Με δυο ακουσματα,μου φανηκε ενα απο τα γουστοζικα theater στην μετα portnoy εποχη…wow δεεεεν ενιωσα,πολυ ομορφο κλεισιμο, ωραιο μπασιμο(ενταξει σε αυτα ειναι μανουλα ο truccis)
πολυ καλη παραγωγη(αν και ουτε εδω ξεφευγουν απο την παγιδα του συγχρονου snare,εχει γινει επιδημια γενικα εδω και πολλα χρονια σε ολο το μεταλ ιδιωμα),σωστο wannabe kick εποχης SOAM/SDOIT,τα πιατινια επιτελους με την πατεντα πορτνου,μπροστα στη μιξη και με φυσικο ηχο,οχι σαν groove agent του 1999…
γενικα μου αρεσουν παραγωγες με επαρκεια headroom και τα ντραμς μπροστα.το μπασο σταζει μελακι(η ταχινι με κακαο).
Ο λαμπρης δεν με ενοχλησε ιδιαιτερα,οπως συνεβη σε αρκετα κομματια τα τελευταια χρονια,γενικα μου φανηκε just fine(ενας ερμηνευτης που πολλακις στο παρελθον με εχει κανει να ανατριχιασω και να δεθω με στιχους)
Με τον ιορδανη,προσωπικα ειμαι παντα οκ και με το παραπανω,αρκει να του δοθει ο καταλληλος χωρος και η…εμπνευση(δεν ξερω,αλλα ολους τους πληκτροφορους που περασανε απο theater,τους γουσταρω για αυτο που μοναδικα κανανε ανα τα διαστηματα καυλας και ορεξης)
Πφφφ ναι,γενικα ενα πολυ καλο κομματι της τελευταιας περιοδου(15ετιας)
μακαρι να με κουνησουν εσωτερικα με το συνολο του cd(και ας μου λειπει το feeling/ιδεες/ακομα και οι επαναληψεις του portnoy )
Είμαι με μία μέρα καθυστέρηση στο νήμα, αλλά χθες άκουγα με ΤΡΟΜΕΡΗ ευχαρίστηση αυτό:
34 χρονια πριν Τι συγκρότημα…
Μια μπάντα με μικρή (άλλα πολύ αξιόλογη) δισκογραφία, που αν και τους άκουγα από μικρός, μεχρι που τους είδα live δεν καταλαβαινα γιατί ήταν τόσο μεγάλοι στα 80s. Στο live (2011, ιερα οδός) κατάλαβα γιατί…
Μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες όλων των εποχών, αλλά δυσανάλογα αναγνωρισμένη από το κοινό. Σε μία κουβέντα που είχα πριν μήνες με τον Τοξικο, ανέφερα ότι θα τους περιλάμβανα στις 10 αγαπημένες μπάντες ακριβώς γι’ αυτά που έχουν γράψει. Από το Under The Blade, το SMF και το Captain Howdie που είναι heavy metal το οποίο θα ζήλευαν χιλιάδες σημερινά συγκροτήματα, έως το hair metal των Love is for Suckers και You are not alone, οι άνθρωποι έχουν δείξει το δρόμο.
Ας μην αναφερθώ για τις απίστευτες διασκευές τους και το μοναδικό μυαλό μάρκετινγκ του JJ, πριν έρθει ο Dee και απογειώσει το concept. Όσο για τα live τους, αυτά είναι ένα ατελείωτο πάρτι.
Αν δεν έχετε δεν το rockumentary, ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΧΘΕΣ.
Πες τα για την μπαντάρα! Twisted Fuckin’ Sister!
Έχω γράψει κι εδώ για ένα από τα αγαπημένα μου live ever.
Χαλαω το νημα, αλλα τι να λεμε για αυτο το συγκροτημα δλδ. Στο rockwave του 2005 μάς εδωσαν τα μυαλα στο μπλεντερ. Ειχε Anthrax που γινοταν πανικος (αλλη υπερμπανταρα που κανει τα live να μοιαζουν με παρτι), βγαινει Dio και ενταξει, δεν υπαρχουν λογια. Αναρωτιομαστε γιατι οι TS να ειναι πανω απο τον κοντο στο billing και βγαινουν εξω, μας ισοπεδωνουν και φευγουν. Θυμαμαι στο 2ο-3ο τραγουδι, μαλλον στο Stay Hungry, κοιταζομαστε με τον Τοξικο και λεμε “παμε μεσα καλυτερα;” (καθομασταν πλαγια αριστερα, στο λοφακι, χαλαροι). Ενταξει, ΠΑΡΤΙ.
Με αυτά και με εκείνα ξεκίνησα να ακούω το The Gathering των Testament, μπήκα να το ποστάρω, άρχισα να σας διαβάζω, και το γύρισα σε TS.
Εκπληκτικό διήμερο τότε στο Terra, την προηγούμενη είχαμε δει ACCEPT (με Udo), CANDLEMASS (με Messiah) και (επιτέλους μετά από δύο υπερξενερωτικές ακυρώσεις το '01 και το '02) SLAYER με Lombardo και στα καπάκια ANTHRAX, DIO (μπορούσε λίγο καλύτερο σέτλιστ) και SISTER, πραγματικές κολασμένες μέρες εκείνου του Ιουλίου.
On topic, πάμε σε κάτι που βγήκε πριν 13 (και κάτι ψιλά) χρόνια:
Μεγαλη υπερδισκαρα, αν και ο Dictator ηταν ακομη καλυτερος (προσωπικα γουστα mode on).
Για Dio, εχει γραψει στο φορουμ ο τοξικος το τρεξιμο με τις μπυρες στα χερια οταν ο κοντος επαιξε Gates of Babylon. Απειρο γελιο να το βλεπεις κιολας
Νωριτερα ακουσα αυτο, χωρις προφανη λογο. Δισκαρα.
https://youtube.com/playlist?list=PLtXXnONw0GVTuGbKcAcHtrWOAQWx6jtfw
Μιας και το ανεφερα:
Εχω ομορφες αναμνησεις απο αυτον τον δισκο, καθως ηταν η πρωτη νεα κυκλοφορια που ακουσα οταν βρεθηκα μονος σε αγνωστη χωρα, αποφασισμενος για μονιμη μεταναστευση. Ασχετα απο το γεγονος οτι επεστρεψα πολυ γρηγορα τελικα, εχει ιδιαιτερη θεση στην καρδια μου. Τρομερη η διασκευη στο “Γιε μου”.
Πως γίνεται δίσκος του οποίου έχεις αποστηθίσει, όχι μόνο τη μουσική, αλλά και κάθε λεπτομέρεια του εξώφυλλου, οπισθόφυλλου κλπ, να σε ανταμείβει τόσο πλουσιοπάροχα κάθε φορά;
Γίνεται, όταν πρόκειται περί μνημειώδους κυκλοφορίας!