Το είχα περίπου έτοιμο από χθες για να συμπέσει με τη 17η επέτειο, αλλά δεν έκατσε, και σήμερα καλό είναι. Επίσης ίσως δεν ταιριάζει με την κατεύθυνση του τόπικ, αλλά δεν ( με ) πειράζει.
17 χρόνια λοιπόν από την κυκλοφορία του Absolution.
Προσωπικά είναι το αγαπημένο μου album τους αν και δεν πιστεύω ότι είναι το καλύτερο τους, με τη θέση αυτή να την κατέχει το Black Holes. Αγαπημένο album ( και ) γιατί είναι album φθινοπώρου, το φθινόπωρο στην Αθήνα το λατρεύω και η απόγνωση που βγάζει όλος ο δίσκος είναι το καλύτερο χαλί.
Κάποιες λεπτομέρειες πριν βγάλω όλη μου την αγάπη γι’αυτό:
Μετά το Origin of Symmetry και οι Muse κάνουν το βήμα παραπάνω. Το Absolution είναι ένα album πολύ πιο προσωπικό από τα δύο πρώτα τους. Πιο “σκοτεινό” και με ροή που εναλλάσσεται μεταξύ γρήγορων και αργών τραγουδιών. Περιέχει κάποιες απ’τις καλύτερες συνθέσεις τους, και ούτε ένα τραγούδι δεν υστερεί*.
Η ηχογράφηση έγινε στην Ιρλανδία και στο Λονδίνο στα Grouse Lodge Studios και AIR Studios αντίστοιχα. Όπως πάντα στις κυκλοφορίες τους περιείχε διάφορα περίεργα, όπως τα τύμπανα στο Apocalypse Please που ηχογραφήθηκαν μέσα σε πισίνα, η γάτα που ακούγεται στο The Small Print ή το ανεπιβεβαίωτο ανάποδο refrain “You can’t see me, we sneak off. I lost to love. Please … save the night wind and high above, I lost to love. Sing, save” του Stockholm Syndrome. Στα τραγούδια έχει υπάρξει πολύ μεγάλη επεξεργασία και πολλά όργανα ταυτόχρονα, κάνοντας το πιο πλήρες από τη μία, αλλά πιο δύσκολο στην πιστή εκτέλεση τους ζωντανά από την άλλη.
Το album ακολούθησε μια τεράστια περιοδεία που τους εκτόξευσε και καταγράφηκε στο Absolution Tour ( live ) dvd, με τα περισσότερα κομμάτια που εμπεριέχονται να είναι από τη συναυλία τους στο Glastonbury το 2004. Σε αυτήν την περιοδεία, ο Matt απέκτησε το “ρεκόρ” των περισσοτέρων σπασμένων κιθάρων με 140. Ήταν η τελευταία περίοδος του group επίσης, πριν έρθει το 4ο μέλος του, Morgan.
Το Absolution λοιπόν, είναι το σήμα κατατεθέν στην απόγνωση. Γενικά εμένα δε μου αρέσει να εστιάζω στους στίχους, το νοήμα δηλαδή, αλλά το πως η απόδοση των στίχων σε συνδυασμό με τη μουσική σου φέρνει τα όποια συναισθήματα. Εδώ λοιπόν η Muse πιάνουν κορυφή. Η φωνή του Bellamy έχει σχεδόν καθοριστεί και έχει πλήρη έλεγχο της σε αυτό που θέλει να περάσει, κάθε ερμηνεία του είναι και μια σφαλιάρα σε αυτούς που βλέπανε ένα κακέκτυπο των Radiohead, και αν το OoS τους κούνησε λίγο από τη θέση τους, το Absolution σε κάνει έρμαιο των ορέξεων του φανταστικού αυτού συνθέτη.
Apocalypse Please: Ο ορισμός του intro κομματιού. Απ’την εισαγωγή που χτυπάνε ό,τι είχαν πρόχειρο στο studio, μέχρι από τις πρώτες νότες στο πιάνο, και από την ένταση του drumming μέχρι τα χαλιά που παίζουν από πίσω με την κιθάρα, το κομμάτι αυτό γράφτηκε για την απελπισία, την απόγνωση και για όλους τους απανταχού νιχιλιστικούς φίλους. Με έχει συνοδεύσει άπειρες φορές στις βραδινές βόλτες στο κέντρο προσπαθώντας να βγάλω νόημα. “This is the eeeeeeeeeeeend of the woooooooooooooooorld”. Ο χρήστης nnnkkk νιώθει ευλογημένος στην τοποθεσία Ρώμη που το άκουσε live το 2015.
Time Is Running Out: Ένα all time classic, με μία από τις πιο τσαχπίνικες μπασογραμμές που έχουν υπάρξει. Όποιος δεν το έχει αφιερώσει ποτέ σε κοπέλα, απλά λέει ψέμματα, αν και το νόημα των στίχων είναι ανοιχτό σε ερμηνείες, όπως και η πλειοψηφία των κομματιών τους βέβαια. Ένα τραγούδι που ακούγεται fun και γεμάτο ζωή αλλά η φωνή του Bellamy σε κρατάει πίσω απ’το να το χαρείς και προσφέρει αυτή την ισσοροπία όπου νομίζεις θα ηρεμήσεις λίγο αλλά δεν ξεφεύγει απ’το concept του album.
Sing For Absolution: Δε θα πω ψέμματα, είναι το λιγότερο αγαπημένο μου τραγούδι στο album, γιατί το Absolution είναι κατασκευασμένο για να ακούγεται ολόκληρο, και βρίσκεται ανάμεσα σε τραγούδια που αποκτούν ένταση ( Apocalypse Please, Tiro, Stockholm ) και αυτό είναι κάπως anticlimactic. Ενώ κάνει ξεπέταγμα στο τέλος, έχει ένα πολύ ωραίο solo, η ερμηνεία του Bellamy είναι φανταστική και ταιριάζει απόλυτα στο ύφους του album, δε μου έκανε ποτέ φοβερό κλικ.
Stockholm Syndrome: Τραγούδι που το βάζεις τέρμα ενώ οδηγάς στην παραλιακή, τραγούδι που κάνεις ανελέητο headbanging, τραγούδι που προσπαθείς να τραγουδήσεις σαν το Matt, να ντουμπλάρεις όπως ο Chris, να κάνεις air drum σαν τον Dom και στο τέλος να διαλύσεις ό,τι υπάρχει γύρω σου. Το κόψιμο στη μέση του riff πριν το 2ο verse πάντα μου φαινόταν ως ένδειξη μεγαλοφυίας. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για ένα αριστούργημα πέρα απ’το να το ακούς ξανά και ξανά και να το αφήνεις να σε πάει όπου θέλει. Αυτή η εναλλαγή από το Sing For Absolution στο SS είναι κατανοητή πια και οι Muse σου λένε “Φίλε μην το ψάχνεις, εδώ σε κάνουμε ό,τι θέλουμε εμείς, απλά απόλαυσέ το”
Falling Away With You: Από τα πολύ πολύ αγαπημένα μου κομμάτια, το κρυμμένο διαμάντι του δίσκου. Η ηρεμία μετά την καταιγίδα του Stockholm Syndrome. Ένα τραγούδι που είναι όμορφο, η αρμονία σε ό,τι υπάρχει σε αυτό το είναι αξεπέραστη. Ανάλογα το πως θα σε πετύχει να το ακούσεις, μπορεί να νιώσεις είτε γαλήνη, είτε μελαγχολία, είτε νοσταλγία, είτε ελπίδα, είτε θλίψη, είτε χαρά. Είναι σαν τα παιχνίδια που είχες σε μικρή ηλικία και ήταν τα αγαπημένα σου χωρίς κάποιον προφανή λόγο, δεν ήταν τα καλύτερα ή τα πιο γαμάτα, αλλά ήταν δικά σου και τα αγαπούσες.
Hysteria: Οκ σε αυτό το σημείο έχουμε καταλάβει τη σειρά “Χαλάρωσε - Χαστούκι”. Άλλο ένα υπερhit που δικαιωματικά παίζεται σε κάθε συναυλία. Δεν είναι rock, δεν είναι metal, δε μας νοιάζει τι είναι, απλά είναι ένα κομμάτι ύμνος. Ο Chris με τον Dom δίνουν ρέστα, με ένα riff που έγινε μπασογραμμή και ένα rhythm section που με έκανε να πιάσω ξανά ένα ένα τα κομμάτια των Muse και να διαπιστώσω πως ένα τεράστιο ποσοστό του heaviness έρχεται από αυτά που κάνουν αυτοί οι δύο, ενώ ο Matt κάνει τα δικά του.
Blackout: Δε θα πω πολλά, απλά το βάζω σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μαζί με το Endlessly. Έχω πει πολλές φορές τη λέξη ηρεμία αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον textbook ορισμό.
Butterflies and Hurricanes: Προσπάθησα με δυσκολία να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη επικό, γιατί ήθελα να τη χρησιμοποιήσω εδώ. Ένα από τα δύο μεγάλα τραγούδια των Muse. Ένα απίστευτο έπος, ένα τραγούδι που έχει τα πάντα γαμώ την τρέλα μου. Όποιος ήταν στο Eject ή το πέτυχε αλλού, αυτό το “Beeeeeeeeeeeeeest” είναι σαν οργασμός. Δεν υπάρχουν πολλά κομμάτια τόσο πλήρη όσο το Butterflies and Hurricanes.
The Small Print: 3.5 λεπτά καύλας και του απόλυτου D tuning. Ένα riff τόσο απλό που ακούγεται σαν να στροβιλίζεται και χωρίς πολλά λόγια απλά πέρασε καλά και βγάλε την οργή από μέσα σου. Το είχα πει και στο τόπικ των Muse, μπράβο στον Chris και Dom που ψήφισαν υπέρ αυτού και όχι του Fury να μπει στο δίσκο. Δεν ξέρω γιατί μ’αρέσει τόσο πολύ, απλά θ’αφήσω την παρακάτω φωτογραφία να μιλήσει από μόνη της γι’αυτό, από ένα live στο Βερολίνο λίγες μέρες πριν τη συναυλία στην Αθήνα.
Endlessly: Δε θα πω πολλά, απλά το βάζω σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μαζί με το Blackout. Έχω πει πολλές φορές τη λέξη ηρεμία αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον textbook ορισμό.
Thoughts of A Dying Atheist: Και φτάσαμε στο αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Πάντα ήμουν fan των arrpegios και εδώ ο Matt το κάνει όπως δεν το έχει κάνει ξανά ποτέ. Ο ήχος στην κιθάρα, η φωνή του ταιριάζει με το eerie που λέει και στους στίχους, όλα συμπυκνώνουν το feeling του δίσκου, να σε κάνει να νιώθεις αντιφατικά συναισθήματα και εν τέλει να σου προκαλούν απόγνωση.
*Ruled by Secrecy: Ένας δίσκος δεκάρι δεν μπορεί να μην έχει ένα τραγούδι που δε σου αρέσει αλλά κάνεις τα πάντα για να βρεις κάτι να πεις ώστε να δικαιολογήσει το δεκάρι που του βάζεις. Δεν έχω τέτοια κολλήματα, skip και φιλάκια, έχω φτάσει στο τέλος του δίσκου και είμαι υπερπλήρεις από αυτά που έχω ακούσει.
Fury: Japanese bonus track, δεν είναι κομμάτι του δίσκου εντελώς, αλλά θα μπορούσε προφανώς να είναι. Θα αφήσω μια φράση ενός πολύ καλού μου φίλου να περιγράψει το τραγούδι " Το Fury ακούγεται σαν τραγούδι που γράψανε οι μηχανές για να περιγράψουν τη σχέση τους με τους ανθρώπους ". Δε με νοιάζει αν είναι accurate ή όχι, μου άρεσε πάρα πολύ και τη χρησιμοποιώ.
Αυτά τα ολίγα, ένα album που δε με σημάδεψε, ένα album που δεν ήμουν εκεί όταν βγήκε, ένα album που δε μου άλλαξε τον τρόπο ζωής, αλλά ένα album που μπορείς να το ακούς από τα 15 μέχρι να πεθάνεις και να βρίσκεις νόημα όπου και να βρίσκεσαι στη ζωή σου. Απλά το αγαπώ.
