όσοι έχουμε αφήσει τους MM στο Powertrip:
6 Likes
Το οποίο Last Patrol είναι ο μοναδικός δίσκος που αγόρασα μετά το Monolithic και είναι όντως φοβερός δίσκος, αλλά σε ψυχεδελικά μονοπάτια αυτή τη φορά.
2 Likes
35η εβδομάδα - 2004
59 συμμετέχοντες
109 δίσκοι!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Isis - Panopticon | 72 |
|---|---|
| Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses | 62 |
| Mastodon - Leviathan | 58 |
| Green Day - American Idiot | 54 |
| Pain of Salvation - BE | 36 |
| Clutch - Blast Tyrant | 27 |
| The Dillinger Escape Plan - Miss Machine | 24 |
| Lamented Souls - The Origins of Misery | 23 |
| Rammstein - Reise Reise | 22 |
| Alter Bridge - One Day Remains | 20 |
| Ayreon - The Human Equation | 19 |
| Nightwish - Once | 18 |
| The Haunted - rEVOLVEr | 17 |
| My Chemical Romance - Three Cheers For Sweet Revenge | 16 |
| Deathspell Omega - Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice | 15 |
| Fates Warning - FWX | 14 |
| Orphaned Land - Mabool: The Story Of The Three Sons of Seven | 14 |
| Mark Lanegan - Bubblegum | 13 |
| Therion - Lemuria | 12 |
| Therion - Sirius B | 12 |
| Witchcraft - Witchcraft | 11 |
| Angra - Temple of Shadows | 10 |
| Drive-By Truckers - The Dirty South | 10 |
| Lamb of God - Ashes of the Wake | 10 |
| Brocas Helm - Defender of the Crown | 9 |
| Arcade Fire - Funeral | 8 |
| Evergrey - The inner Circle | 8 |
| Pagan Altar - Lords of Hypocrisy | 8 |
| Blackfield - Blackfield | 7 |
| JJ Grey & Mofro | 7 |
| Mayhem - Chimera | 7 |
| Neurosis - The Eye of Every Storm | 7 |
| Pig destroyer - Terrifyer | 7 |
| Converge - You Fail Me | 6 |
| Edguy-Hellfire Club | 6 |
| Ekkaia – Demasiado Tarde Para Pedir Perdon | 6 |
| Το Πλοκάμι του Καρχαρία - Το Πλοκάμι του Καρχαρία | 5 |
| Anaal Nathrakh - Domine Non Es Dignus | 5 |
| Aura Noir - The Merciless | 5 |
| Bad Religion - The Empire Strikes First | 5 |
| Chris Robinson - This Magnificent Distance | 5 |
| Franz Ferdinand - Franz Ferdinand | 5 |
| In Flames - Soundtrack to your escape | 5 |
| Kasabian - kasabian | 5 |
| Megadeth - The System Has Failed | 5 |
| My Dying Bride - Songs of Darkness Words of Light | 5 |
| Saxon - Lionheart | 5 |
| Scorpions - Unbreakable | 5 |
| The Cure – The Cure | 5 |
| The Tea Party - Seven Circles | 5 |
| Dark Fortress - Stab Wounds | 4 |
| Exodus - Tempo of the Damned | 4 |
| Inner Wish – Silent Faces | 4 |
| Jesu - Heart Ache | 4 |
| Meshuggah - I | 4 |
| Omar Rodríguez-López - A Manual Dexterity: Soundtrack Volume One | 4 |
| Revenge - Victory.Intolerance.Mastery | 4 |
| Spiritus Mortis - Spiritus Mortis | 4 |
| The Hold Steady - Almost Killed Me | 4 |
| The Killers - Hot Fuss | 4 |
| The Marked Men - On The Outside | 4 |
| The Roots - The Tipping Point | 4 |
| Velvet Revolver - Contraband | 4 |
| Colour Haze - Colour Haze | 3 |
| Deadsoul Tribe - The January Tree | 3 |
| Faithless - No Roots | 3 |
| Grip Inc. - Incorporated | 3 |
| Hibria - Defying the Rules | 3 |
| Interpol – Antics | 3 |
| Leviathan - Tentacles of Whorror | 3 |
| Malevolent Creation - Warkult | 3 |
| No Hope For The Kids - No Hope For The Kids | 3 |
| Omar Rodríguez-López - A Manual Dexterity: Soundtrack Volume One Devendra Banhart - Rejoicing in the Hands | 3 |
| Probot - Probot | 3 |
| Siena Root – A New Day Dawning | 3 |
| Sum 41 - Chuck | 3 |
| Yyrkoon - Occult Medicine | 3 |
| Archive - Noise | 2 |
| Cataract - With Triumph Comes Loss | 2 |
| Enslaved - Isa | 2 |
| Evil Masquerade - Welcome to the show | 2 |
| Haggard - Eppur Si Muove | 2 |
| Insomnium - Since the Day It All Came Down | 2 |
| Isen Torr - Mighty & Superior | 2 |
| Madvillainy – Madvillainy | 2 |
| Marillion - Marbles | 2 |
| Monster Magnet - Monolithic Baby! | 2 |
| Neal Morse - One | 2 |
| Nick Cave And The Bad Seeds - Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus | 2 |
| Soulfly - Prophecy | 2 |
| The Veils - The Runaway Found | 2 |
| 65daysofstatic - The Fall Of Math | 1 |
| Βαλπουργία Νύχτα - Βαλπουργία Νύχτα | 1 |
| Avril Lavigne - Under My Skin | 1 |
| Behemoth - Demigod | 1 |
| Black Bonzo - Black Bonzo | 1 |
| Bring Me the Horizon - This Is What the Edge of Your Seat Was Made For | 1 |
| Buckethead - Population Override | 1 |
| Feinstein - Third Wish | 1 |
| FF.C-Κλασσικά ηχογραφημένα | 1 |
| James Blunt - Back to Bedlam | 1 |
| Kanye West - The College Dropout | 1 |
| Mutemath – Reset | 1 |
| NFD – No Love Lost | 1 |
| The Observers – So What’s Left Now | 1 |
| The Ruins of Beverast - Unlock The Shrine | 1 |
| The Steepwater Band - Dharmakaya | 1 |
| Urfaust - Geist ist Teufel | 1 |
| YOB - The Illusion of Motion | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
τίτλοι τέλους για το 2004
2005…
και εξελάκι
credits and love to all 
(συμπληρώνω σε λίγο (λίγο αργότερα) το τι έγραψαν) 
ξερω ξερω χιχιιχιχιχι
38 Likes
Μην παρεξηγηθώ, γαμώ τα άλμπουμς το Μονολίθικ, σίγουρα το προτιμώ απ’ τα god says no, 4-way και οριακα -ως σύνολο- απ’ το Πάουατριπ. Απλά εκεί έχει μερικά υπεραγαπημένα κομμάτια (hint: δεν είναι τα 2 μέγκαχιτς).
4 Likes
2005
Primordial-“The Gathering Wilderness”
Bolt Thrower-“Those Once Royal”
Kamelot-“The Black Halo”
Wolfmother-“Wolfmother”
Disturbed-“Ten Thousand Fists”
32 Likes
That works too 
4 Likes
Ποτέ δεν θα έλεγα ή δεν θα σκεφτόμουν κάτι τέτοιο ρε. Θα ήθελα απλώς κάποια στιγμή μια μικρή ανάλυση σου για τους στιχους των Nevermore.
It is done.
4 Likes
2005
1. Gogol Bordello- Gypsy punks: Underdog World Strike: Εν έτει 2005, με την κυκλοφορία του δίσκου, ο αδερφός μου, που ακόμα μέναμε όλοι μαζί με τους γονείς μου, άκουγε ένα κομμάτι στο ριπιτ ένα ολόκληρο βράδυ. Εν μέσω συζήτησης εκτίμησα το καταπληκτικό Illumination (με στίχο που συγκινεί με την απλότητα του) και φροντισα να προμηθευτώ τον δίσκο που το περιέχει, χωρίς την παραμικρή ιδέα για το τι μουσική παίζουν αυτοί οι πανκηδες από όλο τον πλανήτη. Η ακροαση του Sally, χωρίς να έχω την παραμικρή εμπειρία τότε σε βαλκανοανατολικο ευρωπαϊκό ska/punk με άφησε να πανηγυρίζω όντας σε ένα οριακά πολιτισμικό μουσικό σοκ για το πόσο γαμάτα ταιριαζουν τα όργανα που χρησιμοποιουν (βιολι, ακορντεον, διαφορα κρουστα), πόση ορμή και καβλα βγάζουν και πόσο τρελαμενη φωνή έχει ο Eugene, που τα δινει ολα με οσο αντισυμβατικες παει απιστευτα ψυχωμενες ερμηνειες. Μην τα πολυλογω, ο δίσκος πάει τρένο από την αρχή μέχρι το τέλος, συγκινεί, πορωνει, προκαλεί γέλιο και μου φτιάχνει τη διάθεση όσο ελάχιστα πράγματά. Έχει τις χιταρες του (Sally, I would never…, not a crime, 60 revolutions, start wearing purple, illumination), τα τα-παντα-ολα γαμάτα deep cuts (avenue B, dogs were barking, underdog world strike), κομμάτια που εξηγούν πόσο απλά μπορούν να είναι τα πράγματα (το φανταστικό oh no και το εξαιρετικο undestructable), folk/tribal ανατριχιλες στο think locally, ένα καταπληκτικό santa Marinella που σε άλλο δίσκο θα ήταν η χιταρα του και ένα φανταστικό κλείσιμο με το Mishto που απλά δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ. Δύο χρόνια μετά σχεδόν άγγιξαν πάλι το απόλυτο, αλλά δίσκος σαν το gypsy punks δεν υπάρχει άλλος.-
2. System of a down- Mesmerize: δεν υπάρχει δίσκος που να μου θυμίζει περισσότερο την εποχή που βγήκε από αυτόν. Σχεδόν καθημερινό soundtrack για 1-2 χρόνια μιας εποχής της ζωής μου με πολλές αλλαγές. 10+1 φανταστικά κομμάτια, συναίσθημα, μελωδία, groove, πρωτοτυπία, όλα στο 100%. Με στεναχωρεί η τροπή που πήραν αργότερα τα πράγματα με τη μπάντα, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε να δώσει κάποια αριστουγηματα, όπως αυτό.
3. Gojira- From Mars to Sirius: Το όραμα των Γάλλων ξεκινάει να ολοκληρώνεται εδώ, καθότι είναι ο πρώτος δίσκος που ο trademark Gojira ήχος έχει αγγίξει ήδη την τελειότητα. Χωρίς να υποτιμω καθόλου τα προηγούμενα δύο, τα οποία ακόμα ακούω αρκετά συχνά. Αδιανόητα υψηλό συνθετικό επίπεδο, με σχεδόν όλα τα κομμάτια να έχουν στιγμές μεγαλείου. Χωρίς τους Gojira το metal της νέας χιλιετίας θα ήταν πιο φτωχό.
4. Opeth- Ghost reveries: χωρίς κάποια μεγαλη αλλαγή σε σχέση με το deliverance (αν δούμε το damnation σαν μια ανάπαυλα στην τότε δισκογραφία τους και όχι σαν το ακουστικό ταίρι του deliverance), μόνο μια λιγο πιο έντονη κλίση προς τα 70s, οι Σουηδοί παραδίδουν ένα ακόμα σπουδαίο δίσκο, στον οποίο είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις κορυφές του (ghost of perdition, baying of the hounds, reverie/harlequin forest και grand conjuration τα αγαπημένα μου, με ισχνή διαφορά όμως από τα υπόλοιπα). Τα πιο ηρεμα atonement, hours of wealth και isolation years δίνουν μια μελαγχολική διάθεση που ταιριαζει αρκετά και σε καλή ισορροπία σε σχέση με τις κυκλοφορίες τους μετά το (εξαιρετικό) heritage. Σπουδαίος δίσκος.
5. Primordial- The gathering wilderness: ο αγαπημένος μου δίσκος τους, απίστευτο πάθος, μέθεξη. Όλος ο δίσκος είναι μια συνεχόμενη κορυφογραμμή, με τα song of the tomb, coffin ships και tragedy’s birth να είναι οι απόλυτες κορυφές της, με το cities carved in stone να είναι το τέλειο μελωδικό κλείσιμο.
Δεύτερη πεντάδα - Όλα δισκαρες
6.SOAD- Hypnotize: νομίζω έχω αποφύγει όλες τις φορές διπλές κυκλοφορίες μπαντας να μπουν στο 5+5 μου, αλλά- μα τον Κορδο- το Hypnotize είναι τόσο καλό που δεν γίνεται να το κάνω και εδω. Αν αφαιρέσεις τα tentative και u-fig που είναι απλώς καλά, όλος ο υπόλοιπος δίσκος αγγίζει την τελειότητα.
7. Akercocke- Words that go unspoken, deeds that go undone: στο δικό τους σύμπαν όλα έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης δομωντας έναν εθιστικά ποικιλόμορφο δίσκο που ακούγεται μέχρι και σήμερα τρομερά επίκαιρος.
8. Nevermore- This godless endeavor: Δίσκος που κοιτάει στα μάτια την αριστουργηματικη τριάδα politics - dreaming-dead. Ο Dane είναι μια ακόμα φορά καθηλωτικος, ο Loomis αποδεικνύει άλλη μια φορά γιατί είναι από τους κορυφαίους κιθαρίστες της γενιάς του, και όλη η υπόλοιπη μπάντα είναι επίσης ουσιαστικότατη. Το ομότιτλο τεράστιο επος.Α, και (αβολες, δύσκολες, βαριες, υπαρξιακες, φιλοσοφικες) στιχαρες μην τρελαθουμε!
9. Helloween- Keeper of the seven keys the legacy: αυτή τη φορά ευτυχώς τον έβγαλαν το λαγο. Έπος με το καλημέρα (the king for a thousand years), ένας catchy mini ύμνος με ένα καταπληκτικό ρεφρέν για συνέχεια(invisible man), καταπληκτικό europower στα born και silent (επειδή δικό μας είναι ότι θέλουμε το κάνουμε!), πιο πιασαρικο δεν γίνεται mrs God, φλερτ με το prog metal στο φανταστικό occasion avenue, μια πολύ ωραία συνεργασία με τη σύζυγό του μεγα μαυροπερισσοτερου, ματιά στις πιο ιδιαίτερες συνθέσεις της Andi era με τα pleasure drone και shade in the shadow και θριαμβευτικό κλείσιμο με το my life for one more day. Όσα δεν ανέφερα μου αρέσουν λίγο λιγότερο, αλλά δεν είναι και πολλα. Απίστευτα αδικημένη δισκαρα για τη γενιά μου τουλάχιστον που μεγάλωσε με λατρεία στα walls, keepers i&ii άντε βαριά κάνα time of the oath, better than raw και dark ride και αγνοεί πιθανώς τι κομμάταρες υπάρχουν σε αυτό το δίσκο.
10. Bolt Thrower - Those once loyal: Χωρίς το στοιχείο του εντυπωσιασμού ή της αλλαγής, οι Βρετανοί με το ήδη τελειοποιημενο στυλ τους παραδίδουν τον τελευταίο δίσκο τους. Γεμάτο ορμή, groove, τρομερά και ultra-catchy riffs μας δίνουν ένα ακόμα κτήνος πριν σιγήσουν δισκογραφικά. Τεράστιοι.
+1 γιατί μου ξέφυγε όταν έψαχνα για τις κυκλοφορίες του 2005 και το είδα στο ποστ του @stammargg_v2 αλλά επειδή θα έμπαινε σίγουρα δευτερη πεντάδα, το ομότιτλο album των Paradise lost με την τέλεια ισορροπία του ανάμεσα στις περισσότερες πλευρές της μπάντας (σχεδόν όλες πλην της DM) και 12 τραγούδια που τουλάχιστον τα 9-10 είναι εν δυνάμει χιταρες.
Εξώφυλλο
36 Likes
2005
top 5
1)SIGUR ROS - TAKK…
Καταρχήν είναι αυτό το απίστευτο Glósóli, που τα έξι και κάτι λεπτά που διαρκεί ισοδυναμούν με μια ανεπανάληπτη εξωσωματική εμπειρία. Το απαράμιλλης ομορφιάς βίντεο του, προκαλεί ανατριχίλες και ρίγη συγκίνησης. (Όχι δεν κλαίω- εσύ κλαις) Είναι άραγε το τέλος της αθωότητας, η μαγεία της παιδικής ηλικίας που χάνεται όταν γινόμαστε ενήλικες; Τότε το βίντεο του Hoppípolla -ένα από τα πιο χαρούμενα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ- γιατί υποστηρίζει ότι η μαγεία αυτή δεν χάνεται ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν; Μπορεί εξωτερικά να αλλάζουμε και να γερνάμε, μέσα μας όμως κρύβεται ένα παιδί! Sigur Ros μας μπερδέψατε, τι ισχύει τελικά; Το Sæglópur είναι ένα ακόμη συγκλονιστικό κομμάτι. Το πιανάκι στην αρχή ίσως συμβολίζει την θάλασσα όταν είναι σε ηρεμία, γρήγορα όμως οι κιθάρες και τα ντραμς προκαλούν αναταραχή. Πανύψηλα κύματα σηκώνονται και ο βυθός μας καλεί σαγηνευτικά. Στο μαγευτικό Svo hljótt το κρεσέντο για άλλη μια φορά χτίζεται ιδανικά, από τα μινιμαλιστικά ηχοτοπία της αρχής, στα έγχορδα που εμφανίζονται διακριτικά, στα ντραμς και στην εκρηξη των αισθήσεων και πάλι πίσω στο μινιμαλιστικό τελείωμα- κάτι σαν μια αναπαράσταση του ταξιδιού που κάνει ο καθένας μας σε τούτο τον μάταιο κόσμο. Όλο το Takk… είναι υπέροχο. Οι Sigur Ros μπορεί να μας ευχαριστούν στον τίτλο, αλλά και εμείς οι απλοί φίλοι της μουσικής, τους ευχαριστούμε για το δώρο αυτό που μας έκαναν.
2)FIELDS OF THE NEPHILIM - MOURNING SUN
Η συνέχεια του διαστρικού ταξιδιού μας που ξεκίνησε με το Elysium αλλά διακόπηκε βίαια με την διάλυση του πληρώματος. Το Zoon που μεσολάβησε ήταν η εκπλήρωση της προφητείας. Ωστόσο δεν υπάρχει Αρχή και δεν υπάρχει Τέλος. Κάτι κρυμμένο αναδύεται μέσα από ένα πυκνό πέπλο νεφών, εφορμούμε βίαια προς το φως και o ουρανός καίγεται. Στην άλλη πλευρά μια νέα χρυσή εποχή ξημερώνει. Ο Χρόνος παύει να έχει νόημα. Το Αύριο είναι Τώρα. Ένας Σιωπηλός Παρατηρητής μας υποδέχεται στον παγωμένο κόσμο της Xiberia. 86 βαθμοί υπό του μηδενός. Αυτή, με δάκρυα στα μάτια που την ίδια στιγμή γίνονται κρύσταλλα, περιμένει για αμέτρητες εποχές την βροχή που θα την απελευθερώσει. Εμείς όμως είμαστε η φωτιά. Σαν ήλιος που θρηνεί. Η πορεία μας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τον τελικό προορισμό. Είμαστε οι έκπτωτοι που αναζητούμε τον Νέο Παράδεισο γιατί ο Πρώτος έχει χαθεί για πάντα… Mourning Sun. Ένας απολαυστικός επίλογος(?) για τους Fields of the Nephilim του Σαμάνου Carl McCoy.
3)OPETH - GHOST REVERIES
Χωρίς την βοήθεια του Steven Wilson αυτήν τη φορά, αλλά με όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τόσο ξεχωριστούς τους προηγούμενους δίσκους τους, οι Opeth κυκλοφορούν ίσως την πιο ισορροπημένη δουλειά της καριέρας τους. Το Ghost Reveries ξεκινά δυναμικά με το στοιχειωμένο Ghost of Perdition, ένα δαιδαλώδες έπος που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις κορυφές του παρελθόντος της μπάντας. Και ο δείκτης απόλαυσης του Οπεθόμετρου μου βαράει κόκκινο! Το groove του Baying of the Hoods που ακολουθεί είναι άκρως εθιστικό, σε πιάνει από τον γιακά και σε ταρακουνά μέχρι το μυστηριώδες και απειλητικό εκείνο πέρασμα στα μισά του κομματιού για να συνεχίσει με περιπετειώδη τρόπο μέχρι το τέλος. Η ιδιοφυία του Αkerfeldt είναι αδιαμφισβήτητη στο Beneath the Mire με το ιδιαίτερο intro του να ξεχωρίζει, ενώ μέσα στον κυκεώνα μια σειρά από εκτυφλωτικά κιθαριστικά σόλος μας χαρίζουν στιγμές ευδαιμονίας. Το ψυχεδελικό Atonement είναι σε ένα βαθμό επηρεασμένο από Porcupine Tree - τι έκπληξη!- ενώ το Reverie / Harlequin Forest είναι απλά η πεμπτουσία των Οpeth. Sorry Βleak, Blackwater Park, Deliverance κλπ, αλλά αυτό είναι το ένα κομμάτι που θα πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ του Opeth. Το Hours of Wealth είναι ένα αιθέριο διάλειμμα πριν το αγχωτικά εφιαλτικό The Grand Conjuration, ενώ το ακουστικό Isolation Years κλείνει μελαγχολικά άλλον ένα σπουδαίο δίσκο της μπάντας.
4)KAMELOT - THE BLACK HALO
Το σερί μετά τα μεγαλειώδη Karma και Epica συνεχίζεται και με το The Black Halo. Οι Kamelot διανύουν αναμφίβολα την πιο εμπνευσμένη περίοδο τους με άκρως εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές τους βρίσκονται εδώ με bonus συμμετοχές εκλεκτών καλεσμένων, όπως του Shagrath των Dimmu Borgir στο εναρκτήριο March of Mephisto και της Simone Simons των Epica στο The Haunting. Η ποιότητα των κομματιών αυτών, όπως επίσης των When the Lights Are Down, Soul Society, Abandoned και Moonlight , αποδεικνύεται επί της σκηνής στο One Cold Winters Night dvd, όπου και αναδεικνύονται οι παθιασμένες ερμηνείες και η μαγνητική παρουσία του Roy Khan με τον ιδανικότερο τρόπο. Το The Black Ηalo αποτελεί δυστυχώς τον τελευταίο σημαντικό δίσκο της μπάντας, αν και ψήγματα του μεγαλείου τους θα συναντούμε σε κάθε τους δουλειά στο εξής.
5)DEPECHE MODE - PLAYING THE ANGEL
Τo Playing the Angel έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το μέτριο για τα δεδομένα του συγκροτήματος, Exciter, για να διορθώσει τα πράγματα. Είναι ισάξιο του ένδοξου παρελθόντος; Χμμ. Και ναι και όχι. Έτσι κι αλλιώς οι Depeche δεν ήταν ποτέ ίδιοι χωρίς την σφραγίδα εγγύησης του Alan Wilder. Το άλμπουμ χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό είναι απόλυτα εθιστικό και έχει 5-6 πολύ δυνατά κομμάτια για να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους. Πρώτο και καλύτερο ένα από τα κορυφαία singles ever των DM, το πανέμορφο Precious. Aκολουθουν από κοντά δύο κομμάτια με στίχους του Gahan (για πρώτη φορά σε δίσκο των Depeche!) το αυτοβιογραφικό Suffer Well και το moody Nothing’s Impossible που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιον από τους πιο σκοτεινούς δίσκους τους. Το Lilian λες και ξεπήδησε από κάποιο νεορομαντικό πάρτι των eighties, ενώ το John the Revelator στο φτωχό μυαλό μου αποτελεί το μικρό αδερφάκι του Personal Jesus.
special mentions:
THE NATIONAL - ALLIGATOR
Το μεγάλο break through των The National έγινε με αυτό το άλμπουμ-αν και το προηγούμενο τους, το άγουρο Sad Songs for Dirty Lovers τα σπάει. Στο Alligator οι συνθέσεις είναι σίγουρα πιο δουλεμένες και καλογυαλισμένες από πριν. Εμένα όμως η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά στα Lit Up, Abel και Μr November όταν μπαίνουν οι κιθάρες στους ενισχυτές και η ενέργεια ξεχύνεται προς κάθε κατεύθυνση.
BOLT THROWER - THOSE ONCE LOYAL
Tο άλμπουμ που δυστυχώς έμελλε να είναι το τελευταίο της καριέρας των Bolt Thrower είναι ταυτόχρονα και το κορυφαίο τους. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, μια αβυσσαλέα εισβολή από τα πιο πορωτικά ριφς που έχουν παιχτεί ποτέ. Αφήνω τους παραλληλισμούς με τανκς και πολεμικές μηχανές σε κάποιους που κατέχουν καλύτερα το αντικείμενο και βάζω να ακούσω The Killchain όσο αντέχει ακόμα ο σβέρκος μου.
SENTENCED - THE FUNERAL ALBUM
Το The Funeral Album είναι μάλλον το άλμπουμ που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2005. Έμελλε (κι αυτό) να είναι δυστυχώς το τελευταίο για τους Φινλανδούς. Από τον τίτλο του αλλά και το θέμα των τραγουδιών φαίνεται πως ήταν κάτι που το γνώριζαν από πριν, έτσι βάλαν τα δυνατά τους να είναι όλα άψογα - και όλα είναι. Από τo May Today Become the Day που ξεκινά φουριόζικα τον δίσκο μέχρι το δακρύβρεχτο φινάλε του End of the Road και με μικρές αναφορές στο death metal παρελθόν τους (Where Waters Fall Frozen) όλα τα κομμάτια είναι ξεχωριστά. R.I.P
MY MORNING JACKET - Z
“We are the innovators/They are the imitators” Οι Radiohead φαίνεται πως κάναν “κακό” σε πολλά συγκροτήματα, έτσι και οι My Morning Jacket αφήνουν τις κιθάρες τους σε δεύτερη μοίρα και αποφασίζουν να πειραματιστούν. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα. Ωστόσο είναι το κιθαριστικό κρεσέντο του Lay Low η αιτία που πάντα με κάνει να επιστρέφω - μετά αναπόφευκτα όλες οι υπόλοιπες ομορφιές. Δύσκολο να αντισταθεί κανείς στις αρετές αυτού του άλμπουμ.
TRIVIUM - ASCENDANCY
Τι δισκάρα! Ο Μatt Heaffy δεν είχε κλείσει ακόμη τα είκοσι όταν κυκλοφόρησε το Ascendacy, αυτό αξίζει σίγουρα μια αναφορά. Βλακείες λέω ενώ οι κομματάρες μιλάνε μόνες τους. Pull Harder on the Strings of Your Martyr και A Gunshot to the Head of Trepidation σαρώνουν τα πάντα με την ορμή τους και ξυπνάνε ακόμη και πεθαμένο.
ULVER - BLOOD INSIDE
Μάλλον το πιο WTF άλμπουμ των Λύκων. Σαν να παίζει ανάποδα το βινήλιο. Πολλά ναρκωτικά. Απορώ σε ποιο καμένο κοινό απευθύνεται αυτός ο δίσκος…(Κοιτάζεται ένοχα στον καθρέφτη ενώ από τα ηχεία ακούγεται …HOSPITAAAL! )
NINE INCH NAILS - WITH TEETH
Δυναμική επιστροφή μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής απουσίας για τους ΝΙΝ. Μπάσο και ντραμς αρκετά μπροστά σε πολλά κομμάτια. Το σινγκλ The Hand that Feeds θυμάμαι με είχε ενθουσιάσει όταν πρωτοβγήκε-κάτι σαν ένα δεύτερο Head Like A Hole. Οnly και The Collector, αμφότερα δυναμίτες. Every Day Is Exactly The Same, επίσης μεγάλο κομμάτι. Τrent Reznor - εγγύηση.
DEUS - POCKET REVOLUTION
Κακώς δεν τους ανέφερα ούτε για το Worst Case Scenario, ούτε για το Ιn a Bar Under the Sea, oύτε για το Τhe Ideal Crash, τρεις από τους καλύτερους alternative δίσκους των 90s. To Pοcket Revolution δεν πάει πίσω, περιέχει και το απολαυστικό What we talk about (when we talk about love), μια απευθείας αναφορά στον Raymond Carver.
PARADISE LOST - PARADISE LOST
Τώρα μπορεί να γουστάρω αρκετά, όταν όμως κυκλοφόρησε απογοητεύτηκα κάπως. Paparia cover-art από SETH. Τζούφιος ήχος σε σχέση με το Symbol of Life. Ο Νικόλας το παλεύει με τα καθαρά φωνητικά, στιχουργικά όμως πέφτει τρελός Paradise Lost Lyrics Generator. Ο δίσκος αρχίζει να στροφάρει από το δυναμικό Grey και μετά. Sun Fading - me gusta mucho, Forever After κολλητικό. Spirit και Over the Madness οι κορυφές του δίσκου.
DEFTONES - B’SIDES & RARITIES
ΟΚ, ομολογώ ότι τρελαίνομαι για άλμπουμ διασκευών! Και οι Deftones 1ον: έχουν φοβερό γούστο στις επιλογές καλλιτεχνών που διασκευάζουν ( Cocteau Twins, Duran Duran, The Cure, Lynyrd Skynyrd, Sade, The Smiths κ.α. ) και 2ον: το κάνουν γαμημένα τέλεια! Ανάμεσα στις διασκευές θα συναντήσουμε και κάποιες ακουστικές κυρίως εκτελέσεις δικών τους κομματιών. Νοτ μπαντ ατ ολ!
36 Likes
να αγιάσει το στόμα σου!!!
2 Likes
Ναι μωρέ, πλάκα έκανα εξου και το ημοτζι, σιγά μην έλεγες κάτι τέτοιο εσύ.
Τι ανάλυση να κάνω για τους στίχους των Νεβερμορ? Δεν μου έχουν φανεί ποτέ τίποτα το ιδιαίτερο και σίγουρα τίποτα που να αξίζει θριαμβολογια. Προσωπική άποψη είναι, δεν χρειάζεται να πιστεύουν κι άλλοι το ίδιο
1 Like
Top 5 2005
- The Mars Volta - Frances the Mute
- System of a Down - Hypnotize
- System of a Down - Mezmerize
- Antony and the Johnsons - I Am a Bird Now
- Mary and The Boy - London Demo
Αν εχετε παρατηρησει, δεν βαζω ποτε χονοραμπλς αλλα υπηρξε μια στιγμη οσο ακουγα τα του 2005 που ηθελα να το ανακηρυξω ως την καλυτερη χρονια εβερ και να βαλω περισσοτερα. Μετα αρχισα να βλεπω και του 2006 ομως οπου ο ανταγωνισμος ηταν κι εκει τεραστιος οποτε με πονο ψυχης δεν θα το κανω και θα κρατησω τη φορμα μου. Γενικα ομως δεν μπορω να διανοηθω οτι η δυαδα των SOAD δεν πηραν την πρωτια εδω αλλά τι να κανουμε που την ιδια χρονια κυκλοφορησε και ο καλυτερος δισκος ολων των εποχων!!!
27 Likes
Τα τρία επόμενα τους είναι καλύτερα!
Μαζί σου για τα SOAD.
Το Monolithic είναι δισκάρα, έχει μέσα προφανώς χιταρες που μόνο οι Magnet βγάζουν τόσο κολλητικά αλλά δεν φτάνει Powetrip. Το αγαπώ πολύ και είναι όλα όσα η μπάντα πρεσβεύει.
3 Likes
Η νέα γενιά κατά βάση, κάνει πλάκα στους παππούδες. Πιθανόν το πιο underground άλμπουμ που θα βάλω σε no.1(ως το 13 έστω).
1) The Dexateens - Red Dust Rising
Μπαίνει το Pine Belt Blues, μπλουζιάρικο, βρώμικο, κλασικό Dexateens. Diamond on the Concrete πανκίζει, στο Anna Lee επισκέπτονται την 60s pop/ rock που λειτούργησε σαν προπομπός του punk, με την απαραίτητη extra βαβούρα.
Και γιατί όλα ακούγονται νότια?
Ίσως γιατι περιτριγυρίζονται από κάτι Bitter Scene και Pistol Totin’ Man, για το riff του οποίου θα ήταν περήφανοι οι 70’s Skynyrd (κι ας ξεσπάει σαν garage/ punk μπάντα ξανά). Ή γιατί η φολκίζουσα αύρα του ομώνυμου καίρια εμφανίζεται να δηλώσει τις ρίζες.
Επίσης, southern band με τραγούδι με τίτλο Can’t You See, θα είναι κομματάρα. Τι ΕΠΙΚΟ RIFF είναι αυτό γαμώ το κέρατο. Υποχρεωτικό repeat σχεδόν κάθε φορά.
Red Dust Rising λοιπόν. 2ο βήμα, σταθερό και μπροστά. Πιο “μουσικό” από το ντεμπούτο, ως και μελαγχολικό σε στιγμές (με κάτι Take me to the Speedway και Coal Mine που κλείνουν τον δίσκο). Αλλά με περίσσια καύλα ακόμα και σε αυτές. Εθιστικό rock ‘n’ roll που πήγε εγκληματικά άπατο.
2) Lucero - Nobody’s Darlings
Εδώ είμαστε. Το πλέον ενεργητικό τους άλμπουμ μέχρι τότε. Αρκετά uptempo τραγούδια αλλά με όμορφες κιθάρες να παίζουν μελαγχολικά θέματα, από τους αγαπημένους μου συνδυασμούς. Αν κάτι ξέρουν να κάνουν καλά, είναι να σου δίνουν φουλ συναίσθημα και για ακόμα μια φορά μπουχτίζω. Αλλά έτσι όπως ροκάρουν εδώ, με κάνουν να γουστάρω. Punk, country, a southern twang, Uncle Tupelo εικόνισμα και μεγάλα τραγούδια.
Αυτός ο δίσκος είναι ο “θρίαμβος” του αδύνατου, η παροδική ανέμελη στιγμή μιας ημέρας, η εφηβική αίσθηση του ανίκητου, ακόμα κι όταν η πραγματικότητα περιμένει στη γωνία να σε προσγειώσει.
3) The Hold Steady - Separation Sunday
Τι τεράστια μπάντα!
Συνεχίζουν από εκεί που ξεκίνησαν με το ντεμπούτο. Οι κανόνες του παιχνιδιού παραμένουν όπως τους όρισαν οι ίδιοι. Indie rock that sounds classic or classic rock that sounds indie? It don’t matter. Heartland rock? Maybe some. O Nikolay στα πλήκτρα μονιμοποιείται και είναι καταλυτικός ο ρόλος του. Προσδίδει χρώμα παντού, οι μελωδίες του συχνά πρωταγωνιστούν. Στο κόψιμο με πιάνο στο φανταστικό Stevie Nix πχ., απαιτεί την προσοχή σου. Όπως κι ο Finn με τον χαρακτηριστικό απαγγελτό τρόπο ερμηνείας. “Lord, to be 33 forever…”. Πάνε αυτά, πέρασαν, Craig.
Σε αντίθεση με την επίδραση που έχουν πάνω μου κομμάτια σαν το Banging Camp, το φοβερό Multitude of Casualties, το How a Resurrection Really Feels με την τεράστια ριφάρα.
Δεν νιώθω συχνά πως το rock ζει μεγάλες στιγμές, αλλά με αυτούς εδώ τους μπαγάσηδες μου συμβαίνει συνέχεια.
4) Corrosion of Conformity - In the Arms of God
Yeah! Έτσι τους θέλω τους COC. Όχι ότι μας χάλασε το America’s Volume Dealer, αλλά ήταν κάπως πιο ήπιων τόνων κι εδώ η ενέργεια ανεβαίνει κατακόρυφα, θυμίζοντας τις μπόμπες (με “μπ”) των 90s. Και blues στοιχεία και μια λίγδα από τους βάλτους έχει, και όγκο απερίγραπτο, κιθάρες παχιές και εκρηκτικές, μια οργή φοβερή στη φωνή του Keenan. Kι όταν όμως γίνεται πιο μελωδικό, ακόμα καθηλώνει ενώ δεν παύει να εκπλήσσει με την ευρηματικότητά του (Rise River Rise, Crown of Thorns). Φοβερός δίσκος και ίσως ο αγαπημένος μου.
5) Reckless Kelly - Wicked Twisted Road
Στο τσακ αλλά μπήκε.
Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, πραγματικά πολύ ωραίος δίσκος. Ξεκινά μελαγχολικά, με όμορφα country rock τραγούδια (ειδικά το Dogtown υπέροχο), περνά σε country/ Heartland μονοπάτια (A Lot to Ask, Broken Heart), σε ροκιές φοβερές (Sixgun, γαμάτο μπλουζιάρικο Wretched Again). Μα καλά ρε σεις, αφου το έχετε, γιατί δεν ροκάρετε πιο συχνά? Όπως και να’ χει, μέχρι το υπέροχο τελείωμα με το ορχηστρικό Wicked Twisted Road (Reprise), παίρνω μια γεμάτη δόση φουλ αμερικανικών ήχων που λατρεύω.
6) Nevermore - This Godless Endeavor
Πφφφ. Θυμάμαι έμενα στη Ναύπακτο εκείνη τη χρονιά που είχα την φαεινή ιδέα να ξαναδώσω πανελλήνιες. Είχα γνωρίσει τον φίλο Μάκη που ήταν κι αυτός fan. “Άκουσες το Born? Μαλάκα τι κάνουν???” μου λέει. Αγοράζω το άλμπουμ, το βάζω να παίξει. Μετά την έκρηξη του death metal riff του Born, μπαίνει το chorus με αυτές τις lead κιθάρες του Loomis από κάτω και σκέφτομαι “τα κατάφεραν πάλι”. Δεν χρειαζόταν καν να ακούσω το υπόλοιπο άλμπουμ, τόση εμπιστοσύνη τους είχαμε. Αλλά δεν μείνανε εκεί. My Αcid Words, Swedish death metal made in US. Τότε ψοφάγαμε για κάτι τέτοια, όταν δεν φλώρευαν.
Sentient 6, πιάνο, τι είναι αυτά ρε? Τι chorus είναι αυτό? Tι “assimilate a fragmented plea for ego” ρε τρελέ? Σίγουρα το έχω ξανασυζητήσει αυτό το συγκεκριμένο. Ψάχναμε τα λεξικά. Metal σεμινάριο όλος ο δίσκος. Ειδικά αυτό το κατακλυσμιαίο ομώνυμο με TO ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ RIFF και την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΡΟΗ ΘΕΜΑΤΩΝ! Consume, Conform λέμε.
Σπάνια τέτοια δυσοίωνη μουσική και στίχοι πρόσφεραν (τι ειρωνεία) τέτοια ανάταση στον ακροατή.
Θυμάμαι λίγο καιρό μετά τη μοναδική φορά που τους είδα live, στα πλαίσια της προώθησης του δίσκου. Θριαμβευτική εμφάνιση, τόσα (και τόσο) χαρούμενα πρόσωπα κατά τη διάρκεια και μετά το live σπάνια συναντάς. Φοβερές στιγμές.
7) Robert Plant & the Strange Sensation - Mighty Rearranger
Τεράστιος δίσκος από τον Plant. Δεν το συζητάω πως είμαι φουλ υπέρ του να μην επανενωθεί με τον Page. Ακούω το Shine it All Around και προσκυνώ. Ο Plant διάλεξε να ασχοληθεί με world music, αφροαμερικανική, americana, πολλά rock στοιχεία και κάποια ηλεκτρονικά, μαγικά συνδυασμένα και με μια έμπνευση απίστευτη, αστείρευτη που καλά κρατεί ως σήμερα. Θέλει φοβερό ταλέντο μετά από ένα γλυκό, All Kings Horses να έρχεται ένα σκοτεινό, μυστικιστικό, The Enchanter και να μην φαντάζει παράταιρο αλλά να βγάζει απόλυτα νόημα. Και να καταφέρνει να ακούγεται ο δίσκος σύγχρονος αν και συνεχώς κοιτά προς τα πίσω για να εμπνευστεί. Όποιοι Zeppelin οπαδοί δεν έχουν ασχοληθεί, οφείλουν να το κάνουν. Το Mighty Rearranger δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους καλύτερους δίσκους τους. Τεράστιος σαν solo καλλιτέχνης ο Robert όπως αποδείχθηκε και, το παραδέχομαι, δεν του το’ χα.
8) Abramis Brama - Rubicon
Άμα έβγαζαν Säljer Din Själ, τίποτα Sabbath θα προσκυνούσε το σύμπαν. Δεκτό κάποιος να μην μπορεί να χωνέψει τα Σουηδικά. Αλλά μιλάμε για δίσκο τώρα εντελώς καβλιάρικο, heavy rock που δεν καταλαβαίνει από 80s-90s μουσική, δεν σκαμπάζει. Sabbath, άντε κάνα November ίσως, κάνα heavy Grand Funk, λίγο doomy σε σημεία (För Mitt Blödande Hjärta - οκ, πολύ doomy). Ως εκεί. Απίθανες κιθάρες και grooves για κοπάνημα ατελείωτο. Έχω την αίσθηση πως είχαν και καλύτερο, αλλά σίγουρα αυτή είναι η μια κορυφή τους για μένα.
9) North Mississippi Allstars - Electric Blue Watermelon
– Λοιπόν, παιδιά είμαστε μια blues μπάντα. Ωραία τα αλτέρνατιβ που παίξαμε πριν αλλά πάμε ένα Mississippi Bollweevil…
– Ωραίο. Πιάσε το επόμενο.
– Ρε μαλάκα, άσε τα ντραμασίνια.
– Κάτσε θα βάλω και ραπάρισμα.
– Ρε είπαμε είμαστε blues.
– Ε παίξε ό,τι blues θες από πάνω.
– Άντε, καλό βγήκε. Πάμε πιο παραδοσιακά τώρα. Λίγο μπλούζι ροκ, καμιά μπαλάντα.
– Ναι, βαρέθηκα όμως γρήγορα. Έλα να πιάσουμε καμιά φανκιά.
– Άντε, έλα… ΑΣΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΟ ΡΑΠΑΡΙΣΜΑ ΕΙΠΑΜΕ!
10) Amy Ray - Prom
Ξεκινά το Put It Out for Good, με την κιθάρα να παίζει ένα αρκετά basic riff, αλλά μπαίνουν τα παλαμάκια και ανατριχιάζω, στο δε ξέπασμα που ακολουθεί λίγο μετά χοροπηδάω από χαρά. Αντιλαμβάνομαι πως κάποιος θα πει “σιγά τη μαλακία”, αλλά είναι η βιωματική σχέση με κάποια άλμπουμ που κάνει μεγάλη διαφορά. Κι εδώ οι αναμνήσεις είναι πολλές. To alternative rock, η country, το punk, όλα σμίγουν εδώ σαν να δημιουργήθηκαν για να συνυπάρξουν. Με μια ευαισθησία που προκύπτει από τις πιο παραδοσιακές των επιρροών της αλλά και μια ενέργεια που πάει πίσω στις “almost punk but not” μέρες των Replacements. Δίσκος όνειρο.
Λιτά honorable.
Silver Jews - Tanglewood Numbers
Αυτό το παιχνίδι πέρα από επισκόπηση, είναι και υπενθύμιση για πράγματα που πρέπει να ξεκοκαλίσουμε. Όπως την δισκογραφία τούτων εδώ.
Φανταστικό άλμπουμ. Μουσικά μου δίνει μια αίσθηση πιο “ανάλαφρη” σε σχέση με το American Water (το άλλο άλμπουμ τους που έχω λιώσει). Αν εκείνο αποτελούσε βουτιά στο σκοτάδι, αυτό μου φαίνεται πιο πολύ το στάδιο αφού ξεκαθαρίζει το μυαλό, που κοιτάς πίσω και αναπολείς. Σίγουρα δεν συνέβαινε το ίδιο στο μυαλό του δημιουργού. Οι στίχοι πάντα ήταν βαθιά προσωπικοί αλλά εδώ μου φαίνεται πιο έντονα. Η κατάθλιψη, η αίσθηση του ανικανοποίητου, η εσωτερική πάλη. Όλα βρίσκονται μέσα σε αυτόν τον δίσκο διαμάντι που θα άξιζε να βρίσκεται στο top-10… Αλλά ας είναι. Εδώ φάνηκε η ιστορία άδικη μαζί τους…
Caitlin Cary / Thad Cockrell - Begonias
Whiskeytown, Tres Chicas… Caitlin Cary o συνδετικός κρίκος. Εδώ συνεργάζεται με τον Thad Cockrell και κυκλοφορεί ακόμα έναν country δίσκο. Αρκετά παραδοσιακός, αλλά έχει μια υπόνοια country rock. Η έκπληξη είναι πάντως ο Cockrell για μένα, έχει μια πολύ όμορφη φωνή που ταιριάζει τέλεια με της Caitlin.
Και φυσικά τα τραγούδια είναι εξαιρετικά, ρομαντικά, με υπέροχες ενορχηστρώσεις (λίγο μαντολίνο εδώ, λίγα πλήκτρα εκεί, steel guitars…). Παραμένει μες στην απλότητά του ένας φανταστικός δίσκος.
Nashville Pussy - Get Some!
Η τελευταία μου αναφορά στους φίλους Pussy μάλλον (σαν λέσχη ακούγεται, “φίλοι pussy”). Δισκάρα και πάλι όπως όλα λίγο πολύ, πιο “μουσικός” δίσκος κάπως, λίγο πιο μελωδικός κτλ, αλλά οι βασικές αρχές παραμένουν ίδιες, ηλεκτρισμένο, ξέφρενο rock ‘n’ roll. Καταλήγω πως, γαμώτο, όσο και να τους γουστάρω, όσο κι αν περνάω καλά και διασκεδάζω με τους στίχους τους, ίσως είναι κι αυτό που με κρατάει από το να τους ανεβάσω στην κατάταξη σε σχέση με μπάντες με βαθύτερα νοήματα ή έστω, εμφανώς πιο μαζεμένο (ή και εξυπνότερο) χαβαλέ. Παραμένουν πάντως από τις μπάντες που θα ήθελα όσο τίποτα να δω live.
Robert Cray - Twenty
Τεράστιος Cray ξανά. Στο τέλος του υπέροχου εναρκτήριου Poor Johnny υποκλίνομαι. Δεν ξέρω αν έχω αναφερθεί σε περισσότερα άλμπουμ από άλλον καλλιτέχνη. Αστείρευτος. Για πλάκα σου πετάει κομματάρες σαν τα That Ain’t Love, σαν το αντιπολεμικό Twenty και κοιτάς σαν χαζός. Μα δεν τον αγγίζει ο χρόνος? Όπως απέδειξε ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια, τίποτα δεν τον άγγιξε.
Cross Canadian Ragweed - Garage
Άλλη μια δισκάρα… Well… What else is new?
Το After All, δεύτερο κατά σειρά track, είναι όλα όσα αγαπώ σε αυτούς. Με μια απλή αλλά όμορφη lead μελωδία πάνω σε alt country ρυθμούς με αγγίζουν. Μόνο ουσία, τίποτα περιττό. Εκπλήσει το tribute στον Dimebag, πάλι σε country ρυθμούς. Πάμε για alt country δίσκο?
Mπα, το Sister κραυγάζει πως η μπάντα είναι πρώτα απ’ όλα rock. Γαμηστερό. Ανεβαστικό. Με Late Last Night και Blues for You όλα μπαίνουν στην θέση τους. Uptempo, gritty rock ‘n’ roll. Απλά δεν κολλάνε σε ήχους, παίζουν ό,τι αγαπάνε. Μπαντάρα.
35 Likes
2005
Honourable mentions: Akercocke, Ali Farka Toure/Toumani Diabate, Amenra, Anthony and the Johnsons, Beyond Twilight, Biomechanical, Cathedral, Cave In, Cephalic Carnage, Code, Coil, Dalek, Dredg, Earth, Matt Elliott, God Is An Astronaut, Gogol Bordello, Gojira, Guapo, High On Fire, Jaga Jazzist, Jesu, Kamelot, Madrugada, Meshuggah, Miasma and the Carousel of Headless Horses, Nadja, Nile, NIN, Oceansize, Opeth, Pelican, Phideaux, Red Sparowes, Reverend Bizarre, Sieges Even, Subterranean Masquerade, Toby Driver, Toe, The White Stripes, Witchcraft, Yob, Zu & Mats Gustafsson, Αγγελάκας και οι Επισκέπτες
Άλμπουμ που πάλεψαν για θέση στην λίστα μου: Arcturus, Burst, QOTSA, Mono & World’s End Girlfriend, Shora, SOAD, Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band
TOP 15
15. Bright Eyes - I’m Wide Awake, It’s Morning
Χωρίς γιατί και διότι. Το κορυφαίο άλμπουμ των Bright Eyes ρομαντζάρει ή σκοτεινιάζει την καρδιά μου.
14. Lightning Bolt - Hypermagic Mountain
Το πιο βαβουριάρικο, το πιο φανταστικό noise rock ντουέτο στο magnum opus τους.
13. Sunn O))) - Black One
Το έψηναν από πιο πριν, από εδώ και πέρα όμως οι Sunn O))) θα φλερτάρουν συνεχώς με την καλλιτεχνική σπουδαιότητα. Και συνηθως, θα τα καταφέρνουν.
12. Ulver - Blood Inside
Πέφτω κάτω και γελάω με όσους θεωρούν αυτή την δισκάρα μέτρια! Σπουδαίο άλμπουμ, σπουδαίοι πειραματισμοί, λίγο παράξενη η παραγωγή του.
11. Primordial - The Gathering Wilderness
Ο δίσκος που έχει μέσα το “The Coffin Ships” δεν μπορεί παρά να είναι το καλύτερο άλμπουμ των Primordial. Από τις λίγες φορές που το μετά-μπαθορικό σύμπαν έδειξε τέτοια δύναμη και ποιότητα.
10. Gorillaz - Demon Days
Ένα τρομερό από κάθε άποψη project, μουσικά κι αισθητικά!
09. Nevermore - This Godless Endeavour
Αδίκησα αυτό το άλμπουμ όταν βγήκε, τα χρόνια όμως έφεραν την απαιτούμενη δικαιοσύνη. Ώριμο, σε στιγμές συγκλονιστικό, δεν είναι υπερβολή να το προσμετρήσουμε κοντά στις κορυφαίες δουλειές της καλύτερης metal μπάντας ever!
08. Knut - Terraformer
Βάρος που σε συνθλίβει και μια θριαμβευτική εγκεφαλικότητα που μόνο Ελβετοί θα μπορούσαν να γεννήσουν. Ένα από τα καλύτερα και πιο ιδιαίτερα post/sludge έργα. Και τί live εκείνο στο ΑΝ, ε;
07. Porcupine Tree - Deadwing
Κοροιδέψτε με όσο θέλετε, εμένα αυτό (και το επόμενο) είναι τα αγαπημένα μου Porcupine άλμπουμ. Μεστό, ώριμο, συνθετικά και ηχητικά αψεγάδιαστο!
06. Deathspell Omega - Kenose
Άλλη μία από εκείνες τις φορές που ένα EP, απλώς, δεν μπορεί να λείπει. Εδώ οι σκιεροί και ο μαλάκας τελειοποιούν τα συστατικά της τέχνης τους. Έπος. Ραντεβού το 2007.
TOP 5
05. Αγγελάκας/Βελιώτης - Οι Ανάσες των Λύκων
Ιδιαίτερα σημαντικό και πολύτιμο άλμπουμ για μένα διότι, ναι, λάτρεψα τον σκοτεινό Αγγελάκα, λάτρεψα όμως ακόμα περισσότερο τα αποκαλυπτικά τσέλο του Βελιώτη - ενός απίθανου και υποτιμημένου (στο εσωτερικό) μουσικού.
04. Strapping Young Lad - Alien
Το 1996 έγραψα πως το Politics Of Ecstasy ήταν το Rage For Order των 90s. Μαντέψτε ποιο θεωρώ το Rage For Order των 00s… Αριστουργηματικό κι εξωφρενικά προοδευτικό metal άλμπουμ, κρυπτικό, χαοτικό κι αινιγματικό. Μια δισκάρα από το μέλλον που αξίζει την ίδια αγάπη με το City.
03. The Mars Volta - Frances The Mute
Ο καλύτερος δίσκος των Mars Volta δεν μπορεί παρά να είναι κι ένας από τους καλύτερους prog δίσκους της δεκαετίας. Θεωρώ ότι εδώ πέτυχαν την καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στα τρελά και τα mainstream στοιχεία της μουσικής τους.
02. System Of A Down - Mesmerize
Αντίθετα οι System μεγενθύνουν τα τρελά τους στοιχεία κι αφήνουν την φαντασία, ενίοτε και το χιούμορ, να πάρει τα ηνία. Θεωρώ το Mesmerize τουλάχιστον ισάξιο του Toxicity, αν κι έχει αρκετά διαφορετική αισθητική. Κάθε νότα και κάθε μελωδία όμως είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Παραδόξως, το αδερφάκι του μου φαινεται πολύ αισθητά κατώτερο. Τέλος πάντων, μιλάμε για έναν τεράστιο σύγχρονο rock n’ roll δίσκο.
1. Sigur Ros - Takk
Το Takk είναι για μένα μία δουλειά που, στην εποχή του, μου άνοιξε τα μάτια κι επηρέασε/εμπλούτισε την αισθητική μου δραματικά. Δεν είχα ακούσει Sigur Ros πριν κι αυτή η πρώτη επαφή μαζί τους έμοιαζε με το να αφήνομαι σε ένα παρατεταμένο, ενήλικο παραμύθι. Το Takk για πολύ καιρό με ταξίδευε σε άλλους τόπους - πολύ συχνά το άκουγα πριν/ενώ έπεφτα για ύπνο και ονειρευόμουν μαζί του - κι όταν κατάφερα να δω τους Sigur Ros για πρώτη φορά (πριν ένα χρόνο), ομολογώ πως όταν ξεκίνησαν τα τραγούδια από το Takk, έκλαψα σαν παιδί. Τι πιο όμορφο και πολύτιμο;
Best Cover: Takk
36 Likes
Το ξέρω πως έχει καταχωρηθεί ως EP, αλλά με 36 λεπτά είναι πολύ κοντά σε οποιαδήποτε full-length κυκλοφορία τους (και μάλιστα μεγαλύτερο απ’ το “Synarchy…”) με εξαίρεση το “Si…”.
2 Likes