Devin Townsend - Lightwork
Πολύ απαλό στο αυτί, μέλι θα το ελεγα, μια σταλιά αισιοδοξίας.
Αυτή η εισαγωγή και το επακόλουθό της. Αυτή η αλλαγή στο 6ο λεπτό και ο “αρραβώνας” με την synth αισθητική. Αυτό το κλείσιμο που παραπέμπει στο προηγηθέν και την προηγηθείσα εισαγωγή. NWoBHM είναι το ατού του.
Υ.Γ.:
Τα 'πες όλα στην πρώτη σου λέξη.
@Ian_Metalhead και @jonkyr ποιοι είναι αυτοί; Και ποιοι νομίζουν ότι είναι για να παίζουν έτσι;
Ελπίζω αυτήν την φορά να είναι όντως Eloy κι όχι τίποτα Emerson Lake and Palmer!
Κάτι παιδιά από το χωριό, στο Surrey, δεν τους ξέρεις!!!
Παρεμπιπτόντως, βλέποντας αυτή την εκτέλεση από τα mid eighties συνειδητοποιώ ότι από την κλασική σύνθεση των Camel που έδωσε τα τόσο υπέροχα έργα, η αποχώρηση που στοίχισε περισσότερο ήταν αυτή του Peter Bardens ο οποίος είχε μεγάλη συνεισφορά και στη σύνθεση πέραν του παιξίματος, έχοντας αναπτύξει και μια πολύ γόνιμη συνεργασία με τον Latimer - οι δυο τους μάλιστα όπως πολλά επιτυχημένα ζευγάρια, έμοιαζαν και φυσιογνωμικά!
Ον τόπικ, 31 χρόνια από αυτό το δυσθεώρητο αριστούργημα με το απίστευτο συναισθηματικό εκτόπισμα
MY DEAAAAAAAAATH τουρου τουτου τουρου τουτου
Σκεφτόμουνα τις χειρότερες αγορές που έχω κάνει ποτέ, επηρεασμένος από κριτικές. Καταλήγω ότι (χοντρο)ντρέπομαι που έχω δώσει λεφτά για να αποκτήσω το παρακάτω, όταν κυκλοφόρησε, επηρεασμένος από μία αποθεωτική κριτική-“ειδική παραγγελία”, λόγω της πάλαι ποτέ BL records.
Επίσης, απόλυτο cringe σε πάρα πολλές στιγμές, αλλά ειδική μνεία στο σχεδόν porno “πέρασμα” στα μισά του “Flames of Desire”.
Πολύ ενδιαφέρον booklet, βέβαια, του οποίου οι φωτογραφίες -αν δεν με απατά η μνήμη μου- είχαν αποτυπωθεί σε καθαρότερη/καλύτερη/μεγαλύτερη ανάλυση και στις σελίδες περιοδικού, το οποίο φιλοξενούσε συνέντευξη της frontwoman της μπάντας, εξ αφορμής της συγκεκριμένης κυκλοφορίας, και σίγουρα προς τέρψιν του “φιλόμουσου” (ή φιλοθεάμονος ορθότερα) κοινού.
Φωναρα φαινεται