Χμμ… Πώς σου φαίνεται ο δίσκος; Εγώ τον έχω ακούσει πολύ μέσες-άκρες μέχρι στιγμής.
Σε γενικές γραμμές μου αρεσε, τα 7 πρώτα κομμάτια πανε τρένο . Ε μετά κουράζει λίγο γιατί νιώθω ότι ακούω συνέχεια τα ίδια από αυτούς εδώ και 10 χρόνια. Αλλά νομίζω καλύτερο από το προηγούμενο. Έχει και πολλά Metallica στοιχεία αλλά και νεωτερισμους όπως στο A little bit off. Ξεχωρίζω το Bottom of the top και το brighter shade of grey.
1 Like
Οι Wishbone Ash χαρακτηρίζονταν από την μοναδική ικανότητα τους να συνδυάζουν hard rock, blues, prog και folk (στα όρια του southern rock ενίοτε).
Στο “Argus” όλα τα στοιχεία που είχαν δείξει έως τότε, φτάνουν σε μια ασύλληπτη κορύφωση με το αποτέλεσμα να ηχεί επικό, με όλες τις δυνατές ερμηνείες του όρου, αποσπώντας τον ακροατή σε άλλες διαστάσεις.
Ένα αποτέλεσμα που δεν είχε προηγούμενο, ούτε και επόμενο…από τους ίδιους τουλάχιστον, γιατί οι διπλές κιθαριστικές αρμονίες τους αποδείχθηκαν ουσιώδεις επιρροές για πολλούς και καθόλου… αμελητέους.
Κι επειδή όταν κάτι αληθινά σπουδαίο δημιουργείται όλα συνταιριάζουν ιδανικά, το εμπνευσμένο εξώφυλλο του προσέδωσε και εικαστική αξία!
Ένα αξεπέραστο μνημείο των ένδοξων seventies, εν ολίγοις!
9 Likes
Εχω την εντύπωση ότι είναι κρίμα να χάνονται τέτοια ποστ στο now listening - ειδικά ο Ιαν γράφει τελευταία αρκετά.
Μου φαίνεται ότι ένα thread “παλαιότερες κυκλοφορίες” ή whatever, κάτω από τις κυκλοφορίες θα ήταν καλύτερα να υπάρχει.
5 Likes
1 Like
2 Likes
1 Like
και τωρα αυτο
1 Like
3 Likes
Ακούγοντας το “Court In the Act” από χρονική απόσταση μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει κλισαρισμένο. Αυτό συνιστά επιφανειακή ανάγνωση γιατί, παρ’ όλο που όντως οι Satan δεν χάραξαν καινούριες μορφές έκφρασης όπως π.χ. οι Venom, κατάφεραν όμως, όντας στο δεύτερο κύμα του NWOBHM, να συνοψίσουν όλες τις αρετές του και να φτάσουν το συγκεκριμένο “ρεύμα” στα όρια του, είτε μιλάμε για ταχύτητα και επιθετικότητα (“Break Free” και όχι μόνο) είτε για “φλερτ” με το progressive metal (“Alone In The Dock”).
Βασικότατο ατού σε αυτό το εγχείρημα ήταν το εκπληκτικό κιθαριστικό δίδυμο των Steve Ramsey και Russ Tippins που με ζηλευτή μαεστρία και αλληλοκάλυψη εξυφαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου θαυμαστά leads, αποστομωτικές αλλαγές και μανιώδη solos που κρατούν άσβεστο το ενδιαφέρον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “The Ritual” μια συναρπαστική περιπέτεια χωρίς λόγια που σε παρασύρει σε αλλεπάλληλες μεταπτώσεις διάθεσης και ρυθμών.
Μεγάλη είναι και η συνεισφορά του, εμβληματικού τραγουδιστή Brian Ross. Μπορεί η ερμηνεία του να είναι κάπως μονοδιάστατη και προβλέψιμη (ειδικά τα ουρλιαχτά του διακρίνεται από μακριά ότι πλησιάζουν), όμως είναι ιδανικός για το υλικό, επιβλητικός και όσο… Άγγλος απαιτείται!
Δυστυχώς το “Court In the Act” δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από το status του cult αριστουργήματος. Λίγο το αντιεμπορικό όνομα του συγκροτήματος, περισσότερο το ότι κυκλοφόρησε το 1983, όταν οι πρώτοι thrash δίσκοι έσκαγαν μύτη και το κέντρο της metal επικαιρότητας μετατοπιζόταν στις Η.Π.Α., ο σπουδαίος αυτός δίσκος παρέμεινε σε σχετική αφάνεια, γεγονός που βέβαια δεν αφαιρεί τίποτε από την μεγάλη αξία του.
11 Likes
3 Likes
5 Likes
Πολύ ωραίος δίσκος!! Αναπάντεχα ευχάριστος!!
2 Likes
βασικα αν θες να ξεφυγεις λιγο απο το μπλακ μεταλ ακους αυτο 
Και τωρα αυτο
1 Like
