Τέλος ημέρας, οβερ εντ αουτ
Οπαδός τους δεν υπήρξα ποτέ, αλλά, διάολε, ήταν τόσο τεράστιοι και “συμβαίνει τώρα” παγκοσμίως όταν η δική μου ηλικία ήταν τέτοια που η μουσική έπαιρνε τεράστιο μέγεθος στην καθημερινότητα και πίστευα ότι μπορεί να μου αλλάξει τη ζωή, που δεν μπορώ ν’ αρνηθώ ότι η νοσταλγία χτύπησε ταβάνι με το παρακάτω κι ένας μικρός κόμπος ανέβηκε στον λαιμό στο κλασσικότερο των κλασσικών ρεφραίν.
Η κοπέλα εξαιρετική.
Πριν από λίγε μέρες συμπληρώθηκαν 26 χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου των Death. Ως γνωστόν, ο Schuldiner είχε αποφασίσει να προχωρήσει πια με τους Control Denied, αλλά η εταιρεία πίεζε για ένα ακόμη Death album. Αυτό εξηγεί γιατί το Sound of Perseverance έχει μικρή σχέση με το death metal με την εξαίρεση των φωνητικών του Evil Chuck - μια διαδικασία σταδιακής απέκδυσης των death στοιχείων που είχε ξεκινήσει βέβαια νωρίτερα, σε αναλογία με το λογότυπο του συγκροτήματος που σιγά σιγά έχανε τα gore στοιχεία, πλέον δεν είχε καθόλου αίματα, φωτιές, αράχνες, νεκροκεφαλές και τα σχετικά!
Ο δίσκος αυτός καθεαυτός ήταν, εννοείται, άλλο ένα αριστούργημα!
Pure Reason Revolution
Καρφί για thrash (και όχι μόνο) metal δίσκος της χρονιάς