Οταν μιλάει ο Μάρτιν, να τον ακούτε.
Πριν 2-3 μέρες συμπλήρωσε 31 χρόνια ζωής αυτό το ντεμπούτο που άλλαξε ένα κομματάκι της μουσικής που αγαπάμε.
Αιώνια λατρεία, είδα σήμερα στο να αποθεώνεται το αλμπουμ των BRUTUS, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν:
Αυτό το γαμημένο το ντεμπούτο θα μου θυμίζει πάντα ένα φοιτητικό καλοκαίρι. Κάμπινγκ, μπύρες σε καφάσια, φτηνά ουίσκι, φωτιά στην παραλία, φορητό cd player, μακριά μαλλιά, αποτυχημένα και επιτυχημένα καμάκια, σταρχιδισμός
Και έχεις μακριά νυχακια και έτσι δεν μπορείς να στρίψεις
Και μου ζητάς να σου στρίψω μπάφους για να καπνίσεις
Φυσικά μωρό μου θα το κάνω με χαρά
Είναι από τα πράγματα που ξέρω να κάνω καλά
Και όταν κοιμάσαι εδώ φεύγεις νωρις το πρωί
Θέλεις να ξυπνήσεις, να βγάλεις βόλτα το σκυλι σου
Θαταν ωραία να αραζαμε λίγο ακόμα μαζί
Την επόμενη φορά φέρε το σκύλο μαζί σου
Δεν ξέρω καν αν ακούς την μουσική μου
Και αν θα σου αρέσει το κομμάτι αυτό
Το μόνο που με νοιάζει είναι να σε κάνω δική μου
Μια μέρα από αυτές να με φωνάξεις μωρό
Ο μόνος που μπορεί να γράψει ερωτικό κομμάτι και στα αυτιά μου να είναι hardcore (φοβερό comment !!! )
When I was a young boy
I had no aim
Neither experience
It wasn’t a shame
Most of the time
It satisfied me
But one day I realised
Music is like a rising sun
Times are changing now
And memory fades
I gaze at the photos
A look in the haze
You cannot imagine
How many friends I’ve lost
It’s much too late
For calling them back
Music is like a sunrise for me
It’s joyful like a trip in a time machine
Music is like a sunrise for me
It’s like coming home
I was always insecure
Sometimes I still am
But I made up my mind now
And look here I stand
I ask myself sometimes:
Is it all worth it?
To fly over mountains
Makes you fall down again
But music is like a sunrise for me
It’s joyful like a trip in a time machine
Music is like a sunrise for me
It’s like coming home
Τεραστιοι Skyclad, τεραστιος Μαρτιν, βαριεμαι να ξαναγραφω τον θαυμασμο μου και για τα δυο.
Ακουσα Brutus, νταξ, δεν τρελαθηκα, σορι γκαιζ, μην πετατε τπτ ντοματες ε;
Ειναι αληθεια οτι δεν μοιαζει με τα (μεθ)επομενα αλμπουμ και ειμαι περισσοτερο της φολκ εποχης που ακολουθησε. Αλλα αν ενας δισκος σαν αυτον δεν θεωρειται κομβικος για τη δημιουργια ενος νεου gender, τοτε ποιος…
Μόνο που εγώ απάντησα για το skid row χαχαχαχαχχαχαχα
AXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA. Εχω και γι’ αυτο. Τρομερο το ντεμπουτο με το υπεροχο teen feel, αλλα το Slave to the grind ειναι ενα μνημειο.
Ο τελευταίος πραγματικά σπουδαίος δίσκος των Queensryche κυκλοφόρησε 28 χρόνια (και κάτι μέρες) πριν, μια εποχή που το συγκρότημα από το Seattle έχοντας γευτεί ανεπανάληπτη εμπορική επιτυχία με το αμέσως προηγούμενο τους, όχι μόνο είχε την τόλμη να επιχειρήσει κάτι τόσο εσωστρεφές και “δύσκολο”, αλλά διέθετε ακόμη την ικανότητα να υποστηρίξει αυτό το εγχείρημα με μια τόσο καλή μουσική πρόταση.
Μετά από αυτό βέβαια, τα πράγματα πήγαν πάρα πολύ στραβά…
Με διαφορα απο τα πιο ιδιαιτερα και πολλα υποσχομενα νεα γκρουπ…Τρελος δισκαρος και περιμενω και τον νεο δισκο… Καμαρωνουν σιγουρα οι system of a down ως μια απο τις πολλες επιρροες τους
Συγκλονιστικο αλμπουμ, σαν σημερα πριν 15 χρονια.
Το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο “Με το λύχνο του άστρου”, είναι διασκευή σε Θεοδωράκη;
Ρε φίλε, το συζητάγαμε σήμερα μ ένα φίλο αυτό. Αν δεν είναι, μοιάζει πολύ πάντως.
Αυτό είναι, το έλεγε ο Μπιθικώτσης.