Μόνο στην ανάγκη όμως. Γιατί αλλιώς…
3 Likes
3 Likes
Σταθερή αξία τα Νο.6, αλλά τα Νο.10 είναι ακόμα καλύτερα! 
Επίσης, σε ευχαριστώ που έβαλες αυτή τη δισκάρα στη λίστα σου:
Έχω κολλήσει εδώ και κανένα μήνα, χτες έφτασε και το πανέμορφο βινύλιο! Και παρόλο που έχω “διαφορά φάσης” στο να ενημερώνομαι για νέες κυκλοφορίες, απορώ που δεν είχα πάρει είδηση τους Spidergawd τόσα χρόνια… Με ποιο προτείνεις να συνεχίσω;
1 Like
Ειναι ολα top, αληθεια. Θα ελεγα να τα παρεις με τη σειρα, απο την αρχη, παρ’ ολο που ξεκινησες απο το τελευταιο. Στα πρωτα συμμετεχει και ο Bent απο Motorpsycho. Ο δε Kapstad ειναι απο τους καλυτερους drummers που εχω ακουσει, εκπληκτικος!
1 Like
ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΛΙΩΣΙΜΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ REINERT
RIP
7 Likes
Φοβερό thrash-ο-death, με ριφφαρες και βιτριολική φωνή, τέρμα ξύλο, αντιστοιχου επιπέδου με beneath the remains:
3 Likes
πολύ καλό playlist…
4 Likes
1 Like
σε repeat φάση
1 Like
4 Likes
3 Likes
Όταν οι Love μπήκαν στο στούντιο για τον τρίτο τους δίσκο, οι σχέσεις μεταξύ του βασικού songwriter Arthur Lee και του Bryan MacLean έβαιναν διαρκώς επιδεινούμενες λόγω της απροθυμίας του πρώτου να συμπεριλάβει συνθέσεις του δεύτερου στον επερχόμενο δίσκο με τη δικαιολογία ότι δεν συμβάδιζαν με το γενικότερο κλίμα του. Οι υπόλοιποι ήταν σε χειρότερη κατάσταση, αφού η βαριά εξάρτηση τους από ναρκωτικές ουσίες δεν τους επέτρεπε να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις των νέων τραγουδιών. Η λύση που σκαρφίστηκε ο παραγωγός τους Bruce Botnick, ήταν να επιστρατεύσει session μουσικούς οι οποίοι πρόλαβαν να ηχογραφήσουν δυο κομμάτια προτού η κανονική μπάντα ανασυγκροτηθεί θορυβημένη! Στο μεταξύ ο Lee είχε καταφύγει στη βοήθεια του μουσικοσυνθέτη David Angel για τα ορχηστρικά μέρη με έγχορδα και χάλκινα πνευστά που σκόπευε να συμπεριλάβει.
Το τελικό αποτέλεσμα επαλήθευσε τη θεωρία που υποστηρίζει πως όταν υπάρχει εντός του συγκροτήματος μια μεγαλοφυΐα στο αποκορύφωμα της δημιουργικότητας της, τότε τα όποια εμπόδια υποβιβάζονται σε απλές υποσημειώσεις.
Γιατί το “Forever Changes” είναι ένα έργο τέχνης δυσθεώρητης ποιότητας, διαχρονικό όσο και γνήσιο τέκνο της εποχής του, που διεμβολίζει διάφορα στυλ (κλασικά εμφορούμενη ψυχεδέλεια, folk, pop, Latin, hard rock,μέχρι και proto-punk) και τα συνθέτει σε ένα άρραφο σύνολο που έχει να επιδείξει πανέμορφες όσο και μεγαλειώδεις μελωδίες, κι εξεζητημένες ενορχηστρώσεις όπου η παραμικρή λεπτομέρεια έχει τη σημασία της.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με σκοτεινά θέματα στους στίχους του Lee που προφανώς δεν είχε υιοθετήσει αβίαστα το hippie “ιδεώδες”, σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε την επαύριο του “summer of love”, κι όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έτυχε ενθουσιώδους εμπορικής απήχησης, ειδικά στις ΗΠΑ (στη Μ. Βρετανία όμως πήγε πολύ καλύτερα).
Λογικό, αφού ακόμη και μετά από δεκαετίες, πάλι χρειάζεται το χρόνο του για να αποκαλύψει το πλήρες φάσμα όλων όσων έχει να προσφέρει.
6 Likes