης βασικότατης τέχνης, του θεάτρου, μην κοιτάτε που εμείς οι Νεάντερταλς του 21ου αιώνα είμαστε απολίτιστοι και όταν μας λένε για θέατρο το μυαλό μας πάει στον Καραγκούνη.
Θέλετε να το πάμε και από άλλες απόψεις; Ευχαρίστως. Ας υποθέσουμε ότι διαλέγουμε να κρατήσουμε τις ταινίες και να στείλουμε όλη τη μουσική στο διάολο. Μαύρη ζωή θα έκανε όλος ο κόσμος. Αν όμως σκεφτούμε σοφά και κρατήσουμε τη μουσική, και στείλουμε τις ταινίες στο διάολο, μας μένει όπως υπαινίχθηκα ήδη το θέατρο οπότε αν και δε λέω, θα είναι βαρύ το πλήγμα χωρίς τις αγαπημένες μας ταινίες, καλύπτεται σημαντικά η ανθρώπινη ανάγκη για θέαμα, οπότε σχετικά μικρό το κακό. :roll:
Ας το πιάσουμε κι από αλλού τώρα: Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να κρατήσουμε τις ταινίες. Αυτομάτως αυτό σημαίνει ότι πρέπει όχι μόνο να καταστρέψουμε όλη τη μουσική που έχει βγει μέχρι σήμερα, αλλά και όλα τα μουσικά όργανα που υπάρχουν. Αν πούμε ότι θέλουμε να κρατήσουμε τη μουσική, πρέπει αντίστοιχα όχι μόνο να καταστρέψουμε όλες τις ταινίες, αλλά και όλα τα μέσα παραγωγής κινηματογράφου: όλες τις κάμερες, όλα τα μικρόφωνα, όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες. Υπάρχει κάτι που μένει σε οποιοδήποτε από τα δύο σενάρια; Ναι, καλά το καταλάβατε: η ανθρώπινη φωνή. Με βάση αυτήν η μουσική μπορεί να ξαναρχίσει να αναπτύσσεται απ’ το μηδέν άμεσα. Για να ξαναξεπηδήσει ο κινηματογράφος θέλει πολλήηηη φασαρία.
Ο Κοκτό είχε πει κάποτε ότι ο κινηματογράφος θα γίνει πραγματική μορφή τέχνης όταν τα εργαλεία για την παραγωγή του γίνουν τόσο φτηνά όσο το πινέλο και ο καμβάς. Κάτι ήξερε. Απ’ την άλλη βέβαια θα πει κάποιος υπερασπιστής του κινηματογράφου ότι υπάρχει και η ρήση του Αϊζενστάιν που λέει ότι ο κινηματογράφος είναι η ανώτερη μορφή τέχνης διότι συνενώνει όλες τις προϋπάρχουσες (θέατρο, μουσική, λογοτεχνία, ζωγραφική, φωτογραφία, ακόμα και αρχιτεκτονική και γλυπτική αν το καλοσκεφτεί κανείς). Και αυτό το επιχείρημα όμως αναιρείται από μόνο του: ο κινηματογράφος για να υπάρξει χρειάζεται αυτονόητα όλες τις υπόλοιπες τέχνες. Στην πραγματικότητα, αν καταργήσεις τη μουσική, καταργείς και τον ίδιο τον κινηματογράφο. Δεν είναι μόνο τα soundtracks, είναι και η ίδια η εφαρμογή των κανόνων της μουσικής στον κινηματογράφο, όπως των εννοιών του ρυθμού, της αντίστιξης, της αρμονίας κτλ. Ακόμα και η αυτοαναίρεση πολλών καθιερωμένων χαρακτηριστικών του κινηματογράφου για χάρη της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας πάτησε εν πολλοίς πάνω σε μια αντίστοιχη διαδικασία που είχε γίνει ήδη στη μουσική. Πολύ πριν υπάρξουν ταινίες που δε βασίζονταν σε ένα συγκροτημένο σενάριο ή όπου ο λόγος ήταν σουρεαλιστικός ή όπου έλαβαν χώρα άλλες καλλιτεχνικές επαναστάσεις, είχε υπάρξει η ατονική μουσική, η σειριακή μουσική και πάει λέγοντας.
Από όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κανείς το θέμα, το δίλημμα δεν είναι πραγματικό. Συγκρίνουμε δύο μορφές τέχνης που η μία συντροφεύει τον άνθρωπο από την αρχή σχεδόν της ύπαρξής του, που ουσιαστικά αποτελεί κομμάτι της ίδιας της ψυχής του και απαραίτητο συστατικό της ύπαρξής του ως ανθρώπου κι όχι ως ενός ζώου σαν όλα τα άλλα, ενώ η άλλη κάνει τη ζωή του πιο ενδιαφέρουσα εδώ και όχι πάνω από έναν αιώνα. Η απώλεια της μίας μορφής τέχνης θα ήταν μεγάλο κακό, όμως η απώλεια της άλλης θα ήταν ανεπανόρθωτη καταστροφή.
Όσοι νομίζετε ότι όλα τα παραπάνω τα γράφω στα σοβαρά, ξανασκεφτείτε το.
Όσοι νομίζετε ότι απλά τρολλάρω, επίσης.
Μιλας με γριφους Γεροντα…
Και με σεντόνια που βαριόμαστε να διαβάσουμε…
Metal Militia, όπως έχω γράψει πολλές φορές, ποσώς με ενδιαφέρει αν κάποιος έχει ή δεν έχει την όρεξη να κάτσει να διαβάσει τα σεντόνια μου. 
Τις περισσότερες φορές τα γράφω απλά επειδή θέλω να εκφραστώ. Για την πάρτη μου δηλαδή. =Ρ
Κολοκύθα, στην πραγματικότητα είναι απλό αυτό που θέλω να πω:
Μιλάω σοβαρά τρολλάροντας, και τρολλάρω μιλώντας σοβαρά.
Άρα στην ουσία δεν κάνω τίποτα από τα δύο. :razz:
Τρολλαρεις απο την αποψη του οτι ‘‘ρε μαλακες δε γινεται να βγαλουμε να μετρησουμε τις Τεχνες μας’’ η υπερβαλλεις επιτηδες σε καποια απο αυτα που γραφεις;Παντως για μενα τα λες σωστα.Οταν πεθανε ο Αιζενσταιν δεν υπηρχε καν μεταλ,δε γινεται η αποψη του ληφθει σοβαρα εχω να πω.
δεν μπορώ να μη γελάω με το σεπτό ποστ…[I]η κοιλιτσα μου[/I]… 