Bαριέμαι να κάνω ποστ σεντόνια, αυτή τη στιγμή, οπότε απλώς ένα κόπυ πέηστ από το mic.gr
Όπως συμβαίνει με όλους τους καλλιτέχνες που κάνουν τη δική τους ηχητική επανάσταση, και στους Violent Femmes (η δεύτερη λέξη σημαίνει ‘λαπάδες’ στα slang-ικα της πολιτείας τους, Milwaukee) ο χαρακτηρισμός του ήχου τους, φέρνει πονοκέφαλο σε όσους το επιχειρούν. Το ίδιο και η ανεύρεση των ‘similar artists’. Είναι καθαρός ήχος που παράγεται από την κιθάρα του Gano, το jazz μπάσσο του Ritchie και τους ήχους της λειψής ντραμς του Victor DeLorenzo (ο αντικαταστάτης του, Guy Hoffman μπορεί και τα βγάζει πέρα με πλουσιότερο σετ). Πολλοί πάντως ξεφεύγουν με το εξυπνακίστικο ‘ακουστικό πανκ’.
O Brian Ritchie ήταν φίλος της jazz και της avant-garde. Είκοσι χρόνια αργότερα, θα ευτυχήσει να καλέσει έναν απ’ τους ήρωες του, τον γάλλο avant-garder, Pierre Henry, να παίξει σε δύο τραγούδια του Freak magnet. To γκρουπ, που αφού άλλαξε μερικά ονόματα πριν καταλήξει στο διάσημο που εξετάζουμε, φτιάχτηκε το 1981 με δεύτερο ιδρυτικό μέλος τον Victor DeLorenzo. Ο Gordon Gano, γυιος πολύτεκνου βαπτιστή κληρικού, προσχώρησε λίγους μήνες αργότερα. Ο μύθος λέει πως τους άκουσε ο κιθαρίστας των Pretenders, James Honeymoon Scott που ενθουσιάστηκε και τους πήρε για σαπόρτ στη συναυλία του γκρουπ του. Λίγους μήνες αργότερα, λες και η αποστολή του ήταν να γνωρίσει στον κόσμο τους femmes, πέθανε από overdose.
Το πρώτο άλμπουμ τους, με εξώφυλλο μια φωτογραφία της κόρης του Lowell George των Little Feat, δεν περιείχε κανένα από τα ‘χριστιανικά’ τραγούδια του Gano, που συναντάμε στους επόμενους δίσκους τους. Ήταν ο Brian Ritchie που δεν το επέτρεψε. Περιείχε δέκα απίστευτης ποιότητας τραγούδια εφηβικού stress (‘why can’t I get just one kiss?’, ‘let me go out like a blister in the sun’, ‘I need someone, a person to talk to’, ‘gotta get something to make me feel less lonely’) σερβιρισμένα γυμνά και με το ανάλογο παράπονο. Έγινε must αστραπιαία, κυρίως εκτός Αμερικής. Εκεί ποτέ δε μπήκε στο top-200 (άλλη μια απόδειξη της αναξιοπιστίας των charts), έγινε όμως πλατινιένιος μετά από σταθερές πωλήσεις μιας δεκαετίας. Το Hallowed ground που ακολούθησε ήταν εξίσου καλό άλμπουμ, μετά απ’ αυτό όμως δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν τα τόσο ψηλά στάνταρ και ακολούθησαν πτωτική πορεία. Το 1986 διαλύθηκαν κι ο Gordon Gano συνεργάστηκε με τους Mercy Seat, ένα γκρουπ χριστιανικού ροκ. Ξαναφτιάχτηκαν το 1988 και στην αλλαγή της δεκαετίας αντικατέστησαν τον Victor DeLorenzo που βαρέθηκε και αποχώρησε, με τον Guy Hoffman των Oil Tasters και Bodeans. O Gano είναι και συγγραφέας τριών μιούζικαλ (Oresteia with a happy ending, Desire by the tail και Carmen: the first two chapters).
* Violent Femmes (1982[4]; re-released in 1983[5], with two bonus tracks)
* Hallowed Ground (1984)
* The Blind Leading the Naked (1986)
* 3 (1988)
* Why Do Birds Sing? (1991)
* New Times (1994)
* Rock!!!!! (1995)
* Freak Magnet (2000)
Εγώ να πω, ότι έιναι από τα πιο μοναδικά συγκροτήματα στον χώρο του ροκ που εμφανίστηκαν τα τελευταία 30 χρόνια. Συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό που δίνει και το mic.gr παραπάνω, είχαν πανκ αττιτιουντ, παίζοντας πολύ απλά και ταυτόχρονα παθιασμένα πράγματα. Από την άλλη, τα τραγούδια τους, ενώ ήταν κατά βάση ακουστικά, ξεπερνούσαν σε πάθος, τρέλα, φρενίτιδα και οργή τα περισσότερα hardcore punk συγκροτήματα της εποχής τους.
Για το πρώτο άλμπουμ δεν χρειάζεται να πω τίποτε, δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που να μην ξέρει απέξω κάθε νότα του. Ένα άλμπουμ, που πράγματι ήταν μπροστά από την εποχή του, αρκεί να σκεφτεί το γεγονός ότι έγινε πλατινένιο 10 χρονιά μετά την κυκλοφορία του (!).
Στο δεύτερο άλμπουμ τους “Hallowed Ground” θα βρείτε μία εξίσου ενδιαφέρουσα αν και πιο διαφορετική πρόταση. Ο ήχος των VF έγινε λίγο πιο εσωστρεφής, πιο σκοτεινός σε σημεία, πιο πειραματικός, αλλά ταυτόχρονα με πιο country αισθητική. Γενικά, συστήνεται οπωσδήποτε.
Τα επόμενα άλμπουμς είναι έτσ και ετσ, στο σύνολο, και ξεχωρίζω το “3” (το οποίο είναι το τέταρτο άλμπουμ τους), και το Freak Magnet (το οποίο είναι το τελευταίο τους). Πάντως σε κάθε άλμπουμ υπάρχουν ωραίες στιγμές.
Κάποια αντιπροσωπευτικά τραγούδια τους (εντάξει, δεν ξέρω σε τί εξυπηρετεί να βάλω λινκς τραγουδιών του πρώτου άλμπουμ, αλλά οκ). (κλικ)
Αdd It Up
Kiss Off
Gone Daddy Gone
Blister In The Sun
Νever Tell
Country Death Song
I Hear The Rain
συν κάποια που δεν βρίσκονται σε φουλ λενγκ8 άλμπουμς, αλλά σε συλλογή
