Νομιζω οτι μαζι με το Cause of Death ειναι χαλαρα τα 2 αγαπημενα μου αλμπουμ του Death Metal.Πραγματικα αυτο το αλμπουμ ειναι μνημειο του σκληρου ηχου,τετοιος ογκος τετοια πορωση,btw ακουγοντας το καταλαβαινει κανεις οτι ολη η Φλοριντα πρεπει να κοιμοταν αγκαλια με το Hell Awaits καθε βραδυ στα 80s μεχρι τη δημιουργια του ντεθ μεταλ οπως το ξερουμε
Ο ορισμός της obscure μπάντας είναι οι Legend από το Connecticut των Η.Π.Α. που κυκλοφόρησαν έναν μόλις δίσκο σε περιορισμένα αντίτυπα το 1979 και κατόπιν διαλύθηκαν, χωρίς όμως να περιπέσουν στη λήθη αφού το μοναδικό τους αυτό LP έγινε το “ιερό δισκοπότηρο”, όχι μόνο για τους συλλέκτες, αλλά και για τους ρέκτες του επικού heavy metal.
Οι επιρροές των Legend συμπεριελάμβαναν τους Captain Beyond, τους Rush (περιόδου “Caress of Steel”) τους Uriah Heep και όλα τα λοιπά “καλά” των 70’s. Βασικά, αν κάποιος αναλογιστεί τις στιγμές όπου τα progressive rock σχήματα περιστασιακά “ξέφευγαν” και παρεκτρέπονταν σε κάτι αληθινά επικό και heavy, τότε θα έχει μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα του ύφους των εν λόγω!
Βοηθούσης της Viking θεματολογίας των στίχων (εν έτει 1979 να υπενθυμίσω!), αλλά και του σχετικού artwork δια χειρός… Ιωάννου (παρεμπιπτόντως, η μορφή με τη μάσκα και το κερασφόρο κράνος στο label του δίσκου θα επανεμφανιστεί αργότερα στο “Spectre Within”!) το “Fröm the Fjörds” ήταν αναμφισβήτητα μπροστά από την εποχή του μιας και προοιώνιζε ένα είδος που ακόμη τότε δεν υπήρχε!
Δυστυχώς όμως, η διάλυση τους αρχικά και ο αδόκητος χαμός του κιθαρίστα/τραγουδιστή Kevin Nugent λίγα χρόνια μετά, δεν επέτρεψαν στην σπουδαία αυτή μπάντα να έχει συνέχεια.
Για το σερί
Εν αναμονή της κυκλοφορίας του νέου LP, βάζουμε να ακούσουμε το…
Εδώ οι Angel Witch, ένα τέταρτο του αιώνα μετά την προηγούμενη τους δισκογραφική παρουσία, διατηρούν την προσωπικότητα τους, μια πολυτέλεια που τους επιτρέπει να μην διαφοροποιούν το ύφος τους, χωρίς να ακούγονται ούτε στιγμή παρωχημένοι.
Άλλωστε αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν χρήση των NWOBHM σταθερών όντας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του. Αυτοί που δεν απεμπόλησαν ποτέ τον καλώς εννοούμενο “χουλιγκανισμό” τους όπως οι Maiden, ούτε κάνανε την ξεδιάντροπη εμπορική στροφή που επιχείρησαν “επιτυχημένα” (κερδοσκοπικά μιλώντας) οι Def Leppard και με αξιοθρήνητη αποτυχία οι Saxon.
Τα λόγια όμως αποδεικνύονται φτωχά όταν αρχίζουν να “ρέουν” τα μελωδικά κιθαριστικά leads στο “Dead Sea Scrolls” και ακολούθως μπαίνει η φωνή του Heybourne, μια φωνή που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν ωριμάζει, δεν “εξελίσσεται”, ούτε γερνάει. Τότε νοιώθεις ότι ξαναβρίσκεις έναν παλιό, αγαπημένο φίλο, με τον οποίο μπορεί να έχεις χρόνια να συναντηθείς, όμως από τις πρώτες κουβέντες μαζί του θα καταλάβεις ότι δεν χαθήκατε ποτέ.
Στο “As Above, So Below” λοιπόν, θα ακούσουμε τα κλασικά καλπάζοντα riffs, κάποιους doom ρυθμούς και θα συναντήσουμε έναν Heybourne σε φόρμα (συνθετικά, κιθαριστικά και φωνητικά) σε έναν δίσκο με τον αρμόζοντα ήχο και τον “σωστό” αριθμό τραγουδιών, που μπορεί να μην έχουν όλα την στόφα να μείνουν κλασικά είναι όμως πολύ καλά.
Εν αναμονή λοιπόν …
Ωραίος ο Ίαν! Είναι πραγματικά κρίμα που έμειναν μόνο στο ντεμπούτο τους (αν και πήρε το αυτί μου ότι επανασυνδέθηκαν φέτος, βέβαια το τι έχουν να δώσουν εν έτει 2019 και χωρίς τον Nugent είναι ένα ερωτηματικό), αλλά και ότι ακόμα κι αυτό το ντεμπούτο το γνωρίζει ελάχιστος κόσμος. Και όμως, όποιος γουστάρει τον επικό ήχο ΕΠΙΒΑΛΛΛΕΤΑΙ να τσεκάρει αυτό το obscure διαμαντάκι. Όμορφα τραγούδια, ατμόσφαιρα, μουσικάρες (δώστε βάση ειδικά στο drumming!), και όντως πρωτοπωριακό για τα late 70’s που κυκλοφόρησε! Σίγουρα δεν είχαν την εμβέλεια (500 αντίτυπα ήταν αυτά ολά κι όλα…) να επηρρεάσουν κόσμο, αλλά μεταγενέστερες μπάντες όπως οι Slough Feg και οι Lucifer’s Hammer, τους έχουν τιμήσει διασκευάζοντας κομμάτια από το εν λόγω LP.
Πώς μπορούμε να το βρούμε;
Επανακυκλοφορησε προσφατα απο sonicage
Σε μια εβδομάδα επιστρέφουν. Τυχαίες αναπαραγωγές λοιπόν της δισκογραφιάρας τους και πέφτω σε αυτό. Είχα ξεχάσει τα συναισθήματα, είχα καιρό να τους/το ακούσω.
Τι στίχοι όμως ε; Και πως τους ερμηνεύει. Και τι κορύφωση, τι κλείσιμο, τι drum beat. Eννοείται θα είμαστε εκεί, το raise a glass, raise our voices, raise hell.
I’ve told you once I’ve told you a thousand times
No regrets and no remorse
Απαντώ:
So rise my brothers, rise from your graves
Throw your shackles off and stand by my side
So rise my brothers, rise from your graves
No grave is deep enough to keep us in chains
Φινάλε για φωτιές επί σκηνής.
Να καίγονται “παγκοσμιοποιήσεις”.
Ολονυχτία σήμερα λοιπόν. Σε πάω φουλ για αυτό τα βλέπω.
To whatever shore you know as your own, we stand as one we stand alone…
…we are born from the same womb, hewn from the same stone…
You gazed into the abyss and it gazes back at you
And now more than half of my life is through
I have saved the least for last and it is for you
Σέβας εδώ. Τραγούδι κρυφό διαμάντι από άνισο βέβαια δίσκο. Αυτό και το επόμενό του όμως ήταν φωτιά και φαρμάκι.
Μ’ αρέσει ο δίσκος, είναι ιδιαίτερος, σκοτεινός και ομιχλώδης. Όσο για το “Wield Lightning to Split the Sun” μπορεί να μας τα πει καλύτερα ο @Achamian. Είναι προσωπικός του έρωτας.
Και κάτι σημαντικό, οι Primordial όπως και οι Enslaved ξέρουν να κλείνουν τους δίσκους τους με αξιολάτρευτα τραγούδια. Παράδοση.
Απίστευτο, εγώ έχω κάνει την ίδια ακριβώς σύνδεση αλλά για τα εναρκτήρια. No bullshit. Το εναρκτήριο του εν λόγω δίσκου (που προφανώς και μου άρεσε, πολύ περισσότερο από τον επόμενό του) ήταν το προσωπικό μου σοκ και δέος πάντως.
Σε παρεμφερές σχόλιο, να πω πως η έκδοση του E που έχω, κλείνει με μια διεστραμμένα τέλεια διασκευή, σε ένα διεστραμμένα τέλειο κομμάτι.