Γουστα ειναι αυτα και εχω παψει να κρινω τι γουσταρει ο καθενας, αρκει να μην ακουω μλκς. Επισης φτιαχνω βαλιτσες για διακοπες, οποτε δεν παρακολουθω πολυ. Τελος, ξερω που εχεις παρκαρει το αυτοκινητο σου.
Fixxxed
Να ξέρεις, μια και ξεκίνησες με RUSH. Κάτι λιγότερο από το μισό του “Edge of Thorns” είναι φόρος τιμής στους Καναδούς. Θα σ’ αφήσω με την ησυχία να το ανακαλύψεις και μόλις είσαι έτοιμη, έλα να μας πεις τι και πως…
Ευτυχώς ξαναδρόσισε εδώ κάπως…
Το “πρόβλημα” που είχα πάντα με το “ReLoad” ήταν ότι μου έβγαινε κάπως άνισο στη σούμα. Αν εξαιρέσω το υπερτούμπανο “Fuel”, τα υπόλοιπα straightforward κομμάτια (“Devil’s Dance”/“Better Than You”/“Bad Seed”/“Prince Charming”/“Attitude”) τα ακούω αρκετά ως πολύ ευχάριστα, αλλά δεν τρελαίνομαι κι όλας.
Αντίθετα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι ίσως τα πιο περιπετειώδη που έχουν γράψει ποτέ, πραγματικά δεν έχω λόγια για την ερμήνεια της Faithful, την πουτανιά του “Carpe Diem”, την αλήθεια του “Low Man’s Lyric”, την ονειρική διάσταση του “Where The Wild Things Are” και τόσα άλλα σημεία.
PS. Εκείνη την εποχή (χειμώνας 97/98, 3η γυμνασίου) είχα για λίγο “παρτίδες” στο σχολικό με έναν μεγαλύτερο συμμαθητή που με ρώτησε κάποια στιγμή τι άκουγα στο walkman, απάντησα METALLICA και μου λέει “τι μετάλλικα και σιδέρικα ρε, αυτοί είναι φλώροι, άκου λίγο MEGADETH να νιώσεις” οπότε και μου έδωσε μια κασέτα, δε θυμάμαι καν ποιος (ή ποιοι) δίσκος ήταν, “ΟΚ, έγινε” του είπα, “θα τους ακούσω”. Ούτε ιδέα δεν έχω πλέον που έχει θαφτεί και αυτή η κασέτα, δεν παίζει να άκουσα πάνω από καμιά δεκαριά φορές μην αντέχοντας (τότε) την φωνή πάπιας που σφίγγεται στο WC και συνέχισα ανέμελος να σιγοτραγουδώ “because you’re unforgiven too…”.
Είμαι η μόνη που προτιμώ το Reload από το Load?
Ο,τι καλύτερο ρε πστ μου
Τα 30 έκλεισε πριν λίγο καιρό αυτή η δισκάρα από το σχήμα του Evil Elvis που μπορεί να παρουσιάζεται ηγετικός στις ερμηνείες του και να απαιτεί τον… κεντρικό προβολέα, όμως εδώ υπάρχει συμπρωταγωνιστής, ο σπουδαίος John Christ του οποίου η παρουσία, με τα ευρηματικά riffs και τους “διεστραμμένους” hard rock ρυθμούς αποδεικνύεται καθοριστική!.
…και έχει και εξώφυλλο από τον H.R. Giger!
Το Reload είναι ο Ιωσηφ (η ο Τζεπετο, αν προτιμάς άλλο παραμύθι) των Metallica δίσκων. Δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να φέρει στον κόσμο το Fixxxer
Πέρα από την τεράστια δημοφιλία του εν λόγω εξαιρετικού άσματος έχουμε και τη μοναδική φωνή του Οζζακλα που δεν αντιγράφεται. Ποιος ο πιο κατάλληλος λοιπόν για να το διασκευάσει από άλλον ένα τύπο με επίσης μοναδική και περίεργη φωνή, όχι αηδόνι σίγουρα (κάτι για παπιες διαβάζω να ξέρετε και δεν σχολίασα ) από τον Dave, μέσα στα “καλούδια” του Hidden Treasures.
Εκτός λοιπόν από το ότι είναι μια γαμάτη διασκευή, έχει και το θεϊκό Nick! Nick! Nick! στο τέλος από τον θυμωμένο Mustaine που ο Menza συνεχίσε να παίζει και μετά το τέλος του κομματιου.
Αυτό το τελευταίο ήταν και hidden treasure μεσα στα hidden treasures κατά μία έννοια
Όχι βέβαια.
Δεν υπάρχει λανθασμένη απάντηση στο ερώτημα ποιο από τα δύο είναι καλύτερο. Είναι και τα δύο καλύτερα το ένα από το άλλο.
Είναι το μόνο που δεν έχω ακούσει.
Παράφαγα (και) σήμερα…
Τι να πω τώρα για αυτό εδώ το compilation, που αποτέλεσε πύλη γι’ άλλες μουσικές…
Aκόμα κι αν δεν έψαξα άμεσα τότε τους σχετικους καλλιτέχνες και συγκροτήματα, τα είχα καταγράψει όλα στο μυαλό μου είτε μιλούσαμε για southern rock και LYNYRD SKYNYRD είτε για NWOBHM και BLITZKRIEG.
Πέρα από το ότι έκαναν εντελώς δικά τους κομμάτια όπως το “Turn the Page” και το “Whiskey in the Jar”, το γεγονός πως επέλεξαν ένα κομμάτι σαν το “Astronomy” και έφτασαν τόσο κοντά στο original είναι ένα ακατανόητο θαύμα.