Credit-άροντας στον Pumpkin για αυτό το καίριο και ουσιαστικό ερώτημα geek καταβολών και nerd-ικης αγνής ανόθευτης καύλας
Κόσμος δίχως ταινίες ή κόσμος δίχως μουσική?
εξηγούμαι:
Όταν λέμε δίχως ταινίες=> άρα μόνο μουσική, ξεχάστε βίντεοκλίπ και Live dvd κτλ… (στα @@ μας κιόλας, σιγά το κακό ιν μάη οπίνιον)
Όταν λέμε δίχως μουσική=> άρα ταινίες δίχως OST αλλά παράλληλα κρατάμε ήχους και ομιλίες κτλ…δλδ μονάχα απουσία μουσικής…
εγώ πχ, ζώ και με σινεμά δίχως soundtracks, αρκεί όμως να υπάρχει φυσικός ήχος…
η σκηνή στη λιβάδα, στον Καθρέπτη του Ταρκόφσκυ με τον άνεμο, δεν πα να παίζει από πίσω και ο Θεός μουσική, δεν μου κάνει καμία αίσθηση όπως ο ήχος του ανέμου και το σούρσουρο του γρασιδιού…
μιλάμε για κολοσσιαίο δίλλημα, μιούζικ VS κινηματογράφος πρακτικά, πείτε…
Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσεις σε κάτι τέτοιο αλλά γέρνω πιο πολύ προς τον κόσμο χωρίς κινηματογράφο, αν και τώρα τελευταία ξοδεύω πιο πολύ χρόνο βλέποντας ταινίες παρά ακούγοντας νέους δίσκους.
Δύσκολο ερώτημα:? Η μουσική σε κάνει να δημιουργείς στο μυαλό σου εικόνες. Η φαντασία οργιάζει και πολλές φορές καταλήγεις να “ζεις” ένα δίσκο μόνο και μόνο από τη μουσική. Ανατριχιάζεις, συγκινείσαι, λυτρώνεσαι.
Από την άλλη πάντα πίστευα πως η ζωή είναι επηρεασμένη από τις ταινίες και όχι η ταινίες από τη ζωή. Πόσες φορές έχουμε δει μια ταινία (ή σειρά) και έχουμε πορωθεί με έναν ήρωα και προσπαθούμε να του μοιάσουμε λίγο (προφανώς μιλάω για πιο “καθημερινά” παραδείγματα, δε λέω να δει κάποιος το Ράμπο και να πάει να ανατινάξει όλο το Ιράκ). Μάλλον θα το ρίξω στη μουσική:-k
Πραγματικα, ο κινηματογραφος και οι ταινιες ιδιως τα δυο τελευταια χρονια της ζωης μου εχουν εξελιχθει σε σημαντικοτατο κομματι της καθημερινοτητας μου. Η ταυτιση με χαρακτηρες, οι διαφορετικες οψεις της ζωης και πως η ζωη αποτυπωνεται στις ταινιες, το ολο τριπακι να σκεφτεις καποιες φορες πισω απο αυτο που φαινεται και ο εντυπωσιασμος που εχω νιωσει με πολλες σκηνες ειναι ανεκτιμητα πραγματα.
Αλλα απο την αλλη εχουμε την μουσικη. Ναι, χωρις την μουσικη δεν θα μπορουσα να ζησω. Τι να πρωτοπω…Δεν μπορω να φανταστω ποσο λειψη θα ηταν η ζωη μου χωρις ενα κομματι/δισκο να ντυνει καθε στιγμη με αυτα που νιωθω εγω ή θελω να νιωσω. Θα χανοταν η μαγεια της μουσικης, κατι σπανιο για μενα, καθως δεν μπορει αλλο μεσο να αποτυπωσει με παραδειγματικη και αφοπλιστικη απλοτητα τις σκεψεις σου (τις δικες μου τουλαχιστον). Οι απογοητευσεις, οι χαρες, οι λυπες, τα ταξιδια, τα ονειρα, καθε τι απλο μα και συνθετο ειτε οσον αφορα συναισθημα ειτε οσον αφορα εμπειρια ειναι συνδεδεμενο με καποια μελωδια στο μυαλο μου, που θα υπαρχει παντα εκει για να μου υπενθυμιζει ποιος ημουν και ποιος ειμαι. Ποιον πιστο και υπομονετικο συντροφο απο αυτην, δεν νομιζω να συναντησω ποτε…
Aναλογικα καμια σχεση.Ποσες φορες εχεις ακουσει τα 10 πιο αγαπημενα σου αλμπουμ και ποσες φορες εχεις δει τις 10 αγαπημενες σου ταινιες;Και αλλες ποσες θα το κανεις στο μελλον;Music goes straight to the neurons,ειναι ντοπα,ειναι χημεια,ειναι η Ανωτατη των Τεχνωνε!
Βασικά αυτό. Άλλωστε κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο στο σπίτι πάντα βάζω και ένα soundtrack ταινίας να παίζει σε σχετικά χαμηλή ένταση, που να ταιριάζει κάπως θεματικά και η ταινία δημιουργείται αυτόματα στο μυαλό.
Δύσκολα τα πράγμα σαφώς στο να επιλέξεις κάτι από τα τρια. Τα τελευταία χρόνια η μουσική, οι ταινίες/σειρές και τα βιβλία είναι αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας. Είναι τρια πράγματα που αγαπώ και θα συνεχίζω να αγαπώ.
Η μουσική σαφώς παίζει σημαντικό ρόλο καθώς και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό ακούω μουσική ενώ δεν θα μπορούσα να δω μια ταινία ή να διαβάζω ένα βιβλίο. Μουσική ακούω σε κάθε ευκαιρία έστω και για 5 λεπτά.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με αυτό που έγραψε ο martian, πως η μουσική είναι άριστα συνδεδεμένη με τα αισθήματα. Για κάθε περίσταση υπάρχει ένα κομμάτι, ένας δίσκος, μια μπάντα που θα σε εκφράσει απόλυτα με κάθε νότα, με κάθε στίχο. (δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα metal ή rock). Αυτή τη στιγμή έχω μια λίστα με doomιες καθώς αυτό με εκφράζει.
Βλέποντας μια ταινία ή σειρά θα πρέπει να ειμαι και στο κατάλληλο mood σαφώς. Όταν δεν έχω διάθεση δεν μπορώ να δω ταινία γιατί απλά θα την δω για να τη δω, χωρίς να καταλάβω τίποτα και χωρίς να πιάσω το όποιο νόημα υπάρχει. (μιλάω για ταινίες που πρέπει να βάλεις το κεφάλι σου κάτω και να σκεφτείς). Το βιβλίο είναι ένας άλλος τρόπος, αλλά και πάλι πρέπει να έχεις το μυαλό σου εκεί. Να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος.
Γενικά το βλέπω περισσότερο από τη μεριά των συναισθημάτων και ίσως μονόπλευρα. Ή όπως είπες ο pumpkin πόσες φορές θα δεις μια αγαπημένη ταινία ενώ πόσες φορές θα ακούσεις ένα αγαπημένο τραγούδι?
Τελικά μουσική και για μένα. Είτε είμαι νευριασμένος, είτε χαρούμενος, είτε στεναχωρημένος πάντα θα βρω κάτι που θα μου κρατήσει συντροφιά.
ψηφισα το πρωτο…γιατι δεν βλεπω και πολυ ταινιες…και γενικα πιστευω δεν θα μπορουσα να δω καποια ταινια που να μην εχει soundtrack
οποτε προτιμω μουσικη…κι ας μην βλεπω βιντεο κλπ…
Χωρίς μουσική δεν θα υπήρχε μια ωραία μαζοποίηση των ανθρώπων με συγκεγκριμένο παλμό, η συναυλία.
Η μουσική είναι άμεση και πάντα σύντροφος σε οποιαδήποτε στιγμή του ανθρώπου.
