Τι κομματάρα! Και αυτό το τέλος…
In the dark I have heard a calling
Νέωπες ακροατές (αλλά και γενικά) είμασταν το 1990 και διαβάζαμε με μια κάποια ζήλεια για όλα αυτά τα κλασικά album των παλιότερων ετών που δεν τα ζήσαμε σαν καινούριες κυκλοφορίες, μέχρι που έσκασε το Painkiller και ακούσαμε ένα LP που από την αρχή φαινόταν ότι θα αφήσει εποχή, τη στιγμή που κυκλοφόρησε!
Πόσος καιρός χρειάζεται για να χωνευτεί όλο αυτό το υλικό;
Τέλος ημέρας, οβερ εντ αουτ
ΤΡΟ ΜΠΟ ΝΟ ΒΕ ΝΤΟΥ ΖΑ
This could be my last regress
Οπαδός τους δεν υπήρξα ποτέ, αλλά, διάολε, ήταν τόσο τεράστιοι και “συμβαίνει τώρα” παγκοσμίως όταν η δική μου ηλικία ήταν τέτοια που η μουσική έπαιρνε τεράστιο μέγεθος στην καθημερινότητα και πίστευα ότι μπορεί να μου αλλάξει τη ζωή, που δεν μπορώ ν’ αρνηθώ ότι η νοσταλγία χτύπησε ταβάνι με το παρακάτω κι ένας μικρός κόμπος ανέβηκε στον λαιμό στο κλασσικότερο των κλασσικών ρεφραίν.
Η κοπέλα εξαιρετική.
Full attack by Maiden.
