Δεν πολυσυμφωνω με αυτο, αλλα θα παραδεχθω οτι το Beautiful Distortion του 2022 ειναι για μενα αρκετα καλυτερο και απο το The West Pole (2009) , και απο το Disclosure (2012). Το θεμα ειναι πως βλεποντας τα τραγουδια και στους 3 αυτους δισκους, πραγματικα δεν πιστευω πως υστερουν σε τιποτα ως συνθεσεις σε σχεση με τα τραγουδια σε αλλους δισκους (οπως για παραδειγμα το Home ή το Nighttime Birds) για μενα, απλα η φωνη κανει την διαφορα.
Και δεν το λεω ως αρνητικο για την Silje, η γυναικα εχει φωναρα και την λατρευω. Δεν την χαρακτηριζω ως χειροτερη απο την Anneke, απλα ως διαφορετικη. Ειναι σαν να τρως μια καλη μπολονεζ μακαροναδα σε εστιατοριο 4 αστεριων Μισελεν… η μπολονεζ θα ειναι τελεια, αλλα εσυ μπορει να προτιμας της μαμας, αυτην που εμαθες απο παιδι
Εδώ και λίγα χρονάκια αυτό το τραγούδι το έχω συνδέσει μ’ ένα αξέχαστο σκηνικό, που συνέβη ένα βράδυ του Σαββάτου πάνω στην Τσιμισκή. Ήμασταν με άλλους δύο φίλους και αναχωρούσαμε για τα σπίτια μας, ποδαράτα προς Άνω Τούμπα και Κωνσταντινοπολίτικα, φεύγοντας από το Dizzy. Λίγο πιο πίσω από εμάς ήταν δύο μεταλόφατσες, γνωστές προς εμένα μόνο εκ του προσώπου, αφού τους πετύχαινα πάντα σε κάθε live, με το δερματινάκι τους, τις κονκάρδες τους, τα σκισμένα τζινάκια τους και τα άσπρα παπουτσάκια τους. Κράταγαν, λοιπόν, κάτι μπίρες και είχαν χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, και αρχίζαν να παίζουν μ’ έναν κώνο. Σε μια στιγμή, παίρνει ο ένας φόρα, σα να πήγαινε για το πέναλτι του προβιβασμού, δίνει μια στον κώνο και από αρκετά μπροστά μας, που έρχονταν δυο κοπελιές, καλοντυμένες και στυλιταρισμένες, έγιναν η εστία. Συγκεκριμένα η μία, της οποίας ο κώνος χάιδεψε τα ξανθά μαλλιά της, αφού την ύστατη στιγμή πλάγιασε το κεφάλι της. Η κοπέλα έχει μείνει στήλη άλατος και το βλέμμα της περιείχε όλες τις σκηνές βίας, που είχε παρακολουθήσει στη ζωή της. Αμίλητη. Και μ’ αυτό το βλέμμα (Παιδιά, προσοχή σε τέτοιες στιγμές). Ο τυπάς ξυπνάει, πάει προς το μέρος της, της ζήταγε συγγνώμη και μετά έφυγαν τρέχοντας με τον άλλον, λέγοντας και στις δύο “Άντε και καλά Χριστούγεννα!”, ενώ ήδη είχαμε μπει σε καινούρια χρονιά. Μετά… μόνο που δεν είχα γονατίσει στο πεζοδρόμιο από το κλάμα γέλιου. Θυμάμαι, πάντως, την κοιλιά μου να πάλλεται. Επικές στιγμές.
Ο τελευταίος δίσκος των Armored Saint πριν την πρώτη διάλυση τους κυκλοφόρησε πριν από 32 χρόνια και θεωρείται από ουκ ολίγους ως ο καλύτερος τους. Με συνθέσεις ως επί το πλείστον του τότε πρόσφατα εκλιπόντος Dave Prichard, το ότι δεν κατάφεραν να συνεχίσουν μάλλον δεν αποτελέσε έκπληξη.
Το 1991 ο ήχος αυτός δεν ήταν καθόλου του συρμού, οι Armored Saint δεν κατάφεραν στις καλές εποχές του US metal να έχουν σημαντική ανταπόκριση, ήταν απίθανο να τα καταφέρουν στα early nineties - είχαν χάσει και τον βασικό τους συνθέτη, οπότε το μέλλον διαγραφόταν δυσοίωνο. Την επόμενη χρονιά ο Bush θα αποδεχόταν την πρόσκληση των Anthrax, ενώ λίγο αργότερα ο Vera θα ένωνε δυνάμεις με τους Fates Warning…
