δεν ξέρω αν ταιριάζει στο τόπικ, αλλά μόλις το άκουσα και σπέρνει:
Cortes ίσως ο καλύτερος στο underground ραπ για μένα, και οι Χάσμα γνωστοί
Το τι ειχε γινει το 2002 στο Λυκαβηττο με αυτη την κομματαρα δεν θα το ξεχασω ποτε πιστευω
Ειναι ενα απο τα ιδιαιτερα κομματια των motorhead, με τον ρυθμο της εισαγωγης και των κουπλε να ειναι ιδιομορφος και παρα πολυ “συγκρατημενος” με ολη αυτη η ενταση που χτιζουν να ξεσπαει στο prechorus και κυριως στο ρεφρεν. Τοτε δεν ηταν απο τα αγαπημενα μου κομματια των motorhead πλεον αυτο εχει αλλαξει τελειως.
To ομωνυμο του rock and roll που ποσταρε ο φιλος @jonkyr , ειναι ενα απο τα κομματια που θα διαγωνιζονταν αν καποια στιγμη θα επρεπε να απαντησω την ερωτηση “ποιο ειναι το κομματι που εχεις ακουσει περισσοτερες φορες στο ριπιτ”
(θα κερδιζε το like a stone των audioslave βεβαια που καποτε το ακουγα επι 2.5-3 ωρες στο ριπιτ totally stoned- ο ιαπωνας συμφοιτητης και φιλος δεν παιζοταν στο εν λογω θεμα - και αυπνος σε μια πρωινη μοναχικη διαδρομη national express manchester-λονδινο για ανανεωση διαβατηριου)
Ποτέ δεν θα είναι Sweet αυτό το σχήμα, αλλά “I’ve done what everybody needs, satisfaction guarantees”. Και σίγουρα lots of fun…
Δεν ξέρω τι με πιάνει με το RnR. Θεωρώ απίθανα τραγούδια το ομώνυμο, το All For You, το Traitor, το Dogs, το Boogeyman, ενώ φυσικά υπάρχει μέσα στον δίσκο το Eat The Rich που είναι ένα διαμάντι από μόνο του.
Αλλά η όλη τρέλα αυτού του δίσκου είναι ο rnr ρυθμός. Ίσως το Stone Deaf in the USA να είναι από “άλλον δίσκο”.
πριν από μισή ώρα αυτό άκουγα.
Εξαιρετικός vintage δίσκος
Φοβερές Thin Lizzy αναφορές πραγματικά
Ποιό είναι ετούτο πάλι;
Χαχαχ αν και δεν το κόβω να είναι στα ακούσματά σου:
Summary
https://dropdeadhc.bandcamp.com/album/dropdead-2020
Και αν θες και μια γνώμη για τον δίσκο, εδώ!
Θέλω να διαλύσω το σύμπαν όταν παίζει το Sentinel, αλλά τελικά μένω καθηλωμένος χωρίς να μπορώ να αντιδράσω σε ο,τιδήποτε.
Ρε σεις όταν ποστάρετε εξώφυλλα μπλακ μεταλ με ακαταλαβίστικα logos να λέτε και τι είναι να ξέρουμε και μεις
Έχεις ένα δίκιο, συνήθως το ξεχνάω στα δικά μου ποστς γιατί είναι λίγο βιαστικά.
Σε κάθε περίπτωση, το από πάνω είναι το “Finisterre” (2017) των Der Weg Einer Freiheit, καλό είναι άκου το