Κάθε ένας από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν οι Psychotic Waltz διατηρεί την αυτονομία του, από την άποψη ότι έχει να επιδείξει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που δεν απαντάται στους υπόλοιπους τρεις. Το “A Social Grace” όμως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ξεχωρίζει μέσα στην, σύντομη δυστυχώς, δισκογραφία των Τεξανών.
Το ελευθεριάζον μουσικό ύφος (hippy metal το έλεγαν οι ίδιοι!), η αφηρημένη ποίηση των στίχων, οι ερμηνείες του ΜπαντηΛάκη, όλα συντείνουν στο ότι το συγκεκριμένο είναι μια κατηγορία μόνο του.
Τα παραπάνω πέραν βέβαια του γεγονότος ότι πρόκειται για δυσθεώρητο αριστούργημα, ένα καύχημα για το metal ιδίωμα από τους κόλπους του οποίου ξεπήδησε!
Από την γκάμα αυτών των μεγαλειωδών album που μπορούν να μεταβάλλουν το αγαπημένο τραγούδι του ακροατή, κάθε φορά που αυτός τα ακούει στην ολότητά τους. Σε “ελεύθερη μετάφραση”, εμπίπτει στην “ολιγομελή” κατηγορία του αψεγάδιαστου δίσκου.
Αυτήν την περίοδο, εγώ “προσκυνώ” ταπεινά το ομώνυμο του ονόματος του συγκροτήματος υπερ-έπος.
Για διπλός δίσκος είναι σχεδόν 10άρι, είχα χρόνια να τον ακούσω, μάλλον σαν να ξενέρωσα μετά την συναυλία τους εδώ και τους παράτησα, αλλά τώρα με την επιστροφή του John ζεστάθηκα ξανά. Δεν είναι μόνο η κιθάρα του είναι και τα γαμάτα δεύτερα φωνητικά του.
Επειδή πολλή συζήτηση γίνεται, δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας που διανύουμε, για την προηγούμενη όμως ένας από τους επικρατέστερους υποψήφιους είναι ο:
