20 χρόνια από αυτό το αριστούργημα
3 Likes
Για μένα ο καλύτερος δίσκος τους με Martin. Κρίμα που πάτωσε εμπορικά, νομίζω ακόμα και συναυλίες είχαν αναγκαστεί να ακυρώσουν λόγω χαμηλής προπώλησης.
2 Likes
Εν τω μεταξύ, εκείνα τα remaster μάλλον τζάμπα τα περιμένουμε.
Η χαρά των πατουσολάγνων είναι το videoclip. Άνετα θα μπορούσε να το είχε σκηνοθετήσει ο Ταραντίνο (From Dusk Till Dawn). Κομματάρα by the way.
3 Likes
Έτσι είναι! Το “Headless Cross” ήταν επίσης πολύ καλό, ενώ τα “Eternal Idol” και “Cross Purposes”, παρ’ ότι υποδεέστερα, είχαν κι αυτά “τις στιγμές τους”. (όσο για το “Forbidden”… δεν σχολιάζω άλλο!)
Παρεμπιπτόντως, σύγχρονες της κυκλοφορίας του κριτικές παρουσίαζαν το Eternal Idol ως “τον καλύτερο Sabbath δίσκο όλων των εποχών”, σε μια προσπάθεια ενδεχομένως να στηρίξουν το διαφαινόμενο νέο ξεκίνημα, μετά από μια περίοδο ανυποληψίας στην οποία είχε περιπέσει το ιστορικό σχήμα τα αμέσως προηγούμενα χρόνια.
1 Like
3 Likes
Μαθαινεις σιγα σιγα.
2 Likes
Βγηκε σε καλυτερο απο 128 κιλομπιπιες;
1 Like
2 Likes
1 Like
Πρέπει να είναι το μοναδικό θέμα που δεν έχει δεχθεί (ακόμη) εισβολή από trolls (προσοχή στον πληθυντικό). Μέχρι τότε γράφουμε εδώ! Πάμε λοιπόν:
Όσο ξετυλίγεται το “Ethereal Mirror” μας αποκαλύπτεται σαφέστερα το νέο, πιο ποικιλόμορφο πρόσωπο των Cathedral που συνδυάζει ένα σαφώς πιο ρυθμικό αλλά και κολασμένα σκληρό tempo ανεβασμένων ταχυτήτων, έως και groovy στιγμές (το “Ride” και το “Midnight Mountain” με τις διάσπαρτες funky τάσεις και τα… παλαμάκια που επέσυραν κατηγορίες και χαρακτηρισμούς… disco doom), αλλά και τις υπέρβαρες doom εκφάνσεις που μπορεί να έχουν πλέον απεκδυθεί τον extreme, πένθιμο χαρακτήρα του μονολιθικού ντεμπούτου και να εμφανίζονται με εναλλαγές μέσα στα κομμάτια, αλλά παραμένουν το κύριο χαρακτηριστικό του ύφους του συγκροτήματος (“Enter the Worms, “Jaded Entity”, “Ashes You Leave”) ενώ η διάχυτη βρετανική «σεβεντίλα» δεν παραλείπει να εμποτίσει με γερές δόσεις ψυχεδέλειας τόσο το κορυφαίο “Fountain of Innocence” με τα τόσο όμορφα leads, όσο και το χαοτικό και κατάλληλα ονοματισμένο “Phantasmagoria”, και επιτρέπει το τέλος να είναι γλυκό (“Imprisoned in Flesh”), έχοντας επιδείξει στην πορεία μια πραγματικά προοδευτική διάθεση.
Με το “Ethereal Mirror”, που σε γοητεύει ήδη από τη στιγμή που θα παρατηρήσεις το άρρωστα ψυχεδελικό artwork του Dave Patchett, οι Cathedral εγκαινίασαν την δεύτερη και παραγωγικότερη περίοδο τους, διαμορφώνοντας, όσο… βαρύ κι αν ακούγεται αυτό, νέους δρόμους έκφρασης στο doom πεδίο, σε μια εποχή έντονων μεταβολών του μουσικού χάρτη.
6 Likes
3 Likes
2 Likes
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΕ ΠΑΙΧΤΑΡΑ ROB ! ΝΑ Σ’ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΛΑ
4 Likes