Αν υπάρχουν δύο southern τραγούδια που καθηλώνουν με τις κιθάρες και τα σόλο τους, αυτά είναι το απο πάνω και το Freebird των Lynyrd Skynyrd. Από τα δύο συγκροτήματα, ξεχωρίζω τους Blackfoot.
Το εν λόγω κομμάτι είναι μοναδικό, όσο κι αν θυμίζει το αδερφάκι του. Σε αντίθεση με το Freebird οπου το σόλο μπαίνει μετά από ένα γρήγορο “κτίσιμο” της σύνθεσης, εδώ υπάρχει ένα γύρισμα του διακόπτη στο 4:40 και ολοι πατούν γκάζι για να πάνε από τα 0 του midtempo τραγουδιού, στα 100 του 4λεπτου σόλο μέσα σε 2’’. Ρίγος. Καλό βράδυ.
Πριν από 21 χρόνια τέτοια μέρα, η πιο καυλωτική μπάντα του σύμπαντος εμφανίστηκε για πρώτη και τελευταία φορά στην Ελλάδα. Ο Noel δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα αφού είχε ήδη αρχίσει να τσακώνεται με τον Noel, οπότε είδαμε κάτι σαν Oasis με τον τραγουδιστή να είναι βαριεστημένος στη μεγαλύτερη διάρκεια του set που ήταν και υπερβολικά μικρό.
Οι προσδοκίες που υπήρχαν δεν δικαιώθηκαν σε καμία περίπτωση.
Διάβαζα χθες μία συνέντευξη του Steve Vai, όπου ανέφερε τα δέκα πιο επιδραστικά “κομμάτια” της ζωής του. Ανάμεσά τους ήταν αυτό και ξαφνικά θυμήθηκα τα χρόνια που δούλευα στο Μετρόπολις. Εκεί λοιπόν άκουσα για πρώτη φορά αυτή τη σύνθεση και ανατινάχτηκε το κεφάλι μου. Δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν, τι είναι ο Στραβίνσκι, τι ακριβώς έγραψε εκείνη την εποχή, αλλά έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια κι ακόμη θυμάμαι την έκπληξή μου.
Αν δεν βαριέστε, ρίξτε μία “αυτιά” στο παραπάνω. Είναι τα 35 λεπτά του κυρίως θέματος, αλλά στο Spotify μπορεί κανείς να βρει όλη τη σύνθεση (κάτι παραπάνω από μία ώρα). Το άκουσα στη δουλειά σήμερα, το ακούω σε short version και τώρα. Ακόμη κι αν δεν έχετε ακούσει μισή φορά κλασική μουσική, θα βρείτε σίγουρα σημεία που θα σας συναρπάσουν.
