Είναι ο πιο σκοτεινός δίσκος τους; Όλη η ατμόσφαιρα μου βγάζει μια μουντάδα.
Όπως και να έχει, είναι ο δίσκος τους που επισκέπτομαι πιο συχνά.
Νομίζω πως είναι ο πιο σκοτεινός, ναι. Ήταν και η περίοδος που ο Vedder έπαιρνε διαζύγιο από την πρώτη σύζυγο, τη Beth, με την οποία ήταν μαζί για πάρα πολλά χρόνια, οπότε συνέβαλε κι αυτό.
Και για μένα είναι ο δίσκος τους που επισκέπτομαι πιο συχνά, με επόμενο τον προηγούμενο τους.
προφανώς και όχι. αν ψάχνεις τον πιο σκοτεινό, riot act. Μην ακούς τον Παντελή, δεν ξέρει αυτός
Τα λέει και ο βικιπιντιας για την ατμόσφαιρα
The music on the album featured an experimental sound, evident on songs that used binaural recording techniques. The atmospheric tracks, mostly featuring somber lyrics dealing with social criticism.
Τώρα διάβασα ότι είναι και πρώτος τους χωρίς τον παραγωγό των μέχρι τότε δίσκων τους.
Στο Ten είχαν άλλον παραγωγό, όχι τον O’Brien. Πέθανε σχετικά πρόσφατα μάλιστα. Ο O’Brien ξαναγύρισε στο σπουδαίο (#not) Backspacer
Πεφτοντας πανω σε αυτα τα κουλ τυπακια:
Βλεπω πως εχουν ποστάρει στο φβ τους θεαρες με τη δισκαρα αυτη, ως κυρια επιρροη τους
Οσοι πιστοι θρασαδες προσελθετε
“Sleeper hit” ο δίσκος, πολύ πολύ δυνατό BM.
Πολύ καλές επιλογές ο από πάνω!
Πενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν πριν λίγες μέρες από την κυκλοφορία του πέμπτου δίσκου των θρυλικών Who, του συγκροτήματος που εκτιμώ ίσως περισσότερο από κάθε άλλο.
Το Who’s next με το εμβληματικό εξώφυλλο που απεικονίζει τα μέλη της μπάντας να έχουν μόλις “ανακουφιστεί” πάνω σε έναν τσιμεντένιο ογκόλιθο και θέτει την ερώτηση “ποιος έχει σειρά;”, διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου LP των Who, και, κατά φυσική συνέπεια, του καλύτερου γενικώς όλων!
Καθόλου άσχημα για μια επιλογή τραγουδιών που επιβίωσαν από το αποτυχημένο μεγαλεπήβολο LIfehouse project που είχε οραματιστεί ο Townshend, κομμάτια που άφησαν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους στην Ιστορία του rock ‘n’ roll, με ελάχιστες ισοϋψείς τους κορυφές στον μισό αιώνα που παρήλθε!
Το έχωσα κι εγώ, επηρεασμένος από το post σου. Μιλάμε για μουσικούς επιπέδου Zeppelin. Αυτός είναι σίγουρα ο αγαπημένος μου δίσκος τους, όχι ίσως .