ti tainiara re pousti mou.
Thou-Rhea Sylvia [2018]
σε μεγάλα κέφια ο UDO!
edit δεν υπάρχει το τρίτο τραγούδι
Παίρνουν κεφάλια λέμε…
Πολύ σωστό σε βρίσκω φίλε μου! Αν θες τη γνώμη μου, από τα σπουδαία αυτά album που έκλιναν περισσότερο στο hard rock, τα πιο blues-ιστικα που προηγήθηκαν είναι ακόμη καλύτερα! Αναφέρομαι στο υπέροχο
αλλά και το καταπληκτικό
αλλά κυρίως θα ήθελα, ευκαρίας δοθείσης, να πω δυο λόγια για το πρώτο του
Στο ομώνυμο ντεμπούτο του λοιπόν, ο Ιρλανδός θεός της κιθάρας εμφανίζεται με ελαφρώς διαφορετικό πρόσωπο απ’ αυτό που έγινε γνωστός στη συνέχεια. Υπάρχει μια αίσθηση απελευθέρωσης και χαλαρότητας τόσο εκτελεστικά όσο και συνθετικά, με αρκετή ποικιλομορφία στο ύφος των τραγουδιών.
Εκτός από το δυναμικό blues rock των “Laundromat”, “Hands Up” και “Sinner Boy” υπάρχει και πολύ ακουστικό υλικό όπως στα “Wave Myself Goodbye” και “I’m Not Surprised” όπου συμμετέχει ο Vincent Crane με το πιάνο του. Μιλώντας για guest όργανα, ο ίδιος ο Rory παίζει σαξόφωνο στο “Can’t Believe It’s True” που βολτάρει ανερυθρίαστα στις γειτονιές της jazz. Οι μπαλάντες “I Fall Apart” και “For the Last Time” συγκαταλέγονται στις κορυφές του album και έχουν πολύ ωραία solos που κλιμακώνουν σταδιακά την ένταση. Το “It’s You” είναι επηρεασμένο από την τότε επίκαιρη αναβίωση του folk, ενώ και το “απογυμνωμένο” “Just the Smile” χρωστάει πολλά στην country.
Συνολικά μια γοητευτικότατη κυκλοφορία που εγγυήθηκε για την μακροημέρευση της solo καριέρας του αγαπητού μας Rory.
Τα 9 πρώτα είναι όλα δισκάρες και πρέπει να τα έχεις. Δεν ξεχωρίζω κανένα, είναι όλα αγαπημένα. Στο Defender και το Fresh Evidence δυστυχώς η φθορά είναι παραπάνω από εμφανής.
Αντικειμενικά πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο.
Για μένα προσωπικά είναι και πολυαγαπημένος, μιας και συνδέεται με μια ωραία εποχή – ή σωστότερα με μια ωραία ηλικία, όταν ξεκίναγα να εξερευνώ το metal σύμπαν και οι εμπειρίες ήταν πρωτόγνωρες.
Πρέπει να ήταν ο δεύτερος δίσκος των Sabbath που άκουγα (μετά το Vol.4… ή μήπως ήταν ο πρώτος; Που να θυμάμαι τώρα!), με είχε συνεπάρει, ο Sun Knight βέβαια καλά τα έλεγε στο ΜΗ, και εγώ αδημονούσα να γνωρίσω και την υπόλοιπη δισκογραφία των Sabs με την ασύλληπτα μεγάλη χρονικά καριέρα που τότε αριθμούσε… 20 έτη!